Της Μαριάννας Αξιοπούλου
Ποιος θα ήταν ο άνθρωπος που θα έψαχνες να μιλήσεις αν ένιωθες ότι όλα τελειώνουν; Τι θα ήθελες να κάνεις λίγο πριν έρθει ένα – οποιοδήποτε – τέλος; Πώς, τελικά, θα ήθελες να σε θυμούνται;
«Μου αρέσουν όλα τα πρωταθλήματα του εξωτερικού. Δεν θα πω ψέματα ότι δεν μου αρέσει η προοπτική του εξωτερικού, απλά θέλω να γίνει στο σωστό τάιμινγκ. Θα τα βάλουμε κάτω θα τα συζητήσουμε και όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή θα αποφασίσουμε. Σε αυτή την ηλικία θα προτιμήσω να πάω σε ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα με λιγότερα λεφτά από το να πάω σε ένα πρωτάθλημα που δεν είναι ανταγωνιστικό. Είμαι έτοιμος ναι και αν έρθει μια πρόταση στην ρήτρα μου νομίζω ότι η ομάδα δεν θα έχει πρόβλημα. Η ρήτρα μου είναι στα δέκα εκατομμύρια και στα ποσά που παίζουν οι μεγάλες ομάδες στο εξωτερικό δεν είναι κάτι φοβερό».
Νιουκάστλ, Μαρσέιγ, Μπολόνια, Νάπολι, Σεντ Ετιέν, Αταλάντα, Γκενκ, Μονακό, Μπεσίκτας… Από τον προηγούμενο Γενάρη η παρέλαση είχε ξεκινήσει. Αν δεν ήταν η διακοπή των πρωταθλημάτων εξαιτίας του κορωνοϊού, ίσως ο Δημήτρης Γιαννούλης να μην βρισκόταν χθες στην Τούμπα. Ίσως μία από όλες τις προαναφερθείσες ομάδες να είχε σπεύσει για να ολοκληρώσει τη μεταγραφή του και να απογειώσει την πορεία του, η οποία μοιάζει με την κούρσα που έκανε χθες στο δεύτερο γκολ του ΠΑΟΚ. Οξύμωρο, έτσι δεν είναι; Μια κούρσα που φέρνει τον δικέφαλο του βορρά πιο κοντά στο όνειρο της συμμετοχής στους ομίλους του Champions League, απομακρύνει τον 25χρονο αμυντικό από τη Θεσσαλονίκη.
Αλλά αν αυτό ήταν το αντίο του, τότε δε θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Θα του το έλεγε και ο 8χρονος εαυτός του…
Γράμμα στον μικρό Δημήτρη…
Σε κάθε αναφορά στο όνομά του θα διαβάσεις για τον Κώστα. Τον μεγάλο του αδερφό, ο οποίος άνοιξε το δρόμο, με το συνήθη τρόπο που το κάνουν τα αδέρφια. Θα διαβάσεις για τον Νίκο, τον πατέρα των δύο ποδοσφαιριστών, ο οποίος έφευγε από την Κατερίνη με προορισμό στην Τούμπα για να παρακολουθήσει τον αγαπημένο του ΠΑΟΚ. Σπάνια θα διαβάσεις για τη μαμά, η οποία πλέον έχει το ρόλο… ειρηνοποιού και στις οικογενειακές μάχες υποστηρίζει τον Κώστα για να υπάρχει ισορροπία. Μαμά και Κώστας εναντίον μπαμπά και Δημήτρη, με τον μικρό συνήθως να κερδίζει, αλλά αυτό είναι μια πολύπλοκη ιστορία.
Η ουσία της ιστορίας μάς γυρνάει περίπου 17 χρόνια πίσω. Κι αν ο Δημήτρης Γιαννούλης έγραφε ένα γράμμα στον οκτάχρονο εαυτό του σίγουρα θα είχε πολλά να του πει για να τον κάνει να πιστέψει ότι τα όνειρα είναι για να πραγματοποιούνται. «Το 2003 πήγα τον Δημήτρη για πρώτη φορά στη Τούμπα σε ντέρμπι ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός. Ήταν οχτώ χρονών τότε. Του είπα κάποια στιγμή κατά την διάρκεια του αγώνα «φαντάσου να παίξεις εδώ, με τέτοια ατμόσφαιρα» και μου απάντησε «σιγά μην παίξω εγώ στον ΠΑΟΚ». Του φαινόταν άπιαστο όνειρο. Γυρίσαμε σπίτι και ήταν βραχνιασμένος γιατί φώναζε όλη την ώρα το σύνθημα «ΠΑΟΚ». Ήμασταν στη Θύρα 5, έγινε ΠΑΟΚτσής από την ατμόσφαιρα της Τούμπας».
Το παιχνίδι το οποίο περιγράφει ο Νίκος Γιαννούλης ενδεχομένως να είναι ο πρώτος προημιτελικός του κυπέλλου, που διεξήχθη στις 26 Φεβρουαρίου του 2003 και τον οποίο ο ΠΑΟΚ κέρδισε με 3-1. Όχι και άσχημα για μια πρώτη εικόνα για ένα παιδί οκτώ ετών, που θα διάβαινε μια μεγάλη διαδρομή για να παίξει εντέλει σε αυτό το γήπεδο. «Από τη στιγμή που άρχισε να περπατά κατάλαβα ότι θα γίνει ποδοσφαιριστής. Όταν ήταν τριών χρονών του πέταξα την μπάλα και την κλώτσησε με το αριστερό. Τότε κατάλαβα πως θα παίξει μπάλα σε υψηλό επίπεδο, πολύ καλύτερη από εμένα», προσθέτει ο πατέρας του και από την ιστορία δεν μπορεί να λείπει ο αδερφικός «πόλεμος».
