Του Νίκου Παπαδογιάννη
Οι πρώτες αναλύσεις εμφανίστηκαν στα μεγάλα αμερικανικά δίκτυα πριν συμπληρωθεί ημίωρο από τη λήξη του 5ου αγώνα. Ήταν προφανές, ότι είχαν γραφτεί εκ προοιμίου.
Και πολύ σωστά. Ακόμα και αν οι Μπακς κατόρθωναν να μειώσουν σε 2-3, θα το όφειλαν μάλλον στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης και στον πληγωμένο εγωισμό τους, παρά σε κάποιο οργανωμένο σχέδιο αντεπίθεσης.
Ακόμα και τότε, θα έπεφταν ηρωικώς μαχόμενοι στο 6ο ή στο 7ο παιχνίδι, οπότε τα κείμενα θα ανασύρονταν από το συρτάρι για άμεση χρήση. Η αίσθηση που προσωρινά δημιουργήθηκε, ότι υπήρχε πιθανότητα ιστορικής ανατροπής από το 0-3, αποδείχθηκε αντικατοπτρισμός.
Οι Μπακς αποκλείστηκαν και η Ανατολή έμεινε έρμαιο των ομάδων που παίζουν κανονικό μπάσκετ, από αυτό που αρέσει περισσότερο σε εμάς τους Ευρωπαίους: Σέλτικς, Χιτ, Ράπτορς. Αν μη τι άλλο, θα έχουμε κάποιον να υποστηρίζουμε στη συνεχεια των πλέι-οφ.
Όσο και αν αγαπάμε τον Γιάννη, δεν υπάρχει εύσχημος τρόπος για να συμπαθήσει κάποιος αυτό που παρέδωσε ο κόουτς Μπαντ και η Μπαντ Κόμπανι από τις Μεγάλες Λίμνες. Ομάδα χωρίς playmaking και με αναξιόπιστο σουτ δεν νοείται εν έτει 2020, για οποιοδήποτε πρωτάθλημα και αν μιλάμε.
Το Μαϊάμι κέρδισε διότι είχε δημιουργία από τα τρία κομβικά σημεία της πεντάδας («1», «3», «5»), τρίποντο από όλες τις θέσεις, φαιά ουσία και μπασκετοσύνη από παίκτες πάγκου (Ιγκουοντάλα, Ολίνικ), νεανική φρεσκάδα, ευρωπαϊκή οξυδέρκεια στην οργάνωση του παιχνιδιού, καλή κυκλοφορία της μπάλας, αρκετά γερά κορμιά για να ρίξει πάνω στον Γιάννη και μετά στον Μίντλτον, ευελιξία και προσαρμοστικότητα στον πάγκο.
Ο Μάικ Μπούντενχολζερ είναι εξαιρετικός, αλλά ουδείς θα τον τοποθετήσει ψηλότερα από τους Έρικ Σπόλστρα, Μπραντ Στίβενς, Νικ Νερς στην ιεραρχία των τεσσάρων προπονητών που έφτασαν στα ανατολικά ημιτελικά.
«Κάνουμε αυτό που κάνουμε όλη τη χρονιά και όπου μας βγάλει», ήταν το σχέδιό του. Δίχως προσαρμογές, δίχως εκπλήξεις και δίχως ανατροπές.
Ακόμα και στο 5ο ματς, όταν η ανασυγκρότηση έγινε επιτακτική ανάγκη ελλείψει Γιάννη, το πλάνο των Μπακς ήταν παραλλαγές σε ένα θέμα.
Ο Μπρουκ Λόπεζ πέρασε πιο βαθιά σε ρόλο φουνταριστού, η περιφερειακή άμυνα έγινε πιο επιθετική, αλλά το rotation παρέμεινε περιορισμένο και τα ρεζερβουάρ άδειασαν γρήγορα.
Ο Μπουντενχόλζερ δεν εμπιστεύτηκε άλλον παίκτη πέρα από τους γνωστούς 7-8, την ίδια ώρα που οι Χιτ έφερναν από τον πάγκο τους φρέσκα πνευμόνια (Ναν). Οι Μπακς θαυμάστηκαν για την πληθώρα εναλλακτικών λύσεων τον χειμώνα, αλλά μέσα στη φούσκα το βάθος τους αποδείχθηκε φούσκα.
