Του Νίκου Παπαδογιάννη
Eπειδή τείνω να αφορίζω και επειδή περνιέμαι και για αιρετικός, επιτρέψτε μου να ξεκινήσω με μία διαπίστωση που ίσως ξαφνιάσει.
Ο Ολυμπιακός της Βαλένθια μου άρεσε ακόμα και όταν ήταν κακός. Δηλαδή, στα πρώτα τρία από τα τέσσερα ημίχρονα που έπαιξε στο τουρνουά, όταν -συγκυριακά- σούταρε τούβλα και έχανε με διψήφιες διαφορές.
Μετά από δύο χαμένα χρόνια με άσφαιρες ντουφεκιές στα τυφλά, οι «ερυθρόλευκοι» ξαναβρήκαν τον δρόμο τους και θυμίζουν ξανά ομάδα. Ομάδα με (μοντέρνες) αρχές, με (σαφείς) ρόλους, με ταυτότητα και με σφραγίδα.
Ακόμα και αν ο προπονητής της εμφανιστεί στο γήπεδο με μάσκα full face ή κλειδωθεί στα αποδυτήρια, όλοι θα καταλάβουν ότι πρόκειται για σάρκα εκ σαρκός του Γιώργου Μπαρτζώκα.
Και για ομάδα του Κώστα Σλούκα.
Είναι φυσικά αδύνατο να κλείσει κάποιος τους Πειραιώτες στη χρονομηχανή και να τους ξαναδώσει πίσω τα πέντε χαμένα χρόνια του Σλούκα.
Ωστόσο, ο παίκτης που παρέλαβε φέτος την κόκκινη φανέλα με το νούμερο «11» (του Μιλουτίνοβ αλλά και του Τόμιτς) είναι έτη φωτός ανώτερος από εκείνον που έβγαλε το «10» το καλοκαίρι του 2015 για το χατίρι του Ομπράντοβιτς.
Ο Σλούκας του 2020 ξεχειλίζει από αυτοπεποίθηση, ηγετική στόφα και μπρίο. Είναι πλέον αυτόφωτος πλανήτης και δεν πρόκειται να κρυφτεί στη σκιά κανενός.
Αλλά αυτό το γνωρίζαμε ήδη. Η επιστροφή του Σλούκα μπορεί να εξελιχθεί σε μεταγραφή της χρονιάς για την Εuroleague για έναν απλούστατο λόγο.
Ο παίκτης γνωρίζει τόσο καλά τους παλαιούς συνοδοιπόρους, τον προπονητή και τους μηχανισμούς της ομάδας, που δεν χρειάζεται το παραμικρό διάστημα προσαρμογής στα κατατόπια. Κατέφτασε έτοιμος να πιάσει με σταθερό χέρι τα χαλινάρια.
Όσες φορές χρειάστηκε στη Βαλένθια να συνεργαστεί με τον Πρίντεζη ή με τον Παπανικολάου, τα αναντικατάστατα γρανάζια της παλιάς φρουράς, το έκανε με αυτοματισμούς βγαλμένους από το 2014 ή και από την Εθνική ομάδα.
Δεν γράφω για τον Σπανούλη, διότι αυτός ουδέποτε συνυπήρξε στο παρκέ με τον Σλούκα, στο ματσάκι με τη Βιλερμπάν. Ούτε για ένα δευτερόλεπτο! Άραγε θα τους δούμε να αλληλοσυμπληρώνονται στη θέση «1», ο ένας ρεζέρβα του άλλου;
Εάν συμβεί αυτό, ο Ολυμπιακός θα τελειώνει τους αγώνες με τον Σλούκα στο παρκέ και με τον Σπανούλη στον πάγκο.
Η προχωρημένη ηλικία του αρχηγού δικαιώνει αυτό το σενάριο, αλλά πρώτα θα το δω και μετά θα το πιστέψω. Ο Σπανούλης δεν ανανέωσε το συμβόλαιό του μόνο για να γίνει καπετάνιος των αποδυτηρίων και εφεδρεία των 10 λεπτών.
Και ο Μπαρτζώκας καλείται να επιλύσει αυτή τη δύσκολη εξίσωση με λεπτότητα και διπλωματία.
Ο προπονητής του Ολυμπιακού έχτισε την ομάδα του με γνώμονες την σβελτάδα, την αθλητικότητα, τον δυναμισμό, τη δυνατότητα για άμυνα όπου όλοι αλλάζουν όλους, την προσωπική πρωτοβουλία και την early offense, χωρίς τα παραπάνω να σημαίνουν αναρχία και ανεξέλεγκτο ατομισμό.
Όταν δεν μπαίνουν τα σουτ, ο Ολυμπιακός μοιάζει κάπως πέτρινος και δύσκαμπτος. Είναι όμως νωρίς για λυμένα χέρια και άλλωστε η έμφαση δόθηκε κατ’ αρχήν στην εκτέλεση του pick’n’roll, στις συνεργασίες του Σλούκα με τον νεοφερμένο Μάρτιν και στους αμυντικούς αυτοματισμούς.
Όπως είναι λογικό, όλα τα ανωτέρω βρίσκονται ακόμη σε πρώιμο στάδιο. Ούτε ο Χασάν Μάρτιν βρίσκεται ακόμη σε ίδιο μήκος κύματος με τον κουμανταδόρο της ομάδας ούτε ο Οκτάβιους Έλις – πόσο μάλλον ο απών Ζαν-Σαρλ. Κάποιες από τις πάσες του Σλούκα κατέληξαν όχι σε χέρια, αλλά σε πόδια.
