Του Δημήτρη Καρύδα
Πριν από έξι χρόνια όταν τα μέλη της χρυσής εθνικής ομάδας του 1987 συγκεντρώθηκαν (σχεδόν σε απαρτία) για το reunion των 30 χρόνων από τον άθλο της 14ης Ιουνίου σε ένα πηγαδάκι που είχε στηθεί αποτόλμησα να….μαρτυρήσω στον Αργύρη Καμπούρη τι μου είχε συμβεί την ώρα που εκτελούσε την πρώτη από τις θρυλικές νικηφόρες βολές.
‘’Έκλεισα τα μάτια και δεν έβλεπα’’, του ομολόγησα. Εκείνη τη στιγμή με μια παράξενη εσωτερική διεργασία το μυαλό μου σκεφτόταν μόνο ένα αριθμό: 66%. Το ποσοστό ευστοχίας του ‘’τίμιου γίγαντα’’ από την γραμμή σε όλη του την καριέρα. Οι πιθανότητες δεν ήταν με το μέρος του και έβαλα το κεφάλι μου μέσα στα χέρια μου αρνούμενος να δω αυτό που συνέβαινε μερικά μέτρα πιο μακριά από τη θέση μου στα δημοσιογραφικά του ΣΕΦ.
Τα ουρλιαχτά 20.000 ανθρώπων με επανάφεραν στην πραγματικότητα και με έβγαλαν από τη σκοτοδίνη μου. Η πρώτη, η δύσκολη είχε μπει. Τη δεύτερη την…..κρυφοκοίταξα πριν πεταχτώ από τη θέση μου, σκαρφαλώσω πάνω στο δημοσιογραφικό έδρανο και αρχίσω να πανηγυρίζω σαν τρελός. Δεν ήμουν η εξαίρεση. Καμιά εκατοστή ακόμη Έλληνες διαπιστευμένοι δημοσιογράφοι έκαναν την ίδια αυτόματη κίνηση.
Τριάντα χρόνια μετά ο Καμπούρης με αντιμετώπισε με ένα ασυνήθιστο για τα δεδομένα του φλέγμα και αίσθηση του χιούμορ.
‘’Το θέμα, φίλε, είναι ότι είχα εγώ ανοιχτά τα μάτια και έβλεπα καλά’’. Προφανώς και ήταν ο μοναδικός ψύχραιμος εκείνες τις στιγμές στο ΣΕΦ.
Ο Νίκος Φιλίππου είχε στρέψει αλλού το πρόσωπο του, άσχετα αν με τα χρόνια που πέρασαν βρήκε μια βολική ερμηνεία της θρυλικής φωτογραφίας: ‘’Τραβούσε….ανάποδα ο φωτογράφος. Εγώ κοιτούσα κανονικά τις βολές’’. Ακόμη και ο πάντα ψύχραιμος και ‘’αναίσθητος’’ στις μεταδόσεις του Φίλιππος Συρίγος περιέπεσε σε ένα ιστορικό λάθος.
‘’Η πρόκριση είναι στα χέρια του τίμιου γίγαντα’’. Δεν ξέρω αν ο πιτσιρικάς τότε Γιώργος του….έχωσε ένα γερό σπρωξίδι αλλά ο οικογενειακός μύθος λέει ότι του είπε ‘’τι λες, βρε, τα έχεις χάσει, ποια πρόκριση, τελικός είναι’’!
Ένας τελικός που ξεπερνούσε κάθε προσδοκία και κάθε φαντασία. Δεκαπέντε μέρες νωρίτερα όταν η μασκότ του Ευρωμπάσκετ, ο Πελαργός, άνοιγε τα φτερά του αν κάποιος υποστήριζε ότι η εθνική θα έπαιρνε χρυσό μετάλλιο θα του φορούσαν ανάποδα πουκάμισα και θα τον πήγαιναν στο κοντινό ψυχιατρείο. Ακόμη και η πιθανότητα ενός μεταλλίου με ασημένια λάμψη ή χάλκινη μορφή έμοιαζε εξωπραγματική!
Θυμάμαι πολύ καλά ότι ένα καλοκαίρι νωρίτερα, όταν η ίδια περίπου εθνική τερμάτιζε 10η στο παγκόσμιο, κατάταξη που θεωρήθηκε τρομακτική επιτυχία οι πιο αισιόδοξοι γράφαμε στις αναλύσεις μας ότι η 6η θέση στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας θα ήταν τεράστια πρόοδος. Και αυτή η αισιόδοξη πρόβλεψη βασιζόταν μόνο στο γεγονός ότι οι αγώνες θα γίνονταν στο ΣΕΦ!
Ακόμη, και λίγο πριν το τζάμπολ τα πράγματα έμοιαζαν πολύ….χαλαρά. Πιο πολύ μας ενδιέφερε η οργανωτική επιτυχία του Ευρωμπάσκετ παρά η αγωνιστική.
Με ένα χάλκινο μετάλλιο στην ιστορία της στη διοργάνωση η εθνική μας και αυτό στους αγώνες του Καϊρου το μακρινό 1947 δεν είχαμε ψευδαισθήσεις.