Τους υπόλοιπους 4-5 παίκτες, ο «Μπαντ» τους ήθελε μόνο για να ξεκουράζουν τους βασικούς στην κανονική περίοδο και για να εξασφαλίσει το πλεονέκτημα έδρας. Δηλαδή, το πλεονέκτημα του τίποτε.
Κανένα από τα «ελάφια» δεν απέκτησε νύχια μέσα στα πλέι-οφ του 2021. Δεν υπήρξε στρατιώτης που να κέρδισε γαλόνια ούτε αξιωματικός που να πήρε προαγωγή.
Ο προπονητής απομυθοποιήθηκε, ο τζένεραλ μάνατζερ γελοιοποιήθηκε αναδρομικά από το αποτέλεσμα της κίνησης Μπρόγκντον, οι βετεράνοι που αποκτήθηκαν από μικρότερες ομάδες αποδείχθηκαν παίκτες μικρότερων ομάδων, οι νεαρότεροι έχασαν τις ευκαιρίες, τα αστέρια ήταν μία κρύο και μία ζεστό.
Ο δε Γιάννης παρασύρθηκε και παρέσυρε στη μετριότητα. Είναι άδικο να του χρεωθεί η αποτυχία και εξίσου άδικο να εξαιρεθεί από τη διανομή των ευθυνών.
Όσο και αν το κλωθογυρίζουμε, ο Γιάννης είναι η λύση και το πρόβλημα ταυτόχρονα.
Από τη μία πλευρά, είναι εξωφρενικό να θεωρείται δεύτερο βιολί ένας παίκτης που βάζει 30 πόντους, μαζεύει 15 ριμπάουντ, μοιράζει 6 ασίστ και παράλληλα είναι ο κορυφαίος αμυντικός του ΝΒΑ. Από την άλλη, οι ιδιαιτερότητες του παιχνιδιού του υποχρεώνουν την ομάδα του σε ανορθόγραφο παιχνίδι, εκκεντρικές επιλογές και μπάσκετ αριστερής όχθης.
Ο Γιάννης είναι ασύμβατος με το συμβατικό μπάσκετ. Αποτελεί εξ ορισμού ένα Σχέδιο Β. Η ομάδα που θα κατορθώσει να τον αξιοποιήσει σωστά και να συμπληρώσει με ακρίβεια το παζλ μπορεί να κερδίσει 7-8 πρωταθλήματα στη σειρά.
Με τον Μπλέντσο στην κορυφή, οι Μπακς θυμίζουν την Εθνική Ελλάδας, με Καλάθη και Αντετοκούνμπο μαζί. Η απόκτηση του Τζορτζ Χιλ ήταν στα χαρτιά μία καλή ιδέα, αλλά ο βετεράνος γκαρντ έμοιαζε μουχλιασμένος χθες, απέναντι σε έφηβα γεράκια όπως ο Τάιλερ Χίρο.
Τι σόι πεντάρι μπορεί να ταιριάξει με τον Γιάννη, αν όχι ο Μπρουκ Λόπεζ που σουτάρει τρίποντα σωρηδόν και είναι και ικανός μπλοκέρ;
Ξέρω, ο Πορζίνγκις. Με το παιδί-θαύμα Ντόντσιτς στον άσο. Αλλά το μπάσκετ δεν παίζεται με σχέδια επί χάρτου και οι μεγάλες μεταγραφές δεν πραγματοποιούνται αναίμακτα.
Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε ο Γιάννης είναι να γίνει τυχοδιώκτης των δαχτυλιδιών και να αλλάζει πόλη κάθε χρόνο, όπως τόσοι και τόσοι αστέρες των μοντέρνων καιρών.
Ποιος μπορεί να αραδιάσει απνευστί και δίχως να μπερδευτεί τις ομάδες που άλλαξαν την τελευταία τετραετία ο Κέβιν Ντουράντ, ο Κάιρι Ίρβινγκ, ο Καουάι Λέναρντ και ο Τζίμι Μπάτλερ;
Και δεν είναι να πεις, ότι όλοι οι προαναφερθέντες κέρδισαν τίτλους. Κάποιοι ναι, άλλοι όχι. Το ΝΒΑ δεν μοιράζει πρωταθλήματα κατά παραγγελία.
Ο Γιάννης έχει μια κάποια αλλεργία στις superteams. Βλέπει τον εαυτό του περισσότερο ως παίκτη-σημαία τύπου Κάρι ή Κόμπι ή Νοβίτσκι (ή και Χάρντεν) παρά ως μελλοντικό μισθοφόρο των τίτλων.
