Του Βασίλη Σκουντή
Τα Ελληνάκια, που έλεγε κάποτε, καλή του ώρα, ο Γιάννης Ιωαννίδης!
Τα Ελληνάκια που παλιννοστούν (βλέπε Ζήσης, Σλούκας), τα Ελληνάκια που παίρνουν ευμενή προαγωγή και πάει λέγοντας…
Αποφεύγω την παρένθεση και την απαρίθμηση ονομάτων στη δεύτερη κατηγορία, διότι αίφνης μαζεύτηκαν πολλοί σε δαύτη: παίκτες που είτε επιστρέφουν εμπειρότεροι και ωριμότεροι σε ομάδες στις οποίες αγωνίσθηκαν και στο παρελθόν, είτε βρίσκουν για πρώτη φορά μια ευκαιρία και νιώθουν καταδικασμένοι να την αρπάξουν από τα μαλλιά!
Από την πρώτη στιγμή που ενέσκηψε ο κορωνοϊός φαινόταν ξεκάθαρα προς τα πού (θα) πάει η φάμπρικα. Σαν να μην του έφταναν οι επιπτώσεις της πανδημίας, ο Παναθηναϊκός είχε να διαχειριστεί και την αποχώρηση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην αδυναμία του να κρατήσει τα μεγάλα ονόματα και στην υποχρέωση του να φτιάξει μια καλή και κυρίως οικονομική ομάδα…
Από τη στιγμή που δεν περισσεύουν τα όβολα και η αγορά στένεψε για τα καλά, οι Πράσινοι δεν έχουν δικαίωμα στο λάθος και στις άστοχες επιλογές. Δεν ξέρω εάν και κατά πόσον, προϊούσης της σεζόν, οι παίκτες που αποκτήθηκαν θα ανταποκριθούν στον πολυπόθητο και εν προκειμένω αναγκαίο όρο του «value for money», αλλά σίγουρα το πλήρως ανακαινισμένο ρόστερ του Βόβορα μοιάζει πολύ ενδιαφέρον…
Πολύ ενδιαφέρον, το δίχως άλλο. Πολύ ιντριγκαδόρικο. Πολύ αξιοπερίεργο. Πολύ προκλητικό, υπό την έννοια ότι βρίθει στοιχημάτων που παίζονται και πρέπει να κερδηθούν. Και –για να μην παρεκκλίνω από το πνεύμα του προλόγου μου-πολύ ελληνοπρεπές!
Επειδή όποιος φυλάει τα ρούχα του, έχει τα μισά, οφείλω να διευκρινίσω ότι το περί ελληνοπρεπούς ρόστερ δεν έχει την παραμικρή σοβινιστική, πολλώ δε μάλλον ρατσιστική υπόνοια…
Παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο, κατά πώς έλεγε και μια ψυχή, πολύ δε περισσότερο στην εποχή της παγκοσμιοποίησης…
Δίπλα στους παραμένοντες (Παπαπέτρου, Παπαγιάννης, Mήτογλου), έσκασαν μύτη ο Μποχωρίδης, ο Καλαϊτζάκης και ο Κασελάκης…
Τους ξέρει η πιάτσα, άλλον λιγότερο και άλλον περισσότερο
Οι πρώτοι δυο επιστρέφουν στον Παναθηναϊκό, ο τρίτος που είναι και ο πρεσβύτερος ξαναγυρίζει στο ΟΑΚΑ, μετά το πέρασμα του από την ΑΕΚ και πάντες επιφυλάσσονται δια τα περαιτέρω.
Εχω μερικές ιστοριούλες για καθέναν τους και τις αραδιάζω εδώ…
Μποχωρίδης: Ο Γκάλης και το πανεπιστήμιο δεύτερης ευκαιρίας
Στις 6 Ιανουαρίου του 2018, λίγες μέρες μετά την αποχώρηση του από τον Παναθηναϊκό και την επιστροφή του στον Αρη, είχα πιάσει τον Λευτέρη Μποχωρίδη στη Νέα Σμύρνη μετά από την καταλυτική και συνάμα φαντασμαγορική εμφάνιση του στο θρίλερ με τον Πανιώνιο…
Τον ρώτησα λοιπόν εάν τάχα κρατούσε κακία στον Τσάβι Πασκουάλ, που τον έστειλε από εκεί που ‘ρθε!
