Επιλογή Σελίδας



Το μπάσκετ κολυμπάει στα δικά του αχαρτογράφητα ύδατα και ο Βασίλης Σκουντής προσπαθεί να βρει έναν μπούσουλα σε αυτό τον ιδιότυπο πλου…

«Φοβερά πράγματα», όπως έλεγε και ο συχωρεμένος ο Κώστας Καίσαρης…

Ουδέν αληθέστερον τούτου: στ’ αλήθεια είναι φοβερά τα πράγματα που ζούμε και ακόμα φοβερότερα αυτά που, καλά να ‘μαστε, θα δούμε να συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας από εδώ και πέρα!

Δεν το γράφω αυτό κυριευμένος από τυχόν μεταφυσικές ή δαιμονικές σκέψεις, αλλά επειδή μια τέτοια εικόνα αρχίζει να διαμορφώνεται πλέον στο μπάσκετ…

Μια κουβέντα είναι η ακύρωση της σεζόν στην Ευρωλίγκα με όλα τα οικονομικά συμπαρομαρτούντα της που ταλανίζουν κιόλας τις 18 ομάδες και θα τις αναγκάσουν να βγάλουν κι από τη μύγα ξύγκι μπας και καταφέρουν να περιορίσουν τη ζημιά…

Δεν το λες, διάβολε, μικρό το ποσοστό από 30% έως 50% που υπολογίζουν να χάσουν! Παρεμπιπτόντως ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός που τα τελευταία χρόνια περιέστειλαν σε μεγάλο βαθμό το μπάτζετ τους, μόνο από τα τηλεοπτικά δικαιώματα της τρέχουσας (αλλά ήδη ακυρωμένης) σεζόν έχουν λαμβάνειν –κοινώς, είναι μέσα- περί τα 5.000.000 ευρώ, χώρια όλες οι υπόλοιπες απώλειες (από τα εισιτήρια, τις διαφημίσεις, στους χορηγούς) και τα διαφυγόντα κέρδη.

Στο επιχειρείν συνηθίζεται η έκφραση «win-win game», αλλά εδώ δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το παιχνίδι είναι «lose-lose και δεν συμμαζεύεται. «We are all losers» είπε την περασμένη Δευτέρα ο Τζόρντι Μπερτομέου περιγράφοντας εν συνόψει τη μαύρη αλήθεια…

Αυτοί που θεωρητικώς υφίστανται τη μικρότερη ζημιά είναι οι παίκτες, αλλά κι εδώ η σακούλα ελέγχεται!

Ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός και η Μακάμπι δεν είχαν συναινέσει στη συμφωνία της διοργανώτριας αρχής με την Ένωση παικτών περί του «haircut» της τάξεως του 80% εάν ακυρωνόταν η σεζόν και του 85% εφόσον συνεχιζόταν και «κουρεύουν» πιο πολύ τις αποδοχές των παικτών.

Εδώ βεβαίως τίθεται άλλο ένα ακανθώδες ζήτημα που αφορά τα συμβόλαια των παικτών για τη σεζόν 2020-21 κατά την οποία τα έσοδα θα παρουσιασθούν μειωμένα σε μεγάλο βαθμό. Οι σύλλογοι εκτιμούν ότι η Ευρωλίγκα θα πρέπει να συνεργασθεί με την Ένωση παικτών και να εκδώσει μια γενική ντιρεκτίβα που θα ορίζει τι μέλλει γενέσθαι. Αυτή τη στιγμή, στους κόλπους των ομάδων, των παικτών και των ατζέντηδων εκδηλώνεται έντονη ανησυχία και σε κάθε περίπτωση υφίσταται αβεβαιότητα, διότι ότι από τη στιγμή κιόλας που πολλοί αγώνες θα διεξαχθούν κεκλεισμένων των θυρών, ελλοχεύει ο κίνδυνος να μην τηρηθούν οι οικονομικοί όροι των συμφωνιών.

Το πρόβλημα των παικτών ωστόσο ξεπερνάει τις τσέπες και τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους και έχει να κάνει και με αγωνιστικά ζητήματα…

Δεν ξέρω εάν η «χυλόπιτα» που έριξαν το Σάββατο στον Μπερτομέου –και ασφαλώς βάρυνε στη δική του τελεσίδικη απόφαση- είχε να κάνει με τη μικρή αναλογικά χασούρα που θα υποστούν στις πληρωμές τους.

