Του Νίκου Παπαδογιάννη
Αυτό που υποψιαζόμουν από καιρό, το έμαθα χθες από αρμόδια χείλη, από τους αιθέρες της (έναρξη γκρίζας διαφήμισης) ολοκαίνουριας σαββατιάτικης εκπομπής μου στον Over FM 104,9 (λήξη γκρίζας διαφήμισης).
Όταν στη συντροφιά του Γιάννη Αντετοκούνμπο θέλουν να σαρκάσουν με πικρό χιούμορ τους Έλληνες αμφισβητίες του, καλαμπουρίζουν ως εξής: «Μπράβο Γιαννάρα για το MVP, με το καλό να αξιωθείς να πάρεις και το βραβείο του ΠΣΑΤ».
Ναι, το βραβείο του Συνδέσμου του ελληνικού αθλητικού Τύπου, για τον «αθλητή της χρονιάς». Αυτό που πότε καταλήγει στα χέρια του άξιου Λευτέρη Πετρούνια, πότε σε εκείνα του σπουδαίου Στέφανου Τσιτσιπά, αλλά ουδέποτε μέχρι τώρα σε αυτά του κορυφαίου μπασκετμπολίστα του πλανήτη.
«Δεν τα ήξερα τα κατορθώματα του Γιάννη, αλλά έχεις απόλυτο δίκιο τώρα που μου τα αραδιάζεις, το φετινό έπαθλο έπρεπε να το πάρει αυτός», μου είπε τον περασμένο Δεκέμβρη, καταμεσίς σε κάποιο άλλο παρεάκι, ο αθλητικός ψυχολόγος του Τσιτσιπά, Κώστας Περγαντής. Πιθανότατα θα συμφωνούσε μαζί του και ο ίδιος ο Στέφανος.
Αρκετά, όμως, με τις ιδιωτικές και τις σχεδόν ιδιωτικές συνομιλίες. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μας έφτασε σε τέτοιο σημείο, με τη σαρωτική του πορεία, ώστε να κερδίζει διαδοχικά MVP στο ΝΒΑ και εμείς να το αντιμετωπίζουμε ως ρουτίνα.
Στην εκπομπή, που λέγαμε, αφήσαμε τη σχετική ανάλυση για το δεύτερο μέρος, σαν να επρόκειτο για μικρομεσαίο ειδησάριο που αφορούσε κάποιον ξένο! Σημεία των καιρών…
Θελήσαμε να φιλοξενήσουμε και τον ίδιο τον Γιάννη, για να μας τα πει καλύτερα, αλλά τον πετύχαμε σε βαθύ ύπνο λόγω τζετ λαγκ. Αντ’ αυτού, μίλησε ο Έλληνας εκπρόσωπός του, ο Γιώργος Πάνου.
Και μας αποκάλυψε αυτό που έγραψα στον πρόλογο. «Μπράβο Γιάνναρε, με το καλό να πάρεις και το βραβείο του ΠΣΑΤ». Πλάκα πλάκα, αυτό είναι το μοναδικό ατομικό αριστείο που λείπει από τη συλλογή του.
Ο ίδιος ο MVP, βέβαια, δήλωσε ότι θα τα αντάλλασσε όλα με ένα (ή περισσότερα) δαχτυλίδι πρωταθλητή στο ΝΒΑ ή, συμπληρώνω εγώ, με ένα Ολυμπιακό μετάλλιο φορώντας τα μπλε.
Ο Γιώργος Πάνου («ο άνθρωπος που κάποτε γέμιζε το ψυγείο του Γιάννη», όπως έγραψε ο Δημήτρης Παπανικολάου) κλήθηκε να ρίξει μέσω των ερτζιανών να ρίξει λίγο φως στην υπόθεση, με την αυθεντία του ανθρώπου που γνωρίζει από μέσα την πιάτσα του ΝΒΑ και τον ίδιο τον Greek Freak.