«Σπίτι γινόταν μάχη ποδοσφαιρική όταν ήταν μικροί. Είναι αγαπημένα αδέρφια ο Κώστας τον πείραζε τον μικρό. Ο Δημήτρης ήταν μικρούλης και ο Κώστας τον πείραζε και του έλεγε να δω αν θα κάνεις την καριέρα μου». Ο μικρός την έκανε και με το παραπάνω. Ξεπέρασε τον πατέρα του, τον αδερφό του και πήρε το αίμα του πίσω για όλα τα πειράγματα. Ακόμα παίρνει το αίμα του πίσω, αφού δε διστάζει – δημοσίως και on camera – να χαρακτηρίζει τον μεγάλο του αδερφό λίγο ως πολύ πελάτη!
Texting με τον 25χρονο Δημήτρη!
17 χρόνια μετά, θα ήταν παράλογο να στείλει γράμμα. Ακόμα και το sms παρεξηγείται… Ο Δημήτρης Γιαννούλης μπορεί να κάτσει με τον συνομήλικο εαυτό του για να σκεφτούν το επόμενο βήμα. Δεν έχουν κάνει και μικρή διαδρομή για να τη σπαταλήσουν τώρα με μια λάθος επιλογή. Ο ΠΑΟΚ κάποτε πλήρωσε 25.000 ευρώ στον Βατανιακό για να τον αποκτήσει. Τον έστειλε στη Βέροια για το αγροτικό του και εκεί συντελέστηκε το πρώτο μικρό θαύμα! Ο Γιώργος Γεωργιάδης τον έβαλε αριστερό μπακ, ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος που ανέλαβε στην πορεία τον κράτησε σε αυτή τη θέση, τα τηλέφωνα ανάμεσα σε Δημήτρη και Κώστα για τις λεπτομέρειες της θέσης πήραν φωτιά και το φινάλε της πρώτης του σεζόν στη Super League τον βρήκε με τον τίτλο του ρούκι της χρονιάς!
«Φέτος έγινα ακραίος αμυντικός και έχει αρχίσει να μου αρέσει. Νομίζω ότι θα καθιερωθώ σε αυτή τη θέση. Στην αρχή φοβήθηκα για να πω την αλήθεια, γιατί στις θέσεις στην άμυνα πρέπει να είσαι πιο σοβαρός απ’ ό,τι στην επίθεση, αλλά παιχνίδι με παιχνίδι νομίζω βελτιώθηκα στα αμυντικά μου καθήκοντα κυρίως και μπόρεσα να ανταπεξέλθω σε αυτή τη θέση. Νομίζω ότι και τα επόμενα χρόνια θα μείνω σε αυτή τη θέση, νομίζω ότι μου πάει πιο πολύ».
Και όντως του πήγε… Δεν του πήγαν όλα, όμως. Ίσως για να ωριμάσει και να καταλάβει τη φύση του αθλήματος, τη φύση κάθε ομαδικού αθλήματος. «Το ποδόσφαιρο πρέπει να το αγαπάς. Από τις 365 μέρες, τις 360 μέρες μπορεί να μην είσαι ικανοποιημένος και πρέπει να είσαι δυνατός για το αντέξεις αυτό. Είναι λίγες οι στιγμές που μπορεί να είσαι ευχαριστημένος με τον εαυτό σου, γι’ αυτό το λέω». Είχε τέτοιες στιγμές στον ΠΑΟΚ. Πήρε κάποια σκόρπια λεπτά συμμετοχής το 2016 στο κύπελλο Ελλάδας κι έφυγε για την Κύπρο και την Ανόρθωση. Όταν μετά από έξι μήνες έψαχνε την επόμενη ομάδα της καριέρας του, έψαχνε ουσιαστικά σανίδα σωτηρίας. Ο Ατρόμητος ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να του έχει συμβεί.
«Η επιλογή να πάω εκεί ήταν για μένα ένα… restart. Όταν πήγα στον Ατρόμητο, είπα πως εδώ θα χτίσω την καριέρα μου, εδώ θα δείξω τι αξίζω. Ήταν η περίοδος που σκεφτόμουν μόνο τον Δημήτρη. Ο κ. Αγγελόπουλος με πίστεψε, ο κ. Σπανός επίσης και ο Νταμίρ Κάναντι που με βοήθησε να εξελιχθώ. Μου έδειξε εμπιστοσύνη, μου είπε τι πρέπει να κάνω. Αυτό που μου δίδαξε ήταν τα στατιστικά μου, με πήρε στο γραφείο του τα ανέλυε και μου έκανε την σύγκρισή μου. Αυτό με νευρίαζε, αλλά με ξυπνούσε, με τσίτωνε και επανερχόμουν στο σωστό δρόμο».
Ο σωστός δρόμος τον έστειλε τον Ιανουάριο του 2019 στην Τούμπα. Εκεί, όπου χθες έδωσε μια μοναδική παράσταση. Ίσως μια από τις τελευταίες του. Για φαντάσου πώς θα σκεφτόταν σήμερα εκείνο το οκτάχρονο αγόρι…
πηγή: sdna.gr