Αντέδρασε ακαριαία. Δεν χρειάστηκε καν να σκεφτεί για να απαντήσει: «Κακία; Ε όχι δα. Στα τριάμισι χρόνια που έμεινα ένοιωθα σαν να φοιτώ στο Πανεπιστήμιο και τώρα αρχίζω την ακαδημαϊκή καριέρα μου».
Κακία ασφαλώς δεν κρατούσε ούτε στον Πασκουάλ, ούτε στον Παναθηναϊκό. Ίσως του έμειναν κάποια φυσιολογικά και αναπόφευκτα απωθημένα που μπορεί να τα εκπληρώσει τώρα, άμα τη επιστροφή του, όντας πιο ώριμος, πιο μεστός, πιο έμπειρος, πιο έτοιμος και πιο κωλοπετσωμένος απ’ ό,τι (δεν) ήταν στην προηγούμενη θητεία του στους εξάκις πρωταθλητές Ευρώπης.
Ο 26χρονος γκαρντ δεν είναι ο μόνος παίκτης που πήρε προαγωγή σε μια μεγάλη ομάδα και δεν είδε τους πόθους του να παίρνουν σάρκα και οστά: υπάρχουν κάμποσοι τέτοιοι οι οποίοι φόρεσαν τη φανέλα είτε του Παναθηναϊκού, είτε του Ολυμπιακού, χωρίς να στεριώσουν και να κάνουν το μεγάλο βήμα προς τα εμπρός και προς τα πάνω…
Τώρα όντας αληθινός και υπαρκτός, όχι κινηματογραφικός και φανταστικός «ο φίλος μου ο Λευτεράκης» θα έχει άλλη μια ευκαιρία να κυνηγήσει το όνειρο του και να διεκδικήσει τον στόχο του με μεγαλύτερες πιθανότητες απ’ όσες είχε την προηγούμενη φορά…
Στην Ελλάδα υπάρχουν, ως γνωστόν, τα σχολεία δεύτερης ευκαιρίας που απευθύνονται σε ενήλικους άνω των 18 ετών, οι οποίοι δεν έχουν ολοκληρώσει την εννιάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση…
Για τον Μποχωρίδη αυτή η υπόθεση αναβαθμίζεται έτι περαιτέρω: θα φοιτήσει σε Πανεπιστήμιο δεύτερης ευκαιρίας!
Το ότι η ζωή τους κύκλους κάνει ο λεγάμενος και ο Παναθηναϊκός το ξέρουν καλά…
Το ημερολόγιο έδειχνε 29 Ιουλίου του 2014 όταν ο αριστερόχειρας γκαρντ πήρε τα ταλέντα του από το Αλεξάνδρειο και τα κουβάλησε στο ΟΑΚΑ, απ’ όπου τα ξαναγύρισε πίσω στις 2 Δεκεμβρίου του 2017.
Και πριν από δυο εβδομάδες τα ξανασυσκεύασε στη βαλίτσα του και τα μεταφέρει πάλι στο Μαρούσι…
Δεν χρειάζεται και πυξίδα, ούτε τα…google maps, καθότι μετά από τόσα σούρτα φέρτα ξέρει πια τη διαδρομή από το «Νick Gallis Hall» της Θεσσαλονίκης στο «Γήπεδο Νίκος Γκάλης» της Αθήνας χώρια οι υπόλοιπες φοβερές και τρομερές συμπτώσεις…
Ο Μποχωρίδης γεννήθηκε το 1994, που σηματοδότησε το «κύκνειο άσμα» του Γκάλη ο οποίος επίσης αγωνίσθηκε πρώτα στον Αρη και ύστερα στον Παναθηναϊκό. Συν τοις άλλοις φορά το Νο 4 με το οποίο ο Νικ αγωνιζόταν στην Εθνική ομάδα, έφυγε από τους Πράσινους για να παλιννοστήσει στους Κίτρινους ανήμερα την 38η επέτειο από το ντεμπούτο του «Γκάνγκστερ» στο ελληνικό πρωτάθλημα (Άρης-Ηρακλής, 2 Δεκεμβρίου 1979) και το σπουδαιότερο: η επιστροφή του στους εξάκις πρωταθλητές Ευρώπης ανακοινώθηκε στις 23 Ιουλίου του 2020, που ο Γκάλης γιόρταζε τα 63α γενέθλια του!
