Του Βασίλη Σαμπράκου
Ολος ο συλλογισμός μου σχετικά με αυτό που σήμερα συμβαίνει, ή πάει να συμβεί στον Παναθηναϊκό βασίζεται στην βάση ότι είναι δικαίωμα του μεγαλομετόχου, ο οποίος τυγχάνει να χρηματοδοτεί σταθερά την ΠΑΕ, να κάνει ό,τι θέλει σε σχέση με την διαχείριση της εταιρείας. Μάλιστα στην πρώτη ανάγνωση δεν είναι ούτε «παράλογο» ούτε «άκαιρο» το να λαμβάνει τώρα αποφάσεις σχετικές με τον σχεδιασμό της επόμενης σεζόν. Ο κορονοϊός και οι συνέπειές του δεν είναι λόγος για να καθυστερήσει κανείς στις διαδικασίες. Μάλιστα στην πραγματικότητα η διεθνής πρακτική οδηγεί προς την ακριβώς αντίθετη εκτίμηση: ακριβώς λόγω των δυσκολιών οι ομάδες επιχειρούν εδώ και εβδομάδες να κινηθούν προνοητικά και να κλείσουν όλες τις βασικές συμφωνίες νωρίς, προκειμένου αυτές να τους κοστίσουν λιγότερο. Αρα, με άλλα λόγια κάνει πολύ καλά ο Γιάννης Αλαφούζος που υλοποιεί στη δεδομένη στιγμή τις αποφάσεις που έχει ήδη λάβει.
Βάζει σε κίνδυνο η ανακοίνωση της απόφασης στη δεδομένη στιγμή την πορεία του Παναθηναϊκού στα playoffs της Superleague; Όχι, λέει η λογική, όταν πρόκειται για επαγγελματίες ποδοσφαιριστές και επαγγελματία προπονητή· από όλους περιμένεις να λειτουργήσουν επαγγελματικά, δηλαδή ανεπηρέαστοι, κι ας πρόκειται για ποδόσφαιρο, το οποίο είναι γεμάτο από συναισθήματα. Διαχρονικά υπήρχαν περιπτώσεις ομάδων που πέτυχαν τους στόχους μολονότι γνώριζαν ότι ο προπονητής θα αποχωρήσει στο τέλος της σεζόν και ομάδων που απέτυχαν μολονότι οι ποδοσφαιριστές γνώριζαν ότι ο προπονητής θα παραμείνει.
Στην πραγματικότητα είναι μεγαλύτεροι οι κίνδυνοι που διατρέχει σήμερα ο Παναθηναϊκός επειδή οι ποδοσφαιριστές του δεν έχουν συμφωνήσει με την διοίκηση επί των περικοπών λόγω κορονοϊού, ή επειδή οι παίκτες διαβάζουν και ακούν καθημερινά ότι η ΠΑΕ σκοπεύει να επιδιώξει να απαλλαγεί από αρκετούς εξ αυτών. Όλα αυτά αναστατώνουν τους ποδοσφαιριστές πολύ περισσότερο από το νέο δεδομένο περί της αποχώρησης του προπονητή τους.
Δεν κρύβεται όμως στα παραπάνω η ουσία της συζήτησης. Είκοσι επτά χρόνια εμπειρίας στην μελέτη της λειτουργίας των ποδοσφαιρικών εταιρειών, η βιωματική και ακαδημαϊκή εκπαίδευσή μου, δηλαδή όλα όσα έχω καταλάβει για τη διοίκηση στο ποδόσφαιρο έχουν δημιουργήσει ένα αξίωμα, περισσότερο εμπειρικό, στο μυαλό μου: η επιλογή της αντικατάστασης ενός προπονητή κρίνεται από την εικόνα της ζυγαριάς στην στιγμή λήψης της απόφασης. Από την μια πλευρά τοποθετείς τα πεπραγμένα αυτού που αποχωρεί. Και από την άλλη το brand name που έρχεται, δηλαδή την πορεία που έχει διαγράψει μέχρι εδώ ο νέος προπονητής και την φήμη που τον συνοδεύει. Στη θέση της ζυγαριάς είναι το project, ή πιο απλά το τι γυρεύει ο Παναθηναϊκός τη στιγμή που αποφασίζει να αλλάξει προπονητή. Σήμερα δεν γνωρίζουμε ούτε το βάρος του νέου προπονητή, αλλά ούτε και την ζυγαριά, διότι δεν γνωρίζουμε ποιο είναι το σχέδιο που έχει βάλει σε υλοποίηση ο Παναθηναϊκός.
