Ο Nico Rosberg συγκλόνισε τους οπαδούς της Formula 1 σε όλο τον κόσμο -και μαζί και την ομάδα του- όταν ανακοίνωσε την αποχώρησή του λίγες μόλις μέρες μετά την κατάκτηση του πρώτου του τίτλου. Αλλά το 2017 δεν θα είναι η πρώτη σεζόν, όπου ο περσινός πρωταθλητής δεν θα υπερασπιστεί τον τίτλο του, καθώς έχει συμβεί σε άλλες έξι περιπτώσεις.
Juan Manuel Fangio (1952 – τραυματισμός)
Έχοντας χάσει οριακά, από τον Nino Farina, στην παρθενική του σεζόν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1950, ο Fangio ένα χρόνο αργότερα κατακτώντας τρεις νίκες και ανεβαίνοντας άλλες δύο φορές στο βάθρο κατέκτησε το πρώτο του πρωταθλήματα. Η Alfa Romeo – με την οποία ο Fangio είχε αγωνιστεί και τις δύο χρονιές – αποχώρησε από το πρωτάθλημα του 1952, και ο Αργεντινός, όλα έδειχναν ότι θα μετακόμιζε στην BRM. Η μοίρα όμως είχε άλλη απόψη, καθώς ο Fangio τραυματίστηκε σοβαρά σε μια σύγκρουση, σε έναν αγώνα εκτός πρωταθλήματος στην Monza, που είχε σαν αποτέλεσμα την απουσία του και από τους οκτώ αγώνες του επόμενου πρωταθλήματος. Εν τη απουσία του Fangio, ο Alberto Ascari με Ferrari κατέκτησε τον τον τίτλο – αλλά Fangio θα επιστρέψει το 1953, και θα κατακτήσει όλα τα πρωταθλήματα μεταξύ του 1954 και του 1957.
Mike Hawthorn (1959 – τέλος καριέρας)
Ο Mike Hawthorn έγινε ο πρώτος οδηγός που αποφάσισε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση μετά από μια κατάκτηση πρωταθλήματος. Ο οδηγός της Ferrari είχε μόλις γίνει ο πρώτος Βρετανός παγκόσμιος πρωταθλητής το 1958, νικώντας τον συμπατριώτη του Stirling Moss με διαφορά μόλις ενός πόντου- αλλά είχε επίσης επηρεαστεί βαθύτατα από την απώλεια του team mate και φίλος του, Peter Collins, ο οποίος έχασε τη ζωή του κατά τη διάρκεια του Γερμανικού Grand Prix. Λίγο καιρό μετά κυκλοφόρησαν και φήμες σχετικά με την υγεία του, που έφερναν τον Hawthorn να πάσχει από χρόνια νεφρική ανεπάρκεια. Η μοίρα του επιφύλασσε ένα τραγικό παιχνίδι, καθώς έχασε τη ζωή του σε τροχαίο ατύχημα το 1959.
Jochen Rindt (1971 – θάνατος)
Ο απίστευτα ταλαντούχος και θεαματικός, Jochen Rindt, συχνά έβγαζε έναν άγριο και επιδεικτικό χαρακτήρα στην οδήγησή του, αλλά το 1970 έγινε ο άνθρωπος ο οποίος πάτησε στην κορυφή της Formula 1. Τη δραματική του νίκη στο Monaco -η οποία επετεύχθει στην τελευταία στροφή του τελευταίου γύρου- ακολούθησαν οι θρίαμβοι στην Ολλανδία, την Γαλλία, την Μεγάλη Βρετανία και την Γερμανία, δίνοντας στον Rindt σε ένα σαφές προβάδισμα για τον τίτλο. Στην συνέχεια ακολούθησε ο αγώνας στην Monza, όπου ο Rindt έχασε τη ζωή του κατά τη διάρκεια των δοκιμών. Το προβάδισμα που είχε όμως ήταν τέτοιο που κανείς δε μπόρεσε να τον προσπεράσει στη βαθμολογία, με τον Rindt να παραμένει, ευτυχώς, ο πρώτος και μοναδικός μετά θάνατο πρωταθλητής στην ιστορία της Formula 1.
