Ως γνωστόν, οι τελικοί δεν παίζονται. Οι τελικοί κερδίζονται. Πολύ περισσότερο, ένας τέτοιος τελικός στην ανώμαλη ημερομηνία που έγινε. Και με όλο τον σουρεαλισμό που τον περιέβαλε. Για την ανώμαλη ημερομηνία, δεν χρειάζεται ανάλυση. Εάν δεν είναι ανώμαλη, τότε συστηματικά οι τελικοί των διοργανώσεων θα ορίζονταν να τελεστούν…στο ξεκίνημα της επόμενης σεζόν. Για τον σουρεαλισμό, επίσης δεν χρειάζεται ανάλυση. Αποδείχθηκε πως ο νικητής δεν είχε πραγματική ανάγκη, καμία από τις τσιριμόνιες που μας ταλαιπώρησαν όλο το καλοκαίρι. Ο μόνος που μπορεί να τις είχε ανάγκη, για την αυτοεπιβεβαίωσή του, ήταν ο ιδιοκτήτης του νικητή.
Η ΑΕΚ έπαιξε τον τελικό, με όσο καλύτερο ποδόσφαιρο της ήταν εφικτό, στη συνθήκη, να αποδώσει. Στις τάξεις της δεν υπάρχει κανείς, που να μη προσπάθησε. Στις τάξεις της δεν υπάρχει κανείς, που να κατάφερε αυτό που προσπάθησε. Το 90% του παιγνιδιού της Ενωσης πήγε, εκεί που θα ήθελαν ο Μπα και ο Σισέ να πάει. Ο Ολυμπιακός κέρδισε τον τελικό, με όσο περισσότερο κυνισμό μπορούσε να βάλει σε τούτη τη μιας χρήσεως υπόθεση. Η κατάληξη ήταν, η ΑΕΚ να παίξει και να μη κάνει τίποτα. Ο Ολυμπιακός, να μη παίξει και να είναι “μέσα” σε όλα τα χάιλαϊτ του ματς.
Ο τελικός κατάντησε να είναι μια ιστορία που σερνόταν από τις 24 Ιουνίου (το βράδι που είχαμε το ζευγάρι) και σιχτιρίσαμε ώσπου με κάποιον τρόπο να τη βγάλουμε επιτέλους, κοντά τρεις μήνες μετά, από τη μέση για να πάμε παρακάτω. Η μουντάδα του σκηνικού στο Πανθεσσαλικό, πραγματικά του αντιστοιχούσε. Δεν είχε καθόλου πλάκα. Φυσικά, ναι, πρόκειται για τη διεθνώς πιο πολύπλοκη (με ό,τι αυτό συνεπάγεται) σεζόν στα χρονικά του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Αλλά δεν παύει να είναι αδιανόητο, ότι πουθενά δεν προκύπτει ένα κάποιο περιθώριο στην ελάχιστη συνεννόηση.
Την περίοδο που βγήκε το ζευγάρι του τελικού και το σίδερο ήταν ακόμη ζεστό, δηλαδή τότε που θα ήταν το φυσιολογικό να γίνει και ο τελικός, προφανώς οι ομάδες ήταν σε αρκετά καλύτερη αγωνιστική κατάσταση. Τώρα, αναμενόμενα, οι επαφές των παικτών με τη μπάλα ήταν “χοντρές”. Βαριές. Ηταν επαφές, προετοιμασίας. Θέλουν τον χρόνο τους, τα παιγνίδια και το φορμάρισμα, για να λεπτύνουν. Να γίνουν ραφιναρισμένες. Ποιοτικές. Στρατηγικά, εδώ είναι που ο Καρέρα το έχασε. Φάνηκε να προσανατόλισε την ομάδα του, σε κάτι που απλώς δεν γινόταν.
Να έχουν και να κυκλοφορήσουν τη μπάλα. Ο,τι άσχημο της συνέβη στον αγώνα, το γκολ μεταξύ άλλων, η ΑΕΚ το έπαθε σε καθαρές δικές της κατοχές. Ενώ ο Πέντρο Μαρτίνς, το τερμάτισε στον ρεαλισμό. “Με κάθε τρόπο”. Με ασίστ του Καμαρά; Ναι, γιατί όχι, με ασίστ του Καμαρά. Ο Καμαρά αναδείχθηκε, ο άνθρωπος των καίριων στιγμών. Μία επαφή, ο Αφρικανός, με το αριστερό πόδι στο 1-0 (αφού, πρώτα, είχε ψωνίσει την πάσα του Λιβάια στον Ελντερ Λόπες), ακριβώς στο κενό που έχασκε απ’ το μάταιο ανέβασμα του αριστερού μπακ. Αργότερα μία επαφή και πάσα με το δεξί, στην πλάτη του Μπακάκη, στο πέναλτι που πήρε ο Μασούρας. Spot on!
