Της Μαρίας Καούκη
Ο Μάικλ Φελπς είχε κερδίσει -με τις αδιανόητες ποδιές και χεριές του- το δικαίωμα να μετάσχει σε 8 αγωνίσματα της κολύμβησης στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Σε τόσα είχε προκριθεί μέσω των τράιλς των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι επιδόσεις του ήταν μία και μία. Όλες για βάθρο. Νωρίτερα είχε κερδίσει και κάτι άλλο: το ενδιαφέρον της αμερικανικής αθλητικής ‘βιομηχανίας’ που αναζητά λαίμαργα και σχεδόν ψυχαναγκαστικά τον επόμενο σταρ της κι έπειτα τον επόμενο και τον επόμενο και πάει λέγοντας.
Πριν κολυμπήσει στην ανοιχτή πισίνα του ΟΑΚΑ είχε 5 παγκόσμιους τίτλους, 11 παγκόσμια ρεκόρ και μία υπόσχεση από τον μεγάλο χορηγό του. Αν ισοφάριζε το ρεκόρ των 7 χρυσών Ολυμπιακών μεταλλίων του Μαρκ Σπιτς (Μόναχο 1972), θα έπαιρνε ένα εκατομμύριο ‘πράσινα χαρτάκια’. Δολάρια. Η υπόσχεση -εν προκειμένω- λειτουργούσε και ως τέχνασμα ισχυροποίησης του προφίλ του Φελπς. Τότε άρχισε να εξυφαίνεται ο θρύλος του.
Ο πολυνίκης της Αθήνας
Η πρόβλεψη του Σπιτς ήταν αρνητική. Επίσης, ο Αυστραλός Ίαν Θορπ είχε πει διακριτικά ότι τα 7 χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια ήταν ένας ανέφικτος στόχος. Είχε έναν λόγο παραπάνω να το πιστεύει. Ήξερε πού θα βάλει εμπόδια στον 19χρονο Φελπς και πόσο απροσπέλαστα θα ήταν. Σε κάθε περίπτωση, ο Αμερικανός ήταν το πρόσωπο των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, πριν από τους Αγώνες της Αθήνας. Με χαρτί και μολύβι, έκανα προσθαφαιρέσεις. Με κομπιουτεράκι, επίσης. Με αριθμητάρι δεν προσπάθησα, αλλά ήταν περιττό. Του ‘έκοβα’ κάποια μετάλλια, για να βρω τον ελάχιστο αριθμό. Τα ξαναμέτρησα και όταν γράφαμε τις ειδικές εκδόσεις για κάθε άθλημα ξεχωριστά, στην εφημερίδα ‘ΕΘΝΟΣ’. Ο Φελπς θα ήταν ο πολυνίκης της διοργάνωσης, ακόμη κι αν δεν κατακτούσε 7 χρυσά μετάλλια, όπως ο συμπατριώτης του στο Μόναχο. Εκτός, αν τραυματιζόταν ή αν είχε ακατάπαυστο λόξιγκα στις κούρσες του (σε όλες!). Πιθανό, με τόσους που τον μελετούσαν. Ο επίσης Αμερικανός Πολ Χαμ (ένα χρυσό, δύο αργυρά) δεν ήταν αντίστοιχο φαβορί στη γυμναστική.
Το εγχειρίδιο της κολύμβησης δημοσιεύτηκε και γνώμη δεν είχα αλλάξει. Πλέον, ήλπιζα να τα καταφέρει ο άνθρωπος, του οποίου το σώμα σχημάτιζε τελικό σίγμα, κάθε φορά που έπεφτε στο νερό. Ένα σημαντικό τηλεφώνημα -πολύ πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες- με είχε μετατρέψει σε σωστό αμερικανάκι στις εξέδρες του ανοιχτού κολυμβητηρίου, εκτός από τα αγωνίσματα στα οποία μετείχε η αδυναμία μου, ο Πίτερ φαν ντεν Χόχενμπαντ.
-Καλησπέρα σας. Από την εταιρεία ‘Τάδε’ σας καλούμε. Δημοσιεύσατε μια κολυμβητική έκδοση.
-Ναι.
-Δεν μας ενημερώσατε. Θα θέλαμε να κάνουμε μια καταχώρηση.
-Έχει κυκλοφορήσει ήδη.
-Ναι, το γνωρίζουμε. Θα υπάρξει κάποια άλλη, αντίστοιχη έκδοση για την κολύμβηση; Θέλουμε να στείλουμε διαφήμιση.
-Δυστυχώς, όχι.
Η ‘Τάδε’ ήταν ο μεγάλος χορηγός του Μάικλ Φελπς. Σωστά, αυτή με το 1.000.000 δολάρια. Μόνο που εγώ δεν άνηκα στο εμπορικό τμήμα της εφημερίδας, το οποίο είχε παραλείψει να ενημερώσει τη σημαντικότερη εταιρεία αθλητικής ένδυσης στην κολύμβηση, με αφορμή την εν λόγω έκδοση. Πιθανότατα από παρανόηση, είχαν γυρίσει τη γραμμή σε ‘μένα -από το τηλεφωνικό κέντρο-, επειδή ήμουν συντάκτρια υγρού στίβου.