Jackie Stewart (1974 – τέλος καριέρας)
Ο Sir Jackie Stewart υπήρξε σημείο αναφοράς στην Formmula 1 από το την αρχή του 1973, καθώς μέχρι τότε είχε κερδίσει δύο παγκόσμια πρωταθλήματα με 14 pole positions, 22 νίκες και 35 βάθρα από την έναρξη της καριέρας του το 1965. Το 1974 κατέκτησε άλλες πέντε νίκες, φτάνοντας τις 27 στο σύνολο, αριθμός ρεκόρ τότε και έφτασε με άνεση στην κατάκτηση του τρίτου του πρωταθλήματος στην Formula 1. Αλλά η χρονιά επιφύλλασε μια τραγωδία: στον προτελευταίο αγώνα της χρονιάς, ο ομόσταυλος και προστατευόμενός του στην ομάδα της Tyrell, Francois Cevert σκοτώθηκε. Ο Stewart αποσύρθηκε αμέσως, έναν αγώνα νωρίτερα από το προγραμματισμένο. Η σχέση του με τη Formula 1 δεν ολοκληρώθηκε -θα επέστρεφε ως ιδιοκτήτη ομάδας το 1997- αλλά ως οδηγός αποσύρθηκε στο υψηλότερο σημείο της καριέρας του.
Nigel Mansell (1993 – μετάβαση σε IndyCar)
“Il Leone”, όπως αποκαλούσαν τον Βρετανό κατά τη διάρκεια της καριέρας του, αποσύρθηκε επίσης στο υψηλότερο σημείο της καριέρας του, αλλά σε αντίθεση με τον Stewart δεν ήταν ολοκληρωτικά δικη του επιλογή. Έχοντας χάσει στο όριο το παγκόσμιο πρωτάθλημα αρκετές φορές, ο Mansell τελικά τα κατάφερε το 1992, όταν ο ίδιος και η Williams έκαναν την αντεπίθεση (την ίδια χρονιά έσπασε επίσης το ρεκόρ του Stewart, που αφορούσε τις περισσότερες νίκες από έναν Βρετανό οδηγό). Η Williams, είχε επιλέξει να υπογράψει τον πρώην ομόσταυλό του Mansell, Alain Prost, για το 1993, αλλά δεν είχε ενημερώσει τον Βρετανό. Η είδηση προκάλεσε τελικά ρήγμα ανάμεσα στις δύο πλευρές κι έτσι χώρισαν οι δρόμοι ανάμεσα σε κατασκευαστή και οδηγό. Ο Mansell επέλεξε να μετακομίσει στις ΗΠΑ και στα IndyCars όπου κατέκτησε το πρωτάθλημα στην πρώτη του χρονιά και έγινε ο μοναδικός οδηγός που κατείχε τα πρωταθλήματα Formula 1 και IndyCar ταυτόχρονα.
Alain Prost (1994 – τέλος καριέρας)
Prost είχε ήδη αποσυρθεί το 1992, αλλά το 1993 υπέγραψε και επέστρεψε με την Williams για το 1993, προκαλώντας την αποχώρηση του Nigel Mansell. Εκείνη την εποχή, Prost είχε απαιτήσει να μπει όρος στο συμβόλαιό του ότι δε θα επιλεγόταν ο Ayrton Senna για ομόσταβλός του. Έτσι επιλέχθηκε Damon Hill, ο οποίος αποδείχθηκε σκληρός αντίπαλος για τον Prost δύσκολο – όπως και ο Senna, ο οποίος ήταν ακόμα στην McLaren. Ωστόσο Prost και Williams δε μπορούσαν να αμβισβητηθούν, με τον Γάλλο να κατακτά 7 νίκες και 13 pole positions σε 16 αγώνες, κατακτώντας τον ττέταρτο του τίτλο, στην Πορτογαλία, δύο γύρους πριν το τέλος. Λίγες μόλις μέρες μετά ο Prost ανακοίνωσε την αποχώρησή του – πράγμα που σήμαινε ότι, για δεύτερη συνεχή χρονιά, F1 δεν υπήρχε υπερασπιστής του τίτλο. Ο Senna θα κληθεί να αναπληρώσει το κενό του στην Williams για το 1994, έχοντας αγκαλιάσει έντονα αντίπαλό του στο βάθρο, στο τελευταίο Grand Prix του Γάλλου.
Nico Rosberg (2017 – τέλος καριέρας)
Σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις αυτής της λίστας, δεν υπήρξε το παραμικρό που να προμήνυε την απόφαση του Rosberg να τερματίσει την καριέρα του, μετά την κατάκτηση του πρώτου του τίτλου το 2016. Μόλις πέντε ημέρες μετά την εξασφάλιση του Πρωταθλήματος – και μόλις λίγες ώρες πριν από την επίσημη στέψη του – ο Γερμανικός ανακοίνωσε την απόφασή του αποσυρθεί από τις πίστες. “Μετά από 25 χρόνια σε αγώνες, το μοναδικό μου όνειρο -να γίνω Παγκόσμιος Πρωταθλήτής στην Formula 1- έγινε πραγματικότητα”, είπε ο Rosberg. “Ανέβηκα το βουνό μου, είμαι στην κορυφή κι αισθάνομαι ότι είναι η κατάλληλη στιγμή”.
