Του Νίκου Παπαδογιάννη
Ο Ολυμπιακός ανανέωσε το συμβόλαιο του Σάσα Βεζένκοφ, ο Παναθηναϊκός ξαναφέρνει στο ΟΑΚΑ τον Λευτέρη Μποχωρίδη και το καλομαθημένο κοινό των «αιωνίων» βγήκε στα κάγκελα για να διαμαρτυρηθεί σε κατάσταση ένθεης μανίας.
Ποιος Βεζένκοφ, ποιος Μποχωρίδης, ποιος Λαρεντζάκης, ποιος Κασελάκης και ποιος Καλαϊτζάκης, εεεεε; Θέλουμε τον Σλούκα, τον Καλάθη, τον Θανάση Αντετοκούνμπο, τον Άλεξ Αντετοκούνμπο και τον Γιάννη Αντετοκούνμπο για ρεζέρβα.
Το τέταρτο απομακρύνεται, το έβδομο αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός, ντέρμπι μίσους δεν φαίνεται στον ορίζοντα, οπότε οι φανατικοί ετοιμάζονται να επιστρέψουν στο ποδόσφαιρο, που το καταλαβαίνουν και καλύτερα.
Ο μόνος τρόπος για να γλιτώσει κάποιος από την πανδημία γκρίνιας είναι να κατεβάσει τους διακόπτες. Ακόμα και τότε, υπάρχει κίνδυνος να περάσουν μιρλοσφαιρίδια από τα ηχεία του υπολογιστή και να τρυπήσουν τα αυτιά.
Σε ποιον πλανήτη ζείτε, μωρέ; Σε εσάς τους απαιτητικούς απευθύνομαι, που σας ξινίζουν οι παίκτες της Εθνικής Ελλάδας.
Ναι, ναι, ξέρω. «Δεν είμαστε όλοι έτσι». «Οι νοήμονες καταλαβαίνουμε την κατάσταση». «Στα σχόλια γράφουν μόνο παιδάκια δώδεκα χρονών». «Εμείς οι παλιοί στηρίζαμε την ομάδα και όταν έπαιζε στα τσιμέντα». «Δεν μας νοιάζουν τα κύπελλα, θέλουμε μόνο καλό μπάσκετ και ιδρωμένη φανέλα».
Σας ακούω, καταγράφω τις διαβεβαιώσεις και περιμένω να σας συναντήσω για να το ξανασυζητήσουμε, αμέσως μετά την εκκαθάριση των εισιτηρίων, εφ’ όσον υπάρξει τέτοια. Ο πιστός οπαδός φαίνεται στα δύσκολα, όχι στα πανηγύρια. Στα εύκολα, είναι όλα εύκολα.
Για να είμαστε τίμιοι, τέτοιους στο ελληνικό μπάσκετ έχει μοναχά ο Άρης. Δίχως το κοινό που αισθάνεται τη διαρκή ανάγκη να αποτίσει φόρο τιμής στην ομάδα η οποία μας έμαθε τη «σπυριάρα», ο ξεπεσμένος αυτοκράτορας θα είχε εγκαταλείψει τα εγκόσμια.
Ακόμα βέβαια δεν έχει ξεπεράσει τον κίνδυνο. Βρίσκεται στον αναπνευστήρα τεχνητού οξυγόνου, όπως οι περισσότερες ομάδες.
Ο Παναθηναϊκός, που μέσα σε λίγες μέρες έχασε τον χρηματοδότη του, τον ηγέτη του στο παρκέ και τον παλαιότερο παράγοντά του, δεν μπορεί να ονειρεύεται τίποτε παραπάνω από μία αξιοπρεπή παρουσία στην Ευρώπη. Και την όπως όπως διατήρηση των σκήπτρων εντός Ελλάδας.
Ο Ολυμπιακός, που χάρη στο πρόσφατο νοικοκύρεμα βρίσκεται σε καλύτερο δρόμο, έχει ελπίδες για κάτι καλό εφ’ όσον τελεσιδικήσει ευνοϊκά η υπόθεση Σλούκα. Αλλά και αυτός δύσκολα θα τρυπήσει την οχτάδα της Euroleague. Το πρωτάθλημα Ελλάδας δεν το καταδέχεται.
Έτσι όπως τα έκαναν οι δυό τους, στέρησαν από εαυτούς και αλλήλους τη βασική πηγή εισοδήματος εντός των τειχών, δηλαδή τα μεταξύ τους ντέρμπι. Η νέα σεζόν μπορεί να ξεκινήσει κεκλεισμένων των θυρών, οπότε τα έσοδα από εισιτήρια πάνε περίπατο.
Από πού και ως πού λοιπόν να απαιτήσει ο φίλαθλος ακριβές μεταγραφές και σπάταλες υπερβάσεις; Και με ποιον ακριβώς στόχο;
Ο Μποχωρίδης και ο Λαρεντζάκης είναι ικανότατοι παίκτες, ταμάμ για τα νέα δεδομένα των ομάδων μας. Την ποιότητά τους την απέδειξαν στις πρόσφατες εμφανίσεις τους με την Εθνική ομάδα. Δεν έχει σημασία αν ο πρώτος αποκλείστηκε από την αποστολή στην Κίνα.
