Του Βασίλη Σκουντή
Εις το όνομα του πατρός και του υιού, λοιπόν και εδώ τελειώνει η κουβέντα! Ως εδώ δηλαδή και μη παρέκει, διότι κουβέντα στην κουβέντα -και με τη φλυαρία που με δέρνει- θα ανακατέψω και το… Αγιο Πνεύμα και δεν θα με ξεπλένει ούτε ο Ιορδάνης, ούτε ο… Τίβερης!
Μιας και μπήκα όμως στο συγκεκριμένο τριπάκι, οφείλω να υπενθυμίσω ότι αυτή η υπόθεση όχι απλώς κάνει τζιζ στη Χριστιανοσύνη, αλλά υπήρξε κιόλας η αιτία του σχίσματος ανάμεσα στη (δική μας) Ορθόδοξη και τη δική τους Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία: αναφέρομαι στο περιβόητο «Filioque» που αποτελεί εδώ και αιώνες ένα κρίσιμο θεολογικό ζήτημα και αφορά την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος…
«Ρε συ πλάκα μου κάνεις; Αυτός με ξεπερνάει, είναι για τα σίδερα»!
Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχει και ο πρεσβύτερος γιος, ο 27άχρονος πλέι μέικερ της Ρετζιάνα, για να κρατάει τις οικογενειακές ισορροπίες και τα μπόσικα!
Ηγγικεν λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου για να βαδίσει και ο Αλεσάντρο στα χνάρια του μπαμπά του και να βουτήξει στην ευρωπαϊκή κολυμπήθρα και μάλιστα όχι σε όποιο κι όποιο ματς, αλλά στο ντέρμπι των αιωνίων!
Ας πάρω όμως τα πράγματα με τη σειρά…
Το οριστικό «si» του (μπαμπά του Σάντρο) Νάντο ο Παναθηναϊκός το άκουσε αργά το βράδυ της 24ης Ιουνίου του 1998 κι αφού προηγουμένως η προαναγγελθείσα μεταγραφή από τη Στεφανέλ Μιλάνο φαινόταν να χαλάει λόγω των αυξημένων απαιτήσεων του Ιταλού γκαρντ, εξ ου και η διακριτική στροφή των πρασίνων προς άλλες λύσεις…
Ο ατζέντης του Τζεντίλε, ο Ρικάρντο Σβέτσι απαιτούσε τριετές συμβόλαιο με ετήσια αμοιβή 800.000 δολάρια και συν τοις άλλοις έβαλε στο παιχνίδι ως ενδιαφερόμενη και τη Βαρέζε, με αποτέλεσμα ο Παναθηναϊκός να ψαχτεί για τον Βίνι Ντελ Νέγκρο, τον Στέφανο Ατρούια, τον Νέναντ Μάρκοβιτς και τον συμπατριώτη, αλλά άσπονδο εχθρό του Τζεντίλε, τον Κλαούντιο Κολντεμπέλα, ο οποίος δεν είχε «κλείσει» ακόμη στον ΠΑΟΚ.
Ανοίγω εδώ μια παρένθεση για να υπενθυμίσω ότι ο Κολντεμπέλα και ο Τζεντίλε είχαν ψυχραθεί από τότε που αγωνίζονταν στο ιταλικό πρωτάθλημα και στην Εθνική, αλλά ο πλακωμός τους έφτασε στα όρια του συναγερμού εν Ελλάδι, στο περιθώριο των ντέρμπι ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και στον ΠΑΟΚ…
Στην πραγματικότητα ο Τζεντίλε υπήρξε τρόπον τινά ένα παράπλευρο θύμα, διότι ο μεγάλος καυγάς -και μάλιστα σε δυο δόσεις- εκτυλίχθηκε ανάμεσα στον Κολντεμπέλα και στον Μποντιρόγκα, που πλακώθηκαν στα λόγια, αλλά ήρθαν κιόλας και στα χέρια. Ο Ντέγιαν έβαλε στο κάδρο τη συμβία του Κολντεμπέλα, Χριστίνα Παππά και ο Κλαούντιο του απάντησε σε έντονο ύφος και μάλιστα τον κατηγόρησε ότι προωθεί τον κολλητό του τον Τζεντίλε, με αποτέλεσμα να αδικούνται ο Κάτας, ο Καλαϊτζής και ο Μπουντούρης!
