Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Ο Ολυμπιακός κέρδισε την ΑΕΚ στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος που τελικά έγινε, παρόλο που κανείς δεν το πίστευε. Αν δούμε το ματς ως τελευταίο της προηγούμενης χρονιάς (όπως το χαρακτήρισε ο Πέδρο Μαρτίνς) μπορούμε να πούμε πως ο Ολυμπιακός την ολοκλήρωσε την παράξενη αυτή χρονιά κάνοντας τη δουλειά του – κέρδισε την ΑΕΚ γιατί μέσα στην ταραγμένη αυτή χρονιά συνήθισε να κερδίζει ακόμα και χωρίς σούπερ απόδοση, γιατί δεν έψαχνε άλλοθι και δικαιολογίες και γιατί εν τέλει στην Ελλάδα, οι παίκτες του ήταν σε ποιότητα και νοοτροπία ανώτεροι από τους αντιπάλους τους. Αν δούμε το ματς αυτό, από την άλλη, ως το πρώτο παιγνίδι μιας νέας σεζόν, τότε πρέπει να πούμε ότι τον Ολυμπιακό τον περιμένει αρκετή δουλειά για να φτάσει στο περσινό του επίπεδο, κι ότι ο χρόνος μάλιστα που έχει μπροστά του για να το καταφέρει δεν είναι αυτός που λογικά θα ήθελε ο προπονητής του: σε δέκα μέρες υπάρχει μια σοβαρότατη δοκιμασία που λέγεται play off του Τσάμπιονς λιγκ. Για την ώρα περισσότερο κι από ένα τρόπαιο ο Ολυμπιακός εξασφάλισε ηρεμία: μια νίκη με την ΑΕΚ δεν αποτελεί κανένα κατόρθωμα, (δεν έχει ήττα από αυτή τα τελευταία τρία χρόνια…), αλλά αυτό θα σήμαινε κι ότι αν δεν τα κατάφερνε η γκρίνια θα ήταν μεγάλη. Επειδή γώ είμαι με τον Μαρτίνς, συμφωνώ μαζί του ότι είναι ορθότερο να δει κανείς το ματς ως το τελευταίο μιας σεζόν που ολοκληρώθηκε – για την καινούργια θα τα πούμε προσεχώς. Σοβαρά αγωνιστικά συμπεράσματα για τον Ολυμπιακό που παρατάχθηκε με μια ενδεκάδα που δεν θα ξαναδούμε ποτέ, δεν έχει νόημα να βγάλεις – η ΑΕΚ είναι άλλο θέμα και θα το δούμε κάποια στιγμή. Για την ώρα προτιμώ με την ευκαιρία της λήξης (;) της σεζόν να πω δυο πράγματα που σχετίζονται με την στρατηγική του Ολυμπιακού που είδαμε κυρίως γιατί ο τελικός του θρίαμβος σηματοδοτεί και το τέλος μιας ολόκληρης συζήτησης που κρατά τριάντα χρόνια.
Δεν θα πάθαινε τίποτα, αλλά…
Ο Ολυμπιακός δεν θα πάθαινε τίποτα αν παίζοντας με μια πειραματική ενδεκάδα έχανε το κύπελλο: θα είχε όμως προβλήματα γκρίνιας διότι ένα σημαντικό μέρος των οπαδών του θα χρέωνε την ήττα αυτή κυρίως στη διοίκησή του, που δεν υποχώρησε μπροστά στις αποφάσεις της ΕΠΟ ώστε να γίνει ο τελικός τον περασμένο Ιούλιο, έστω στη Ριζούπολη. Ο κόσμος του Ολυμπιακού είχε την βεβαιότητα ότι τότε η ομάδα ήταν ανώτερη της ΑΕΚ και θα την κέρδιζε παντού χωρίς προβλήματα κι αν κρίνω από τον τρόπο που κέρδισε χθες μάλλον ο κόσμος έχει δίκιο. Αλλά ο κόσμος στέκεται (και σωστά γιατί διασκέδαση είναι το ποδόσφαιρο…) μόνο στο αγωνιστικό, ενώ όταν μιλάμε για ελληνικό ποδόσφαιρο το παιγνίδι είναι πάντα πιο σύνθετο. Και πολύ παραγοντικό.