Φτου να μην τον ματιάσω με τόσες μαζεμένες και σατανικές συμπτώσεις…
Καλαϊτζάκης: Ο Μέλιος του Λουντέμη και ο Σον Λίβινγκστον
Εκπλήσσομαι, εντυπωσιάζομαι και ενθουσιάζομαι κιόλας μερικές φορές με τα ινδάλματα που έχουν κάποιοι παίκτες…
Πριν από κάμποσα χρόνια είχα μείνει άφωνος από την αποκάλυψη του Χριστόφορου Στεφανίδη ότι είχε ως πρότυπο όχι κάποιον διάσημο παίκτη του ΝΒΑ, αλλά τον Σέρβο Ζόραν Σρετένοβιτς, που δεν ήταν βεβαίως τυχάρπαστος: τουναντίον το παλμαρέ του κοσμείται από τρία τρόπαια του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης (Γιουγκοπλάστικα) και δυο χρυσά μετάλλια στα Ευρωμπάσκετ 1991 και 1995 με την Εθνική Γιουγκοσλαβίας.
Ένα ακόμη μεγαλύτερο σοκ αισθάνθηκα μεσούσης της καραντίνας όταν άνοιξα μια τέτοια κουβέντα με τον Γιώργο Καλαϊτζάκη, ο οποίος εκείνες τις μέρες είχε επιβεβαιώσει την πρόθεση του να θέσει υποψηφιότητα στο εφετινό, μεταχρονολογημένο, ντραφτ του ΝΒΑ…
Τον είχα ρωτήσει τότε για τους αγαπημένους παίκτες του από το ΝΒΑ και ενώ οι πρώτες δύο επιλογές του ήταν φυσιολογικές και αναμενόμενες, η τρίτη με έκανε να πέσω από τα σύννεφα…
Ιδού λοιπόν η απάντηση του στο ερώτημα: «Ο Ντουράντ πάνω απ’ όλους. Επίσης ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, αλλά και ο Σον Λίβινγκστον, επειδή ήταν ξερακιανός και πληθωρικός στο παιχνίδι του»!
Ο Λίβινγκστον δεν ανήκει στη συνομοταξία των… πουθενάδων, αλλά δεν περίμενα κιόλας ότι θα αποτελεί ένα πρότυπο για τον Καλαϊτζάκη: το δίχως άλλο, αυτή είναι μια ψαγμένη επιλογή που μαρτυρά κιόλας τον τρόπο σκέψης του πολύφερνου 21χρονου Ηρακλειώτη γκαρντ…
Παρεμπιπτόντως ο Λίβινγκστον αποσύρθηκε τον Σεπτέμβριο του 2019 σε ηλικία 34 ετών, μετά από 15 σεζόν στο ΝΒΑ κι έχοντας κατακτήσει τρεις τίτλους με τους Γουόριορς: δεν υπήρξε ποτέ σούπερ σταρ, αλλά ήταν ο δίμετρος γκαρντ που κάθε προπονητής ήθελε στην ομάδα του, λόγω της νοοτροπίας, της αμυντικής προσήλωσης και της ευστροφίας του.
Συν τοις άλλοις ο Λίβινγκστον αποτελεί ένα παράδειγμα επιμονής, πείσματος και αυταπάρνησης, καθόσον το 2007 είδε το γόνατο του να διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη και μάλιστα άκουσε τους γιατρούς να τον προετοιμάζουν για το ενδεχόμενο ακρωτηριασμού! Πέρασαν μήνες μέχρι να ξαναπερπατήσει, αλλά στάθηκε όρθιος και βγήκε νικητής και πρωταθλητής!
Ο Καλαϊτζάκης ανήκει στη συνομοταξία των παιδιών που μετρούν τα άστρα: είναι κι ελόγου του ένας Μέλιος Καδράς, σαν τον ήρωα του μυθιστορήματος του Μενέλαου Λουντέμη.
Ο ήρωας του Μικρασιάτη συγγραφέα τράβηξε των παθών του τον τάραχον για να καταφέρει να πάει στο σχολείο και να επιζήσει μέσα στις κακουχίες, ελόγου τους, όσοι ατενίζουν έναν προορισμό στην άλλη πλευρά του Ατλαντικου, μοχθούν για να βρεθούν στον αστερισμό του ΝΒΑ!
