Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Ο ΠΑΟΚ απέναντι στην Κράσνονταρ είχε την μεγαλύτερη ευκαιρία της ιστορίας του για να βρεθεί επιτέλους στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Και την κλώτσησε, παραπατώντας από το άγχος του.
Προφανώς οι σφαλιάρες από Έστερσουντ και Σλόβαν ήταν μεγάλες και εξαιρετικά επιζήμιες. Ωστόσο η ήττα από τους Ρώσους είναι πιθανόν η πιο οδυνηρή στην σύγχρονη ιστορία του συλλόγου. Ναι, ο ΠΑΟΚ βρίσκεται στο κέρδος αυτό το παράξενο καλοκαίρι – φθινόπωρο. Προκρίθηκε στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ, έκανε δυο μεγάλες νίκες που του έδωσαν πρεστίζ και χρήμα, ειδικά απέναντι στην Μπενφίκα πέτυχε να ακουστεί ξανά το όνομά του σε όλη την Ευρώπη, εξορθολόγησε το μπάτζετ του και απλώς κυνήγησε το όνειρο, το οποίο εδώ που τα λέμε, όταν τελείωναν τα περυσινά πλέι – οφ ελάχιστοι θεωρούσαν εφικτό.
Με πιο απλά λόγια, αν όντως ο ΠΑΟΚ απέναντι στην Κράσνονταρ είχε μια ιστορική ευκαιρία, την δημιούργησε ο ίδιος για τον εαυτό του, όχι η κληρωτίδα.
Ωστόσο, ξεπερνώντας την Μπενφίκα βρήκε απέναντι του μια ομάδα με πολύ ελαφριά ευρωπαϊκή φανέλα, χωρίς εμπειρία, χωρίς πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, με ποιότητα αλλά και κενά στο παιχνίδι της και με εύθραυστη ψυχολογία. Μια ομάδα, επιπλέον, που ήρθε στη Θεσσαλονίκη με βασικές απουσίες και επί 60 λεπτά έμοιαζε έτοιμη να καταρρεύσει αν πιεστεί ή αν της στράβωνε το ματς.
Μια ομάδα, εν κατακλείδι, την οποία με βάση την εικόνα των αγώνων, ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε να έχει νικήσει δυο φορές και να έχει προκριθεί χωρίς άγχος. Δεν πρόκειται για υπεροψία. Πρόκειται για την πραγματικότητα που μας έδειξε το χορτάρι. Ο ΠΑΟΚ αποδείχθηκε λίγος για να την διαχειριστεί. Αντί να νικήσει δυο φορές, ηττήθηκε και τις δυο. Και όχι – μόνο – από ατυχία, επειδή η πουτάνα η μπάλα δεν έμπαινε μέσα, επειδή ο Μιχαηλίδης έβαλε αυτογκολ με τακουνάκι, επειδή το τόπι στην Ρωσία πήγε δοκάρι και έξω ενώ στην Τούμπα δοκάρι και πίσω στα πόδια των Ρώσων ή άλλα τέτοια παρηγορητικά. Αλλά επειδή προσέγγισε λάθος όλο το τελευταίο δεκαήμερο.
Ακόμα κι αν αφήσουμε έξω τα υπόλοιπα, μόνο για το 90λεπτο της Τετάρτης θα μπορούσαμε να γράψουμε χίλιες λέξεις. Ας σταθούμε σε αυτό: το ποδόσφαιρο εκδικείται. Όταν δεν έχεις δεξιό μπακ και παροπλίζεις έναν από τους σημαντικότερους στην ιστορία του κλαμπ, τότε όλες οι καλές αντεπιθέσεις σου, μαζί με την μεγαλύτερη ευκαιρία του ματς, θα πέσουν στα πόδια και στο κεφάλι του φιλότιμου Κρέσπο, μόνο και μόνο για να φανεί ακόμα περισσότερο πόσο ανεπαρκής είναι δημιουργικά – επιθετικά.