Εν πάση περιπτώσει ο πανδαμάτωρ χρόνος γιάτρεψε τις πληγές και όπως μου είπε την προηγούμενη εβδομάδα στη Θεσσαλονίκη ο Κολντεμπέλα, έχει συμφιλιωθεί πλέον με τον συμπατριώτη του. Ο πρώην γκαρντ της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ και νυν τζένεραλ μάνατζερ της Βαρέζε μου είπε επίσης και κάτι άλλο που προκαλεί αίσθηση …
Την τελευταία φορά που αντάλλαξαν e-mails ο λογαριασμός του Νάντο είχε μέσα και τη λέξη PAO!
Παρεμπιπτόντως ο Κλαούντιο μπορεί να μην είχε τις καλύτερες σχέσεις με τον κατά έναν χρόνο πρεσβύτερο συμπατριώτη και ομόλογο του, αλλά μεγάλωσε στα… γονατάκια του τον Σάντρο. Πού; Στην Μπενετόν Τρεβίζο στην οποία διετέλεσε τζένεραλ μάνατζερ και αντιπρόεδρος από το 2010 έως το 2014 και έπεσε πάνω στην εποχή (2009-11) που ο Σάντρο άρχιζε να ξεδιπλώνει το ταλέντο του, προτού μετακομίσει στην Ολύμπια Μιλάνο.
“Τότε ήταν δέκα επτά χρονών και θυμάμαι ότι ξεχώριζε πολύ από τους συνομήλικους του σε ολόκληρη την Ιταλία. Μάλιστα προόδευε τόσο πολύ ώστε στη μέση της σεζόν αποφασίσαμε να κόψουμε τον Αμερικανό γκαρντ που είχαμε για να του δώσουμε την ευκαιρία να αναδειχθεί, όπως και έγινε. Θυμάμαι μάλιστα ότι είχε παίξει ένα καταπληκτικό ματς κόντρα στην Καζέρτα”.
Καλά θυμάται ο Κλαούντιο: εκείνη την παρθενική σεζόν του στην Α1 (2009-10) ο 17άχρονος Σάντρο έβαλε 23 πόντους με αντίπαλο την ομάδα στην οποία μεγαλούργησε ο πατέρας του!
Από ένα σατανικό παιχνίδι της μοίρας ο Νάντο Τζεντίλε αποδέχθηκε την πρόταση του Παναθηναϊκού την ημέρα που οι «πράσινοι» βυθίσθηκαν στο πένθος, λόγω του θανάτου (μετά από τροχαίο δυστύχημα) της Βούλας Γκέκου, της συζύγου του τότε ασίσταντ κόουτς της ομάδας (στο πλευρό του Λευρτέρη Σούμποτιτς), Μηνά Γκέκου…
Η συμφωνία ανάμεσα στη Στεφανέλ, στον Παναθηναϊκό και στον Τζεντίλε οριστικοποιήθηκε στις 8 Ιουλίου και το ίδιο βράδυ ο Νάντο δήλωνε ανακουφισμένος από την ευτυχή κατάληξη του θρίλερ και ευτυχισμένος που θα ξανασυναντούσε (όπως στην Τεργέστη) τον Μποντιρόγκα και θα έπαιζε μαζί με τον Ράτζα και με τον Αλβέρτη.
Τι είχε πει τότε ο Τζεντίλε; Έχει όντως το χάζι της η αποκάλυψη του ότι «τις καλύτερες συστάσεις για τον Παναθηναϊκό μου τις έδωσε ο φίλος μου ο Γιώργος Σιγάλας, ο οποίος μου είπε ότι η ομάδα διοικείται από έντιμους ανθρώπους, τα παιδιά που παίζουν είναι σπουδαίοι χαρακτήρες και έχουν δημιουργήσει μια θαυμάσια ατμόσφαιρα»!
Το τράβηξε μάλιστα ακόμη περισσότερο ο Νάντο, συμπληρώνοντας ότι «ο Γιώργος μου πιπίλιζε από πέρυσι το μυαλό για να έλθω στην Ελλάδα και να αγωνισθώ στον Παναθηναϊκό και τώρα επηρέασε την απόφαση μου περισσότερο από κάθε άλλον. Τον αγαπώ πολύ και χαίρομαι που θα τον ξαναβρώ εδώ, έστω και ως αντίπαλο με τον Άρη»!
