Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Αμπέλ προπονητάρα πάντα σε πίστευα! Κι εκείνος ο Κεφαλογιάννης που στα περυσινά του blog σε είχε βγάλει -διακριτικά αλλά ξεκάθαρα – άχρηστο, δεν ήμουν εγώ, ήταν ένας συνονόματος ξάδελφός μου. Και τέλος πάντων, εντάξει, αν γράψαμε και μια κουβέντα παραπάνω (εγώ κι ο…ξάδελφος), συνέχισε εσύ όπως ξεκίνησες την φετινή σεζόν, πήγαινε τον ΠΑΟΚ για πρώτη φορά στην ιστορία του στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και άσε μας εμάς, τους νοσταλγούς του Ραζβάν, να κάνουμε πρόβα στις ασκήσεις εδάφους (κοινώς, στις κωλοτούμπες).
Προφανώς και αν θέλουμε να σοβαρολογήσουμε, ο ΠΑΟΚ, πέρα από την οικονομική ανάσα που τόσο είχε ανάγκη, δεν έχει πετύχει ακόμα τίποτα. Η πρόκριση τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ όχι απλώς δεν έχει «κλειδώσει» αλλά παραμένει δύσκολη. Η Κράσνονταρ, μετά το περυσινό της πάθημα από τον Ολυμπιακό, θα είναι υποψιασμένη και σε κάθε περίπτωση αποτελεί μια ποιοτική ομάδα. Θα χρειαστεί ακόμα μια υπέρβαση ο «Δικέφαλος» για να ζήσει το όνειρο του σεντονιού στην Τούμπα. Δυο υπερβάσεις για την ακρίβεια, αφού πλέον πάμε σε διπλά παιχνίδια και όχι στο φορμάτ των μονών νοκ – άουτ που ήρθε «κουτί» στον ΠΑΟΚ ετούτο το παράξενο καλοκαίρι.
Τίποτα δεν έχει τελειώσει λοιπόν, τίποτα δεν έχει κριθεί. Ο ΠΑΟΚ, το έγραψα και πιο πάνω, ακόμα δεν έχει πετύχει τίποτα παραπάνω από την πρόκρισή του στους Ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ (και την εξασφάλιση κάμποσων εκατομμυρίων ευρώ για τα ταμεία του).
Και ταυτόχρονα έχει πετύχει ήδη πολύ περισσότερα από πέρυσι. Τα οφέλη της πρόκρισης τόσο επί της Μπεσίκτας, όσο κυρίως επί της Μπενφίκα είναι πολλαπλά. Σε επίπεδο πρεστίζ, σε επίπεδο ταμείου, σε επίπεδο αγωνιστικής αυτοπεποίθησης. Ο ΠΑΟΚ έκανε ξανά το όνομά του να ακουστεί στην Ευρώπη, εκεί που τα τελευταία χρόνια είχε σχεδόν εξαφανιστεί. Το έκανε έχοντας στην ενδεκάδα του τον 18χρονο Τζόλη, τον 20χρονο Μιχαηλίδη, καθώς και τους Πέλκα, Γιαννούλη. Όλοι παιδιά από τις ακαδημίες του. Και το έκανε χωρίς δαπανηρές μεταγραφές, αλλά με σωστή ποδοσφαιρική λογική και με ξεκάθαρο προπονητικό σχέδιο.
Φυσικά, αν τα αποτελέσματα είχαν στραβώσει, σήμερα όλοι θα ζητούσαμε το κεφάλι του Αμπέλ. Κι αν για παράδειγμα το φάουλ του Πίζι ήταν δοκάρι και μέσα και όχι δοκάρι και έξω και μετά κατηφόριζε το γήπεδο, ασφαλώς η κριτική των περισσοτέρων θα ήταν διαφορετική. Θα μουρμουράγαμε για τον παραγκωνισμό του Μάτος, την μη – ανανέωση του Άντρε, την κωλυσιεργία στις μεταγραφές, το πρόβλημα στο τέρμα» και «άντε μωρέ από εκεί με το σαπάκι τον Ζίβκοβιτς, αν ήταν καλός, θα τον άφηνε η Μπενφίκα να φύγει;».
