Του Βασίλη Σαμπράκου
Αν αθροίσει κανείς το σύνολο των ιδιομορφιών που είχε αυτό το ματς, φτάνει στο συμπέρασμα ότι πρέπει να λάβει “τόσο όσο” υπόψη του αυτόν τον τελικό στην προσπάθειά του να το ερμηνεύσει ως δείγμα για την προοπτική του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ στην σεζόν 2020-’21. Ωστόσο από όποιο πρίσμα και αν το κοιτάξει κανείς αυτό το παιχνίδι οδηγείται στο βασικό συμπέρασμα: ο νικητής Ολυμπιακός ενισχύει πολύ την αυτοπεποίθησή του σε μια στιγμή που ο προπονητής και οι ποδοσφαιριστές την χρειάζονταν αυτή την αύρα της “περσινής” δυναμικής της ομάδας. Σε μια εποχή που αλλάζει αρκετά στοιχεία, με τις προσθαφαιρέσεις στο ρόστερ και τον κορμό της ενδεκάδας του, ο Ολυμπιακός έγραψε μια παράσταση νίκης απέναντι σε έναν αντίπαλο που ήταν πιο πλήρης.
Το ίδιο “εύκολα” είναι και τα συμπεράσματα σχετικά με την ΑΕΚ. Ο τελικός της είπε ότι στη δεδομένη στιγμή έχει προβλήματα. Και αναλογεί στον Μάσιμο Καρέρα και τους συνεργάτες του να τα αναλύσουν και να αντιληφθούν για ποια από αυτά πρέπει να ανησυχούν περισσότερο και για ποια λιγότερο ή καθόλου. Η ΑΕΚ μπήκε στο τερέν με μια “κανονική” ενδεκάδα, δηλαδή με ένα σχήμα που θα μπορούσε να παρουσιαστεί και υπό “κανονικές συνθήκες”, χωρίς τον περιορισμό χρησιμοποίησης ποδοσφαιριστών από το “περσινό” ρόστερ.
Οι αδυναμίες της ΑΕΚ
Η ΑΕΚ είχε σημαντικά προβλήματα συγκέντρωσης – έκανε λάθη στο πρώτο στάδιο ανάπτυξης των επιθέσεών της και ήταν τυχερή που πλήρωσε μόνο το ένα από αυτά – του Λιβάγια – στο γκολ του Ρατζέλοβιτς. Έδωσε τρεις μεγάλες ευκαιρίες στον Ολυμπιακό και μόνη της δημιούργησε συνθήκες για να χάσει δια περιπάτου τον τελικό.
Για ένα μεγάλο διάστημα του παιχνιδιού έδειξε αδυναμία να εκμεταλλευτεί τους ελεύθερους χώρους λόγω της αργής ανάπτυξης των επιθέσεών της. Δεν έπαιξε “γρήγορα” απέναντι σε έναν αντίπαλο που είχε μια δεδομένη αδυναμία στον κεντρικό άξονα λόγω των πολύ περιορισμένων επιλογών του Πέδρο Μαρτίνς.
Σε μεγάλα διαστήματα του παιχνιδιού, όταν βρέθηκε στην κατάσταση να επιτίθεται απέναντι σε μια ομάδα που έκανε οργανωμένη άμυνα στα τελευταία 25 μέτρα του τερέν, η ΑΕΚ δεν έδειξε έτοιμη για να είναι όσο κινητική απαιτούσε αυτή η κατάσταση να είναι ώστε να δημιουργήσει χώρους και να φτάσει στην αντίπαλη περιοχή. Πώς εξηγείται να είναι τόσο στατική μια ομάδα που ήταν θεωρητικώς προετοιμασμένη να αντιμετωπίσει τέτοια κατάσταση παιχνιδιού; Αν αυτό οφείλεται στην έλλειψη στοιχείων τα οποία το τεχνικό επιτελείο αποδίδει στην “κούραση της εποχής”, αυτό το τελευταίο δεν είναι λόγος μεγάλης ανησυχίας. Αν όχι, αυτά που είδε ο Καρέρα είναι λόγος για να χάσει τον ύπνο του σχετικά με την δουλειά της “προετοιμασίας”.
Μεγάλη αδυναμία έδειξε η ΑΕΚ και στον τρόπο που εκτέλεσε τα σχέδιά της για τις στατικές φάσεις. Τα 14 κόρνερ που εκτέλεσε έμοιαζαν στην πλειοψηφία τους βγαλμένα από προπόνηση στην οποία ο προπονητής είχε ζητήσει ελεύθερο παιχνίδι για να τσεκάρει τις ικανότητες δημιουργών και εκτελεστών. Ήταν σαν να μην είχε προσυνεννοημένες ιδέες για να απειλήσει την εστία.
