Του Μιχάλη Τσόχου
Η εικόνα με τους αστυνομικούς που γονατίζουν μαζί με τους διαδηλωτές σε διάφορες πολιτείες των ΗΠΑ, για να τιμήσουν τη μνήμη του Τζορτζ Φλόιντ, αλλά και για να στείλουν το μήνυμα σε όλο τον πλανήτη, ότι υπάρχει και αυτή η πλευρά της όχθης, είναι μία εικόνα συμβολικής δράσης που έχει μεγαλύτερη αξία και από ορισμένες πραγματικές δράσεις.
Διότι σε τέτοιου είδους τραγικές στιγμές, όταν αναλογιστείς τι έχει συμβεί πραγματικά, τότε στα αλήθεια και όχι μεταφορικά, δεν μπορείς να αναπνεύσεις… Σε αυτήν ακριβώς τη στιγμή της απελπισίας, αυτό που χρειάζεσαι εκτός από τη δικαιοσύνη, είναι και ένα μήνυμα. Ένα σαφές και ξεκάθαρο μήνυμα ότι δεν μπορεί να έχουμε γίνει έτσι, δεν μπορεί να είναι έτσι ο κόσμος στον οποίο ζούμε. Κι’ αν τυχόν και αποδεχτείς ότι είναι έτσι ο κόσμος μας, πάλι έχεις την ανάγκη ενός μηνύματος ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, ότι υπάρχει ένα παράθυρο ελπίδας. Δεν έχουν όλοι και δεν μπορεί να έχουν όλοι τη λογική του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος μέσες άκρες με βάση τα όσα μας είπε, θεωρεί σαν απάντηση στην διαδήλωση, τις σφαίρες…
Οι Αμερικανοί βιώνουν το αποτέλεσμα της απόφασής τους να εκλέξουν έναν επικίνδυνο, τυχοδιώκτη, ρατσιστή για πρόεδρο τους, την ώρα που ο υπόλοιπος πλανήτης αντιλαμβάνεται ότι αυτό που κάποτε αφελώς αντιμετώπιζε σαν ρητορική εκλογών “θα χτίσω τείχος για να μην μπορούν να μπουν οι Μεξικανοί στις ΗΠΑ”, σήμερα είναι το αληθινό πρόσωπο ενός πλανητάρχη, ο οποίος δεν έχει και δεν δείχνει, τον παραμικρό σεβασμό στο υπέρτατο αγαθό, την ανθρώπινη ζωή.
Είναι τόσα αυτά που έχει πει και έχει κάνει ο συγκεκριμένος, που όποιος δεν είναι πλέον σίγουρος για το ποιόν του ανδρός, είναι είτε επικίνδυνος, είτε ηλίθιος. Διότι όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό που συμβαίνει στις ΗΠΑ τις τελευταίες ημέρες, έχει ως τραγική αφορμή την δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, αλλά η αιτία ασφαλώς είναι βαθύτερη και έχει τις ρίζες της, στην ρατσιστική ακροδεξιά ρητορική αυτού που κυβερνά και η οποία φτάνει να ποτίσει ακόμη και το μεδούλι του τελευταίου αστυνομικού.
Αλλά για αυτή την ιστορία, το πως δηλαδή ο Τραμπ βρέθηκε πρόεδρος των ΗΠΑ, υπάρχουν χιλιάδες καταλληλότεροι από εμένα να την εξηγήσουν, και οι ιστορικοί του μέλλοντος για να την ερμηνεύσουν, εγώ μπορώ να σταθώ στο αθλητικό κίνημα που πρέπει να δημιουργηθεί προκειμένου να στείλει το μήνυμα ενάντια σε κάθε μορφή ρατσισμού. Διότι εύκολα φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι το πρόβλημα έχει αντιμετωπιστεί, αλλά είναι τόσο πρόσφατες οι εικόνες με τον Μαρεγκά της Πόρτο, που ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι κανένα πρόβλημα ρατσισμού δεν έχει αντιμετωπιστεί στη ρίζα του. Και η δράση και ο συμβολισμός τώρα είναι περισσότερο απαραίτητες από ποτέ.
Είναι η ώρα λοιπόν για μία ακόμη φορά να σκύψουμε πραγματικά πάνω από το πρόβλημα, να… γονατίσουμε συμβολικά για να το αναδείξουμε και να παραδεχτούμε ότι είναι υπαρκτό, είναι γύρω μας, δίπλα μας. Αλήθεια πόσο ωραία εικόνα θα ήταν το ερχόμενο Σαββατοκύριακο όταν και ξεκινά η δράση στα ποδοσφαιρικά γήπεδα, οι ποδοσφαιριστές του ελληνικού πρωταθλήματος να γονατίσουν ο ένας δίπλα στον άλλον για να στείλουν το μήνυμα ότι εναντιώνονται σε κάθε μορφή ρατσισμού. Για να φωνάξουν με έναν δικό τους συμβολικό τρόπο “όχι στο ρατσισμό”. Να το εννοούν φυσικά και να το κάνουν, να συμβολίσουν με αυτό τον τρόπο την αντίθεσή τους σε κάθε μορφή ρατσισμού και όχι να προσποιηθούν.
Ας είναι με πρωτοβουλία του ΠΣΑΠ, ας είναι με πρωτοβουλία της Super League, των ομάδων, όλων μαζί, δεν έχει καμία σημασία, άλλωστε το θέμα δεν είναι ποιος θα οικειοποιηθεί την πρωτοβουλία, αλλά η πρωτοβουλία αυτή καθεαυτή και ο συμβολισμός της. Φανταστείτε την εικόνα πριν από το ντέρμπι του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό στην Τούμπα ή του Παναθηναϊκού με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ με τους παίκτες (μαύρους, άσπρους, κίτρινους) και των δύο ομάδων, δευτερόλεπτα πριν την έναρξη του ματς να στέκονται γονατιστοί στη σέντρα, δίπλα δίπλα.
Θα είναι μία δυνατή εικόνα για την παγκόσμια κοινή γνώμη, θα είναι μία δυνατή εικόνα για κάθε ποδοσφαιριστή στον πλανήτη που έχει βιώσει το πρόβλημα του ρατσισμού, θα είναι μία εικόνα – μήνυμα στην ελληνική κοινωνία, η οποία ασφαλώς και εξακολουθεί να τρέφει φίδια στον κόρφο της, θα είναι ένα μήνυμα που θα φτάσει παντού και θα ακουστεί δυνατά. Επαναλαμβάνω, αρκεί να είναι αληθινό και όχι προσποιητό.
Διότι η κάθε κίνηση συμβολισμού έχει νόημα, όταν την εννοείς και την πιστεύεις, όχι όταν απλώς την κάνεις.
Πηγή: Gazzetta