Όποιος ονειρεύεται Ντε Κολό και Μίροτιτς χωρίς να είναι οπαδός της Μπαρτσελόνα, της ΤΣΣΚΑ, της Ρεάλ ή της Φενέρ καλύτερα να αλλαξοπιστήσει μήπως και πετύχει κέντα.
Ακόμα και ο νυμφίος Σλούκας –που δεν είναι ελεύθερος- θα κάνει φτερά, αν πέσει στα πόδια του μία προσφορά πολλαπλάσιας αξίας από αυτήν του Ολυμπιακού. Εάν λεγόταν Σλούκιτς ή Ντε Σλουκ, με ανάλογο κασέ, δεν θα μιλούσε με ελληνική ομάδα εν έτει 2020.
Το πραγματικό στοίχημα για τις ομάδες μας είναι να πετύχουν λαβράκια στην αγορά, δίχως να πληρώσουν τον κούκο για αηδόνι. Ακόμα καλύτερα, ας εξελιχθούν σε …ιχθυοτροφεία λαβρακίων, όπως ήταν επί χρόνια ο Ολυμπιακός, άσχετα αν στην πορεία αποδειχθούν ανήμποροι να κρατήσουν το ψάρι για το δικό τους τραπέζι.
Όσοι περισσότεροι Χάινς ή Μιλουτίνοβ ξεπηδήσουν τα επόμενα χρόνια από τα σπλάχνα των «αιωνίων», τόσο πιο ευοίωνο θα γίνει το παρόν και το μέλλον τους. Εάν μάλιστα μιλάμε για Έλληνες παίκτες, με προδιαγραφές να γίνουν ηγέτες ή «απλώς» πολύτιμα στελέχη, ακόμα καλύτερα για όλους.
Ο Καλάθης δεν ήταν Καλάθης όταν πρωτοήρθε στην Ελλάδα, ο Παπαπέτρου επέστρεψε από τις ΗΠΑ άγουρος και ανέτοιμος, ενώ ο Πρίντεζης και ο Σλούκας χρειάστηκαν «αγροτικό» για να ωριμάσουν. Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα, όπως βέβαια και τα αντίστροφα, παικτών που πνίγηκαν στα βαθιά.
Αλλά τώρα οι απαιτήσεις είναι μικρότερες. Έτσι όπως είναι ο σημερινός Παναθηναϊκός, θα είναι εγκληματικό να αγνοήσει την πρώτη ύλη που λέγεται Γιώργος Καλαϊτζάκης. Το ίδιο και ο Ολυμπιακός με τον Ποκουσέφσκι.
Όποιος δυσκολεύεται να αντιληφθεί το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας μας, δεν έχει παρά να μελετήσει τη σύνθεση με την οποία η Βασκόνια αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ισπανίας: Σενγκέλια, Βιλδόσα, Χένρι, Ντιόπ, Σιλντς, Πολονάρα, Ζ.Ντράγκιτς, Γκρέιντζερ, Έρικ, Τζάνινγκ, Σεντεκέρσκις, Κούρουκς.
Πόσοι από αυτούς ήταν ακριβοπληρωμένα αστέρια πρώτου ή έστω δεύτερου μεγέθους όταν πρωτοπάτησαν το πόδι τους στα βουνά της Χώρας των Βάσκων;
Επιτρέψτε μου να αναδιατυπώσω, για να το πω σε γλώσσα που καταλαβαίνετε. Πόσοι παίκτες από τη δωδεκάδα της Βασκόνια θα έβρισκαν θέση στη δωδεκάδα του Παναθηναϊκού του 2019 ή του Ολυμπιακού του 2017;
Και όμως, αυτό το άθυρμα ταλέντων, υποτιμημένων, παραμελημένων και λεγεωνάριων κατατρόπωσε τη χρυσοποίκιλτη Μπαρτσελόνα και κατάκτησε τον τίτλο στο δυσκολότερο πρωτάθλημα της Ευρώπης. Ναι, με προπονητή τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς.
Είναι πλέον αδύνατο να κρατήσει η άλλοτε Ταουγκρές στη Βιτόρια τον μοναδικό της παιχταρά. Αλλά χαλάλι του, του Τόκο Σενγκέλια, η μεταγραφή έπος στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας.
Το πρωτάθλημα του 2020 θα είναι το παντοτινό του δώρο στην ομάδα που ξέρει καλύτερα από κάθε άλλη να δουλεύει την αγορά. Μήπως ο Γεωργιανός ήταν σούπερ σταρ, το 2014 που επέστρεψε στην Ευρώπη από τη θυγατρική ομάδα των Μπουλς;
Ο αγλαός Χοσεάν Κερεχέτα θα πρέπει να αναδειχθεί κορυφαίος παράγοντας όχι της χρονιάς, αλλά της τριακονταπενταετίας, στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.
πηγή: Gazzetta