Στα μετόπισθεν ορισμένοι παίκτες χάνονται, άλλοι μπερδεύονται. Υπάρχουν τέλος εκείνοι που ψάχνουν είτε τον ρόλο τους (Τζένκινς) είτε τον εαυτό τους (Χάρισον). Η παρουσία ικανών σκόρερ με ελληνικό dna στην άκρη του πάγκου (Λαρεντζάκης, Βεζένκοφ) φάνηκε χθες ότι μπορεί να γίνει σπίθα.
Υπάρχουν, ωστόσο, γκρίζες ζώνες και νεκρά σημεία. Ο Ολυμπιακός διαθέτει μόνο μία πραγματική πηγή δημιουργίας στην περιφέρεια, αφού το playmaking δεν είναι το φόρτε των παικτών που θα καλύψουν το «2» και το «3».
Εκτός του Σπανούλη, δεν υπάρχει άλλος γκαρντ ικανός να σταθεί δίπλα στον Σλούκα (ή να μπει στα παπούτσια του) για να φτιάξει παιχνίδι, αφού ο ΜακΚίσικ και ο Χάρισον είναι κιθαρίστες και όχι μαέστροι. Και ο Τζένκινς μοιάζει παλαίμαχος.
Παρόμοιο πρόβλημα αντιμετωπίζει και ο Παναθηναϊκός, αλλά τουλάχιστον το δικό του δυάρι (Νέντοβιτς) είναι ικανός χειριστής και έχει γαλουχηθεί με νοοτροπία πρωταγωνιστή.
Ο Ολυμπιακός, βέβαια, μπορεί να πατήσει και στο ποστ, χάρη στον Πρίντεζη. Αλλά ο Μιλουτίνοβ δεν μένει πια εδώ και σέντερ που θα παίξει με πλάτη δεν υπάρχει.
Το μέγα στοίχημα του φετινού Ολυμπιακού είναι η θέση «5», όπου για πρώτη φορά δεν υπάρχει ούτε rim protector ούτε …Μιλουτίνοβ. Η τολμηρή επιλογή του Μπαρτζώκα ήταν να αναβαθμίσει σε Σχέδιο Α έναν παίκτη που μοιάζει γεννημένος για Σχέδιο Β, όπως όλοι όσοι βγήκαν από το καλούπι Χάινς.
Η αναζήτηση για τον επόμενο Κάιλ Χάινς συνεχίζεται μανιωδώς και ο Μάρτιν είναι ένα ενδιαφέρον ποντάρισμα.
Ο Αμερικανός θα φάει ένα σωρό καλάθια από όσους μπορούν να πιάσουν τη μπάλα πάνω από τα χέρια του (όπως ο θεόρατος Φαλ της Βιλερμπάν), αλλά θα αμυνθεί με επιτυχία στην περιφέρεια, εκεί όπου οι 7-footers (Μιλουτίνοβ/Παπαγιάννης) είναι αδύνατο να ακολουθήσουν.
Οσάκις δόθηκε εντολή για άμυνα με αλλαγές, δηλαδή συχνά, τα πόδια και το κέντρο βάρους του Μάρτιν επέτρεπαν τις γρήγορες περιστροφές χωρίς να μένει κενό στον χώρο δικαιοδοσίας του. Το ίδιο ισχύει για τον Έλις σε κάπως μικρότερο βαθμό, ίσως και για τον Ζαν-Σαρλ.
Ο Μάρτιν θα ολοκληρώνει τους αγώνες με συγκομιδή κοντά στα 6 αμυντικά και 4 επιθετικά ριμπάουντ, θα κερδίζει και θα χάνει πολλές βολές, θα τελειώνει φάσεις στο βαμμένο, αλλά θα αγνοείται επιδεικτικά από τις αντίπαλες άμυνες όταν θα απομακρύνεται από αυτό.
Είναι βιώσιμη αυτή η εφαρμογή; Θα εξαρτηθεί, εν πολλοίς, από την ομαδική επίδοση στα ριμπάουντ. Ο Ολυμπιακός δεν είναι ιδιαίτερα αθλητικός στη θέση «4», αλλά μπορεί να ποντάρει στην αλτικότητα και στη δύναμη παικτών που αγωνίζονται πιο έξω, όπως ο ΜακΚίσικ και ο Παπανικολάου.
Χθες, με τη Μπάγερν, ο Μάρτιν μάζεψε τόσα ριμπάουντ όσα και ο Σλούκας. Αλλά κόντρα στους Γάλλους έγραψε σβηστός ένα νταμπλ-νταμπλ του φτωχού (10+10).
Κλείνω με το αυτονόητο. Η Βιλερμπάν και η Μπάγερν είναι ομάδες από το ισόγειο της Εuroleague, όπως και εκείνες που συναντήθηκαν με τον Παναθηναϊκό στο Κάουνας (Ζαλγκίρις, Άλμπα). Ο καλύτερος σύμμαχος των ομάδων μας θα είναι ο ρεαλισμός και η υπομονή.
Η απουσία του «έκτου παίκτη» είναι ένα πρόσθετο αγκάθι, αφού πηγαίνουν περίπατο οι 3-4 νίκες που προέκυπταν από τη δύναμη της εξέδρας. Ο Ολυμπιακός μπορεί να βρίσκεται σε καλύτερο δρόμο από τον Παναθηναϊκό, αλλά δύσκολα θα αντέξει σε crash test με τα θηρία της Euroleague.
Η συμμετοχή στα πλέι-οφ προφανώς θα είναι ο βασικός στόχος του, αλλά στη δική του περίπτωση υπάρχει και μεγαλύτερο διακύβευμα: η ομαλή μετάβαση στην επόμενη ημέρα.
Όποιος δεν καταλαβαίνει τι εννοώ, δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά στην ημερομηνία γέννησης του Βασίλη Σπανούλη και του Γιώργου Πρίντεζη.
Πηγή: Gazzetta
