Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Αν ξεπεράσουμε την ασυνεννοησία και την ανοργανωσιά που φανερώνει αυτό το «είπα – ξείπα» – που δεν είναι και εύκολο να την ξεπεράσεις βέβαια, καθότι το μήνυμα της κυβερνητικής παλινωδίας σε τέτοιες εποχές, είναι πραγματικά ανησυχητικό – θεωρώ την απόφαση του Πρωθυπουργού σωστή. Λάθος ήταν η απόφαση να επιστρέψει ο κόσμος στα ελληνικά γήπεδα, έστω και σε ποσοστό 10%.
Η σωστή στιγμή για να ανοίξουν οι εξέδρες δεν έχει έρθει. Ή μπορεί και να πέρασε. Στα καλοκαιρινά πλέι – οφ, στο φινάλε της περυσινής σεζόν, όταν η επιδημιολογική κατάσταση στη χώρα ήταν πολύ καλύτερη, ίσως να μπορούσε να εφαρμοστεί πιλοτικά το μέτρο των λίγων θεατών στις κερκίδες. Θυμίζω ο ΟΦΗ το ζητούσε από τότε, μεταξύ άλλων και για αυτό. Προκειμένου να εφαρμοστεί και να φανεί στην πράξη, υπό καλύτερες συνθήκες, αν μπορεί να περπατήσει ή όχι.
Δεν συνέβη τότε, θα συμβεί τον μήνα που κοντεύουμε να φτάσουμε τους 200 νεκρούς; Την εβδομάδα που περιοχές ολόκληρες βρίσκονται σε κόκκινους και πορτοκαλί συναγερμούς; Την στιγμή που τα παράθυρα αρχίζουν να κλείνουν; Αν μιλάμε για άκυρο τάιμινγκ, αυτός είναι ο ορισμός.
Το επιχείρημα που σταθερά ανακυκλώνεται βεβαίως, θα ανακυκλωθεί και τώρα: γιατί τα θέατρα, τα σινεμά και οι πολιτιστικές εκδηλώσεις έχουν κόσμο και τα γήπεδα δεν έχουν; Διότι θέατρο και σινεμά, χωρίς θεατές δεν υπάρχει. Ποδόσφαιρο χωρίς θεατές, όπως έχει αποδειχθεί, υπάρχει. Είναι ξενέρωτο εντελώς και δύσκολο να το συνηθίσεις, αλλά υπάρχει. Τα τηλεοπτικά δικαιώματα, οι χορηγοί, η οικονομία που στηρίζεται στον τηλεθεατή, κρατούν έστω και με δυσκολία όρθιο το άθλημα. Με τεράστιες απώλειες και με πολλά προβλήματα, όχι μόνο στην Ελλάδα, σε ολόκληρο τον κόσμο, πάντως όρθιο.
Με πιο απλά λόγια η παρουσία θεατών – πελατών στον πολιτισμό ή στην εστίαση είναι υπαρξιακής σημασίας – στο ποδόσφαιρο καίριας μεν, με την αμιγώς πρακτική έννοια του όρου όχι υπαρξιακή δε.
Επιπλέον, η πειθαρχία δεν αποτελεί το βασικό χαρακτηριστικό των Ελλήνων. Σε ένα γερμανικό γήπεδο είναι πιθανό να τηρηθούν απολύτως οι αποστάσεις και τα μέτρα ατομικής προστασίας. Σε ένα ελληνικό γήπεδο, μόνο με αστυνόμευση ίσως και να το πετυχαίναμε. Ή τέλος πάντων, θα το πετυχαίναμε για ένα – δυο ματς στην αρχή. Μετά, εγώ λέω ότι σε πολλές περιπτώσεις θα ζούσαμε μπάχαλα, με συνωστισμό στα πέταλα και άδειο όλο το υπόλοιπο γήπεδο. Θεωρώ δεδομένο φυσικά ότι τα εισιτήρια, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, θα κατέληγαν στους οργανωμένους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Άρα, όσο κι αν μας πονά όλους η εικόνα των άδειων γηπέδων, θα πρέπει να την ανεχτούμε για καιρό ακόμα.
Η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή για αχρείαστους πειραματισμούς.
Πηγή: Sport DNA
