Ο πρώτος υπεραθλητής

Όλα αυτά στον τόπο όπου γεννήθηκε ο θρυλικός αθλητής, την Πύλο, του Δήμου Πύλου – Νέστορος. Ποιος ήταν όμως ο Κωνσταντίνος Τσικλητήρας; Πολλοί έχουν απλά ακουστά ότι επρόκειτο για έναν μεγάλο αθλητή και άλλοι τον γνωρίζουν από το γεγονός ότι ήταν ο πρώτος τερματοφύλακας του Παναθηναϊκού (που ίδρυσε το 1908 ο συναθλητής του στον Πανελλήνιο, Γεώργιος Καλαφάτης με την επωνυμία Ποδοσφαιρικός Όμιλος Αθηνών).

Ο Κωνσταντίνος Τσικλητήρας όμως, ήταν πολλά περισσότερα. Υπήρξε ένας τεράστιος αθλητής, ο οποίος πρόσφερε στη χώρα μας τέσσερα Ολυμπιακά μετάλλια και παράλληλα, ένα παράδειγμα προς μίμηση έξω από τους στίβους.

Η επιθυμία του να βρεθεί στο μέτωπο του πολέμου την ώρα που του πρότειναν να τον στείλουν στο Φρουραρχείο Αθηνών, ήταν εκείνη που τελικά του στέρησε τη ζωή. Όμως, για τον Κωνσταντίνο Τσικλητήρα δεν υπήρχε άλλη επιλογή αφού θεωρούσε προσβολή την πρόταση που του έγινε και θέλησε να δώσει το καλό παράδειγμα ως ένας σπουδαίος αθλητής.

Τη ζωή αυτής της ηρωικής μορφής του ελληνικού αθλητισμού θα προσπαθήσουμε να καταγράψουμε παρακάτω κάνοντας μια αναδρομή από την Πύλο, την Αρχόντισσα της Μεσσηνίας, μέχρι το ένδοξο τέλος της ζωής του.

Ο ΥΠΕΡΔΡΑΣΤΗΡΙΟΣ ΠΙΤΣΙΡΙΚΑΣ ΚΑΙ Η ΥΠΕΡΠΗΔΗΣΗ ΤΗΣ ΜΑΝΤΡΑΣ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ

Γεννήθηκε στην Πύλο της Μεσσηνίας την 30η Οκτωβρίου 1888 σε αριστοκρατική και ευκατάστατη οικογένεια. Ο πατέρας του γιατρός, διετέλεσε δήμαρχος από νεότατη ηλικία στην ευρύτερη περιοχή Πύλου επί σειρά ετών (1879 με 1895) και προξενικός πράκτορας της Γαλλίας στην πόλη, η δε μητέρα του ανήκε στο γνωστό τοπικό γένος των Καλογερόπουλων.

*Σε αυτό το σπίτι μεγάλωσε ο Κωνταντίνος Τσικλητήρας, ενώ διακρίνεται και η ψηλή μάντρα που περνούσε για να μπαινοβγαίνει σε αυτό.

Η οικογένεια απέκτησε τρία παιδιά με τον Κωνσταντίνο να είναι ο μεσαίος εξ αυτών. Η μεγαλύτερη ήταν η Ελένη, ενώ ο μικρότερος ο Σταύρος. Σε αντίθεση με τα αδέρφια του εκείνος έδειξε από μικρή ηλικία την αδυναμία του στον αθλητισμό. Το ψηλόλιγνο αγόρι ξεχώριζε από τις εντυπωσιακές ικανότητες του και ελαστικότητά του.

Μαζί με τους συνομήλικούς του διοργάνωναν αυτοσχέδιους αγώνες με τον ίδιο πάντα να ξεχωρίζει. Άλλοτε περνούσε πάνω από άλογα και άλλα εμπόδια που έβαζε, όμως τίποτα δεν ξεπερνούσε την μάντρα του σπιτιού του. Η πόρτα σπάνια τον έβλεπε αφού εκείνος προτιμούσε να μπαίνει και να βγαίνει περνώντας πάνω από την μάντρα. 