Τι δουλειά είχε ο Σιγάλας; Μα απλούστατα ο “Ράμπο” και ο Τζεντίλε που επίσης έφερε το ίδιο παρατσούκλι, είχαν υπάρξει συμπαίκτες την προηγούμενη σεζόν (1997-98) στην Ολύμπια Μιλάνο, με την οποία απέκλεισαν (και μάλιστα με μια εντυπωσιακή ανατροπή στη ρεβάνς, από το 58-77 στο 86-61) τον Παναθηναϊκό στον ημιτελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων, αλλά την πάτησαν στον τελικό του Βελιγραδίου από τη Ζαλγκίρις Κάουνας.
Σε εκείνη την πρώτη συνέντευξη του (στην εφημερίδα «Κόσμος των Σπορ») ο Τζεντίλε υποσχόταν επίσης «να χαρίσω στον Παναθηναϊκό τον ευρωπαϊκό τίτλο που του στερήσαμε πέρυσι» και όντως κράτησε τον λόγο του: όχι αμέσως αλλά τον Μάιο του 2000 στο νεότευκτο “Παλατάκι” της Πυλαίας, όπου οι «πράσινοι»-με προπονητή πλέον τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς- στέφθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης.
Ο γιος του ηλεκτρολόγου από το Τουόρο της Καζέρτα (μεσαίος μετά τον στρατιωτικό Γκουίντο και πριν από την μπασκετμπολίστρια Ιμα) που γεννήθηκε την Πρωτοχρονιά του 1967 είχε ανέκαθεν το απωθημένο του ευρωπαϊκού τίτλου. Μέχρι τότε (με την Καζέρτα στον αλήστου μνήμης τελικό της 14ης Μαρτίου 1989 με τη Ρεάλ Μαδρίτης στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, με τη Στεφανέλ Τριέστε στον διπλό τελικό με τον ΠΑΟΚ και με την Ολύμπια Μιλάνο) ήταν δυο φορές φιναλίστ του Κυπέλλου Κυπελλούχων και μία του Κυπέλλου Κόρατς, αλλά έμελλε να το εκπληρώσει φορώντας τη φανέλα του Παναθηναϊκού.
Για την Ιστορία, στον μυθικό τελικό στο Νέο Φάληρο με τη Ρεάλ που κρίθηκε στην παράταση με 117-113 υπέρ των Μαδριλένων (ημίχρονο 60-57, κανονική διάρκεια 102-102) ο αριστερόχειρας Ιταλός γκαρντ είχε σκοράρει 34 πόντους με 7/13 δίποντα, 5/10 τρίποντα και 5/5 βολές (συν 10 ριμπάουντ και 3 ασίστ), ενώ ο συμπαίκτης του Οσκάρ Σμιντ έβαλε 44, αλλά έπεσαν πάνω στον συχωρεμένο Ντράζεν Πέτροβιτς που σταμάτησε στους 62!
Εκτός από τον Σιγάλα, ο Νάντο είχε ανοίξει από πιο μπροστά παρτίδες με άλλον έναν Έλληνα Γιώργο, αλλά αυτό το συναπάντημα θα ήθελε να μην έχει συμβεί ποτέ! Ο λόγος; Ο Γιώργος Καλαϊτζής τον είχε αντικαταστήσει στην Ολύμπια Μιλάνο τον Φεβρουάριο του 1997 όταν ο Τζεντίλε υπέστη ρήξη χιαστών και μάλιστα φορούσαν το ίδιο νούμερο (5) στη φανέλα και συ τοις άλλοις τον προξένεψε ο ίδιος στον προπονητή Φράνκο Μαρτσελέτι, αφού τον είχε «τσεκάρει» στους αγώνες με τον Πανιώνιο!
Άλλο κέλευσμα της μοίρας, πάλι σατανικό: Κόντρα σε ποια ομάδα είχε σακατέψει το πόδι του ο Νάντο;
Κόντρα σε αυτήν απέναντι στην οποία αύριο ο Σάντρο θα κάνει το ευρωπαϊκό ντεμπούτο του με τον Παναθηναϊκό!
