Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Το γιατρικό για τις αμφιβολίες του άλλου, πάντοτε στο ποδόσφαιρο είναι το ένα μεγάλο αποτέλεσμα. Μια κλασική ιστορία. Ο τύπος των ήλων. Ο Μάσιμο Καρέρα δεν έκανε την ΑΕΚ σοβαρό γκρουπ με αρχές/κανόνες/ρόλους, τώρα. Την είχε κάνει σοβαρό γκρουπ, το επισημάναμε επανειλημμένως, πριν τον ιό. Τώρα, η μόνη διαφορά είναι ότι στην Τούμπα έφεραν το ένα μεγάλο αποτέλεσμα, πιθανότατα το μεγαλύτερο αποτέλεσμα της ΑΕΚ στη διετία μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος, που τους διευκολύνει στο να γίνονται τα πράγματα πιστευτά.
Τον Ιανουάριο στο ίδιο γήπεδο, η ΑΕΚ περίμενε πρώτα να δεχθεί γκολ ώστε ν’ αρχίσει μετά να παίζει. Η απόσταση που το γκρουπ έκτοτε διάνυσε, αποκαλύφθηκε στην αμέσως επόμενη επίσκεψη εκεί. Το μοναδικό που αυτή τη φορά η ΑΕΚ περίμενε ώστε ν’ αρχίσει να παίζει, ήταν να σφυρίξει ο διαιτητής την εκκίνηση του ματς. Η εξέλιξη είναι καταφανής, ακόμη κι αν για κάποιους λόγους συνέβαινε, το αποτέλεσμα της μίας βραδυάς να μη την αποτυπώσει. Καμιά φορά, ναι, το αποτέλεσμα παραμορφώνει την πραγματικότητα. Αλλά συνήθως, το αποτέλεσμα έρχεται και επιστεγάζει.
Η ΑΕΚ μπήκε στον αγώνα για να πάρει τη μπάλα και να παίξει, έπαιξε σωστά, στοχευμένα σημάδεψε εκεί που τη συνέφερε να σημαδέψει, έβγαλαν παρατεταμένα ποιοτικά τρεξίματα, έβγαλαν θέληση και φιλοπονία για τη μονομαχία. Καμία λούφα! Μες στο μυαλό μου, όλο αυτό ξεκινούσε από ένα καθαρό και ευδιάκριτο πλάνο παιγνιδιού. Το ακολούθησαν, βαθιά μέσα τους πεπεισμένοι πως αυτός είναι, όντως, ο δρόμος. Ο νους ένιβε το σώμα, και το σώμα τον νου. Εκαναν το παιγνίδι, όλο δικό τους. Προτού, εύλογα, κάνουν και το αποτέλεσμα δικό τους.
Η Ενωση έχει τα βαριά χαρτιά της που κάνουν τη διαφορά, έχει τα λιγότερο βαριά χαρτιά της στους υποστηρικτικούς ρόλους, όμως όλοι, ανεξαρτήτως κατηγορίας και βαρύτητας, βάζουν το κεφάλι (και παίζουν) υπό. Υπό τις αρχές. Υπό τους κανόνες. Αυτό συντελεί στο να δημιουργείται ένα σύνολο το οποίο κάνει τον καθένα ποδοσφαιριστή να φαίνεται λίγο, ή αρκετά, καλύτερος απ’ όσο υπό άλλες συνθήκες θα ήταν.
Σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο, η εξέλιξη του σεμνού και ταπεινού Σβάρνα εντυπωσιάζει. Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, πλέον ο Κρστιτσιτς υπερβαίνει τα καλά λόγια που είχα πει από την πρώτη στιγμή, πέρυσι στην TV, που ήλθε στην Ελλάδα.
Ως τον Δεκέμβριο, η εικόνα ήταν ότι ΠΑΟΚ και ΑΕΚ διαγωνίζονταν σε διαφορετικές λίγκες. Ο ΠΑΟΚ έπαιζε “με τον αυτόματο” για το πρωτάθλημα. Η ΑΕΚ αδυνατούσε να παίξει, έστω για τη δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα. Εξι μήνες μετά, ο ΠΑΟΚ κατά σειράν έχασε, το ένα μετά το άλλο, τα εξής κεκτημένα. Το αήττητο, το σερί στο να σκοράρει, το πρωτάθλημα, το κύπελλο. Και η δεύτερη θέση, μοιάζει να του ξεγλιστρά σαν άμμος μες απ’ τη χούφτα στην παραλία. Το γκρουπ δείχνει ανασφαλές, καθόλου σφριγηλό, αδύναμο να συγκρατήσει την καθοδική ροή.
Φυσικά, ακόμη κι έτσι, πάλι δεν θα υπήρχε έδαφος για συζήτηση εάν, μέσα σε όλα όσα χάθηκαν το ένα μετά το άλλο, δεν ήταν και το -7. Επ’ αυτού, ο Μελισσανίδης θα άξιζε να στείλει στον Μαρινάκη την ανθοδέσμη.
Σήμερα η καλύτερη πιθανότητα του ΠΑΟΚ να περισώσει κάτι από αυτή τη σεζόν με το κανένα τρόπαιο και με τις αμέτρητες μεταπτώσεις, δεν είναι στα χέρια του Αμπέλ τόσο. Οσο (καταλήγει να) είναι, στα χέρια δικηγόρων. Το να καταφέρουν με κάποιον τρόπο, να πάρει πίσω η ομάδα τους επτά πόντους που, κερδισμένοι στο χορτάρι, της αφαιρέθηκαν.
Πηγή: Sport DNA
