Του Αντώνη Καπρετόπουλου
Πέρυσι πρόλαβε και αγωνίστηκε σε 13 ματς ο Κώστας Φορτούνης. Αυτά λένε τα στατιστικά, που όπως συχνά συμβαίνει με τους αριθμούς, υπάρχουν για να λένε ωραία ψέματα. Στην πραγματικότητα σε αυτά τα ματς ο Φορτούνης είχε απλά συμμετοχή, παρουσία – η προσφορά είναι κάτι άλλο. Επειδή μπάλα ξέρει όσο λίγοι στην Ελλάδα και σε αυτά τα παιγνίδια είχε φυσικά τις στιγμές του. Σκόραρε, έκανε τη διαφορά κόντρα στην ΑΕΚ στο ματς της φιέστας, άλλαξε το ματς με τον ΠΑΟΚ, μας υποχρέωσε να συζητάμε για το αν μπορεί να συνυπάρξει με τον Βαλμπουενά ή αν μπορεί να παίξει επιτέλους κάτι σαν εξτρέμ, ώστε να μην χαλάσει το πολύ αποδοτικό 4-3-3 που είχε βρει ο Μαρτίνς με τους Γκιγιέρμε, Μπουχαλάκη και Καμαρά στη μέση. Στο ματς με τη Γουλβς. όταν σηκώθηκε από τον πάγκο. έδειξε ότι είναι πλέον έτοιμος: εκείνο το βράδυ παίζοντας κάτι σαν play maker μακριά από την περιοχή είχε δείξει και διάθεση για προσαρμοστικότητα ακολουθώντας οδηγίες – δεν είναι το φόρτε του. Αλλά η πραγματική επιστροφή του ήταν χθες: το διαδικαστικό ματς με τον Αστέρα σηματοδοτεί το τέλος της περιπέτειάς του που τον πήγε πίσω. Ο Φορτούνης είναι πλέον εδώ. Και σε όσους αγαπούν το ποδόσφαιρο είχε λείψει.
Ελειπε το παιγνίδι
Ο Ολυμπιακός ήταν ασύνδετος στο πρώτο ημίχρονο γιατί δεν είχε μεσαία γραμμή και παιγνίδι από τα άκρα. Φυσικά ευκαιρίες έκανε, γιατί αγωνιζόταν στο Καραϊσκάκη και στην έδρα του ακόμα κι αν παίξει με έντεκα παίκτες που περπατάνε ευκαιρίες θα κάνει πάντα: αν το γήπεδο ήταν και γεμάτο, ίσως να είχε σκοράρει κιόλας. Αλλά το σωστό παιγνίδι είναι κάτι που δεν το μετράς με ευκαιρίες και «τελικές» – κι αυτό έλειπε.
Ο ΕνΒιλά που δεν γνωρίζει ακόμα τα ονόματα των συμπαικτών του κολλούσε στα στόπερ κι όταν αποφάσιζε να πατήσει και το δεύτερο μισό του γηπέδου τράκαρε με το Μπουχαλάκη. Ο Ραφίνια δεν μπορούσε να συνεργαστεί με τον Ρατζέλοβιτς που δεν είναι ο καλύτερος πασέρ του κόσμου κι έχει να μάθει ακόμα πολλά. Ο Καμαρά έπρεπε να τρέχει για όλους, αλλά κανείς δεν έτρεχε μαζί του για να γίνει σωστά το πρέσινγκ ψηλά. Ο Χολέμπας χώλαινε μόνος στην πλευρά αφού δεν υπήρχε κανείς να συνεργαστεί μαζί του ή να τον καλύψει – ο Βαλμπουενά έψαχνε τη μπάλα ως συνήθως. Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε την προετοιμασία του πιο αργά από οποιοδήποτε άλλη ελληνική ομάδα κι αυτό φαίνεται: δεν έχει ακόμα ένταση, δεν υπάρχει ρυθμός, δεν υπάρχει η ομοιογένεια που φέρνει το τρέξιμο – και υπάρχουν και τρύπες που με μεταγραφές πρέπει να κλείσουν. Αλλά υπάρχει ένας μεγάλος πάγκος, πολλές λύσεις και μεγάλη σιγουριά: η σιγουριά του πρωταθλητή.
Παρά τις δυσκολίες στην ανάπτυξη κανείς δεν αγχώθηκε όταν το ημίχρονο τελείωσε 0-0 κι ο Αστέρας είχε κερδίσει και μέτρα. Ηταν δεδομένο ότι η εικόνα θα ήταν διαφορετική στη συνέχεια γιατί ο ανήσυχος Μαρτίνς κάτι θα άλλαζε. Κι ο κόουτς έκανε το επιβεβλημένο: αφού ο νέος Ολυμπιακός είναι υπό κατασκευή, θα ήταν καλύτερο να ποντάρει σε δυο παίκτες σύμβολα των δυο προηγούμενων χρόνων της δουλειάς του. Στον περσινό Μασούρα και στον προπέρσινο Φορτούνη.
