Του Βασίλη Σαμπράκου
Η βάση του συλλογισμού που αναπτύσσω σχετικά με τη σημερινή εικόνα του Παναθηναϊκού είναι αυτή της κατανόησης των συναισθημάτων που δημιουργεί στους φίλους του Παναθηναϊκού η κακή αρχή στο πρωτάθλημα, όπως αυτή ορίζεται με μέτρο την βαθμολογική συγκομιδή. Σε μια εποχή που έχει πολύ σοβαρότερα θέματα να τον απασχολούν και να τον προβληματίζουν στη ζωή, ο φίλος του Παναθηναϊκού δεν χρωστά να κάνει δεύτερες σκέψεις ώστε να έχει επίγνωση της σημερινής κατάστασης της ομάδας του· βλέπει τα παιχνίδια και το θέαμα δεν τον αφήνει ικανοποιημένο, κι ύστερα κοιτάζει την βαθμολογική συγκομιδή και οδηγείται στο «δεν αρχίσαμε καλά» συμπέρασμα και «τα βάζει» με τον προπονητή.
Συνεπώς ναι, ο απλός κόσμος μπορεί να στεναχωριέται, να δυσφορεί ή και να απογοητεύεται. Μπορεί να ισχύει όμως το ίδιο για την διοίκηση και ειδικά τον μεγαλομέτοχο, που λαμβάνει τις αποφάσεις; Είναι δυνατόν ένας ιδιοκτήτης που προσέλαβε πριν από δύο μήνες έναν προπονητή να τον αμφισβητεί σήμερα; Μπορεί ένας ιδιοκτήτης να έκρινε μέσα σε 71 ημέρες και 2 επίσημα παιχνίδια έναν προπονητή και να έφτασε σε συμπέρασμα σχετικά με το αν «κάνει» ή όχι; Και πώς ορίζεται, αλήθεια, το «κάνει»; Δηλαδή, ποιοι είναι οι στόχοι που έθεσε ο Παναθηναϊκός στον προπονητή του και για ποιο διάστημα;
Στην διαδικασία πρόσληψης ενός προπονητή, ο σύλλογος βάζει μαζί του τους στόχους, που είναι συγκεκριμένοι, σαφείς και μετρήσιμοι. Διοίκηση και προπονητής συμφωνούν στο χρονικό πλαίσιο της αξιολόγησης αλλά και στα μέτρα της αξιολόγησης, τα οποία δεν είναι μόνο οι βαθμοί συγκομιδής. Μπορούμε να γνωρίζουμε τους στόχους που τέθηκαν από τον Γιάννη Αλαφούζο στον Ντάνι Πογιάτος; Αν όχι, πώς μπορούμε να ξέρουμε πότε και μέσα από ποια μέτρα αξιολογείται και κρίνεται;
Πριν από 71 ημέρες ο Παναθηναϊκός βρήκε νόημα να προσλάβει έναν προπονητή που δεν έχει ξαναδουλέψει ποτέ σε σύλλογο με την ευθύνη του πρώτου προπονητή μιας «αντρικής» ομάδας. Τον προσέλαβε βάζοντάς του ως στόχο να φτιάξει μια νέα ομάδα, σχεδόν από την αρχή. Τον προσέλαβε γνωρίζοντας ότι η ιδέα του για το παιχνίδι είναι το ποδόσφαιρο κατοχής και ότι η νοοτροπία του είναι επιθετική/δημιουργική. Και του ανέθεσε το έργο να φτιάξει μια νέα ομάδα σε μια ξένη για αυτόν χώρα για πρώτη φορά στη ζωή του. Και κοντά σε αυτό, ο Παναθηναϊκός τον προσέλαβε γνωρίζοντας ότι σε ένα καλοκαίρι πρωτόγνωρο ιστορικά λόγω των επιπτώσεων του κορονοϊού η ομάδα θα δουλέψει στην προετοιμασία της με έναν προπονητή που δεν είχε ποτέ του στο παρελθόν την πρώτη ευθύνη οργάνωσης μιας προετοιμασίας.
