Είμαι Πανιώνιος. Σημαίνει, νιώθω πώς είναι. Το στρίμωγμα. Τα στενόχωρα οικονομικά. Η ασφυκτική δυσχέρεια, αδυναμία πες, να υποστηρίξεις την ανάγκη της ομάδας. Καρκινογόνο. Δεν το εύχομαι σε κανένα. Επειδή ξέρω λοιπόν, είμαι ο τελευταίος που θα κάνει τον έξυπνο, και θα κουνήσει το δάχτυλο, στον Αρη για τη διαδρομή της επιστροφής αυτού του καλού ποδοσφαιριστή, του Ματέο Γαρσία.
Με μία, μόνο, διαφορά. Θυμάμαι, όταν ο Πανιώνιος είχε πάρει εκείνον τον Καμερουνέζο σέντερ-μπακ, τον Γιάγια Μπανάνα, και λίγον καιρό μετά έμαθα πως ο τύπος ήταν απ’ την κορφή ως τα νύχια παίκτης του Ολυμπιακού, πράγμα ευρέως άγνωστο ακόμη τότε, δεν αισθάνθηκα άβολα απλώς. Δεν ήθελα να ξέρω. Το παράχωσα, όσο μπορούσα βαθιά. Το έκρυψα κάτω απ’ το μαξιλάρι, που λένε.
Η αρετή της ντροπής. Ενδίδεις, ναι, προκειμένου να έχεις. Αλλά δεν βγαίνεις κι από πάνω, ούτε πας να τους βγάλεις όλους τρελούς, σαν να πρόκειται για το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Ξέρετε, δεν μου έδινε η τράπεζα δάνειο, με εξυπηρέτησε ο τοκογλύφος, όλα εντάξει. Ο Αρης το δημοσιοποίησε, με μια σκανδαλιστική φυσικότητα. Η οποία αφήνει όλο το πεδίο, ανοικτό σε εκθέσεις ιδεών για κυριαρχικές επιρροές κ.λπ.
Σοφό θα είναι όμως, όταν όλο αυτό τελειώσει, να μη συνδεθεί με το αγωνιστικό αποτέλεσμα της χρονιάς. Δεν παύει, η χρονιά του ΠΑΟΚ να είναι αποτυχημένη. Οι επιλογές, να μη έχουν βγει. Το σχέδιο, να έχει καταρρεύσει. Δεν θα ωφελήσει, συμπεράσματα να μακιγιαριστούν με τη βολική δικαιολογία. Μακιγιαρισμένα συμπεράσματα, είναι επικίνδυνα συμπεράσματα. Ετσι, ένα χρόνο αργότερα πάλι θα ψάχνεις την επόμενη βολική δικαιολογία.
Εξίσου δεν ωφελεί η όποια θριαμβολογία. Στο τέλος της ημέρας, μετά και παρά το CAS, ο θριαμβευτής εξακολουθεί να είναι ο Ολυμπιακός. Τη δουλειά που ήθελε να κάνει, την έκανε. Οπως το συνηθίζει σε τέτοιες δουλειές, δίχως φραγμό και όριο. Περιέλουσε τον ΠΑΟΚ, σ’ ένα ντους αρνητικής ενέργειας. Του προκάλεσε αναστάτωση, ανασφάλεια, κατήφεια, αποπροσανατολισμό, αποσυσπείρωση. Τον έκανε…μία χόρτα!
Σήμερα πλέον, η φόρτσα του Ολυμπιακού είναι η καθημερινή αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση. Στο επόμενο βήμα το κλαμπ θα κινηθεί στη νομική οδό, γιατί ν’ αρχίσει ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδος στις εννέα, ν’ αρχίσει στις εννέα και τέταρτο. Κουραστικό, τουλάχιστον. Και, οπωσδήποτε, ασήμαντο. Ο,τι γράψει η ιστορία, θα ‘ναι αυτό που θα καταγραφεί μεταξύ εννέα και έντεκα το βράδι της 26ης Ιουλίου. Τα πριν και τα μετά, η ιστορία θα τα παραγράψει.
Προς στιγμήν η ομάδα του Ολυμπιακού, η πολύ καλή ομάδα του Ολυμπιακού, φαίνεται να κάνει ένα μικρό διάλειμμα…τεμπελιάς. Οσο το βλέπουμε στα τρέχοντα παιγνίδια των πλέι-οφ, άλλο τόσο καταλαβαίνουμε ότι χρειάζεται η άμεση επανενεργοποίηση ενόψει του τελικού που έρχεται σε δύο εβδομάδες. Διότι το μοναδικό βέβαιον, είναι ότι στον τελικό ο Ολυμπιακός θα βρει αντίπαλο ακμαίο. Ακμαίο στο σώμα, ακμαίο στο πνεύμα.
Κι ύστερα, έρχεται η πολύ μεγαλύτερη πρόκληση. Η πρόκληση ενός ευρωπαϊκού προημιτελικού. Ακόμη περισσότερο, η πρόκληση της συμμετοχής σ’ ένα μίνι-φεστιβάλ. Στο φάιναλ-8, στη Γερμανία. Τις προάλλες, ο Βαγγέλης Μαρινάκης στο Καραϊσκάκη το είπε πολύ σωστά. Εάν προσπεράσουν τη Γουλβς, έπειτα…τι είναι; Τρία ματς. Τρία ματς, σε δώδεκα ημέρες. Με τη Γουλβς, τέσσερα σε δεκαεφτά.
Για το όποιο άουτσαϊντερ, όσο λιγότερα είναι τα ματς, τόσο πολλαπλασιάζονται οι πιθανότητες. Και τούτη στα Κύπελλα Ευρώπης, εκτάκτως είναι μία χρονιά που κλείνει με τον ελάχιστο αριθμό αγώνων. Οι λιγότεροι, που μπορεί να γίνουν. Αρα, μία χρονιά που ευνοεί εκπλήξεις. Σαν την Αταλάντα, στο Τσάμπιονς Λιγκ. ‘Η, γιατί όχι, σαν τον Ολυμπιακό στο Γιουρόπα Λιγκ.
πηγή: sdna.gr