Στον καιρό του Αλαφούζου στην ΠΑΕ ο Παναθηναϊκός δεν λειτουργεί με ένα συγκεκριμένο μοντέλο. Αλλοτε αυτό είναι προεδρικό, δηλαδή αποφασίζει ο ίδιος για όλα, άλλοτε είναι αγγλικού τύπου, δηλαδή ένας προπονητής αποφασίζει για όλα τα σχετικά με τη στελέχωση και το ρόστερ και άλλοτε είναι μεικτό, δηλαδή με την διοίκηση να ορίζει το ύψος του κόστους του ποδοσφαιρικού τμήματος και τον τεχνικό διευθυντή με τον προπονητή να συνεργάζονται για την στελέχωση. Εχει συμβεί να επιλέξει ο τεχνικός διευθυντής μόνος, έχει συμβεί να πάρει τις αποφάσεις για τους ποδοσφαιριστές μαζί με τον προπονητή, έχει συμβεί να πατήσει πόδι ο προπονητής και να επιβάλει ποδοσφαιριστές, έχουν συμβεί πολλά, αν όχι τα πάντα.
Τι συμβαίνει σήμερα; Ποιο είναι το σχέδιο; Μαζί με τον Δώνη ο Παναθηναϊκός αλλάζει και στρατηγική και αποφασίζει σε μια πραγματικά άκυρη ιστορικά στιγμή να αφήσει πίσω την ιδέα ανάπτυξης και προώθησης νεαρών Ελλήνων ποδοσφαιριστών και να επιλέξει ξένους «μεσήλικες», επαγγελματικά, παίκτες; Εχει αποφασίσει να αλλάξει προπονητή δίχως να έχει βρει προπονητή; Κι αν έχει βρει προπονητή, ποιος τον επιλέγει και με ποια κριτήρια, εκτός από αυτό του ύψους της αμοιβής του;
Δεν συζητά δημόσια για ποδόσφαιρο ο Παναθηναϊκός από την ημέρα που αποχώρησε ο Νίκος Νταμπίζας, τον περασμένο Οκτώβριο. Στη διάρκεια του τελευταίου περίπου 6μήνου ο Τσάβι Ρόκα έχει τοποθετηθεί δημοσίως ελάχιστα. Και σήμερα, που ξέρουμε ότι ο Παναθηναϊκός αποφάσισε να μην συνεχίσει με τον Δώνη, δεν γνωρίζουμε πώς ελήφθη αυτή η απόφαση. Δηλαδή δεν έχει ξεκαθαριστεί αν επρόκειτο για μια εισήγηση του Ρόκα προς τον Αλαφούζο, που την έκανε αποδεκτή, ούτε αν έχει συμβεί το αντίθετο, δηλαδή αν επρόκειτο για μια απόφαση του μεγαλομετόχου με την οποία συναίνεσε ο τεχνικός διευθυντής. Ο Παναθηναϊκός φέρεται να εξετάζει περιπτώσεις προπονητών που έχουν εμπειρία εργασίας σε ακαδημίες, αλλά την ίδια ώρα φέρεται να κινείται για την απόκτηση «έτοιμων» παικτών, των -+ 25 ετών. Ο Ρόκα, ο οποίος κατά την άφιξή του, τον Νοέμβριο, είχε δηλώσει ότι θέλει να δει να προωθούνται ποδοσφαιριστές από την ακαδημία και ότι δεν θέλει να βασιστεί σε Ισπανούς έκανε πέντε μεταγραφές ξένων ποδοσφαιριστών και πήρε τρεις Ισπανούς τον Ιανουάριο, και σήμερα φέρεται να σχεδιάζει να δώσει συνέχεια σε αυτή την πρακτική, με τη σύμφωνη γνώμη του Αλαφούζου.
Μας λείπουν πάρα πολλά δεδομένα για να καταλάβουμε τι ακριβώς θέλει να κάνει ο Παναθηναϊκός ώστε να κατανοήσουμε και το αν κάνει, στη θεωρία, καλά ή όχι που βάζει τέλος στην συνεργασία του με τον Γιώργο Δώνη. Στην πραγματικότητα μας λείπουν πολλά δεδομένα για να εκτιμήσουμε αν ξέρει ο ίδιος ο Παναθηναϊκός τι κάνει, ή πιο σωστά για να ξέρουμε αν έχει προσχεδιάσει τις κινήσεις του προκειμένου αυτές να υπηρετήσουν μια στρατηγική. Το γεγονός ότι βιάστηκε να ανακοινώσει στον Δώνη ότι δεν θέλει να συνεχίσουν μαζί δίχως να έχει βρει προηγουμένως τον επόμενο προπονητή, δεν είναι καλό σημάδι.
Πηγή: Gazzetta