Στη μεγάλη αυλή του σπιτιού του στην Πύλο υπάρχει ακόμα το σκάμμα που έκανε την προπόνηση του, ενώ στην πέτρινη σκάλα που είναι στο λιμάνι πριν τη μαρίνα έκανε την προπόνησή του με άλματα στα σκαλιά.

ΗΡΘΕ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΓΙΑ ΣΠΟΥΔΕΣ, ΤΟΝ ΚΕΡΔΙΣΕ Ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ

Τα χρόνια πέρασαν γρήγορα και στα 17 του ο Κωνσταντίνος Τσικλητήρας αφήνει την Πύλο για να έρθει στην Αθήνα για να σπουδάσει. Στόχος του ήταν να φοιτήσει στο οικονομικό τμήμα της Εμπορικής Ακαδημίας, όμως εκείνο που τον κέρδισε ήταν ο αθλητισμός.

Γρήγορα βρέθηκε στις εγκαταστάσεις του Πανελληνίου όπου οι προπονητές διέκριναν αμέσως το ταλέντο του. Ένας νέος 17 ετών με ύψος 1,90μ, με θαυμάσια αλτικότητα, που οφειλόταν στα δυνατά του πόδια και στο εκπληκτικό σπάσιμο της μέσης του έδιναν την απαραίτητη πρώτη ύλη. Εκείνο που χρειαζόταν ήταν σκληρή δουλειά.

Οι προπονήσεις διαδέχονταν  η μία την άλλη και όσο βελτίωνε την τεχνική του τόσο ανέβαζε τον πήχη. Μάλιστα, η αγάπη του για τον αθλητισμό ήταν τέτοια που τον έκανε να ασχοληθεί με πολλά σπορ όπως το ποδόσφαιρο, το πόλο και την πάλη.

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΜΕΣΟΛΥΜΠΙΑΔΑΣ

Δεν χρειάστηκε παρά μόνο ένα χρόνο για να αρχίσουν να έρχονται οι επιτυχίες. Πρώτα πήρε μέρος στους Πανελλήνιους αγώνες, κατακτώντας το χάλκινο μετάλλιο στο μήκος άνευ φοράς με άλμα 2.83μ.

Ακολούθησε η συμμετοχή του στη Μεσολυμπιάδα των Αθηνών το 1906, αλλά δεν τα είχε πάει καλά. Κατετάγη 6ος στο ύψος άνευ φοράς με 1.30μ. ενώ στο μήκος άνευ φοράς αποκλείστηκε στον προκριματικό. Εκεί όμως πήρε το μεγαλύτερο μάθημα της αθλητικής καριέρας του που έμελλε να τον βοηθήσει σημαντικά στην εξέλιξη που είχε μετέπειτα.

Στους αγώνες της Αθήνας είχε την ευκαιρία να παρατηρήσει προσεκτικά τις κινήσεις  του Αμερικανού Ρέι Γιούρι, ήδη χρυσού Ολυμπιονίκη στο Παρίσι (το 1900), στο Σεντ Λούις (το 1904) αλλά και στο Παναθηναϊκό Στάδιο, τόσο στο μήκος όσο και στο ύψος, αμφότερα άνευ φοράς. Όσα είδε από αυτόν τον βοήθησαν να εξελιχθεί.

Ένα χρόνο αργότερα, το 1907, κέρδισε τρία χρυσά μετάλλια στους Πανιώνιους Αγώνες της Σμύρνης: στο άλμα εις ύψος με 1.65μ., στο ύψος άνευ φοράς με 1.40μ. και στο μήκος άνευ φοράς με 3.25μ. Εκεί γνώρισε για πρώτη φορά την αποθέωση από τους θεατές και του απονεμήθηκε τιμητικά ο Χρυσός Σταυρός του Πανιωνίου. Το 1908 ήταν Ολυμπιακή χρονιά και ο Τσικλητήρας ήταν πλέον έτοιμος για την μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής του: το βάθρο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΜΕ ΔΥΟ ΑΣΗΜΕΝΙΑ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ

