Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Ενα Ζίβκοβιτς άφησαν στη Μπενφίκα να τους φύγει, δύο βρήκαν απέναντι…κι ύστερα από δέκα σερί χρόνια έμειναν εκτός Τσάμπιονς Λιγκ. Ενίοτε, σκέπτεται κανείς πως το ποδόσφαιρο περικλείει όλη την ειρωνεία του κόσμου μέσα του. Το βέβαιον είναι πως, όση ποδοσφαιρική ειρωνεία μπορούσε να χωρέσει σε μόνο μια ευρωπαϊκή βραδυά, όλη περιέλουσε τους Πορτογάλους.
Με τον Ζίβκοβιτς που άφησαν να τους φύγει, δεν είναι ότι οπωσδήποτε έκαναν λάθος. Το βάθος χρόνου, το πιθανότερο είναι ότι θα τους δικαιώσει. Με εκείνους που ψώνισαν από τη Βραζιλία, τον Εβερτον και τον Πεντρίνιο, αυτό με τον Ζίβκοβιτς δεν ήταν παρά η φυσιολογική εξέλιξη. Αλλά το γεγονός της μίας βραδυάς, δεν αλλάζει. Ο Ζίβκοβιτς που τους περίσσευε, ήλθε από τον πάγκο του ΠΑΟΚ και τους το έβαλε, ένα καρφί οδυνηρό, ενώ οι ακριβοί Βραζιλιάνοι της Μπενφίκα σκόνταψαν επάνω στον…άλλο Ζίβκοβιτς.
Ενα επώνυμο-εφιάλτης! Αισθάνεσαι πως ήταν η νύχτα που ο Ζίβκοβιτς, ο Ζίβκο Ζίβκοβιτς, θα έπιανε ακόμη και το άπιαστο φάουλ στο α’ ημίχρονο…αν το δοκάρι δεν του έκλεβε την απόκρουση. Εβλεπες και εμπιστευόσουν. Ο Ζίβκο, σε κάθε διαφορετική διακύμανση της αναμέτρησης, ήταν ακριβώς ό,τι χρειαζόταν ο Δικέφαλος. Φάνηκε πανέτοιμος, στο νου και στο σώμα εξίσου, να είναι το ακροτελεύτιο στήριγμα ασφαλείας.
Είτε στη φάση καθολικής υπεροχής της Μπενφίκα, όταν (κάπου μετά τα μισά του α’ μέρους) η ομάδα του Ζορζ Ζεζούς άρχισε να ρολάρει και επιβλήθηκε. Είτε πάλι στο πρώτο δεκαπεντάλεπτο του β’ ημιχρόνου, όταν ο ΠΑΟΚ έβγαλε στον αγώνα το θάρρος και τη φιλοδοξία ν’ απαιτήσει πράγματα. Τότε που μεγάλωσε το γήπεδο, άνοιξε, και οι φιλοξενούμενοι αμέσως βρήκαν τα μεσοδιαστήματα για να περάσουν και να χτυπήσουν κατάστηθα. Ανέκαθεν προαπαιτούμενο για να επιβραβεύεται το θάρρος μπροστά, είναι ένας καλός τερματοφύλακας πίσω.
Δεν ήταν ένας θρίαμβος, του ΠΑΟΚ. Θρίαμβος είναι, όταν η ανώτερη ομάδα επιβεβαιώνει την ανωτερότητά της ολοκληρωτικά. Η Μπάγερν, στο 8-2 με τη Μπαρσελόνα. Εδώ, ενόψει και της μεταξύ τους αποστάσεως 50+ σκαλοπατιών στο ranking, κάπου στο νούμερο-20 η Μπενφίκα, κάπου κάτω από το νούμερο-70 ο ΠΑΟΚ, ήταν πολύ μεγαλύτερο από θρίαμβος. Ηταν ένας άθλος. Κάτι το πολύ σπάνιο. Είναι σαν να αποκλείσει τη Μπάγερν, κατ’ αναλογίαν περί αυτού πρόκειται, ο ΑΠΟΕΛ.
Ο πρώτος μικρός άθλος του ΠΑΟΚ πριν τον οριστικό, ήταν ότι πρακτικά συρρίκνωσε το θεωρητικό χάντικαπ έναντι της Μπενφίκα. Το βλέπεις να συμβαίνει στο χορτάρι επάνω, καταλαβαίνεις ότι στην αληθινή ζωή δεν είναι ό,τι μπορεί να νόμιζες, παίρνεις καινούργια ζωή από αυτό. Διαχέεται εντός, πεποίθηση. Κουράγιο. Ο ΠΑΟΚ ήταν συγκεντρωμένος, ήταν συμπαγής, ήταν πνευματικά έτοιμος, ήταν ακομπλεξάριστος. Από τον 33χρονο Βαρέλα ως τον 18χρονο Τζόλη. Τι προσωπικότητα, ετούτο το μικρό παιδί!