‘’Οκτάδα, άντε και στην καλύτερη μια θέση στην εξάδα και είμαστε σούπερ’’, ήταν η ετυμηγορία των βραδινών μπασκετοσυνάξεων που είχαν ένα μόνιμο στέκι. Ανάμεσα στα θρυλικά μπιφτέκια του Βαλέσα στη Νέα Σμύρνη και μπόλικες μπύρες οι λιγοστοί ρεπόρτερ του μπάσκετ εκείνα τα χρόνια δεν βλέπαμε τίποτε διαφορετικό σαν εξέλιξη. Μέχρι που μας πήρε και εμάς εκείνο το κύμα.
Γιατί όλα έγιναν ‘’σαν κύμα ξαφνικό’’ για να δανειστώ τους στίχους του Διονύση Σαββόπουλου. Πότε άρχισε το πανηγύρι; Πότε κτύπησε κατακούτελα η τρέλα του μπάσκετ μια ολόκληρη χώρα; Αδυνατώ να το πω και να το ανακαλέσω στη μνήμη μου, όχι γιατί πέρασαν 33 ολάκερα χρόνια αλλά γιατί κλειδαμπαρωμένοι στο ΣΕΦ νυχθημερόν δεν πήραμε είδηση τι γινόταν δίπλα μας. Μέχρι που ένα πρωί είδαμε τις ατελείωτες ουρές έξω από τα εκδοτήρια με κόσμο να ψάχνει μανιωδώς ένα εισιτήριο κατ΄ αρχήν του καθοριστικού αγώνα-πρόκρισης με τη Γαλλία και οι πιο αισιόδοξοι και διορατικοί να εξαντλούν τα τελευταία διαθέσιμα ‘’χαρτάκια’’ της τελικής φάσης.
Και μετά ήρθαν οι…παρελασεις στην παραλιακή και στην Ομόνοια, οι τηλεοπτικές εικόνες με ένα έθνος στους δρόμους να πανηγυρίζει και καταλάβαμε ότι κάτι μεγάλο πάει να συμβεί. Κάθε βράδυ που γύριζα σπίτι μου σκεφτόταν ‘’κάνε να μην τελειώσει άδοξα, κάνε να μην απογοητευτούμε’’.
Και έτσι έγινε. Μπήκαμε στην οκτάδα, η Ιταλία έμοιαζε φόβητρο, ‘’δεν πειράζει και να χάσουμε θα πάμε για την 5η-6η θέση, καλά είναι’’. Η μεγάλη νίκη, πολύ μεγάλη αλλά μέχρι την επόμενη όπως είχε προβλέψει ο Γκάλης που αίφνης γινόταν πιο δημοφιλής και από τον… Ανδρέα Παπανδρέου και υποχρέωνε τον ίδιο τον Πρωθυπουργό να κουνάει σημαιούλες στα επίσημα του ΣΕΦ.
Και μετά οι ‘’Γιούγκοι’’. Ζόρικα πράγματα, πως να τους κερδίσεις δεύτερη φορά σε λίγες μέρες. Στο 32’ το όνειρο έμοιαζε να γίνεται συντρίμμια, χάναμε με οκτώ πόντους διαφορά, ‘’δεν πειράζει να μην απογοητευτούμε και να παίξουμε για ένα μετάλλιο. Μεγάλη επιτυχία είναι και εδώ που φτάσαμε’’. Κι’ όμως η ανατροπή μας έστειλε τελικό, ντελίριο, παροξυσμός, λιποθυμίες, παρακάλια, όλοι ήθελαν να είναι εκεί.
Το βράδυ του ημιτελικού κρατήσαμε ανοιχτό τον Βαλέσα μέχρι τα….ξημερώματα. ‘’Να το ζήσουμε ρε παιδιά’’, έλεγα στη δημοσιογραφική παρέα., ‘’γιατί τέτοιο πράγμα συμβαίνει μια φορά σε όλη μας τη ζωή’’. Κούνια που με κούναγε. Αλλά ποιος μπορούσε να φανταστεί όχι αυτό που θα ακολουθούσε δύο μέρες αργότερα αλλά τα επόμενα 30 χρόνια.
Ο τελικός, 20.000 κόσμος έμοιαζαν με ένα άνθρωπο, ενωμένες φωνές από τον πρώτο πολίτη της χώρας μέχρι τον τελευταίο πορτιέρη του γηπέδου, η σκοτοδίνη στις βολές, η απονομή, το γλέντι.
Στις 15 Ιουνίου ξυπνάγαμε πρωταθλητές Ευρώπης. Η ζωή μας δεν θα ήταν ποτέ ξανά η ίδια. Δύο βολές από τα χέρια του κυρίου 66% και μερικές μαγικές βραδιές τα άλλαξαν όλα. Στις 14 Ιουνίου κοιμηθήκαμε (τρόπος του….γράφειν) πρωταθλητές και την επόμενη ξυπνήσαμε για να ζήσουμε τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας.
Πηγή: Nova Sports
