Του Νίκου Παπαδογιάννη
O μέχρι τότε κραταιός Παναθηναϊκός πλησίασε για πρώτη φορά τα σύνορα της διάλυσης το καλοκαίρι του 2012, όταν τον εγκατέλειψαν ταυτόχρονα οι Παύλος και Θανάσης Γιαννακόπουλος, Ζέλικο Ομπράντοβιτς, Δημήτρης Ιτούδης και κάμποσοι πρωτοκλασάτοι παίκτες: Καλάθης, Μπατίστ, Γιασικέβιτσιους, Περπέρογλου, Καϊμακόγλου, Σάτο, Βουγιούκας.
Άντεξε τη φουρτούνα, επειδή βρήκε ισχυρά ερείσματα τόσο στη διοίκηση, όσο και στα αποδυτήρια και στο παρκέ: Δημήτρη Γιαννακόπουλο, Μάνο Παπαδόπουλο, Αργύρη Πεδουλάκη, Δημήτρη Διαμαντίδη, Κώστα Τσαρτσαρή, ακόμα και ορισμένους ξενόφερτους όπως ο Τζέιμς Γκιστ.
Μπορεί να έμεινε αποκλεισμένος από την αίθουσα του ευρωπαϊκού θρόνου, αλλά κλυδωνίστηκε λιγότερο από ό,τι θα περίμεναν όσοι μετρούσαν τις απώλειες.
Όσο και αν σήμερα ακούγεται απίστευτο, η πρώτη κιόλας σεζόν μετά την κοσμογονία (2012-3) τον βρήκε πρωταθλητή Ελλάδας με «σκούπα», αλλά και μία νίκη μακριά από το final-4 της Euroleague. Ήταν, δηλαδή, καλύτερη από την αποχαιρετιστήρια του Ομπράντοβιτς και των άλλων φευγάτων.
To σημαντικότερο από τα στηρίγματα της νέας εποχής ήταν φυσικά ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, με όλες τις παθογένειες, τις παλινωδίες και τα ελαττώματά του.
Η ομάδα έμεινε ισχυρή, επειδή στον προεδρικό της θώκο καθόταν ένας κροίσος οπαδός της, αποφασισμένος να ξοδέψει πακτωλούς, χωρίς το παραμικρό οικονομικό όφελος.
Οχτώ καλοκαίρια αργότερα, η ΚΑΕ Παναθηναϊκός ζει τον πιο δραματικό Ιούνιο της σύγχρονης ιστορίας της. Μολαταύτα, τον κλείνει με κάποιας μορφής αισιοδοξία. Η μαυρίλα περιορίστηκε αισθητά τις τελευταίες μέρες.
Είναι όμως δικαιολογημένα αυτά τα -αχνά, έστω- χαμόγελα; Ο μόνος τρόπος για να απαντήσει κανείς είναι να μελετήσει τα δεδομένα με κυνισμό, δίχως συναισθηματισμούς και απαλλαγμένος από τις γελοίες κορώνες της οπαδικής «δημοσιογραφίας».
Μέσα σε μερικές εβδομάδες, ο Παναθηναϊκός έχασε:
Τον ιδιοκτήτη και μοναδικό χρηματοδότη του, ο οποίος επιμένει ότι στο εξής δεν πρόκειται να εμπλακεί σε καμία διεργασία ούτε να ανοίξει εκ νέου την κάνουλα με το μετρητό, μολονότι δεν φρόντισε για την ομαλή διαδοχή (Δημήτρης Γιαννακόπουλος).
Τον Hall Of Famer προπονητή, που έφερε από τις ΗΠΑ μία ξεχωριστή αύρα, αναζωογόνησε την ομάδα, αναβάπτισε το κύρος της και έδωσε κίνητρο σε όλους ανεξαιρέτως τους παίκτες, βαριεστημένους και μη (Ρικ Πιτίνο).
Τον παράγοντα που επί τρεις δεκαετίες έκλεινε αμέτρητες τρύπες, συμβόλιζε τη φωνή της λογικής, γινόταν σύνδεσμος της διοίκησης με τα αποδυτήρια, υπηρετούσε σεμνά και ταπεινά και χαίρει εκτίμησης διεθνώς (Μάνος Παπαδόπουλος).