Και είπε αυτό που φανταζόμουν, αλλά δεν έχει ακουστεί ποτέ από τα χείλη του παίκτη. Ο Γιάννης απεχθάνεται τις Υπερομάδες, τις Super Teams που φτιάχνονται με τη στρατολόγηση 2-3 αστέρων για να αποκτήσουν τίτλους fast track κατά παραγγελία.
Τους φετινούς Λέικερς τους εξαιρεί από την κριτική, όχι λόγω ΛεΜπρόν, αλλά λόγω …Κώστα. Δείτε, που ο μικρός Κωστάκης μπορεί να γιορτάσει τίτλο πριν από τον Μεγάλο Αδελφό του, με ή χωρίς δαχτυλίδι πιστοποίησης.
Λέω «χωρίς», διότι απ’ όσο γνωρίζω οι παίκτες που δεν έχουν συμμετοχή στα πλέι-οφ εξαιρούνται από τη μοιρασιά των τροπαίων. O Kώστας Αντετοκούνμπο έχει αγωνιστεί σκάρτα 20 λεπτά στην παρθενική του χρονιά στους Λέικερς, όλα στην κανονική περίοδο (5 αγώνες).
Όλα δείχνουν, ότι η πρώτη σημαντική «Decision» της καριέρας του Γιάννη θα είναι να παραμείνει στο γκρίζο Μιλγουόκι και να δημιουργήσει ο ίδιος κουλτούρα πρωταθλητισμού, σε μία ομάδα όπου όλα θα περνούν από τα δικά του χέρια.
Εντός και εκτός γηπέδου. Οι Μπακς είναι η δική του ομάδα, ολόδική του, με τρόπο που δεν θα γίνουν ποτέ δικοί του οι Μπακς ή οι Χιτ ή οι Σέλτικς ή οι Μάβερικς.
Αυτή η σκέψη ιντριγκάρει και οιστρηλατεί τον Γιάννη, περισσότερο και από τη φαντασίωση μίας επινίκιας παρέλασης σε κάποιο άγνωστο στον ίδιο Μαϊάμι ή Σαν Φρανσίσκο. Βεβαίως, θα πρέπει πρώτα να πειστεί ότι η φλόγα παραμένει αναμμένη και άσβεστη.
Οι Μπακς έχουν με το μέρος τους τον κανονισμό και μπορούν να του προσφέρουν περισσότερα χρήματα από κάθε σφετεριστή, αλλά αυτό από μόνο του δεν αρκεί ούτε είναι καθοριστικό κριτήριο για κάποιον που και σήμερα εισπράττει 50 εκατομμύρια δολάρια ετησίως.
Μικρές πινελιές, όπως η απόκτηση του Θανάση που για να είμαστε τίμιοι δεν είναι αγωνιστικά απαραίτητος στους Μπακς, ασφαλώς παίζουν τον ρόλο τους.
Εάν ο Γιάννης έδινε προτεραιότητα στα πάρτι και στα λαμπερά φώτα, μπορεί η συζήτηση να γινόταν με διαφορετικούς όρους. Αλλά αυτός ο αθεόφοβος προτιμάει για παρέα τη σύντροφό του, τον γιο του, τα αδέλφια του, ακόμα και τη μαμά του.
Η οικογένειά του τον δίδαξε να εκτιμά όσα έχει και να χύνει τόννους ιδρώτα για να κερδίσει όσα ονειρεύεται. Όχι να ζητάει βοήθεια από τον Στεφ Κάρι και τον Κλέι Τόμπσον για να πάρει ετοιμοπαράδοτο πρωτάθλημα.
Το ίδιο βράδυ που ετοιμάζαμε την εκπομπή, ο ΛεΜπρόν Τζέιμς οδηγούσε τους Λέικερς στο 1-0 επί των Νάγκετς στους δυτικούς τελικούς και δήλωνε τσαντισμένος επειδή κέρδισε μόλις το 15% των ψήφων για την πρωτιά.
