Του Δημήτρη Καρύδα
Ο Παναθηναϊκός έκλεισε το σοβαρότερο, ίσως, κομμάτι της αγωνιστικής προετοιμασίας του με μια νίκη και μια ήττα. Φυσικά, από την εποχή που τα φιλικά παιχνίδια ήταν αντικείμενο θριαμβολογίας στις πρώτες σελίδες των αθλητικών εφημερίδων έχουν περάσει πολλά φεγγάρια. Τώρα πια, οι εμφανίσεις στα φιλικά είναι πρώτιστα αντικείμενο μελέτης, ανάλυσης και προβληματισμού για τους προπονητές μιας ομάδας. Φυσικά, ορισμένα πράγματα είναι ορατά και από τους λιγότερο ειδικούς.
Το σίγουρο είναι ότι ακόμη και από τον Παναθηναϊκό που θα εμφανιστεί στο επίσημο τζάμπολ της Ευρωλίγκα κόντρα στη Χίμκι σε σχεδόν ένα εικοσαήμερο από τώρα η ομάδα που έπαιξε στο Καουνας θα διαφέρει αρκετά. Όχι σε πρόσωπα αλλά σε φόρμα, δουλειά και ετοιμότητα. Αρκετοί παίκτες εντάχθηκαν με καθυστέρηση στην προετοιμασία και σε συνδυασμό με την εξάμηνη αγωνιστική αποχή (κοινή φυσικά για όλους) είναι ακόμη πίσω σε φυσική κατάσταση, ενώ ένας κομβικός παίκτης (Σαντ Ροος) έπαιξε μόλις ένα παιχνίδι υπό την επήρεια τραυματισμού.
Σίγουρα υπάρχουν αρκετά καλά νέα αλλά και μπόλικα πρόωρα καμπανάκια συναγερμού. Ο φετινός Παναθηναϊκός θα έχει μεγάλη δύναμη πυρός ειδικά από τη βασική περιφερειακή τριπλέτα (Τζάκσον, Νέντοβιτς, Φόστερ) που έχει μεγάλη και αδιαπραγμάτευτη ικανότητα στο σκοράρισμα. Ο Νέντοβιτς έκανε μια γρήγορη και άνετη ‘’δήλωση παρουσίας’’. Θα είναι ο ηγέτης της ομάδας στην επίθεση αλλά αυτό είναι κάτι που από πλευράς ταλέντου και εκτελεστικής ικανότητας δεν περιμέναμε δύο φιλικά για να το μάθουμε. Το βασικό ζητούμενο δεν είναι αν ο Νέντοβιτς θα παίξει καλά αλλά ΠΟΣΟ θα παίξει. Αν ο Σέρβος με βεβαρημένο παρελθόν τραυματισμών και εύθραυστο κορμί ξεπεράσει τις 20 παρουσίες στην κανονική περίοδο της Ευρωλίγκα ο Παναθηναϊκός όχι μόνο θα έχει κάνει απόσβεση αλλά και κανονική….ληστεία με την απόκτησή του. Αν φτάσει τους 25 αγώνες στο ΟΑΚΑ θα ανοίγουν σαμπάνιες για την επιλογή τους. Οι πρώτες ιατρικές πληροφορίες από τα ενδότερα της ομάδας λένε ότι το σώμα του Νέντοβιτς ανταποκρίθηκε πολύ καλά στην προετοιμασία και ότι κάποια χρόνια προβλήματα που τον ταλαιπώρησαν στο Μιλάνο δουλεύονται. Ας το κρατήσουμε αυτό ως ένα μικρό πρώτο δεδομένο όπως και το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια το υποστηρικτικό μέρος του προπονητικού επιτελείου (γυμναστές, φυσικοθεραπευτές) έχει πολύ καλό ρεκόρ στο να κρατάει φορμαρισμένους και υγιείς τους παίκτες ή στις γρήγορες αποθεραπείες τραυματισμών. Πίσω στα αμιγώς αγωνιστικά: Ενώ λοιπόν το ένστικτο των σκόρερ δεν λείπει από την περιφέρεια της ομάδας τα ζητούμενα στην επίθεση είναι περισσότερα και θα τα δούμε λίγο πιο κάτω. Στις θέσεις των ψηλών υπάρχει πολυκοσμία, κάτι που δίνει στον Βόβορα μεγάλη ευχέρεια ελιγμών, επιλογών και σχημάτων. Η απόφαση της παραμονής του Μπέντιλ μπορεί να μην έμοιαζε πολύ γοητευτική σαν ιδέα αλλά ο Αμερικάνος σέντερ-φόργουορντ μετά από μια χρονιά μαθητείας μοιάζει να έχει καταλάβει απόλυτα τα κατατόπια και τις δυσκολίες της Ευρωλίγκα. Αυτά αποτελούν δύο πολύ καλές βάσεις και αφετηρίες για την ομάδα.