Αυτό δεν σημαίνει ότι θα καθίσει άπραγος να χαραμίσει την καριέρα του στο Μιλγουόκι. Η αίσθηση που υπάρχει στο ΝΒΑ είναι ότι η πρόταση των Μπακς για supermax συμβόλαιο θα μείνει για αρκετό καιρό στο τραπέζι του.
Οι Μπακς δεν σκοπεύουν να τον δώσουν σε ανταλλαγή μετά το αρχικό του «όχι», οπότε θα πρέπει να τον πείσουν να μείνει όσο εκείνος θα ψηλαφίζει την αγορά.
Το οικονομικό σκέλος είναι με το μέρος τους, αλλά αυτό δεν αρκεί. Ο Γιάννης θα πάρει των ομματιών του και θα φύγει, εάν καταλάβει ότι ο ορίζοντας είναι χαμηλός.
Το κακό για τους Μπακς, είναι ότι δεν έχουν το περιθώριο για να κάνουν σίγουρες κινήσεις στην αγορά ούτε τα νιάτα για να ποντάρουν σε κάποιο λαμπρό μέλλον.
Κουβαλάνε στις αποσκευές τους κάμποσα «bad contracts», έχουν ελάχιστο χώρο στο salary cap και δεν διαθέτουν δυνατές μάρκες για να μπουν δυναμικά στο παιχνίδι των ανταλλαγών.
Ποιους και πώς να δώσουν, για να φέρουν δίπλα στον Γιάννη ένα δεύτερο αστέρι ανάλογου βεληνεκούς; Θα χρειαστεί οξυδέρκεια, τόλμη και τύχη για να ενισχυθούν άμεσα οι Μπακς, με τρόπο τέτοιο ώστε να είναι χειροπιαστή η επίδειξη δύναμης και φιλοδοξίας.
Το Μαϊάμι έφτιαξε ομαδάρα με παίκτες που καλά καλά δεν επιλέχθηκαν ούτε στο ντραφτ, αλλά ο Γιάννης δεν πρόκειται να μείνει στο Μιλγουόκι για το χατίρι κάποιου νέου Ντάνκαν Ρόμπινσον ή Κέντρικ Ναν.
Το βέβαιο είναι, ότι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έχει μπροστά του μία κρίσιμη απόφαση, αλλά κρατάει το μέλλον του στα χέρια του. Στο εξής, κάθε κίνηση των Μιλγουόκι Μπακς θα έχει ως κριτήριο τη δική του ευτυχία και θα περνάει από τη δική του έγκριση.
Ο ίδιος μίλησε χθες για τη δημιουργία κουλτούρας επιτυχιών, παρόμοια με αυτή που γεννήθηκε από το μυαλό του Πατ Ράιλι στο Μαϊάμι. Αυτό όμως χρειάζεται χρόνο, υπομονή και σβέρκο που αντέχει τις αναπόφευκτες κατραπακιές.
Ο Γιάννης είναι ακόμη 25 ετών και έχει μία δεκαετία καριέρας μπροστά του. Οι Μπακς είναι η δική του ομάδα, ένα μαγαζάκι που δεν είχε μοίρα στον ήλιο πριν εμφανιστεί ο Έλληνας σωτήρας και δεν θα έχει μοίρα στον ήλιο όταν αυτός αποχωρήσει.
Ακόμα και η γκρίζα πόλη του Μιλγουόκι μπορεί να ισχυριστεί ότι φωτίστηκε ξανά χάρη στο παιδί από τα Σεπόλια με το δύσκολο όνομα.
Η πρόβλεψή μου, είναι ότι ο δις MVP θα μείνει στη Λίμνη και θα δουλέψει όσο δεν δούλεψε ποτέ κανείς στο παρελθόν, με στόχο –όπως είπε ο ίδιος- «να κερδίσει τον τελευταίο αγώνα της σεζόν».
Μόνο έτσι θα μεγαλώσει στ’ αλήθεια όσο ονειρεύεται. Αν είναι να παραιτηθεί από το εγχείρημα που ξεκίνησε προ επταετίας, μπορεί κάλλιστα να το κάνει σε 4-5 χρόνια, όταν θα έχει πατήσει πια τα 30.
Πηγή: Gazzetta