Πού την άφησε, τη γαλαντομία με την οποία αντιμετώπιζε μέχρι σήμερα τον Γιάννη και τους άλλους αντιπάλους του; Θα συνεχίσει μέχρι τέλους το παραπονιάρικο τροπάριο, ο «Βασιλιάς» των τριών τίτλων και των πολλών χαμένων τελικών;
Θα έφτανε μέχρι την τετράδα, αν είχε για υπολοχαγό τον Μίντλετον αντί του Άντονι Ντέιβις; Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει, ότι ο Γιάννης κατέκτησε άξια τον τίτλο του MVP, δεδομένου ότι οι κάλπες κλείνουν με το φινάλε της κανονικής περιόδου.
Το δείγμα γραφής που παρέδωσε ο άνθρωπός μας στα 63 παιχνίδια των Μπακς ήταν εκτυφλωτικό, είτε εξεταστεί με γνώμονα τους στατιστικούς δείκτες είτε με κριτήριο το γυμνό μάτι.
Σύμφωνοι, ο ΛεΜπρόν αναμόρφωσε τους Λέικερς, ο Χάρντεν πήρε στις πλάτες του το τσίρκο των Ρόκετς και ο Ντόντσιτς έβγαλε μάτια με τους Μάβερικς. Aλλά ποιος από αυτούς μπορεί να κολλήσει τον τίτλο του Αμυντικού της Χρονιάς σε μία statline 30 πόντων, 14 ριμπάουντ, 6 ασίστ;
Προσωπικά δέχομαι ότι ο Γιάννης δεν είναι ούτε ο καλύτερος παίκτης του κόσμου εν έτει 2020 ούτε καν ο καλύτερος αμυντικός. Τονίζω όμως ότι ουδείς άλλος προσφέρει συγκρίσιμο πακέτο και ουδείς μπορεί να προσθέσει στο ίδιο κλάσμα τους παράγοντες ηλικία, χαρακτήρας, εργατικότητα, περιθώριο εξέλιξης.
Για να το πω διαφορετικά, δεν υπάρχει GM ή προπονητής με τα σύγκαλά του που σήμερα θα διάλεγε άλλον παίκτη για να χτίσει ομάδα γύρω του.
Η φετινή αποτυχία των Μπακς και η μέτρια δική του απόδοση στα πλέι-οφ αποτελούν οδυνηρό αγκάθι, αλλά οι δικαιολογίες είναι πολλές και ισχυρές.
Οι τελικοί του ΝΒΑ θα έχουν τον δικό τους MVP και αυτός δεν θα λέγεται Γιάννης Αντετοκούνμπο. Διαβάζεται, όμως, και διαφορετικά η εξίσωση.
Ποιος από όσους σήμερα συνυπογράφουν τη γκρίνια του ΛεΜπρόν θα παραμείνει στο πλευρό του, εάν οι Λέικερς αποκλειστούν από το ταπεινό Ντένβερ ή χάσουν στους τελικούς από Μαϊάμι ή Βοστώνη; Σίγουρα κανένας.
Ο Χάρντεν είχε τους δικούς του υποστηρικτές, μέχρι που απομυθοποιήθηκε με τη σειρά του -για πολλοστή χρονιά- στα φετινά πλέι-οφ. Το ίδιο συνέβη με τον Καουάι Λέναρντ και με κάμποσους άλλους υποψηφίους.
Επειδή ακριβώς τα πλέι-οφ έχουν τη δική τους φούσκα, μπορεί μεθαύριο να πιούμε όλοι νερό στο όνομα του Μάρκους Σμαρτ ή του Νίκολα Γιόκιτς, παραμερίζοντας τον ΛεΜπρόν, τον Γιάννη και τον Λούκα.
Αλλά αυτή θα είναι μία εντελώς διαφορετική συζήτηση. Στο κάτω κάτω, ούτε οι προαναφερθέντες κέρδισαν ποτέ το βραβείο του ΠΣΑΤ.
Πηγή: Gazzetta