Δεν έχασαν το focus στο πλάνο οι παίκτες του ΠΑΟΚ, ίσα-ίσα το τήρησαν με αδιαπέραστες παρωπίδες, ούτε όταν ο star-of-the-show Μπριχ (ένας ρέφερι που νιώθει πως περίπου “κάνει χάρη” στον Μέσι όποτε τον διαιτητεύει…) έβγαλε στα 35 δευτερόλεπτα την κάρτα στον Πέλκα, ούτε όταν το α’ ημίχρονο έκλεισε και είχαν πάρει κίτρινη οι δύο στους τρεις σέντερ-μπακ με ό,τι κάτι τέτοιο εύκολα θα μπορούσε να συνεπάγεται.
Πώς μπήκε ο ΠΑΟΚ στο β’ μέρος, είναι λόγος για να νιώθει κανείς όμορφα. Υποψιάζομαι ότι, στα αποδυτήρια πριν, ο Αμπέλ τους είχε φωτίσει (για την περίπτωση να μη είχαν δει) τον δρόμο. Ο δρόμος ήταν το transition, φυσικά. Ο Βάιγκλ με τον Τααράμπτ στον άξονα, καλοί στην κατοχή μπάλας, δίχως τη μπάλα δεν έκοβαν τίποτα. Ο Σάμαρης, εάν με το καλό επιστρέψει από τα προβλήματά του, δεν γίνεται να μη παίξει βασικός.
Η ανοιχτή λεωφόρος λοιπόν, ήταν αυτή. Δίχως κόκκινα φανάρια, μονάχα (και συνεχώς) πράσινα. Απλώς, κάποιος έπρεπε να μπει στον δρόμο και να πατήσει το γκάζι. Ο καθ’ ύλην, εξ ορισμού ήταν ο Γιαννούλης. Ενας βασιλιάς του transition. Εκανε εμφάνιση, πώλησης. Και φρόντισε να περιέλθουν στο ταμείο του κλαμπ τόσα χρήματα, ώστε πλέον το κλαμπ να μη έχει ανάγκη να τον πωλήσει!
Αυτές οι δύο νύχτες, το 3-1 με τη Μπεσίκτας, το 2-1 με τη Μπενφίκα, “γεννήθηκαν” μες στη μουντάδα των πλέι-οφ της Σούπερ Λιγκ τον Ιούλιο. Ολα, ο άλλος ΠΑΟΚ που βλέπουμε, εκεί και τότε ξεκίνησαν. Οταν τελείωναν τα παιγνίδια στην Τούμπα, το παιγνίδι με τον Παναθηναϊκό, το παιγνίδι με την ΑΕΚ, και οι κραυγές απέξω ήταν για τη φανέλα που κάνει ρίμα με τα μπουρδέλα κ.λπ.
Ολα, τα γέννησε η ανάγκη του “όσο δεν έπαιρνε” στριμωγμένου Αμπέλ να υπερασπίσει το συμφέρον του κλαμπ για τη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος…και να υπερασπίσει, επίσης, τη δική του θέση εργασίας. Στα σχοινιά κολλημένος, ο Πορτογάλος βρήκε (ακόμη κι αν, από φιλοσοφία, ενδεχομένως δεν το πίστευε) τι ταιριάζει ώστε να γίνει η δουλειά, και πώς να το υποστηρίξει. Τα υπόλοιπα είναι, που λένε, ιστορία.
Το έβδομο καλοκαίρι του ΠΑΟΚ σε προκριματικά Τσάμπιονς Λιγκ, ολοκληρώνεται σε δύο εβδομάδες. Τη μεθεπόμενη Τετάρτη. Με τη Μπεσίκτας και με τη Μπενφίκα ο ΠΑΟΚ είχε το τυχερό να τις προλάβει, και τις δύο, άφτιαχτες. Είναι καλές ομάδες που θα περπατήσουν μακρυά μες στη χρονιά, κι ύστερα θα θυμόμαστε πώς ήταν όταν τις είδαμε στη Θεσσαλονίκη. Απλώς, στο timing των αγώνων με τον ΠΑΟΚ, ακόμη δεν είχαν προλάβει να γίνουν.
Η επόμενη που έρχεται στον δρόμο όμως, η Κρασναντάρ, είναι φτιαγμένη. Γινωμένη. Ετοιμη. Γι’ αυτό και, ποδοσφαιρικά, θα είναι μακράν (αν και όχι τόσο famous όσο οι άλλες) η πιο δύσκολη απ’ τις τρεις.
Πηγή: Sport DNA