Έπειτα, από την ελαφρά σκοτοδίνη που είχα υποστεί, αντιλήφθηκα ότι αυτή η παράλειψη ήταν ταυτόχρονα και μια μοναδική ευκαιρία. Προσπάθησα να σκεφτώ γρήγορα και να αντιπροτείνω κάτι ενδιαφέρον -πριν κλείσουμε το τηλέφωνο-, με αντάλλαγμα μια αποκλειστική συνέντευξη στον Φελπς για το ‘ΕΘΝΟΣΠΟΡ’.
Η συμφωνία έκλεισε αμέσως και με τις δύο πλευρές κερδισμένες. Η ιστορία των αθλητικών μαγιό με φωτογραφίες που διάλεξε και έστειλε η ‘Τάδε’ δημοσιεύθηκε κι εγώ πήγα να βρω τον Φελπς και τους ογκώδεις ‘καλωδιωμένους’ σωματοφύλακες της αμερικανικής ομάδας, σ’ ένα beach bar της Αθήνας. Είχε προηγηθεί ο πρώτος θρίαμβός του στην κορυφαία των διοργανώσεων με την κατάκτηση 6 χρυσών και 2 χάλκινων μεταλλίων. Το ένα χάλκινο ήταν σε ατομικό αγώνισμα (200 μ. ελεύθερο) και το άλλο σε ομαδικό (4Χ100 μ. ελεύθερο).
Χρυσά
- 100μ. πεταλούδα 51.25
- 200μ. πεταλούδα 1:54.04
- 200μ. μεικτή ατομική 1:57.14
- 400μ. μεικτή ατομική 4:08.26
- 4Χ200μ. ελεύθερο 7:07.33
- 4Χ100μ. μεικτή ομαδική – έπεσε στα προκριματικά 3:30.68
Χάλκινα
- 200μ. ελεύθερο 1:45.32
- 4Χ100μ. ελεύθερο 3:14.62
Ο Θορπ είχε υπολογίσει σωστά. Ήταν ανέφικτος ο στόχος των 7 χρυσών Ολυμπιακών μεταλλίων το 2004. Δικαιώθηκε στις 16 Αυγούστου 2004, στον ‘τελικό του αιώνα’. Βρισκόταν στη διαδρομή Νο 5, πριν από την εκκίνηση των 200μ. ελεύθερο. Ο Φελπς, που είχε αρχίσει με χρυσό μετάλλιο και παγκόσμιο ρεκόρ στα 400μ. μεικτής κολύμβησης, ήταν στη διαδρομή Νο 3 και ανάμεσά τους έπεσε ο χρυσός Ολυμπιονίκης του Σίδνεϊ στο αγώνισμα, ο Φαν ντεν Χόχενμπαντ. Ήταν η κούρσα που όλοι περίμεναν να δουν, λίγο πριν αρχίσει ο ουρανός της Αθήνας να αποκτά πορτοκαλί και μωβ ανταύγειες από το ηλιοβασίλεμα. Όσοι ήμασταν μέσα στο κολυμβητήριο κι οι εκατομμύρια τηλεθεατές παγκοσμίως. Ο Αυστραλός νίκησε με Ολυμπιακό ρεκόρ 1:44.71. Είχε αφήσει πίσω του τον Φελπς και στα ημιτελικά.
Το αργυρό μετάλλιο πήρε ο Φαν ντεν Χόχενμπαντ (1:45.23), ενώ μέχρι τα πρώτα 150 μέτρα ήταν μπροστά και φλέρταρε με το παγκόσμιο ρεκόρ (πέρασμα στα 50μ.: 24.44, πέρασμα στα 100μ.: 50.42, πέρασμα στα 150μ.: 1:17.72). Ο Ολλανδός και ο Θορπ -στις διαδρομές 4 και 5, αντίστοιχα- αγκαλιάστηκαν και γέλασαν μετά τον τερματισμό. Πιο σοβαρός ο ‘χάλκινος’ (1:45.32) Φελπς, μπήκε μέσα στην τετράδα, έδωσε συγχαρητήρια στο ίνδαλμά του τον Θορπ και απομακρύνθηκε. Θαύμαζε τον τρόπο που κολυμπούσε, την ξεχωριστή πλεύση του Αυστραλού μέσα στο νερό. Κατόρθωνε να διατηρήσει μεγαλύτερο μέρος του κορμιού του εκτός νερού, γεγονός που εξέλιξε με τη βιομηχανική και τις κάμερες που παρακολουθούσαν χιλιοστό-χιλιοστό τις κινήσεις του στην προπόνηση. Πετύχαινε μικρότερη βύθιση και ως εκ τούτου ‘μίκραινε’ την αντίσταση του νερού.