Θεωρώ ότι μια τέτοια λογική θα ήταν κοντόφθαλμη και πολύ εγωιστική, αλλά ξα τους…

Βεβαίως κάποιοι από αυτούς οι οποίοι εμφανίστηκαν απρόθυμοι και αρνητικοί στο ενδεχόμενο συνέχισης της σεζόν στην Ευρωλίγκα, ήδη βρίσκονταν στο γήπεδο και προετοιμάζονται ώστε να παίξουν με τις ομάδες τους στα εθνικά πρωταθλήματα τους.

Τούτου δοθέντος δεν θα γλιτώσουν τον συγχρωτισμό και τους κινδύνους που ελλοχεύουν…

Οι παίκτες παίζουν. Θέλουν να παίζουν. Ζουν για να παίζουν. Πληρώνονται για να παίζουν. Τελεία!

Ενδόμυχα (φαντάζομαι ότι) όλοι θα ήθελαν να παίξουν και δεν αποκλείεται από τα μέσα Ιουλίου και πέρα να ζηλεύουν τους ομότεχνους τους στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Κι αυτούς μανούλα τους γέννησε, δεν κατούρησαν, διάβολε, στο πηγάδι!

Βεβαίως το πρόβλημα της Ευρωλίγκας είναι διαφορετικό και πιο περίπλοκο από εκείνο της Ισπανίας, της Γερμανίας, του Ισραήλ, ακόμη και του ΝΒΑ. Ο λόγος; Εδώ δεν πρόκειται για ένα εθνικό, αλλά για ένα διεθνές και υπερεθνικό πρωτάθλημα, που ακουμπάει πάνω σε 18 ομάδες από δέκα διαφορετικές χώρες, άρα καλείται να κάνει ζάφτι δέκα διαφορετικές φάσεις της πανδημίας, δέκα διαφορετικές κυβερνητικές στάσεις, δέκα διαφορετικά υγειονομικά πρωτόκολλα και πάει λέγοντας…

Από τις 5-6 Μαρτίου που παίχθηκε η τελευταία αγωνιστική της Ευρωλίγκας έως την 1η Οκτωβρίου οπότε θα ξαναμπεί η διοργάνωση στις ράγες θα έχουν μεσολαβήσει επτά μήνες.

Επτά μήνες!

Αυτό δεν έχει ξαναματαγίνει: ποτέ άλλοτε στα χρονικά του ευρωπαϊκού μπάσκετ δεν υπήρξε τόσο μεγάλο gap και το ερώτημα είναι πόσο θα επηρεασθούν οι παίκτες από την παρατεταμένη απραξία.

Είναι κιόλας μεγάλα κορμιά, δεν επιδίδονται σε ατομικό, αλλά σε ομαδικό άθλημα και η ατομική ή η εξ αποστάσεως προπόνηση δεν αποτελεί το ασφαλέστερο όχημα επιστροφής σε αυτό που λέγεται κανονική αγωνιστική δράση.

Οι παίκτες, αλλά και κάμποσοι ΄προπονητές, επικαλέσθηκαν δυο λόγους για την αρνητική διάθεση τους να επιστρέψουν στα γήπεδα και να μαζευτούν σε μια πόλη για να παίξουν από τις 4 μέχρι τις 26 Ιουλίου: τον κίνδυνο των τραυματισμών και το χαμηλής ποιότητος θέαμα.

Ιδού το σκεπτικό του Κώστα Παπανικολάου όπως μου το ανέλυσε τις προάλλες, λίγες ώρες μετά τη συμμετοχή του (μαζί με τον Βασίλη Σπανούλη, τον Νικ Καλάθη και τον Ιαν Βουγιούκα) στην τηλεδιάσκεψη των παικτών με τον Μπερτομέου…

«Εχουμε ένα ανησυχητικό δείγμα από την επανέναρξη του γερμανικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου με τους πολλούς τραυματισμούς που είναι το φυσικό επακόλουθο της μακράς απραξίας» τονίζει ο Παπανικολάου, ο οποίος στοιχίζεται με τους ενάντιους στην επανεκκίνηση της διοργάνωσης και μάλιστα μετά λόγου γνώσεως. «Βρισκόμαστε πολύ πίσω από πλευράς φόρμας, το διαπιστώνουμε στις προπονήσεις και θα αργήσουμε να βρούμε ρυθμό, χώρια ο κίνδυνος των τραυματισμών. Νομίζω ότι το ρίσκο και οι ζημιές από τη χαμηλή ποιότητα, το κακό θέαμα και την απουσία των θεατών, θα ξεπεράσουν κατά πολύ το οποιοδήποτε όφελος στο οποίο προσβλέπουν όσοι θέλουν να ξαναπαίξουμε. Επίσης υπάρχουν και διάφορα πρακτικά προβλήματα, όπως με τους παίκτες που αποχώρησαν από τις ομάδες τους ή είναι φευγάτοι. Θα είναι σαν να παίζουμε φιλικά ματς προετοιμασίας…»

Thanks, but no thanks, όπως λένε σε τέτοιες περιπτώσεις και οι Αμερικάνοι!

