Του Νίκου Παπαδογιάννη
Ομολογώ ότι ένα -ρομαντικό- κομμάτι του εαυτού μου ονειρευόταν τελικούς Σέλτικς-Λέικερς (και τίτλο στη Βοστώνη) και θρήνησε τον αποκλεισμό των εξαιρετικών Σέλτικς από τους Χιτ.
Ωστόσο, η εποχή δεν σηκώνει ρομαντισμούς. Ο τίτλος της πρωταθλήτριας Ανατολής κατέληξε στο Μαϊάμι (που ξεκίνησε ως αουτσάιντερ με απόδοση 60 προς 1) και το μπάσκετ, όπως το μάθαμε και αγαπήσαμε, ήπιε γλυκό κρασί.
Το ξανάγραψα σε προηγούμενο σημείωμα και το επαναλαμβάνω, τώρα που οι φιναλίστ βρίσκονται στην αφετηρία. Έχω ξετρελαθεί με το μπάσκετ των Χιτ και θα ανοίξω σαμπάνια αν δω τα δάχτυλά τους στολισμένα με δαχτυλίδια.
Συγχωρήστε με για τις απανωτές αναφορές στο αλκοόλ, αλλά έχω ακόμη στα ρουθούνια μου έντονη τη μυρωδιά του καμπανίτη, από το επινίκιο πάρτι που έζησα το 2006 στο Ντάλας.
Tότε (παραμονές Σαϊτάμα) ο Λεμπρόν ήταν ακόμη βασιλιάς χωρίς στέμμα στο Κλίβελαντ και θα παρέμενε άτιτλος για άλλα 6 χρόνια. Αφεντικό στο ΝΒΑ ήταν ο μετέπειτα συνοδοιπόρος του, Ντουέιν Ουέιντ.
Ο Έρικ Σπόλστρα καθόταν ήδη στον πάγκο της Χιτ, σε ρόλο τρίτου βοηθού όμως, με αφεντικό τον Πατ Ράιλι που είχε αναλάβει την ομάδα στα μέσα της σεζόν αντικαθιστώντας τον Σταν Βαν Γκάντι.
Είχε ήδη τον τίτλο του προέδρου, αλλά στις ελεύθερες ώρες του ασκούσε την παλιά του τέχνη! Οι κακοήθεις είπαν ότι έφαγε τον Βαν Γκάντι για να του κλέψει τη δόξα…
Η ομάδα που έχτισε ο Ράιλι γύρω από τον σούπερμαν Ουέιντ ήταν ποτισμένη με καντάρια πείρας και ποιότητας: Σακίλ Ο’Νηλ, Αλόνζο Μόουρνινγκ, Γκάρι Πέιτον, Αντουάν Ουόκερ, Τζέισον Ουίλιαμς, Τζέιμς Πόουζι, αλλά και ο Ουντόνις Χάσλεμ, που συνεχίζει μέχρι σήμερα.
Βρέθηκε να χάνει από την ταξιαρχία του Nτιρκ Νοβίτσκι με 2-0, αλλά απάντησε με 4 απανωτές νίκες και κατάκτησε τον παρθενικό της τίτλο, μέσα στο σπίτι του αντιπάλου.
Εάν οι Μάβερικς κατόρθωναν να κερδίσουν τους δύο τελευταίους τελικούς εντός έδρας, θα κατακτούσαν αυτοί το πρωτάθλημα.
Επειδή ο παλιός -των ήδη τεσσάρων τίτλων- είναι αλλιώς, ο Ράιλι έτρεξε στο γραφείο του με τη λήξη του 6ου αγώνα και φόρεσε ένα πρόχειρο μπλουζάκι για τα πανηγύρια.
Μετά από τόσους τίτλους με τους Λέικερς, δεν ήθελε να καταστρέψει με σαμπάνια άλλο ένα από τα πανάκριβα Αρμάνι κοστούμια του!