Ο Τσικλητήρας έφτασε στο Λονδίνο έχοντας ψηλώσει ακόμα περισσότερο (ήταν πλέον 1.92μ.) και έχοντας τελειοποιήσει την τεχνική του. Εκεί κατέκτησε δυο αργυρά μετάλλια: στο ύψος άνευ φοράς με 1.55μ. και στο μήκος άνευ φοράς με 3.25μ. Και στα δυο αθλήματα βρέθηκε πίσω από τον Ρέι Γιούρι, απόλυτο κυρίαρχο του ψηλότερου σκαλιού στο βάθρο.

Την ίδια ώρα ένας μετέπειτα διάσημος λογοτέχνης τον αποθεώνει. “… Ο αγών ήτο πολύωρος και κουραστικός. Τον είχαμεν παρακολουθήσει με ενδιαφέρον μεγαλώνον από στιγμής εις στιγμήν. Μολονότι εγίνετο και αυτό το αγώνισμα μαζί με άλλα, εν τούτοις μια σφενδόνη του Σταδίου ολόκληρος και γεμάτη είχε αφοσιωθή εις αυτό. Εις τα θέσεις αυτάς ήσαν πολλοί Άγγλοι, οι οποίοι άρχισαν να χειροκροτούν το πήδημα του ελαφρού Έλληνος.

Οι Άγγλοι ως γνωστόν, δεν έχουν καμμίαν διάθεσιν να βλέπουν νικώντας τους Αμερικανούς. Έβλεπαν λοιπόν τας επιτυχίας του Τσικλητήρα, και εσκέφθησαν ότι αυτός ο Ρωμηός ημπορεί να ελαττώσει τα ρεκόρ των Αμερικανών κατά ένα. Ήρχισαν να αισθάνωνται ενδιαφέρον. Άλλως τε η εμφάνισις του Τσικλητήρα ήτο χαριτωμένον θέαμα. Ανυψωμένος εις την βαλβίδα, ετέντωνεν , ελέπτυνε το σώμα του προς τα επάνω, ύψωνεν ηνωμένα τα χέρια, μεθό εξετέλει το ελαφρόν και άκοπον ως ακρίδος πήδημά του, την χάριν του οποίου δεν είχε το πήδημα του ωραίου Σέρινταν, ούτε βέβαια του Γιούρι”. Η άμεση και λεπτομερειακή περιγραφή οφείλεται σε έναν συγγραφέα που δεν είχε σχέση με τον αθλητισμό. Το όνομά του; Ζαχαρίας Παπαντωνίου. Ο διάσημος μετέπειτα λογοτέχνης, ποιητής, διηγηματογράφος και δημοσιογράφος αφιέρωσε έναν διθύραμβο στην εφημερίδα «Χρόνος», ως ανταποκριτής στο Λονδίνο.

Εκείνος όμως δεν είναι ικανοποιημένος από την κατάκτηση δύο μεταλλίων, αφού δεν κατέκτησε το χρυσό που τόσο ήθελε. Το γράμμα που στέλνει στους δικούς του στην Πύλο είναι ενδεικτικό: «Το φέρω πολύ βαρέως που έχασα. Μα ήταν η πρώτη φορά που αγωνιζόμουν σε ξένη χώρα και είναι αλήθεια ότι σάστισα μόλις βρέθηκα στο στάδιο του Λονδίνου, ασφυκτικώς γεμάτο και ανάμεσα στους πανύψηλους συναθλητάς μου Αμερικανούς και Σουηδούς. Τώρα επήρα θάρρος, θα επιδοθώ με μεγαλύτερο ζήλο και είμαι βέβαιος ότι θα γίνω πρώτος Ολυμπιονίκης».