Σήμερα στο ποδόσφαιρο, παντού στην Ευρώπη, δοκιμάζονται και «υποφέρουν» προπονητικά επιτελεία με πολύ μεγάλη εμπειρία και πολύ υψηλή τεχνογνωσία λόγω κορονοϊού. Στο γήπεδο μένουν από δυνάμεις ή παρουσιάζουν μεταπτώσεις στις εντάσεις τους ομάδες του επιπέδου του Champions League, οι οποίες καθοδηγούνται από την ελίτ των προπονητών τεχνικής και φυσικής κατάστασης. Αν λοιπόν αντιμετωπίζουν προβλήματα αυτοί λόγω των πρωτόγνωρων καταστάσεων που αντιμετωπίζουν, πώς να μην δυσκολεύεται ένας πρώτος προπονητής ηλικίας 71 ημερών; Αν μένει από δυνάμεις στο β’ ημίχρονό της η Σίτι του Γκουαρδιόλα απέναντι στην Λέστερ, πώς να μοιάζει «αδιανόητο» το να μένει από δυνάμεις ο καινούργιος Παναθηναϊκός του πρωτόπειρου Πογιάτος στο β’ ημίχρονο του αγώνα με την ΑΕΛ;
Αυτό που αντιλαμβάνομαι, αποκωδικοποιώντας και ερμηνεύοντας τα σημάδια της ατμόσφαιρας που διαμορφώνεται στον Παναθηναϊκό, είναι ότι ο Πογιάτος «κινδυνεύει» να μη τις κάνει ούτε 100 τις ημέρες του ως πρώτος προπονητής του συλλόγου. Το «δικαιολογεί» αυτό η αγωνιστική εικόνα του Παναθηναϊκού; Δεν υπάρχει τίποτε που να δικαιολογεί την απόφαση απομάκρυνσης ενός προπονητή μετά από -100 ημέρες, εκτός και αν ένας προπονητής κάνει κάτι πολύ ακραίο, δηλαδή «στήνει» παιχνίδια. Η εικόνα του Παναθηναϊκού στο πρώτο ημίχρονο του τελευταίου του αγώνα όχι μόνο δεν «δικαιολογεί» τόσο μεγάλη πίεση προς τον προπονητή, αλλά το αντίθετο, ήταν και ένα σχετικά θετικό σημάδι. Είχε ενδιαφέρον ο Παναθηναϊκός του α’ ημιχρόνου στο ματς με την ΑΕΛ.
Μπορούσε να «απαιτεί» από τον Πογιάτος ο Παναθηναϊκός κάτι καλύτερο από αυτό που είδε στα δύο πρώτα επίσημα παιχνίδια; Όχι. Διότι βλέπει κάτι φυσιολογικό: μια πολύ καινούργια, και γι’ αυτό πολύ ανώριμη ομάδα, η οποία θέλει να παίξει σύνθετο ποδόσφαιρο που θα βασίζεται στην ποιοτική κατοχή της μπάλας. Μια ομάδα με μεγάλα σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή της, η οποία επηρεάζεται πολύ από τα σκαμπανεβάσματα στην φυσική κατάστασή της. Κι έναν προπονητή που δεν έχει απολύτως καμία προηγούμενη εμπειρία στην διαχείριση τέτοιων καταστάσεων, ο οποίος το κάνει για πρώτη φορά στη ζωή του και μάλιστα μακριά από τη χώρα του και σε ένα τόσο δύσκολο και ιστορικά απρόβλεπτο φθινόπωρο σαν αυτό, το πρώτο του κορονοϊού. Κάποιος που προσλαμβάνει έναν προπονητή αυτού του υποβάθρου σε ένα τόσο περίεργο καλοκαίρι, τον προσλαμβάνει με επίγνωση και γι’ αυτό τον προσλαμβάνει με τη νοοτροπία ότι θα τον κρίνει στον δεύτερο χρόνο της δουλειάς του. Με αυτή τη νοοτροπία προσέλαβε τον Πογιάτος ο Αλαφούζος; Την απάντηση θα μας την δώσει η ιστορία.
Πηγή: Gazzetta
