Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ, ο Παναθηναϊκός, ο ΟΦΗ, θα επιτύχουν στόχους ή θα αποτύχουν σε σχέση με τους στόχους. Και πάντοτε, ανά τρεις-τέσσερις ημέρες αυτή την περίοδο, έχουν ένα επόμενο ματς για να προσβλέπουν με τη φιλοδοξία ότι θα κρατήσουν το κερδισμένο έδαφος ή με την προοπτική ότι θ’ ανακτήσουν το χαμένο. Και υπάρχει κι ο Αρης, κάτι το εντελώς ιδιαίτερο. Μόνος, μία ξεχωριστή κατηγορία. Οι πέντε, δεν συζητείται ότι θα τερματίσουν. Συζητείται, τι/πώς θα τερματίσουν. Ο Αρης, το πιθανότερο είναι ότι ως τις 19 του μηνός θα τον έχει περάσει και ο ΟΦΗ. Αλλ’ ο Αρης, δεν συζητείται τι/πώς θα τερματίσει. Η αποστολή που έχει να επιτελέσει στις τελευταίες δύο εβδομάδες της σεζόν, ένας άθλος ανθρώπων, είναι να τερματίσει.
Ο Αρης είναι ο οδηγός που έχει να διανύσει άλλα πενήντα χιλιόμετρα ως τον προορισμό, το ταμπλό στο αυτοκίνητο βγάζει ένδειξη πως το καύσιμο φτάνει για άλλα πενήντα χιλιόμετρα, και ως τον προορισμό δεν υπάρχει πουθενά δυνατότητα ανεφοδιασμού. Προσέχεις, όχι την παραμικρή κίνηση του ποδιού στο γκάζι, ακόμη και το πώς αναπνέεις. Ο γολγοθάς, ακόμη είναι μπροστά. Δεν πρόκειται για ένα ματς, άντε δύο. Πρόκειται για τέσσερα. Οσοι απέμειναν να υπερασπίζονται το έμβλημα, προσευχόμαστε να είναι καλά. Ιδίως ένα ευχαριστώ, αξίζουν οι ξένοι που επέλεξαν να μείνουν. Που επέλεξαν να μείνουν, μετά και παρά τον αποκλεισμό στο κύπελλο. Δίχως αυτούς, θα φτάναμε στην άδοξη εικόνα. Να προσέλθει σε αγώνα στα πλέι-οφ, σε αγώνες ενδεχομένως, ομάδα με εννέα ποδοσφαιριστές. ‘Η με τον δεύτερο τερματοφύλακά της, σέντερ-φορ.
Ο σχεδιασμός του Αρη, όχι ως προς την ολοφάνερη ποιότητα των παικτών, ως προς την ταυτόχρονη λήξη τόσων πολλών συμβολαίων στην ίδια ημερομηνία (30 Ιουνίου), δεν είχε ισορροπία και λογική. Και οι καταστάσεις που στο μεταξύ προέκυψαν, ομολογουμένως ήταν πέραν πάσης εύλογης δυνατότητος να τις προβλέψει κανείς. Ο συνδυασμός ανισόρροπου και απρόβλεπτου, οδήγησε την ομάδα εδώ που την οδήγησε. Οι προσευχές μας και οι ευχαριστίες μας, είναι για τους Σπαρτιάτες του Αρη. Δεν προστατεύουν τον εαυτό τους, μόνον. Δεν προστατεύουν το κλαμπ, μόνον. Προστατεύουν την τοπ λίγκα της χώρας, από μια παρωδία που δεν της αντιστοιχεί και δεν της αξίζει. Στο τέλος της ημέρας, προστατεύουν το ποδόσφαιρο.
Συχνά είναι αμήχανο, πλήρεις ομάδες να παίζουν εναντίον αποδεκατισμένων ομάδων. Μπερδεύεται το μυαλό, δεν ξέρεις πώς να συμπεριφερθείς. Οι παίκτες του Αρη όμως, βγάζουν τέτοιον αυτοσεβασμό και τόση αξιοπρέπεια που δεν έχουν ανάγκη τον οίκτο κανενός. Το μόνο που ταιριάζει, είναι ο σεβασμός των αντιπάλων. Και σεβασμός δεν είναι, βάζω δύο γκολάκια κι ύστερα παίζω πασούλες στη σέντρα. Σεβασμός είναι, σε αναγνωρίζω για έντιμο αντίπαλο και παίζω κανονικά, για να σου βάλω γκολ, απ’ την αρχή ως το τέλος. Πάνω-κάτω ό,τι έκανε η ΑΕΚ δηλαδή, το ίδιο έχουν να κάνουν απέναντι στον Αρη, ο Ολυμπιακός που τώρα ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη, ο Παναθηναϊκός που θ’ ανεβεί αργότερα, ο ΟΦΗ που θα τον υποδεχθεί στην Κρήτη, ο ΠΑΟΚ που τον περιμένει στην Τούμπα για το κλείσιμο της περιόδου.
Να χρησιμοποιήσουν τις καλύτερες, κατά το εφικτό, ενδεκάδες τους. Εβλεπα τον Μπαγκαλιάνη, καθ’ οδόν θα δούμε και τους άλλους μικρούς του Αρη, και σκεφτόμουν τι ωφέλιμο μάθημα είναι γι’ αυτόν, στο μεγάλωμά του να μαρκάρει τον Μάνταλο, το τανκ Νέλσον Ολιβέιρα, τον Λιβάια. Αύριο-μεθαύριο τον Ελ Αραμπί ή τον Χασάν, τον Μακέντα, τον Ζοάο Φιγκεϊρέντο, τον Ακπομ ή τον Σβιντέρσκι. Ο Μπαγκαλιάνης είναι ένα χρόνο νεότερος, και σε αυτές τις ηλικίες ο ένας χρόνος κάνει μεγάλη διαφορά, από τον Μιχαηλίδη του ΠΑΟΚ. Του οποίου Μιχαηλίδη, τώρα βλέπουμε τα δυσεύρετα τεχνικά χαρακτηριστικά, ότι χτυπάει τη μπάλα σαν να είναι ένας αριστεροπόδαρος Νταβίντ Λούιζ, και φανταζόμαστε το ταξίδι του στο μέλλον.
Το ταξίδι του κάθε Μπαγκαλιάνη και του κάθε Μιχαηλίδη, θέλει τη δοκιμασία με υψηλού επιπέδου αντιπάλους. Θέλει, και το θάρρος των προπονητών τους να μη φοβηθούν τους υψηλού επιπέδου αντιπάλους. Θέλει, αυτό που έκανε ο Δώνης με τον Αλεξανδρόπουλο. Τον έβαλε να κολυμπήσει, μες στους καρχαρίες.
Πηγή: Sport DNA