Χωρίς να κρύβεται απο την ευθύνη
Για την διάθεση του Μασούρα να μπει και να υποδυθεί ολόσωστα το τακτικό κομμάτι του ρόλου του δεν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία. Για το Φορτούνη, όμως, αμφιβολίες υπήρχαν. Προερχόταν από μια μέτρια για την κλάση του εμφάνιση στην Εθνική και από ένα αποκλεισμό στον τελικό που είναι δεδομένο πως τον πείραξε. Κι έπρεπε να μπει και ν αλλάξει μια ομάδα, που δεν φύσαγε (όπως πέρυσι στα play off), αλλά μια ομάδα που είχε ανάγκη κάποιον να την πάρει από το χέρι και να της αλλάξει ταχύτητα.
Χρειάστηκε ελάχιστος χρόνος για να καταλάβει κανείς πως στο κεφάλι του δεν κουβαλούσε παρά μόνο την θέληση να αποδείξει ότι παραμένει σημαντικότατος – ο μοναδικός ίσως από τους παίκτες αυτού του Ολυμπιακού που πρωταγωνιστεί όχι με την προσωπικότητα του, ή τη δύναμη του, ή την έκρηξή του ή το τρέξιμό του, αλλά με την τέχνη του. Δυο κούρσες στα δεξιά αναστάτωσαν την άμυνα του Αστέρα που περνούσε ένα ήσυχο βράδυ. Μια προσποίηση, ένα μάζεμα της μπάλας με το δεξί, ένα τούβλο με το αριστερό και το τοίχος του Ράσταβατς κατέρρευσε. Κι όταν μετά το γκολ ακούμπησε με το δάχτυλό του το στήθος του λέγοντας με τον τρόπο του πως «αυτός είναι ο Φορτούνης» είχα την βεβαιότητα ότι επέστρεψε. Όχι εκλιπαρώντας για χρόνο συμμετοχής, ούτε για να προσπαθεί να δείξει πως είναι καλά. Αλλά για να πάρει την κατάσταση στα χέρια του χωρίς να κρύβεται από την ευθύνη. Οπου και όσο μπορεί θα είναι πάλι ο Κώστας Φορτούνης.
Ηταν ωραίο να τον βλέπεις να πασάρει γρήγορα, να μαζεύει τη μπάλα και να επιταχύνει, να γυρνά για να την πάρει και να ανοίξει την αντεπίθεση. Ηταν ωραίο να ακούς τον αντίπαλο προπονητή να φωνάζει σε όλους τους παίκτες του ότι δεν πρέπει να τον χάσουν από τα μάτια τους. Ηταν ωραίο να έχεις την βεβαιότητα ότι λογικά αυτός θα είναι φέτος η μεγάλη μεταγραφή του Ολυμπιακού. Γιατί θα ανοίξει άμυνες, θα ομορφύνει το παιγνίδι, θα γίνει λόγος για να θυμηθείς τι σημαίνει ωραίο ποδόσφαιρο. Και όταν μπουν οι καινούργιοι, θα φανεί κι ακόμα πιο πολύ πως η μεσαία γραμμή που ετοιμάζεται (με παίκτες που με τη μπάλα είναι καλοί και ξέρουν να την κυκλοφορούν) είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του: ο Φορτούνης θα βρει σε αυτή και συνεργάτες και ακόλουθους και εργάτες και πρωτομάστορες. Για την ώρα πάντως βρήκε κάτι σημαντικότερο: τον εαυτό του. Καιρός ήταν.
Ο Μαρτίνς τα εξήγησε ωραία
Πέρα από το Φορτούνη (και τον πάντα αφανή ήρωα Γιώργο Μασούρα – ισόβιο κατακτητή κάθε Οσκαρ δεύτερου ρόλου, αν κάτι τέτοιο υπήρχε στο ποδόσφαιρο) μου άρεσε ο Μαρτίνς και για το κοουτσάρισμα του και για τις δηλώσεις του στο τέλος του ματς. Ο κόουτς έχει καταλάβει ότι οι πέντε αλλαγές είναι όπλο και για αυτό έκανε δυο στο ημίχρονο. Κυρίως όμως στέκομαι στο ότι είπε ότι γνωρίζει ότι η ομάδα δεν είναι έτοιμη και ότι το ματς με την Ομόνοια είναι δύσκολο εξαιτίας αυτής της ανετοιμότητας.
Ένα πρόβλημα για να το λύσεις δεν το κρύβεις. Δεν ξέρω τι θα αλλάξει ο κόουτς για να παρουσιάσει απέναντι στους μαχητικούς Κύπριους μια πιο σεταρισμένη ομάδα – μου φτάνει που είπε μετά από ένα ματς που τελείωσε με 3-0 πως πολλά δεν του άρεσαν. Στην αντίθετη περίπτωση θα μιλούσα για καμπανάκια συναγερμού, αλλά δεν χρειάζεται. Ο Μαρτίνς είδε το ματς σωστά και αν στάθηκε στις αδυναμίες είναι γιατί αυτή τη στιγμή έτσι πρέπει. Είμαι βέβαιος ότι απόλαυσε και τον Φορτούνη. Ο σκοπός του είναι να τον κάνει κι αυτόν ένα σοβαρό επαγγελματία που θα παλεύει για τη φανέλα του βασικού, θα σκίζεται στην προπόνηση για να την κερδίζει και μια μέρα, όταν κάνει κάτι σπουδαίο, θα δείξει αυτόν με το δάχτυλο για να του αφιερώσει το γκολ του. Μέχρι να γίνουν όλα αυτά, ο Φορτούνης αρκεί να μας θυμίζει ποιος είναι. Κι ότι επέστρεψε…
Πηγή: Κάρπετ Show