Υπάρχουν όμως και αναπάντητα –για την ώρα- ερωτηματικά. Για πρώτη φορά μετά από σχεδόν μια 15ετία που τη μπαγκέτα της ομάδας την κρατούσαν διαδοχικά δύο από τους πλέον προικισμένους και ευφάνταστους πασέρ στην ιστορία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ (Διαμαντίδης και Καλάθης) ο Παναθηναικός καλείται να πορευτεί με βασικό πλέι μέικερ ένα….σκόρερ. Ο Τζάκσον έχει αποδεδειγμένη ικανότητα σκόρερ αλλά και ορισμένα βασικά μειονεκτήματα: Σκέφτεται πρώτα το σκοράρισμα και μετά την πάσα, είναι ευάλωτος στην πίεση και ο δείκτης ασίστ-λαθών δεν λειτουργούσε ποτέ στην καριέρα του υπέρ του. Ο Τζάκσον διαθέτει την εμπειρία αλλά στην πραγματικότητα έχει παίξει μέχρι τώρα 35 παιχνίδια στην Ευρωλίγκα και το DNA ενός παίκτη δεν αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη, ειδικά όταν κοντεύει να τριανταρήσει. Με δεδομένο ότι όλα αυτά είναι γνωστά πολύ πριν την έλευση του στην Αθήνα το θέμα είναι τι εναλλακτικές έχει ο Βόβορας τις στιγμές που ο Τζάκσον θα χάνει τη διαύγεια του και θα αρχίζει να παίζει….ινδιάνικο μπάσκετ! Ο αρχικός σχεδιασμός θέλει τον Σαντ-Ροος δεύτερο άσο κάτι που προλάβαμε να δούμε για λίγο στον πρώτο αγώνα του τουρνουά. Προφανώς και είναι άδικο, όσο και πρόωρο να κρίνουμε τον Κουβανό που έπαιξε τραυματίας αλλά ας μου επιτραπεί στο σημείο αυτό να καταθέσω τις σοβαρότερες ενστάσεις μου για το χτίσιμο του φετινού Παναθηναϊκού. Ο Σαντ-Ροος είναι ένας παίκτης που μπορεί να κάνει άριστα ορισμένα πράγματα (παιχνίδι στο ανοιχτό γήπεδο, ο καλύτερος αμυντικός για ειδικές αποστολές στην ομάδα) αλλά δεν διαθέτει ούτε τη δημιουργική φαντασία, ούτε το μακρινό σουτ που θα τον κάνουν ένα ποιοτικό άσο 15-20 λεπτών στην Ευρωλίγκα. Αντίθετα είναι πολύ πιθανό η προσπάθεια να κάνει όλα αυτά τα πράγματα να του στερήσουν πολύτιμη ενέργεια στο αμυντικό κομμάτι που ο Παναθηναϊκός θα τον έχει ανάγκη. Ο Μποχωρίδης δείχνει βελτιωμένος και πιο ώριμος αλλά στην παρούσα φάση δεν μπορεί να του ζητηθούν περισσότερα πράγματα από όσα αντιστοιχούν στον τρίτο πλέι μέικερ.
Έχω την αίσθηση ότι στην όψιμη και νεανική (χρονικά) καριέρα του ως πρώτος προπονητής αργά ή γρήγορα ο Γιώργος Βόβορας θα κληθεί να απαντήσει σε ένα δίλημμα: Η να θυσιάσει κάποιον από τους ψηλούς του ή να βρεθούν χρήματα για να προστεθεί στην ομάδα ένας αληθινός πλέι μέικερ που θα μπορεί να πιέζει τη μπάλα στην άμυνα και να οργανώνει-δημιουργεί στην επίθεση. Το πιο ζωτικό στατιστικό στοιχείο για τη φετινή επιβίωση του Παναθηναϊκού στην Ευρωλίγκα θα είναι η αντιστοιχία ασίστ-λαθών. Στα παιχνίδια του τουρνουά με μέσο όρο σχεδόν 18 λάθη ο δείκτης βγήκε οριακά θετικός αλλά αυτό δεν φτάνει. Με μια ασίστ για κάθε λάθος μέσο όρο ο λογαριασμός πολύ απλά δεν βγαίνει…
Ένα παλιό αλλά σταθερό προπονητικό δόγμα λέει ότι οι ομάδες όταν προέρχονται από περίοδο προετοιμασίας συνήθως στα πρώτα φιλικά παίζουν καλά στην άμυνα και είναι μουδιασμένες στην επίθεση. Ο Παναθηναϊκός έπαιξε καλή άμυνα μόνο σε περιορισμένα χρονικά διαστήματα των δύο αγώνων. Χωρίς να υπολογιστεί η παράταση με την ‘Αλμπα δέχτηκε 86 πόντους μέσο όρο. Αυτό μπορεί να λέει πολλά, μπορεί να μη λέει και τίποτα. Σίγουρα όμως ένα καμπανάκι συναγερμού είναι η ελλιπής πίεση στη μπάλα και το γεγονός ότι σχεδόν συνέχεια οι αντίπαλοι ήταν ένα βήμα μπροστά, μισή ταχύτητα πιο γρήγοροι. Προφανώς και αυτό συνιστά λόγο προβληματισμού αλλά όχι και λόγο ενός πρόωρου πανικού. Πάντως, αυτό που περιμέναμε, δηλαδή μια σκληρή ομάδα που θα μάχεται κυρίως στην άμυνα δεν το είδαμε με μεγάλη διάρκεια.Το γεγονός πάντως ότι το είδαμε πολύ περισσότερο στον αγώνα με την Άλμπα είναι μάλλον ελπιδοφόρο.
Πηγή: Nova Sports