Αυτό που θα συμβεί πάντως είναι σοκαριστικό, πρωτοφανές και αχαρτογράφητο διότι από το ανεπιθύμητο ραχάτι των επτά μηνών, οι παίκτες θα μπουν με φούρια σε ένα τριπάκι στο οποίο δεν θα προλαβαίνουν ούτε ανάσα να πάρουν!

Από τα μέσα Σεπτεμβρίου και πέρα, έχοντας μείνει στα πιτς τόσο καιρό, θα κάνουν βουρ στον πατσά με την επανεκκίνηση των εθνικών και διεθνών διοργανώσεων. Από τη στιγμή μάλιστα που έχουν ακυρωθεί και μετατέθηκαν για την επόμενη χρονιά όλες οι διοργανώσεις των εθνικών ομάδων, ισχύει το νόημα μιας ελληνικής παροιμίας…

Φέξε μου και γλίστρησα μια νύχτα με φεγγάρι!

Αμφιβάλλω εάν η νύχτα θα έχει φεγγάρι: δεν έχει σίγουρα τυφλοσούρτη, διότι η κατάσταση είναι πρωτοφανής…

Ιδού λοιπόν ένα απλό, απλοϊκό σενάριο, όπως το πλάθω στο μυαλό μου και δεν απέχει από την πραγματικότητα…

Γυρίζουν λοιπόν οι παίκτες στις αρχές Σεπτεμβρίου και κανείς δεν ξέρει κιόλας εάν θα έχουν σχηματοποιηθεί τα ρόστερ των ομάδων, καθώς ακόμη θα παίζεται το ΝΒΑ. Τι σχέση έχει αυτό; Εχει και παραέχει διότι αρκετές ομάδες περιμένουν τέτοια εποχή (και μέχρι τα μέσα Οκτωβρίου) τα κοψίματα μετά τo Summer League, ενώ εφέτος αυτή η προσδοκία πάει στράφι. Συν τοις άλλοις δεν θα έχουν ακόμη ευκρινή εικόνα για τους διαθέσιμους στην αγορά παίκτες που προέρχονται από το ντραφτ, η διαδικασία του οποίου θα πραγματοποιηθεί στα μέσα Σεπτεμβρίου, με την προοπτική η νέα σεζόν (του ΝΒΑ) να αρχίσει τα Χριστούγεννα!

Εν πάση περιπτώσει, que sera sera, whatever will be, will be.

Oι παίκτες γυρίζουν στη δράση και καλώς εχόντων των πραγμάτων, αγωνίζονται χωρίς σταματημό: φιλικά ματς προετοιμασίας, Πρωτάθλημα, Κύπελλο, Ευρωλίγκα, Eurocup, Βasketball Champions League, παράθυρα εθνικών ομάδων, φιλικά ματς εθνικών ομάδων, Προολυμπιακό Τουρνουά, Ολυμπιακοί Αγώνες και ξανά μανά το ίδιο μαγγανοπήγαδο…

Κουράστηκα ήδη εγώ να τα γράφω και να τα απαριθμώ, πόσο μάλλον οι παίκτες που όλα αυτά θα τα φάνε στη μάπα!

Τι σημαίνει αυτό; Elementary dear Watson, όπως έλεγε και ο Σέρλοκ Χόλμς!

Από εκεί που οι παίκτες θα έχουν μείνει για επτά μήνες στη γυάλα, αίφνης θα πέσουν με τα μούτρα στην ένταση και στην πίεση: μετά από ένα νεκρό καλοκαίρι, θα πάνε σούμπιτοι στη δράση, στην ένταση και στην πίεση για τα επόμενα χρόνια!

Εκτός από τις εθνικές και διεθνείς διοργανώσεις σε συλλογικό επίπεδο, η ατζέντα του 2021 περιλαμβάνει τα Προολυμπιακά Τουρνουά και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αυτή του 2022 το (εκ μεταφοράς από την προηγούμενη χρονιά) Eurobasket, το 2023 παίρνει σειρά το Παγκόσμιο Κύπελλο και –για να θυμηθώ και το τραγούδι που λέει ο Λάκης Χαλκιάς- «η φάμπρικα, η φάμπρικα δεν σταματά, δουλεύει νύχτα μέρα…»!

πηγή: gazzetta.gr

Pin It on Pinterest

Shares
Share This