Σε ανάλογη θέση κι αυτός
Καμιά εικοσαριά χρόνια άκουγα τις διοικήσεις των αντιπάλων του Ολυμπιακού (και κατά συνέπεια και τους οπαδούς των ομάδων που τίτλους ονειρεύονται) να κατηγορούν τη διοίκηση του Ολυμπιακού για όλα τα δεινά του ποδοσφαίρου – δηλαδή στην προκειμένη περίπτωση για τα δικά τους. Στρυμωγμένος από πολλούς και πολλά, ο Ολυμπιακός βρίσκεται την τελευταία τετραετία σε μια θέση ανάλογη. Ποια είναι η διαφορά; Η αντίδρασή του. Φυσικά κι αυτός κατηγορεί τους υπόλοιπους χρεώνοντας τους κακοδιοίκηση και μεροληπτικότητα, όμως δεν μένει μόνο στα λόγια: κάνει και άλλα πολλά. Πρώτα από όλα επενδύει.
Στη σεζόν που ολοκληρώθηκε ο Ολυμπιακός αντέδρασε με δυο τρόπους. Ο ένας ήταν η σοβαρή ενίσχυση, αλλά και η σοβαρή διαχείριση της ομάδας – σε ό,τι έχει να κάνει με τα αμιγώς αγωνιστικά, παρά τα όποια μικρολάθη, ο βαθμός όλων ήταν κοντά στο άριστα διότι έγιναν πολλά και σωστά. Οι μεταγραφές πέρυσι το καλοκαίρι έγιναν νωρίς και ήταν στοχευμένες, ο προπονητής στηρίχθηκε, τα στελέχη του αγωνιστικού τμήματος έκαναν εξαιρετική δουλειά στο σκάουτινγκ και όχι μόνο, η ομάδα επέστρεψε μετά την καραντίνα σε εξαιρετική κατάσταση μετατρέποντας τα play off σε πασαρέλα – κυρίως είδαμε μια μεγάλη βελτίωση ποδοσφαιριστών. Ο Ολυμπιακός έκανε σωστά όσα αγωνιστικά πρέπει να κάνει μια ομάδα που θέλει να κάνει πρωταθλητισμό – το χουμε ξαναδεί, αλλά στην Ελλάδα παραμένει σπάνιο. Όπως σπάνιος υπήρξε και ο τρόπος της διοικητικής αντίδρασης.
Αυτός ο τρόπος βασίστηκε σε μια ολομέτωπη διοικητική αντιπαράθεση με τα θεσμικά όργανα – κυρίως. Παρότι χαμένος στο τραπέζι του πόκερ της εξουσίας, ο Ολυμπιακός υιοθέτησε μια πρακτική αρκετά επιθετική, κάνοντας διοικητικά το αντίθετο από ό,τι έκαναν οι άλλοι στα χρόνια της δικής του εξωγηπεδικής παντοδυναμίας. Οι άλλοι από τη μία γκρίνιαζαν κι από την άλλη έψαχναν κυρίως «άκρες» με τους λογιών λογιών τσανακογλύφτες της όποιας ποδοσφαιρικής εξουσίας ή ήπλιζαν σε αβάντες μπαινόβγαιναν στα γραφεία των Υπουργών. Κατήγγειλαν για τα μάτια του κόσμου τους πρωτομάστορες του κυνηγητού τους και μόλις είχαν την ευκαιρία πήγαν και τους υιοθέτησαν – πράγμα που είναι συνταραντικά γελοίο. Ο Ολυμπιακός αντιθέτως δεν άφησε σε ησυχία κανένα, κυνήγησε την διοίκηση της ΕΠΟ κυρίως όπου και όπως μπορούσε (απαιτώντας και εισαγγελικές έρευνες όπως αυτή για το VAR π.χ), συνέτριψε ιδέες όπως «το να μπει παύλα στο πρωτάθλημα», κατήγγειλε και βγήκε μπροστά όταν διαπίστωσε σημάδια στην τράπουλα κι έδειξε σε όλους ότι μπορεί να χειριστεί την ένταση καλύτερα. Σε αυτό το παιγνίδι εξουσίας ο τελικός κυπέλλου ήταν μια κορυφαία σύγκρουση: τον χρησιμοποίησαν για να κάνουν επίδειξη δύναμης – επιλέγοντας την ακατάλληλη για την αστυνομία Ριζούπολη, αναβάλλοντας το ματς «για τις διαφημιστικές πινακίδες», βγάζοντας ακόμα και την περασμένη Παρασκευή, παραμονή του αγώνα δηλαδή, ανακοινώσεις εναντίον του Ολυμπιακού με γελοιότητες. Κι ο Ολυμπιακός τι έκανε; Τελικά τους εξευτέλισε παίρνοντας το κύπελλο. Αλλά και ακυρώνοντας κάθε σχέδιο: όχι μόνο τη Ριζούπολη ως έδρα, αλλά και τη λίστα των καλεσμένων της ΕΠΟ!