Αυτό που είδαμε στο τερέν δημιουργούσε στον παρατηρητή την αίσθηση ότι η ΑΕΚ σχεδίασε να επενδύσει στην ανάπτυξη των επιθέσεων από τα άκρα προκειμένου να εκμεταλλευθεί τις αδυναμίες που εκτίμησε ότι θα εμφάνιζε ο Ολυμπιακός λόγω των “υπηρεσιακών” επιλογών του για τα άκρα της άμυνας. Ο Πέδρο Μαρτίνς το περίμενε, και ο Ολυμπιακός ήταν καλά προετοιμασμένος για αυτό – χάρη στην συνεισφορά των Ρατζέλοβιτς και Μασούρα οι Μπρούνο και Τοροσίδης είχαν υποστήριξη και κάπως έτσι περιορίστηκε η δράση των παικτών της ΑΕΚ στις πτέρυγες. Και αυτό ήταν όλο, διότι η ΑΕΚ δεν έδειξε προετοιμασμένη και ικανή να επιτεθεί από τον κεντρικό άξονα και να προβληματίσει τον Ολυμπιακό, ο οποίος είχε αδυναμίες στην κάλυψη των χώρων. Επέμεινε, μονότονα και προβλέψιμα, να παίζει από τα άκρα και το μόνο που κατάφερε ήταν να δημιουργήσει δύο ευκαιρίες, δηλαδή να πάρει δύο καλές πλαγιοκοπήσεις – μια από τον Λόπεζ και μια από τον Μπακάκη. Αυτό που προσπάθησε να κάνει στο τελευταίο δεκάλεπτο, μετά την είσοδο του Μαχαίρα στη θέση του Σιμόες, η ΑΕΚ το χρειαζόταν από την αρχή του τελικού αλλά δεν το είχε.
Η προετοιμασία και η “πεπατημένη” του Μαρτίνς
Για τον Ολυμπιακό η συζήτηση είναι πολύ πιο εύκολη, διότι οι αδυναμίες του ήταν αναμενόμενες λόγω σχήματος. Ο προπονητής έψαξε να λύσει το βασικό του πρόβλημα, στα άκρα. Και έκανε την επιλογή να βάλει την ομάδα του να ακολουθήσει την πεπατημένη της: επιτέθηκε στον αντίπαλο όταν δεν είχε την μπάλα και επένδυσε στην ικανότητά της να μεταβαίνει με ταχύτητα από την φάση της άμυνας στην φάση της επίθεσης. Βρήκε με αυτό τον τρόπο το γκολ νωρίς, κι ύστερα πέτυχε αφενός να ελέγξει τον ρυθμό και να οδηγήσει το ματς στον χαμηλό ρυθμό που ευνοούσε έναν προπονητή που είχε λίγες αλλαγές “ενδεκάδας” στον πάγκο του, και αφετέρου να εκμεταλλευθεί τους κενούς χώρους στην πλάτη της άμυνας της ΑΕΚ και να φτιάξει ευκαιρίες. Με την στρατηγική και την τακτική του, ο Ολυμπιακός έφτιαξε καλές ευκαιρίες (δημιούργησε την ευκαιρία του Ελ Αραμπί στο 35’ και αυτή στο 86΄ με τον ίδιο τρόπο που δημιούργησε την φάση του γκολ στο 9’), εκτέλεσε από ποιοτικές θέσεις, κι αν ο Ελ Αραμπί ήταν “περσινός” θα είχε φτάσει με μεγαλύτερη άνεση στην κατάκτηση του κυπέλλου.
Θα έπρεπε κανείς να επισημάνει με μεγαλύτερη έμφαση τα προβλήματα του Ολυμπιακού στον κεντρικό άξονα στην φάση της άμυνας, αλλά η λογική λέει ότι σε ματς τέτοιων απαιτήσεων ο Μαρτίνς θα παίζει με την περσινή διάταξη και με επιλογές κεντρικών μέσων που θα υπόσχονται καλύτερη ισορροπία για την ομάδα του.
Το επίπεδο συγκέντρωσης της ομάδας του στο μεγαλύτερο διάστημα του παιχνιδιού, η ανθεκτικότητα που επέδειξε ο Ολυμπιακός στην συμπεριφορά του μετά τις χαμένες ευκαιρίες του Ελ Αραμπί, η ηρεμία του στα διαστήματα που πιέστηκε από την ΑΕΚ και “υπέφερε”, η γενικότερη διαχείριση των συναισθημάτων στο κομμάτι του παιχνιδιού μετά το πέναλτι είναι λόγοι για να μένει πολύ ικανοποιημένος ο προπονητής του. Ο Ολυμπιακός έμεινε πιστός στην εκτέλεση του σχεδίου του μέχρι το τέλος, και αυτό απέδιδε μέχρι τέλος, δηλαδή μέχρι και την τελευταία ευκαιρία που δημιούργησε με τον Ελ Αραμπί στο 87’. Και το γεγονός ότι πέτυχε το στόχο του σε μια βραδιά με τόση αστοχία από τον κεντρικό επιθετικό του και τόσα προβλήματα στον σχηματισμό της ενδεκάδας συντηρεί την “περσινή” αύρα και ενισχύει ψυχολογικά έναν προπονητή που βρίσκεται στη διαδικασία να μοντάρει την νέα έκδοση της ομάδας του.
Πηγή: Gazzetta
