Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Διαβάζω δεξιά κι αριστερά ένα σωρό αναλύσεις για τον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος που θα γίνει το βράδυ – έγραψα κι εγώ στην εφημερίδα το τι περιμένω να δω. Αλλά το παιγνίδι αυτό είναι σοβαρά τραυματισμένο από την ανικανότητα (;) της ΕΠΟ να το διοργανώσει τη στιγμή που έπρεπε: το ότι οι ομάδες δεν θα έχουν ούτε τα νέα τους αποκτήματα σου στερεί τη δυνατότητα να έχεις μια εικόνα έστω της εφετινής δυναμικής τους – για αυτό και το ενδιαφέρον είναι σημαντικά περιορισμένο. Εγώ λέω κάτι απλό: η ΑΕΚ σήμερα θα κατεβεί με μια κανονικότατη ενδεκάδα την οποία, αν δεν πωληθεί κάποιος παίκτης μέχρι το τέλος των μεταγραφών, θα τη δούμε κι άλλες φορές στο πρωτάθλημα που ξεκίνησε. Αντίθετα ο Ολυμπιακός παίζει με μια ενδεκάδα τόσο πειραματική ώστε δεν πρόκειται να την ξαναδούμε ποτέ! Ως εκ τούτου η ΑΕΚ είναι φαβορί και μάλιστα αν δεν κερδίσει πιστεύω πως θα χει και πάρα πολύ γκρίνια διότι στο ματς θα είναι παρόντες όλοι σχεδόν οι εφετινοί πρωταγωνιστές της. Γκρίνια θα έχει και ο Ολυμπιακός, αλλά για άλλους λόγους – γιατί π.χ δεν συναίνεσε, ώστε το ματς να γίνει τον Ιούλιο όταν ήταν πλήρης κτλ κτλ, αλλά σήμερα δεν θα δούμε την ομάδα του – θα δούμε μια ομάδα μιας και τελευταίας χρήσης. Ως εκ τούτου χθες πιο πολύ ασχολήθηκε ο κόσμος με τον Λιβάι Γκαρσία, που κατά τα ρεπορτάζ ο Ολυμπιακός πάει να «κλέψει» από την ΑΕΚ που τον παζαρεύει με την Μπεϊτάρ καμιά εβδομάδα τώρα, παρά με τον τελικό. Η ιστορία του άγνωστου σε μένα Γκαρσία μου θύμισε κάτι που έχω ξεχάσει: ότι φέτος γίνονται και μεταγραφές.
Μέχρι να ρθει ο Μπόσμαν
Κάποτε στην Ελλάδα οι μεταγραφές είχαν αυτό το στοιχείο του έντονου ανταγωνισμού των ομάδων – και ως εκ τούτου είχαν πλάκα. Μέχρι να ρθει ο Μπόσμαν και ν ανοίξει τα σύνορα (πράγμα που σιγά σιγά δημιούργησε μια τεράστια αγορά…) οι ομάδες μας κυνηγούσαν συχνά πυκνά τους ίδιους ακριβώς παίκτες, που συνήθως ήταν εκκολαπτόμενοι σταρ του ελληνικού πρωταθλήματος ή ομογενείς. Ο ΠΑΟ είχε αρπάξει χάρη στο μακαρίτη τον Γιάννη Καλογερά τον Κρις Καλατζή από το αεροδρόμιο, όταν τον είχε φέρει ο Ολυμπιακός. Ο Βαγγέλης Μυτιληναίος έστησε την μεγαλύτερη δημοπρασία που έχει γίνει στην Ελλάδα για τον Μιχαλη Κωνσταντίνου: τον πήρε ο Παναθηναϊκός δίνοντας στον Ηρακλή όλο το τηλεοπτικό του συμβόλαιο! Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης κάποτε περίμενε τον Τζόρτζεβιτς και τον Γιαννακόπουλο κι αυτοί πήγαν στον Ολυμπιακό σε ένα βράδυ. Ο Ντέμης πήγε στην ΑΕΚ με το «έτσι το θέλω»: όλα αυτά είχαν πλάκα γιατί είχαν νικητές και ηττημένους, ό,τι δηλαδή χρειάζεται το ποδόσφαιρο για να έχει ενδιαφέρον. Ακόμα πιο ωραίες ήταν οι μάχες για παίκτες που δεν γνώριζε κανείς – η πιο εντυπωσιακή ήταν αυτή που έδωσαν κάποτε ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός για τον ομογενή σκόρερ της Αλμα Ατα Πεχλιβανίδη. Οι εφημερίδες τον περιέγραφαν ως ανώτερο του Χατζηπαναγή, το Φως είχε δημοσιεύσει μια φώτο του Τσαχειλίδη με τον παίκτη στην Τασκένδη κι ο Φίλαθλος, που τον αποκαλούσε «Πεχλέ», έγραφε κάθε μέρα ότι από λεπτό σε λεπτό φτάνει το φαξ με το συμβόλαιό του – να σημειώσω ότι τότε δεν ξέραμε τι είναι το fax. Ο παίκτης δεν ήρθε ποτέ – για την ακρίβεια εμφανίστηκε κάτι καλοκαίρια αργότερα στο Λεβαδειακό: δεν ήταν ανώτερος του Βάσια σίγουρα – και ήταν πάρα πάρα πολύ πιο παχύς. Αλλά είχαμε περάσει ένα απίθανο καλοκαίρι μαζί του και τον αγαπήσαμε όλοι. Μετά ήρθε το σκάουτινγκ, οι αντζέντηδες, η ευκολία να βρίσκεις ξένους και σιγά σιγά όλα αυτά τελείωσαν. Η μάχη του Ολυμπιακού και του ΠΑΟ για τον νεαρό Τζιωρτζόπουλο π.χ δεν θα ξαναγίνει ποτέ. Ούτε οι αρπαγές του Κούδα και του Δεληκάρη.