Τον κορυφαίο παίκτη και επί σειρά ετών ηγέτη του μέσα στο γήπεδο, έναν Έλληνα γκαρντ πανευρωπαϊκής ακτινοβολίας που έγινε σημείο αναφοράς στη δύσκολη μετά Διαμαντίδη εποχή (Νικ Καλάθης).
Και όλους σχεδόν τους ξένους παίκτες του, βετεράνους και λιγότερο βετεράνους, εξελίξιμους και λιγότερο εξελίξιμους. Οι Φρεντέτ, Ράις, Τζόνσον, Τόμας, Ουάιλι αποχώρησαν ή βρίσκονται στην εξώπορτα. Ακούγονται πλέον αδιανόητες, μεταγραφές επιπέδου Τζέιμς ή Σίνγκλετον.
Παράλληλα, ο Παναθηναϊκός επιχείρησε να γκρεμίσει τις γέφυρες με την Εuroleague, με βαρύτατους χαρακτηρισμούς και επίσημα διαβήματα, παρ’ όλο που το εγχείρημα ήταν ολοφάνερα ουτοπικό και καταδικασμένο. Αυτή τη στιγμή, το πρόγραμμα της νέας ευρωπαϊκής σεζόν καμαρώνει στον επίσημο ιστότοπο των «πρασίνων».
Τέλος, τοποθετήθηκε πωλητήριο στην ομάδα, με τιμή που θα έμοιαζε προσιτή εάν συνοδευόταν από ορίζοντα κερδοφορίας: 25 εκατομμύρια ευρώ. Δεδομένου ότι δεν υπάρχει ούτε πρόκειται να υπάρξει σύντομα αγοραστής με την ετικέτα «κορόιδο» κολλημένη στο κούτελό του, ο Παναθηναϊκός έχασε μεμιάς τον ίδιο του εαυτό.
Στην άλλη πλευρά της ζυγαριάς, θα πρέπει να τοποθετηθούν τα κέρδη αυτού του τραυματικού Ιουνίου. Δυστυχώς για το μαγαζί, δεν είναι πολλά.
Δεν χρησιμοποιώ τυχαία τη λέξη «μαγαζί». Το παιχνίδι της επιβίωσης κερδίζεται όχι με το συναίσθημα, αλλά με τα χρήματα.
Τα κραυγαλέα κενά που δημιουργήθηκαν με την πρόσκρουση στα βράχια, ο Παναθηναϊκός προσπάθησε να τα μπαλώσει με όποια υλικά βρέθηκαν πρόχειρα. Άσχετα αν είναι καλής ή και εξαιρετικής ποιότητας.
Στην καρέκλα του προπονητή, που ήταν ηλεκτρική αλλά αίφνης μοιάζει σταθερότερη όλων, κάθισε ένας ασίσταντ που συνοδεύεται από καλές συστάσεις και ξέρει τα κατατόπια, αλλά δεν παύει να είναι πρωτόπειρος σε τέτοιο πόστο. Ο Παναθηναϊκός του 2020-1 δεν έχει το ειδικό βάρος του 2010 ούτε όμως είναι …ΑΠΟΕΛ. Τα παπούτσια του Πιτίνο, του Πασκουάλ και των άλλων προκατόχων του Γιώργου Βόβορα μοιάζουν πολύ άβολα για κάποιον που δεν έχει περπατήσει χιλιόμετρα μπροστά από τους πάγκους.
Το κουμάντο του τμήματος ανέλαβαν εξ ημισείας δύο «τοτέμ» της ομάδας, χωρίς ωστόσο διοικητική πείρα και -το κυριότερο- χωρίς κουμπαρά για να θρυμματίσουν. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης και ο Φραγκίσκος Αλβέρτης συγκαταλέγονται στους ημίθεους του ελληνικού μπάσκετ (ιδίως ο πρώτος), αλλά αυτό δεν τους καθιστά αυτόματα κατάλληλους για διοικητικό ρόλο. Είναι μάλιστα λιγομίλητοι χαρακτήρες, που αποστρέφονται τόσο το προσκήνιο όσο και το παρασκήνιο. Και προφανώς δεν πρόκειται να σπαταλήσουν τα ωραία τους λεφτά σε ένα βαρέλι δίχως πάτο.