Η ουσία όμως δεν θα άλλαζε από ένα αποτέλεσμα. Ο ΠΑΟΚ αυτό το μεταβατικό καλοκαίρι κινείται σωστά. Με πλάνο και ποδοσφαιρική λογική. Η αμφιλεγόμενη και κόντρα στο ρεύμα απόφαση της παραμονής του Αμπέλ ήταν αποτέλεσμα αυτής της λογικής.
Ακόμα κι αν πάρθηκε αναγκαστικά, διότι με περίπου δυο εβδομάδες προετοιμασίας μέχρι το ματς με την Μπεσίκτας, οτιδήποτε άλλο θα συνιστούσε τεράστιο ρίσκο, ήταν μια απόφαση δύσκολη και αντιδημοφιλής. Κι όμως, ο Ρέμπε και η οικογένεια Σαββίδη, δεν έκαναν το χατίρι στο αιμοδιψές κοινό και στους δημοσιογράφους. Για όποιον λόγο κι αν κατέληξαν στην παραμονή Φερέιρα, τώρα δικαιώνονται.
Ο Αμπέλ πέρυσι δοκιμάστηκε με μια ομάδα που είχε «αδειάσει» μετά το νταμπλ, δεν ήταν δική του και αντιμετώπισε επίσης πολλά και διαφορετικά προβλήματα – τραυματισμούς, αφαιρέσεις βαθμών, τους κλυδωνισμούς του αποκλεισμού από την Σλόβαν, την ουσιαστική αδυναμία για μεταγραφές λόγω FFP. Οι καλοπροαίρετοι του έδωσαν αυτά τα ελαφρυντικά. Αλλά η αλήθεια είναι ότι η εικόνα της ομάδας δεν σε έπειθε πως μπορεί ο Πορτογάλος να το γυρίσει. Μέχρι τα πλέι – οφ. Εκεί, πάνω στο ζόρι, στριμωγμένος στα σχοινιά, ο Αμπέλ έβγαλε λαγό απ’ το καπέλο. Και έβαλε επίσης τον Τζόλη και τον Μιχαηλίδη στην ενδεκάδα. Ένα αμυντικό σύστημα (στα χαρτιά) το 3-4-3, δυο πιτσιρικάδες και η ανάγκη που γεννά φιλοτιμία, ενδεχομένως να ήταν το διαβατήριο για την παραμονή του.
Η διοίκηση όμως, δεν τον κράτησε απλώς. Αλλά τον πλαισίωσε με ένα ικανό τιμ και κινήθηκε μεταγραφικά στο πλαίσιο των δικών του «θέλω». Έκανε δηλαδή ότι κάνει ένα σοβαρό και οργανωμένο club που πιστεύει στον προπονητή του.
Με πιο απλά λόγια, σεβάστηκε το ποδόσφαιρο. Και το ποδόσφαιρο τους το ανταπέδωσε, δίνοντας στον ΠΑΟΚ, επιτέλους, τα σπόρια της τύχης που του στέρησε σε όλες τις κρίσιμες, ευρωπαϊκές μάχες των περασμένων ετών.
Και κάπως έτσι ο «Δικέφαλος» έφτασε να πανηγυρίζει (στην άδεια Τούμπα, διότι ΠΑΟΚ είσαι…) την ιστορική πρόκριση επί της Μπενφίκα και να αντικρίζει κατάφατσα μια ιστορική ευκαιρία.
Είτε προκριθεί (και εδώ που έφτασε, αν προσγειωθεί εγκαίρως, έχει όλα τα φόντα να το κάνει), είτε όχι, δείχνει ότι βρίσκεται στον σωστό δρόμο.
Τον δρόμο της λογικής και του Αμπέλ.
Ο οποίος, όπως …πίστευα πάντα άλλωστε, είναι μεγάλη προπονητάρα!
Υ.Γ. Πέραν πλάκας. η χαρά μου που ο Αμπέλ μας κάνει όλους ρεζίλι, είναι δεδομένη. Μακάρι να συνεχίσει έτσι, ακόμα κι αν χρειαστεί να καταπιώ όλα τα περυσινά μου κείμενα.
Υ.Γ.2: Η πώληση Ακπομ είναι απώλεια που αναπληρώνεται και μάλλον δεν γινόταν κι αλλιώς. Η μόνη απώλεια που δεν αναπληρώνεται αυτήν την στιγμή είναι του Γιαννούλη.
Πηγή: Sport DNA