Η ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΛΥΠΟΘΗΤΟ ΧΡΥΣΟ

Τέσσερα χρόνια αργότερα ο Τσικλητήρας ξεκίνησε για τη Στοκχόλμη, έχοντας σα μοναδικό στόχο το χρυσό. Πιο ώριμος αλλά και καλύτερα προετοιμασμένος από την προηγούμενη φορά, ο Έλληνας αθλητής που είχε πλέον συμπληρώσει τα 24 χρόνια, ήταν ολοκληρωτικά αφοσιωμένος στην επίτευξη του παιδικού του ονείρου. Ήθελε να γίνει χρυσός Ολυμπιονίκης.

Λίγους μήνες πριν, την Πρωταπριλιά του 1912, είχε ισοφαρίσει το παγκόσμιο ρεκόρ στο μήκος άνευ φοράς με επίδοση 3.47 μ. (Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Στίβου στο Παναθηναϊκό Στάδιο). Στον Πειραιά, πριν επιβιβαστεί στο πλοίο για το μακρινό ταξίδι στη Σκανδιναβία, ο ποιητής Σπύρος Ματσούκας του παρέδωσε την ελληνική σημαία και του ανακοίνωσε ότι θα είναι σημαιοφόρος στην τελετή έναρξης. Ο Τσικλητήρας συγκινημένος, του υποσχέθηκε πως θα επιστρέψει νικητής. Και κράτησε την υπόσχεσή του.

Πριν τους Αγώνες ο Ρέι Γιούρι είχε προειδοποιήσει τους συμπατριώτες του να προσέξουν τον Κώστα Τσικλητήρα, αλλά εκείνοι δεν τον άκουσαν. “Ο νεαρός Έλληνας θέλει ιδιαίτερη προσοχή. Συνιστώ στους διαδόχους μου να είναι πολύ δραστήριοι διότι είναι δύσκολο αν όχι αδύνατο, να τον αντιμετωπίσουν” είχε πει και ο σπουδαίος Έλληνας πρωταθλητής τον επιβεβαίωσε.

Με άλμα στα 3.37 μ. στο μήκος άνευ φοράς και μετά από επική μάχη με τους Αμερικανούς αδελφούς Άνταμς, κέρδισε το χρυσό μετάλλιο και ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Μάλιστα, συμπλήρωσε την θριαμβευτική του παρουσία κατακτώντας και το χάλκινο μετάλλιο στο ύψος άνευ φοράς με επίδοση 1.55 μ.

Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΩΝ ΣΟΥΗΔΩΝ ΚΑΙ Η ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Η μεγάλη του παράσταση στην Στοκχόλμη έχει κάνει όλους τους φίλους του κλασικού αθλητισμού στη Σουηδία να τον αγαπούν. Μία αγάπη που κρατά μέχρι και σήμερα.

Ο σύλλογος “Sveriges central forening for idrottens framljade”, ο οποίος βοήθησε βοήθησε στην κατασκευή του Ολυμπιακού Σταδίου Στοκχόλμης και στη συνέχεια στην αίτηση και διοργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων Στοκχόλμης το 1912, μαζί με τον γνωστό παραγωγό αθλητικών ντοκιμαντέρ Jens Lind παρήγαγαν ένα εξάλεπτο μικρό φίλμ από το αρχείο αγώνων του 1912 που παρουσιάζει εν κινήσει ζωντανό τον Τσικλητήρα με τα άλματά του, που ταυτόχρονα είναι εμπλουτισμένο με εικόνες του πατρικού του σπιτιού στην Πύλο.

*Μέχρι και σήμερα το όνομά του βρίσκεται στο στάδιο της Στοκχόλμης που έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1912.