Αρκετά, όμως, με τη νοσταλγία και τις ονειροπολήσεις. Οι Μαϊάμι Χιτ του 2020 δεν θυμίζουν τους «15 strong» του 2006, αλλά -σε μένα τουλάχιστον- το Σαν Αντόνιο της προηγούμενης δεκαετίας.
Πλησιάζουν το τέλειο μπάσκετ περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα που έχω δει έξω από τα σύνορα του Τέξας.
Χωρίς να αρνούνται το δόγμα της νέας εποχής (με το τρέξιμο και τα πολλά τρίποντα), μοιάζουν βγαλμένοι από το κομπιούτερ του προπονητή και τα κάνουν όλα σωστά.
Σχεδόν όλα τα σουτ προκύπτουν από σωστή κυκλοφορία της μπάλας και γίνονται υπό καλές προϋποθέσεις. Κανένας δεν παριστάνει τον Χάρντεν της Φλόριντα.
Δημιουργία υπάρχει από όλες σχεδόν τις θέσεις της πεντάδας, αρκεί να σκεφτεί κανείς ένα σχήμα με Ντράγκιτς, Χίρο, Μπάτλερ, Ιγκουοντάλα, Αντεμπάγιο: πέντε πλέι-μέικερ.
Έχει σουτέρ, έχει και χαμάληδες. Έχει φαιά ουσία, έχει και ιδρώτα. Μπορεί να παίξει small ball όταν χρειαστεί, αλλά το Σχέδιο Α της περιέχει τον κορυφαίο, ίσως, σέντερ του σημερινού ΝΒΑ.
Ο προπονητής αρνείται τον δογματισμό, είναι παρεμβατικός και δεν φοβάται τις ανορθογραφίες (όπως τις άμυνες ζώνης) ούτε τις διορθωτικές κινήσεις (με τον «Ιγκυ» αντί του Ολίνικ πίσω από τον Αντεμπάγιο).
Οι παίκτες του μοιάζουν σαν έτοιμοι από καιρό, όχι μόνο για να παρουσιάσουν τον καλό εαυτό του χειμώνα, αλλά και για να πετύχουν υπερβάσεις όπως του Τάιλερ Χίρο ή του Τζέι Κράουντερ.
Το rotation έσφιξε όπως επιβάλλεται στα πλέι-οφ, αλλά μια στο τόσο επιστρατεύονται καμικάζι από την άκρη του πάγκου, όπως ο Ναν ή ο Ντόζιερ ή ο Τζόουνς ή ο Σόλομον Χιλ που εμφανίστηκε ξεκούδουνα στο τελευταίο ματς με τους Σέλτικς.
Όλα τα ανωτέρω στοιχεία, μαζί με άλλα προτερήματα που δεν φαίνονται στη στατιστική (όπως η υπομονή, η άρτια προετοιμασία και ο υψηλότατος δείκτης αυτοσυγκέντρωσης) έφτιαξαν μία ομάδα να την πιεις στο ποτήρι, που σχεδόν αδικείται από το εκκωφαντικό 12-3 που πέτυχε απέναντι σε Μπακς και Σέλτικς!
Θα κατακτήσουν και τον τίτλο οι Χιτ; Πιθανότατα όχι, αφού η άυλη δυναμική του L.A. μετά τον τραγικό θάνατο του Κόμπι Μπράιαντ και η εκτυφλωτική προσωπικότητα του ΛεΜπρόν Τζέιμς φέρνουν τους Λέικερς στη σωστή πλευρά της σκακιέρας.
Το τετ-α-τετ του Άντονι Ντέιβις με τον Μπαμ Αντεμπάγιο μέσα στις ρακέτες θα κρίνει πολλά, αν και οι Λέικερς έχουν πολλά κορμιά για να απαλλάξουν τον Ντέιβις από τη φθορά.
Ο ΛεΜπρόν -όπως πάντοτε- κάνει τους πάντες γύρω του να παίζουν καλύτερα, να μοιάζουν καλύτεροι και να νιώθουν καλύτεροι.