Εχει κόστος μεγάλο
Η διαρκής αντιπαράθεση αυτή έχει και κόστος και κινδύνους μεγάλους – δεν είναι απλή υπόθεση. Ο Ολυμπιακός κινδύνεψε να δυσαρεστήσει και τους ίδιους τους οπαδούς του, τουλάχιστον αυτούς που δεν γουστάρουν πολύ τις εξωαγωνιστικές μάχες και προτιμούν τους ποδοσφαιριστές από τους δικηγόρους π.χ. Ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να έχει γελοιοποιηθεί σήμερα από ένα στρατό στρατευμένης κωμωδιογραφίας που θα του καταλόγιζε ότι «δεν ήθελε να παίξει», ότι «όλο γκρινιάζει», ότι «τελικά είναι κατώτερος της ΑΕΚ, όταν δεν ελέγχει αυτός τα πράγματα», ότι «πουλάει και καλά να πάθει» κτλ κτλ». Δεν συνέβη τίποτα τέτοιο. Η όλη μάλιστα σεζόν αποδεικνύει πως αν είσαι συγκεντρωμένος στο σκοπό κι αν δεν φοβάσαι καμία αντιπαράθεση, είτε διοικείς, είτε δεν διοικείς, μια χαρά μπορείς να περάσεις τα θέλω σου. Ο τελικός δεν έγινε στη Ριζούπολη. Οσοι ήθελαν να μπουν στο γήπεδο και να τον μετατρέψουν σε αντιολυμπιακό σόου τον είδαν από το σπίτι. Η ΕΠΟ δεν τόλμησε να μοιράσει ούτε προσκλήσεις και κανείς από τους παράγοντές που κατά τα άλλα την διοικούν δεν είχε το σθένος να κατεβεί να κάνει την απονομή: κρύφτηκαν όλοι αυτοί οι παντοδύναμοι σαν γατάκια!
Σαν να ακούω τη φωνή του…
Είναι σαν να ακούω τη φωνή του Σάββα που έλεγε «βάλτε λεφτά για να φτιάξετε ομάδες»: χρειάζεται και η φωνή, αλλά χρειάζονται και τα λεφτά, και πρέπει να συνδυάζονται με οργάνωση και σοβαρότητα. Ο Ολυμπιακός έδειξε φέτος πως μπορείς να αντιπαρατεθείς με ένα ολόκληρο σύστημα, όχι απλά για να κάνεις το νταμπλ, αλλά για να το συντρίψεις. Φυσικά θα έχεις και απώλειες – θα σε βάλουν πχ να παίξεις τελικό χωρίς τα νέα σου αποκτήματα, θα τρέχουν στο CAS για να παίξουν τους συνήγορους των αντιπάλων σου, θα σε απειλούν με υποβιβασμούς και αποκλεισμούς από την Ευρώπη παίζοντας με τα νεύρα σου κτλ. Αλλά στο τέλος της χρονιάς αν θριαμβεύσεις, όσοι τους στηρίζουν θα τους πάρουν με τις κλωτσιές και θα ψάχνουν άλλους για να κάνουν τη δουλειά. Πιθανότατα θα βρουν, γιατί η χώρα είναι γεμάτη λαμόγια, αλλά και πάλι, αν προσέχεις τα αγωνιστικά και δεν τους αφήνεις σε χλωρό κλαρί, όπως φέτος, ζημιά δύσκολα θα πάθεις. Γιατί είσαι μεγάλη ομάδα και στην Ελλάδα οι αληθινά μεγάλες ομάδες είναι δυνατότερες από τις μαριονέτες που μαζεύουν όσοι νομίζουν πως είμαστε ακόμα στη δεκαετία του ‘90.
Η διοίκηση του Ολυμπιακού τζόγαρε πολύ φέτος. Κατάφερε όμως να επιβάλει μια συστράτευση, να κάνει κόσμο και ομάδα μια γροθιά, να διαλύσει όποιο σχέδιο υπήρξε. Το νταμπλ αυτό διέλυσε το παραμύθι ότι για να κερδίσεις στην Ελλάδα χρειάζεσαι ομοσπονδίες, λίγκες και λοιπούς παρατρεχάμενους: ο Ολυμπιακός χάρισε τα λαμόγια σε όσους τα ήθελαν. Και μπορεί να πανηγυρίζει πια και να γελάει και μαζί τους…
Πηγή: Κάρπετ Show