Ο Καλαϊτζάκης είχε θέσει υποψηφιότητα και το 2018, αλλά την απέσυρε, ενώ πέρυσι βάδισε στα χνάρια του ο δίδυμος αδελφός του, Παναγιώτης o οποίος μετά το πέρασμα του από τον Αρη και τον Χολαργό, πέρυσι αγωνίσθηκε μαζί του στη λιθουανική Νεβέζις Κενταϊνιάι.
Τι πιστεύει για τον εαυτό του ο γιος του άλλοτε παίκτη της ΓΕΗ, του Ηρακλείου και του Εργοτέλη, Βαγγέλη Καλαϊτζάκη; «Είμαι ψηλός για γκαρντ, μπορώ να παίξω μέχρι και στο “3”, μαρκάρω σε τρεις θέσεις, βλέπω τις πάσες ψηλά. Πρέπει όμως να δυναμώσω το κορμί μου και να γίνω καλύτερος στην άμυνα, κυρίως μακριά από εκεί όπου παίζεται η μπάλα».
Για τον 21χρονο γκαρντ είχε μιλήσει και ο Ρικ Πιτίνο, σιγά που δεν θα τον έπιανε στο στόμα του! Ιδού τι είπε στις 25 Μαΐου του 2019: «Μου αρέσει πραγματικά η βελτίωση του. Δουλεύει σκληρά και κάνει άλματα προόδου. Μπορεί να αποδειχθεί μεγάλο κεφάλαιο για τον Παναθηναϊκό. Μην τον αφήσετε».
Κασελάκης: Το νερό που (δεν) ήπιε ο προλετάριος του μπάσκετ
Ο έλκων την εκ πατρός καταγωγή του από τα Χανιά, Λεωνίδας μας συστήθηκε όταν ακόμη δεν είχε σκάσει από το αυγό του και βολόδερνε (που λέει ο λόγος) στο εκτροφείο του Ηλυσιακού, στο οποίο μετακόμισε από την alma mater του, τη Νίκη Αμαρουσίου.
Από εκεί και πέρα το δρομολόγιο του αποτελεί τον εγκυκλοπαιδικό ορισμό της διαρκούς εξέλιξης, μα περισσότερο της διαρκούς σφοδρής επιθυμίας να καθιερωθεί: ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Νέα Κηφισιά, Αστανά, Προμηθέας Πατρών και τώρα ο Παναθηναϊκός, χώρια η συμμετοχή του στην Εθνική ομάδα.
Ο «Κασέλ» δεν σφύζει από ταλέντο, δεν είναι παίκτης εκπάγλου καλλονής, δεν τον βλέπεις και …λιποθυμάς, αλλά πίσω έχει η αχλάδα την ουρά: το παιδί αυτό βάζει κάτω ένα σωρό από ταλαντούχους και χαρισματικούς ομότεχνους του.
Μιλάμε, τους έχει για πρωινό και τους κάνει μια χαψιά!
Είχα ρωτήσει πριν από δυο χρόνια τον Βλαδίμηρο Γιάνκοβιτς ποιον από τους συμπαίκτες του στις εθνικές ομάδες της γενιάς του θαυμάζει ή ζηλεύει και γιατί. Μου είχε απαντήσει ως εξής: «Τον Σλούκα και τον Παπανικολάου για τους τίτλους και την καταξίωση τους. Αλλά περισσότερο από τους δυο Κωστήδες, βγάζω το καπέλο στον Κασελάκη. Ο τύπος έχει τινάξει την μπάνκα στον αέρα. Τέτοιο δουλευταρά, σκύλο και αφοσιωμένο παίκτη δεν έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου».
Ο Κασελάκης πορεύθηκε και πέτυχε ό,τι μοστράρει έως τώρα, χάρη στον μόχθο, στον ιδρώτα και στο… αίμα του. Και όλα αυτά τα κατάφερε, against all odds, που λένε και οι Αμερικάνοι.
Του ταιριάζει άλλη μια αμερικανική έκφραση, διότι ασφαλώς, σε σχέση με ό,τι πίστευε το περιβάλλον, αναδείχθηκε πολλώ λογιώ overachiever!