Στο ξεκίνημα των πλέι-οφ έγραφα ότι οι Λέικερς και οι Μπακς καλούνται να απαντήσουν στο στοίχημα «μεγάλη ομάδα χωρίς μεγάλους γκαρντ», αλλά έκανα λάθος: ο ΛεΜπρόν Τζέιμς είναι ο πραγματικός κουμανταδόρος αυτής της ομάδας και ουδείς είναι μεγαλύτερος από δαύτον.
Εκτός των άλλων, δίνει την εντύπωση ότι εξοικονόμησε αρκετή ενέργεια στη διάρκεια της σεζόν ώστε να παίξει και άμυνα, τώρα που μετράει. Εάν με ρωτήσει κάποιος αν θεωρώ σημαντικότερο εφόδιο την ποιότητά του ή την πείρα του, θα δυσκολευτώ να απαντήσω.
Ο αιωνίως υποτιμημένος Ρατζόν Ρόντο είναι πρόσωπο κλειδί σε αυτή την ομάδα, αφού προσφέρει κουμάντο παγκόσμιας κλάσης όταν ξεκουράζεται ο ΛεΜπρόν, καμουφλάροντας τα γνωστά μειονεκτήματά του.
Ο Ντάνι Γκριν αποτελεί ένα ακόμη οδόφραγμα στην άμυνα, ο Κάλντγουελ-Πόουπ σουτάρει τόσο καλά όσο οι βομβαρδιστές της άλλης πλευράς, ενώ ο κάπως αινιγματικός Κούζμα μπορεί να γίνει τρίτος πόλος σκοραρίσματος, στην καλή του βραδιά.
Οι Χιτ δεν έχουν τη στόφα των Λέικερς ούτε το know-how των παικτών που έχουν ήδη περπατήσει αυτά τα κατατόπια. Επίσης, θέλω να πιάσω τον Καρούζο και να το φιλήσω. Ορίστε, το είπα.
Αλλά εγώ είμαι με τους άλλους. Με το Μαϊάμι και με τη Ζέστη του.
Επειδή αγαπώ το μπάσκετ της Ανατολής και του προπονητή, επειδή θυμάμαι τις δύσκολες πρώτες μέρες και την παιδική ηλικία αυτής της ομάδας με μπροστάρη τον Ρόνι Σεϊκέλι, επειδή πριν τον Ντόντσιτς υπήρχε ο Ντράγκιτς, επειδή Πατ Ράιλι και Αλόνζο Μόουρνινγκ, επειδή ο Μπαμ είναι ή θα γίνει ανώτερος του Γιόκιτς, επειδή έχουν προπονητή μετανάστη από την Ασία, επειδή θα είναι χρήσιμο να λέμε ότι οι Μπακς έχασαν και φέτος από τους μετέπειτα πρωταθλητές, επειδή οι Χιτ προσφέρουν έναν τυφλοσούρτη για κάθε ταπεινό, μακριά από τη λογική των superteams.
Δεν θα με χαλάσει, όμως, να το πάρουν οι Λέικερς και να το αφιερώσουν στη μνήμη του Κόμπι Μπράιαντ. Δεν είναι κάτι που μου συμβαίνει συχνά, αλλά φέτος τις συμπαθούσα όλες τις ομάδες που έφτασαν στην τελική ευθεία του τίτλου.
Moυ έφτανε, μοναχά, να αποκλειστεί το Χιούστον.
Αυτά τα ολίγα πριν το τζάμπολ για να ανοίξουμε την αυλαία, κάπως επιφανειακά και ερασιτεχνικά, χωρίς τεχνική ανάλυση και περίπλοκες στατιστικές.
Έτσι το προτιμώ εγώ το ΝΒΑ, με παιδιάστικο βλέμμα, παιχνίδι ηρώων μεγαλύτερων από τη ζωή. Όπως Λάρι εναντίον Μάτζικ, Σέλτικς-Λέικερς της εφηβικής μου ηλικίας.
Εύχομαι σε όλους καλή διασκέδαση, απολαυστικό ξενύχτι και ας κερδίσει ο καλύτερος, δηλαδή το Μαϊάμι.
Πηγή: Gazzetta