Πέντε αλλαγές; Δώρον άδωρον. Τα λεγόμενα “περσινά ρόστερ” λιάνισαν τους πάγκους. Εκείνον της ΑΕΚ, πιο πολύ. Εάν ο Πέντρο Μαρτίνς είδε στην Εθνική και στις προπονήσεις ότι ο Φορτούνης δεν είναι καλά, είχε την επιλογή να μη τον βάλει. Να τον κρατήσει σαν τζόκερ, μαζί με τον Καφού και τον Χασάν, έξω. Εάν ο Καρέρα ήθελε να κάνει κάτι ανάλογο π.χ. με τον Μάνταλο, είναι ξεκάθαρο ότι δεν είχε την επιλογή. Αλλ’ ο Πέντρο Μαρτίνς κατέβασε/ετοίμασε και τις συνειδητές “ιδέες μιας χρήσεως” γι’ αυτή τη βραδυά. Πουθενά δεν υπάρχουν αδιέξοδα, μονάχα φαντασία και λύσεις. Για τον Μπρούνο Σόουζα, ξέραμε. Ο Σισέ…αριστερός μπακ μετά το 80′, ξεπέρασε και τη φαντασία μας.
Εννοείται πως το κρίσιμο διάστημα, ήταν τα εκατό δευτερόλεπτα ανάμεσα στο διώξιμο του Μπα επάνω στη γραμμή και στο σουτ-γκολ του Ραντζέλοβιτς. Η ικανότητα του Μπα ν’ αντιδράσει, βοήθησε τον Ολυμπιακό να μη πληρώσει την αστάθεια του Τζολάκη. Απέτρεψε, το να γίνει 1-0. Και το, ίσως χειρότερο, να “συνοδεύει” η φάση τον Τζολάκη, ένα 17χρονο γκολκίπερ, από τότε και έως το 90′. Στην απέναντι περιοχή ύστερα, έγινε 0-1. Θυμήθηκα τον Φερνάντο Σάντος που έλεγε, για τον νεαρό Μπρούνο Αλβες κάποτε, να μάθει “να κλείνει τα πόδια”. Είναι κάτι που έχει να το μάθει και ο Σβάρνας. Ενδεχομένως θα μεριμνήσει ο Σιόβας, να τον φέρει σε επαφή με τον Μανωλά.
Κάπως έτσι, ιστορικά ο Ολυμπιακός έφτασε στο μοναδικό επίτευγμα να έχει κερδίσει τελικούς Κυπέλλου Ελλάδος…σε όλα τα στάδια της χώρας που χρησιμοποιήθηκαν για το τουρνουά ποδοσφαίρου των Ολυμπιακών Αγώνων 2004. Το έκανε στο Ηράκλειο, το έκανε στην Πάτρα, το έκανε στο Καυτανζόγλειο, φυσικά το έχει κάνει επανειλημμένως στο Ολυμπιακό Στάδιο (όπως το έχει κάνει στο παλαιό Καραϊσκάκη, στην παλαιά Νέα Φιλαδέλφεια, στην παλαιά Λεωφόρο Αλεξάνδρας), η πινέζα που έλειπε στον χάρτη του ήταν ο Βόλος, το τακτοποίησε και αυτό.
Ενα φινάλε, που άρμοζε στον Βασίλη Τοροσίδη. Ηταν μικρούλης, 19 ετών, το 2004. Εγινε ο σπουδαιότερος του ελληνικού ποδοσφαίρου, ανάμεσα στους μεταγενέστερους. Ο πρώτος που δικαιούται ν’ αντιλαμβάνεται τον εαυτό του, ισοϋψή των προγενέστερων. Ο μόνος που έγραψε 100+ παιγνίδια στην Εθνική, δίχως να είναι “της Πορτογαλίας”. Ο,τι πετύχει από δω και πέρα στη ζωή του, ας το κάνει με τον πήχυ αδιαπραγμάτευτα εκεί ψηλά. Γιατί, στο εξής, δεν θα πάψει ποτέ να είναι (και να κρίνεται ως) ο Βασίλης Τοροσίδης. Ενας legend.
πηγή: sdna.gr