Η ζωή του Κασελάκη άλλαξε το πρωί της Παρασκευής, 9 Ιανουαρίου του 2009, όταν συνάντησε για πρώτη φορά στη ζωή του τον Μιχάλη Καλαβρό. Ο νυν συνεργάτης του Γιώργου Μπαρτζώκα, στον Ολυμπιακό μόλις είχε αναλάβει θέση ασίσταντ κόουτς του Στέργιου Κουφού στον Ηλυσιακό και εκείνη την ημέρα κάλεσε για ατομική προπόνηση το αγλάισμα της ομάδας: τον Γιώργο Μπόγρη, τον Γιάννη Αθηναίου, τον (γιο του Μέμου) Στέλιο Ιωάννου, τον Γιάννη Αθανασούλα και τον Λεωνίδα…
Στα είκοσι λεπτά ο Καλαβρός έκανε διάλειμμα και είπε στους παίκτες να πάνε στον πάγκο και να πιούν νερό. Ο Λεωνίδας δίψαγε, αλλά περισσότερο από νερό, αποζητούσε τους χυμούς της εξέλιξης του. Δεν πήγε να πιεί νερό, πλησίασε τον Καλαβρό, τον αγκάλιασε και του είπε «Είσαι ο άνθρωπος μου. Τι λες, θα γίνω κάτι;»
Έκτοτε η απάντηση δίδεται επί καθημερινής βάσεως. Έγινε κάτι ο καψερός!
Από εκείνη τη… μοιραία συνάντηση στα Ιλίσια, οι δυο τους πέρασαν αναρίθμητες ώρες στο γήπεδο και ανέπτυξαν μια αδερφική σχέση. Ο Καλαβρός έγινε ο άνθρωπος του, ο γκουρού του, ο μπιστικός του!
Λόγω της αρχικής σωματοδομής και των λοιπών στοιχείων του (ο κόσμος πίστευε ότι) ο Κασελάκης θα γινόταν στην καλύτερη περίπτωση ένα πεντάρι σε καλή ομάδα της Β’ Εθνικής, άντε στην καλύτερη περίπτωση και σε μεσαία της Α2. Πριτς!
Η νοοτροπία, το work ethic του, η πίστη και η προσήλωση του στο μπάσκετ τον έκαναν πλέον έναν παίκτη Ευρωλίγκας!
Τι σημαίνει work ethic; Στην προκειμένη περίπτωση σημαίνει ατομική πρωινή προπόνηση που μπροστά της τύφλα να ‘χει η κανονική!
Τα πρωινά ο Κασελάκης λιώνει για δυόμισι ώρες: μισή ώρα με ζέσταμα (διατατικές ασκήσεις, κοιλιακοί και τα συναφή) μιάμιση ώρα μπασκετική προπόνηση και άλλο ένα μισάωρο αποθεραπείας. Όταν όλοι πίστευαν ότι ο Κασελάκης είναι ένα πεντάρι ή ένα βαρύ τεσσάρι, ο (επηρεασμένος από τα πρωτοποριακά για την εποχή οράματα του γκουρού του, του συχωρεμένου Κώστα Πολίτη) Καλαβρός είδε μέσα από την… κλειδαρότρυπα ένα τριάρι που θα μπορεί να βγαίνει στην περιφέρεια, να βάζει την μπάλα στο παρκέ και να σουτάρει.
Ο Παναθηναϊκός δεν ψώνισε έναν αριστοκράτη σούπερ σταρ, αλλά έναν… προλετάριο του μπάσκετ που μπορεί να κάνει αγόγγυστα όλες τις δουλειές: και εκείνες που επωμίζεται ο ίδιος, αλλά και όσες αποφεύγουν οι υπόλοιποι.
Σε ανύποπτο χρόνο ο Καλαβρός μου είχε πει ότι ο επί πτυχίω φοιτητή του Οικονομικού Πανεπιστημίου είναι ο μόνος Έλληνας παίκτης ο οποίος μπορεί να κάνει αυτό που κάποτε αποτελούσε μια από τις σπεσιαλιτέ και πάντως την ειδοποιό ποιοτική διαφορά του (προικισμένου με αναρίθμητα καντάρια ταλέντου) Φάνη, έναντι των υπολοίπων…
Μπορεί να παίξει άμυνα και στις πέντε θέσεις, μαρκάροντας από έναν λεπτεπίλεπτο γκαρντ μέχρι έναν… γουρουνοειδή σέντερ!
Πηγή: Gazzetta