“Τι σημαίνει η λέξη ‘αρετή’;”
Ο Αμερικανός μελετούσε βίντεο μόνο με την πλεύση του Θορπ και όταν πήγε στην Αυστραλία να τον βρει για να προπονηθούν παρέα, όπως είχαν συζητήσει, εκείνος έλειπε. Ήταν πράγματι η κούρσα του αιώνα, ίσως κι επειδή ένωσε δυο εποχές στην κολύμβηση. Αυτή του Θορπ με αυτήν του Φελπς που άρχιζε.
Σε μια από τις επόμενες συνεντεύξεις Τύπου των Αγώνων, κάθισα παρέα με τους Αμερικανούς με την ελπίδα να πάρω, αλλά και να δώσω πληροφορίες. Διαγώνια πίσω μου βρισκόταν μία συνάδελφος με πυρόξανθα κοντά μαλλιά από τη Βαλτιμόρη, από εκεί πού έπρεπε (δηλαδή). Από την περιοχή, όπου μεγάλωσε κι έμαθε να κολυμπάει ο μεγάλος σταρ της διοργάνωσης και των επόμενων Ολυμπιακών Αγώνων. “Μπορείτε να με βοηθήσετε σε κάτι;”, με ρώτησε και προθυμοποιήθηκα. “Τι σημαίνει η λέξη ‘αρετή’;”, Πρόφερε στα ελληνικά τη λέξη. Δεν γνώριζε ότι άνοιγε βαθιά φιλοσοφική συζήτηση, χωρίς οίνο και φρούτα. Ούτε, προφανώς, ότι ο Αριστοτέλης παιδεύτηκε αρκετά, για να την προσδιορίσει. Η αρετή ήταν συμβολική λέξη για το κολέγιο του Φελπς και με την ανάλυσή της η καλή συνάδελφος μπορούσε να συνδέσει την Αθήνα και την Ελλάδα, όπου βρισκόταν με τη Βαλτιμόρη.
Σχεδόν 10 ημέρες αργότερα κι ενώ ήταν σε εξέλιξη η εβδομάδα του στίβου, κατηφόρισα παραλιακά, στον Άλιμο. Το beach bar ήταν σχεδόν αποκλεισμένο από το κοινό. Κάποια από τα ‘αστέρια’ της αμερικανικής κολύμβησης ήταν εκεί και 3 κορυφαία ΜΜΕ παγκοσμίως, μαζί με το ‘ΕΘΝΟΣ’. Καθώς πλησίαζα και πριν δω τον Φελπς, τους σωματοφύλακες και την Ολλανδή Ίνκα ντε Μπράουν (ούτε… Ντε Μπρούιν ούτε ντε Μπρούινε), μύρισα το ψητό που είχε η υπόθεση. Κυριολεκτώ. Τσίκνα από καλαμάκια στη σχάρα, ανακατεμένη με ελληνική αρμύρα. Το πιο glocal (τοπικό και παγκόσμιο) σουβλάκι που έχω οσμιστεί ever! “Για american bar προορίζαμε το beach bar, αλλά μας προέκυψε μάζωξη Τσικνοπέμπτης”, αναφώνησα.
Δεν θυμάμαι να είδα τον Φελπς να δοκιμάζει σουβλάκια, αλλά ούτε και να χαμογελάει, πριν κάνουμε τη συνέντευξη. Αλλά θυμάμαι πολύ καλά όλα τα κεφάλια να στρέφονται με ρυθμό ντόμινο προς τη θάλασσα, όταν η Ντε Μπράουν έβγαλε τα ρούχα της, για να πλατσουρίσει στα ελληνικά νερά. Ταυτοχρόνως, τα σαγόνια έπεφταν. Έπιαναν άμμο. Ούτε την αρετή θυμήθηκα -εκείνη τη στιγμή-, αν και θα έπρεπε. Να χαμογελάσει και κάποιος σε αυτήν την παρέα, βρε αδερφέ.
Ό,τι δεν κατάφερε ο -σήμερα- 37χρονος Αμερικανός στην Αθήνα, το πέτυχε 4 χρόνια μετά, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, όπου στόχευσε στα 8 χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια, προκειμένου να καταρρίψει το ρεκόρ του Σπιτς. Τα κατέκτησε. Όμως, και τότε, λαχτάρησε. Τερμάτισε μαζί με τον Μίλοραντ Τσάβιτς στα 100μ. πεταλούδα. Οι δύο αθλητές περίμεναν καρτερικά να μάθουν ποιος από τους δύο είχε νικήσει. Τα αποτελέσματα καθυστερούσαν, γεγονός που έγινε αφορμή για να αμφισβητηθεί η νίκη του Αμερικανού. Το ταμπλό έδειξε νικητή τον Φελπς με 50.58 και 2ο τον Σέρβο με 50.59. Ήταν και τότε 16 Αυγούστου.
Πηγή: Contra