Οι τρεις βασικοί Έλληνες παίκτες (Παπαπέτρου, Παπαγιάννης, Μήτογλου) θα περάσουν σε πρώτο πλάνο, αλλά νέος Καλάθης δεν προβλέπεται να καταφτάσει. Η ομάδα θα ψωνίσει οικονομικά, με προφανή στόχο την ευπρόσωπη παρουσία. Αιθεροβατεί όποιος πιστεύει ότι Αμερικανοί λεγεωνάριοι θα προτιμήσουν μία φτηνή προσφορά του Παναθηναϊκού από μία καλύτερη ξένης ομάδας μόνο και μόνο επειδή θα τους τηλεφωνήσει ο Διαμαντίδης. Εκτός, πια, αν μιλάμε για τον …Μπατίστ.
Αλλά το μεγάλο πρόβλημα του Παναθηναϊκού δεν είναι η στελέχωση στο παρκέ ούτε τα πρόσωπα που θα συγκροτήσουν την «επιτροπή σωτηρίας». Το πρόβλημα του νέου Παναθηναϊκού είναι ακριβώς ότι χρειάστηκε επιτροπή σωτηρίας.
Η απώλεια στήριξης δημιουργήθηκε από τη φυγή όχι του Καλάθη και του Πιτίνο, αλλά του Γιαννακόπουλου. Το δικό του «αντίο» (νομοτελειακό αφού αίφνης μιλάμε με όρους αγοράς) είναι αυτό που ξεχαρβάλωσε τα θεμέλια και έκανε το οικοδόμημα να τρέμει.
Εάν ο απελθών ιδιοκτήτης παραμείνει ενεργός σε ρόλο σκιώδους χρηματοδότη, μικρότερης κλίμακας έστω, τα δεδομένα είναι προφανώς διαφορετικά. Αλλά τέτοια πρόθεση δεν προκύπτει από πουθενά.
Τα χαμόγελα των τελευταίων ημερών και η πνοή αισιοδοξίας υπενθυμίζουν τη δυναμική του Διαμαντίδη στο κοινό του συλλόγου, αλλά μέχρι εκεί.
Όσο και αν αποτελεί χαράς ευαγγέλιο για τους διακόνους του μπάσκετ η παρουσία των δύο ζωντανών λαβάρων στο ΟΑΚΑ, ουδείς θα αγοράσει εισιτήριο για να δει αυτούς.
Καμία Ζενίτ, καμία Άλμπα και καμία Βιλερμπάν δεν πρόκειται να νικηθεί με τρίποντα του Αλβέρτη και με ασίστ του Διαμαντίδη εν έτει 2021.
Με τα σημερινά δεδομένα, αμφιβάλλω αν ο Παναθηναϊκός μπορεί να θεωρηθεί φαβορί ακόμα και για το κουτσουρεμένο πρωτάθλημα της ελληνικής Α1. Για Ευρώπη καλύτερα να μη συζητήσουμε.
Σαν να μην έφταναν τα υπόλοιπα, ήρθε και το πρόγραμμα της Εuroleague σαν κακόγουστο αστείο, να προστεθεί στα πολλά σύννεφα εν όψει της νέας σεζόν.
Εάν το ντέρμπι της 9ης Οκτωβρίου στο ΟΑΚΑ ολοκληρωθεί με διπλό του Ολυμπιακού (ο οποίος εξακολουθεί να κινείται με σύνεση αλλά και με πλάνο), μπορεί να ακολουθήσει χειμώνας βαρύς και ασήκωτος για τον ηττημένο.
Ιδίως αν η περίοδος ξεκινήσει με άδειες εξέδρες και μηδενικά έσοδα…
Πηγή: Gazzetta