Κάποτε ο Σέρτζιο Κρανιότι
Την ωραιότερη μεταγραφική ιστορία την έχω ζήσει το καλοκαίρι του 1998 στη Ρώμη και είχε πρωταγωνιστή τον Ντέγιαν Στάνκοβιτς. Στη Ρώμη οι δημοσιογράφοι και οι εφημερίδες ασχολούνται κυρίως με τη Ρόμα που έχει πάρα πάρα πολλούς οπαδούς. Ελα, όμως, που τη δεκαετία του 90 για πρώτη και μοναδική φορά στην ιστορία της, χάρη στον Σέρτζιο Κρανιότι, η Λάτσιο είχε πολύ περισσότερα χρήματα και φυσικά αρκετά καλύτερη ομάδα.
Τη σεζόν 1997-98 η Λάτσιο κέρδισε στον τελικό του κυπέλλου τη Μίλαν, αλλά το πιο σημαντικό (πρωτοφανές μάλιστα) ήταν ότι είχε κερδίσει τη Ρόμα τέσσερις φορές την ίδια σεζόν – δυο για το πρωτάθλημα και δυο για το κύπελλο! Η Ρόμα έπρεπε να ανασυνταχθεί και να κάνει και ανανέωση κι ως πρώτο στόχο είχε επιλέξει τον 21χρονο Ντέγιαν Στάνκοβιτς, golden boy του Ερυθρού Αστέρα. Οι άνθρωποι της Ρόμα πηγαινοέρχονταν στο Βελιγράδι για εβδομάδες, είχαν την σύμφωνη γνώμη του παίκτη, αλλά δεν μπορούσαν να τα βρουν με τον Αστέρα- οι ιταλικές εφημερίδες ξεσάλωναν γράφοντας για «υπερβολικές απαιτήσεις», «σκληρά παζάρια», «απίθανους Σέρβους μάνατζερ που δημιουργούν δυσκολίες» κτλ. Ο Κρανιότι δεν ήταν ο Κροίσος που έκανε επιδείξεις, αλλά είχε μια τρομερή αίσθηση του σόου: το ποδόσφαιρο πρώτα από όλα τον διασκέδαζε. Με πλήρη μυστικότητα έστειλε το αεροπλάνο του στο Βελιγράδι να φέρει στη Ρώμη για ένα Σαββατοκύριακο την τότε κοπέλα του Στάνκοβιτς (ένα δεκαοκτάχρονο κορίτσι) και τη μαμά της. Οι δυο γυναίκες ενθουσιάστηκαν τόσο ώστε γυρίζοντας εξήγησαν στον Ντέγιαν ότι έχει ένα και μόνο προορισμό. Ένα ωραίο πρωί κι ενώ η φωτογραφία του Στάνκοβιτς με τη φανέλα της Ρόμα ήταν σε όλες τις εφημερίδες (φυσικά ήταν κολάζ), η Λάτσιο ανακοίνωσε την απόκτηση του παίκτη και την άφιξή του στο Φιουμιτσίνο την ίδια μέρα: η Κοριέρε Ντε λο Σπορτ είχε βγει με τίτλο «Η Λάτσιο κέρδισε το πέμπτο ντέρμπι». Το αστείο στην ιστορία ήταν ότι τον χαρισματικό Σέρβο μέσο δεν τον χρειαζόταν καν: στη μεσαία της γραμμή υπήρχαν ο Γιούγκοβιτς, ο Βερόν, ο Νέντβεντ και φυσικά ο Μαντσίνι. Αλλά οι μεταγραφές ήταν και στην Ιταλία ένα παιγνίδι: μπορούσες να κάνεις τον κόσμο σου ευτυχισμένο και να φαρμακώσεις τους αντιπάλους απλά με μια ανακοίνωση.
Πιο διασκεδαστική από τις ανακοινώσεις
Δεν ξέρω τι παίκτης είναι αυτός ο Λιβάι Γκαρσία και φυσικά δεν μπορώ να έχω γνώμη αν κάνει για την ΑΕΚ ή τον Ολυμπιακό. Αλλά η ιστορία του ανταγωνισμού των δυο για την υπογραφή του είναι πιο διασκεδαστική από τις ανακοινώσεις για τον τελικό π.χ. Που αν υπήρχε στην Ελλάδα σοβαρή ποδοσφαιρική ομοσπονδία ή έστω κυβέρνηση που να την απασχολεί ο συστηματικός διασυρμός του ποδοσφαίρου, δεν θα γινόταν ποτέ…
Πηγή: Κάρπετ Show