Περισσότερο από τακτικές και σχέδια (το σχέδιο του Αμπέλ ήταν καλό και στις δυο αναμετρήσεις – οι παρεμβάσεις του και οι επιλογές σου σε πρόσωπα, δεν ήταν) εκείνο που μέτρησε ήταν η πνευματική ανετοιμότητα του ΠΑΟΚ. Ούτε μάτι που γυαλίζει, ούτε πάθος, ούτε συναίσθηση της περίστασης. Ή ίσως υπερβολική συναίσθηση της περίστασης. Οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές του «Δικεφάλου» έμοιαζαν αγχωμένοι, μαγκωμένοι, νευρικοί σχεδόν σε όλο το παιχνίδι. Πλην ελαχίστων, η πίεση δεν τους έδωσε ώθηση, τους λύγισε. Όσο εύθραυστη έμοιαζε η Κράσνονταρ, άλλο τόσο και περισσότερο ήταν τελικά ο ΠΑΟΚ.
Και σε αυτό, εγώ λέω, έπαιξαν ρόλο και όλα όσα συνέβησαν από τον αγώνα με την Μπενφίκα έως και χθες: η πώληση Άκπομ, το εκτενές ροτέισιον και οι απώλειες βαθμών στην Ελλάδα, η καθυστέρηση σε καίριες μεταγραφές, ο παραγκωνισμός προσωπικοτήτων όπως ο Μάτος και ασφαλώς ο Άντρε, εντάσσονται στην λάθος διαχείριση που ανέφερα ήδη. Σε βράδια λεπτομερειών, όλα παίζουν ρόλο και όλα μπορούν να αλλάξουν τις ισορροπίες.
Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Ο ΠΑΟΚ ούτε φέτος θα είναι στους Ομίλους. Κι αυτό πονάει. Αλλά δεν ακυρώνει την σε γενικές γραμμές καλή δουλειά που έχει γίνει το περασμένο δίμηνο.
Τώρα χρειάζεται ψυχραιμία και προσήλωση στο πλάνο. Εφόσον όλοι – προπονητής, τεχνικός διευθυντής, διοίκηση – βρίσκονται στην ίδια σελίδα, τότε ας συνεχίσουν να εργάζονται ενωμένοι. Ο ΠΑΟΚ ήταν στην σέντρα του αγώνα της Τετάρτης, ακριβώς εκεί που ήθελε. Αν δουλέψει σωστά, τότε θα βρεθεί ξανά στο ίδιο σημείο σύντομα. Η ευκαιρία με την Κράσνονταρ θα είναι η μεγαλύτερη μέχρι την επόμενη.
Όταν βρίσκεσαι εκεί τριγύρω, αργά ή γρήγορα θα τα καταφέρεις να κάνεις το παραπάνω βήμα. Βασικά, επειδή ΠΑΟΚ είσαι, δεν υπάρχει το «γρήγορα». Μόνο το «αργά». Το «βασανιστικά αργά» για την ακρίβεια. Τι να κάνουμε όμως, ΠΑΟΚ θα είμαστε και στο Ιντερτότο…
Υ.Γ. Ο άτυχος Μιχαηλίδης ήταν εκ των κορυφαίων του ΠΑΟΚ μέχρι το αυτογκόλ. Τόσο ο νεαρός στόπερ όσο και ο Τζόλης που έχει χαθεί στα τελευταία ματς, ασφαλώς θα χρειαστούν καλή διαχείριση από εδώ κι εμπρός – αποτελούν τεράστια κέρδη για τον σύλλογο τους τελευταίους μήνες και πρέπει να προστατευθούν.
Υ.Γ.2: Δεν γνωρίζω τι έχει γίνει ούτε με τον Βιεϊρίνια, ούτε με τον Μάτος. Και για αυτό δεν κατηγορώ κανέναν για τις αποφάσεις του. Ξέρω όμως ότι και οι δυο, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους, έλειψαν πολύ στα ματς με την Κράσνονταρ. Αυτό μόνο, τίποτα άλλο.
Πηγή: Sport DNA