Την ίδια ώρα ο ελληνικός Τύπος της εποχής εξύμνησε τον Τσικλητήρα, η μεγαλύτερη όμως στιγμή για τον αθλητή της Πύλου, ήταν όταν επέστρεψε στην Αθήνα, στις 24 Ιουλίου του 1912. Στον σταθμό Λαρίσης του επιφυλάχθηκε αποθεωτική υποδοχή από χιλιάδες κόσμου που παραληρούσαν και ζητωκραύγαζαν όταν σήκωσε ψηλά τα δυο μετάλλια δείχνοντάς τα στο συγκεντρωμένο πλήθος. Αμέσως μετά ο Έλληνας Ολυμπιονίκης χάθηκε στις αγκαλιές γνωστών και αγνώστων ζώντας τον απόλυτο θρίαμβο. Μέσα στην πρώτη άμαξα της μεγάλης πομπής, πέρασε από την Ομόνοια και κατέληξε στο γυμναστήριο του Πανελλήνιου Γ. Σ. Εκεί τον συνεχάρη η κυβέρνηση δίνοντάς του ένα αγαλματίδιο της Νίκης και ο Δήμος που του χάρισε ένα αγαλματίδιο της Αθηνάς.

Ο Πανελλήνιος Γ. Σ. του δώρισε ένα χρυσό ρολόι στο οποίο αναγραφόταν η ημερομηνία της νίκης του στο μήκος (25 Ιουνίου). Στα πρακτικά της συνέλευσης του ΠΓΣ αναφέρονται τα εξής: «Πανταχόθεν, από πάντα τον πεπολιτισμένον κόσμον ο σύλλογος εδέχθη συγχαρητήρια δια την νίκην τάυτην, ήτις απέδειξεν ότι η μικρή Ελλάς δεν υστέρησε της πάλαι προγονικής δόξης, αλλά αναδείξασα τον Τσικλητήρα αθλητή εφάμιλλον των αρχαίων, εκέρδισε την δόξαν της ισχύος και εξησφάλισε την τιμήν και την αθανασίαν».

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ, Η ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΚΑΙ Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΘΕΙ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ

Λίγους μήνες μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Στοκχόλμης ξέσπασε ο Βαλκανικός πόλεμος. Ο Τσικλητήρας θεωρώντας ότι σαν Ολυμπιονίκης που ήταν, έπρεπε να δώσει πρώτος το καλό παράδειγμα, πήγε γραμμή στο γραφείο κατάταξης στην Καλαμάτα και δήλωσε παρών στο κάλεσμα της πατρίδας. Εκεί του πρότειναν να τον στείλουν στο Φρουραρχείο Αθηνών, αλλά αυτός αρνήθηκε. Ζήτησε να πάει στο μέτωπο για να μην κατηγορηθεί πως απολάμβανε ευνοϊκής μεταχείρισης.

Αυτό φαίνεται και από την αλληλογραφία που είχε με τους γονείς του. “… Εγώ πηγαίνω ως σιτιστής του λόχου και με τον βαθμόν του επιλοχία, και ως εκ τούτου θα είμαι εκτός μάχης. Εγώ δε ατομικώς καθόλου δεν ευχαριστήθηκα, αλλά μόνον και μόνον επήγα δια να είστε ήσυχοι εσείς. Εδώ εις Αθήνας ήμουν καταστεναχωρημένος, διότι με γνωρίζουν όλοι και μου λέγουν “Εσύ ακόμη εδώ;’”. Ήτο μεγάλη ντροπή. Δεν θέλω να λέτε ότι πηγαίνω σιτιστής εις τον πόλεμον”. Ο διακαής πόθος του Τσικλητήρα να μεταβεί στο μέτωπο κατά την πρώτη Βαλκανική εκστρατεία έβρισκε εμπόδιο την άρνηση των ανωτέρων, μιας και όπως αναφέρει ο πατέρας του “φαίνεται να σε κρατούν σκοπίμως και δεν σε εκθέτουν εις τον πόλεμον διότι αν το θέλει ο Θεός και η Παναγία εις τους μέλλοντας Ολυμπιακούς όπου θα φανείς πάλιν χρήσιμος εις την πατρίδα”.

Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ ΚΑΙ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ

Πολλοί θα απορούν με την επιλογή του, αλλά η αγάπη του για την πατρίδα ήταν τέτοια που δεν μπορούσε να κάνει και διαφορετικά. Παράλληλα, είχε και τα απαραίτητα γονίδια για να βρεθεί στην πρώτη γραμμή της μάχης. Ο προπάππους του έπαιξε ρόλο στην επανάσταση του 1821 και ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας προσφέροντας όλη την περιουσία του στον αγώνα για την ελευθερία. Ενδεικτικό του ρόλου του ήταν ότι ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης βάφτισε το γιο του και παππού μετέπειτα του Κωνσταντίνου Τσικλητήρα, Νικόλα.

Τελικά, κατάφερε να φτάσει μέχρι το Μέτσοβο, στις παρυφές του μετώπου, την ώρα που ο ελληνικός στρατός μαχόταν για την απελευθέρωση της πόλης των Ιωαννίνων. Όλο αυτό το διάστημα δεν ξέχασε ποτέ τους γονείς του. Μπορεί τα συναισθήματα του να ήταν ιδιαίτερα έντονα εκείνη την περίοδο, όμως ποτέ δεν υπερκέρασαν τον σεβασμό προς το πρόσωπο των δικών του ανθρώπων. Ο ανιψιός του, Ηρακλής Τσικλητήρας (γιος του αδερφού του, Σταύρου) διέσωσε 42 επιστολές. Ο Έλληνας Ολυμπιονίκης ξεκινούσε κάθε φορά με «Σεβαστέ μπαμπά / σεβαστή μαμά» και τελείωνε με «Σας προσκυνώ..» τα γράμματα προς τους γονείς του.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΙΜΕΣ ΤΕΛΟΣ

Έχοντας μεγαλώσει σε μία τέτοια οικογένεια του ήταν αδύνατο να μην υπερασπιστεί την πατρίδα του. Εκεί, στην πρώτη γραμμή, προσβλήθηκε λίγες εβδομάδες αργότερα από μηνιγγίτιδα. Ο πρίγκιπας Νικόλαος έδωσε εντολή για άμεση μεταφορά του αρρώστου στην πρωτεύουσα, ήταν όμως πολύ αργά.

Στις 10 Φεβρουαρίου του 1913 ο μεγάλος – από κάθε άποψη – ήρωας άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο, σε ηλικία μόλις 25 ετών. Στην κηδεία του τον συνόδευσαν χιλιάδες Αθηναίοι, ραίνοντας το φέρετρό του με μυρτιές, δάφνες και λουλούδια. Τάφηκε στο Α’ Νεκροταφείο Πατρών, στο οικογενειακό μνήμα και πριν από λίγα χρόνια μεταφέρθηκαν τα οστά του στην γενέτειρά του την Πύλο.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΣΙΚΛΗΤΗΡΑ ΣΤΟΝ ΤΕΝΤΟΓΛΟΥ

Τα άλματα άνευ φοράς πλέον δεν υπάρχουν ως αγωνίσματα, ωστόσο το μήκος άνευ φοράς θα αναβιώσει στην Πύλο. Το Navarino Challenge, τιμώντας τον τόπο καταγωγής του παγκοσμίου φήμης θρύλου και χρυσού Ολυμπιονίκη, γεννημένου στην Πύλο Μεσσηνίας, Κωστή Τσικλητήρα θα παρουσιάσει για πρώτη φορά, το Σάββατο 17 Οκτωβρίου, τη δραστηριότητα του μήκους άνευ φοράς.

Τιμώμενο πρόσωπο και πρεσβευτής της συγκεκριμένης δραστηριότητας θα είναι ο πρωταθλητής Ευρώπης στο άλμα εις μήκος, Μίλτος Τεντόγλου. Ο πρώτος Έλληνας που κέρδισε χρυσό μετάλλιο στο συγκεκριμένο άθλημα σε Ευρωπαϊκούς αγώνες μαζί με τον προπονητή του Γιώργο Πομάσκι, θα δώσουν την ευκαιρία σε μικρούς και μεγάλους να δοκιμάσουν τα άλματά τους και να επιχειρήσουν να ξεπεράσουν το παγκόσμιο ρεκόρ 3,47μ., του Τσικλητήρα.

Πηγή: Sport 24