Κόντρα δηλαδή στον Ολυμπιακό και κόντρα στον Σιγάλα στις 16 Ιανουαρίου του 1997 στο Μιλάνο, όπου οι Ιταλοί επιβλήθηκαν των μετέπειτα πρωταθλητών Ευρώπης με 73-71!
Ο άνθρωπος με τα πολλά παρατσούκλια («Τρελός», “Ράμπο”, «Κινέζος», «Μαφιόζος», «Ρουφιάνος») ήταν από μικρός και παραμένει… περιβόλι. Το Νοέμβριο του 1998 σχολίαζε εντυπωσιασμένος την απλότητα του Παύλου Γιαννακόπουλου, λέγοντας ότι «όποτε συναντιόμαστε δεν με ρωτάει πώς πάει η ομάδα, αλλά εάν αρέσει η Αθήνα στη γυναίκα μου, εάν βρήκα άκρη με το σχολείο των παιδιών και εάν βολευόμαστε στο σπίτι»!
«Τutto a posto, signore presidente» (όλα εντάξει, κύριε πρόεδρε) απαντούσε ο Τζεντίλε, ο οποίος βόλεψε τα παιδιά (τον Σάντρο και τον Στέφανο) στο Αμερικάνικο Κολέγιο, έμεναν σε μια βίλα στην Κηφισιά και η Μαρία Βιτόρια περνούσε μια χαρά.
Σε αυτό το σπίτι μεγάλωσε ο Σάντρο, που τότε ήταν έξι χρονών και έβλεπε τον μπαμπά του να απολαμβάνει στη βεράντα τον καπουτσίνο, να χαλαρώνει ακούγοντας τον Πίνο Ντανιέλε και να κάνει τις… τρέλες του στο ΟΑΚΑ, την ώρα που ο ίδιος με την άγνοια κινδύνου της ηλικίας του τα… έχωνε στον Σούμποτιτς, επειδή έκανε αλλαγή (και εδώ είναι το ενδιαφέρον στοιχείο) όχι τον πατέρα του, αλλά τον λατρεμένο του Νίκο Οικονόμου!
Πλάκα θα ΄χει να αλλάξουν τώρα οι ρόλοι και να σηκώνεται ο Νάντο να τα χώνει στον Πασκουάλ, όταν θα κάνει αλλαγή όχι τον γιο του, αλλά τον Νίκο Παππά!
Το μότο του μπαμπά Τζεντίλε ήταν παιδιόθεν το «e meglio un uovo oggi que una gallina domani»,που σημαίνει «καλύτερα ένα αυγό σήμερα, παρά μια κότα αύριο», τουτέστιν σε απλά ελληνικά «κάλλιο πέντε και στο χέρι, παρά δέκα και καρτέρει». Δέκα οκτώ χρόνια αργότερα και ο γιόκας του ακολούθησε το ίδιο σλόγκαν και προτίμησε να αναβαθμίσει το status και την καριέρα του μετακομίζοντας στον Παναθηναϊκό, όσο για το όνειρο του ΝΒΑ μπορεί να (τον) περιμένει…
Δεν ξέρω εάν και ο Σάντρο γουστάρει, όπως ο μπαμπάς του, τα φιστίκια Αιγίνης, τη φέτα, το ούζο, τον μπακλαβά και το κανταΐφι, αλλά επειδή μεγάλωσε στην Αθήνα και γαλουχήθηκε στο πράσινο περιβάλλον, προφανώς γουστάρει κι ελόγου του την Ελλάδα, τα ελληνικά προϊόντα και το ελληνικό μπάσκετ.
Γουστάρει επίσης πολύ τον Παναθηναϊκό, γι αυτό άλλωστε δεν κρατιόταν από τη στιγμή που εκδηλώθηκε το ενδιαφέρον των «πρασίνων» και πίεσε όσο μπορούσε την κατάσταση για να λάβει αίσιο τέλος η υπόθεση.
Μεθαύριο, ανήμερα των Φώτων, ο Σάντρο επιστρέφει εκεί όπου ο πατέρας του δεν πανηγύρισε απλώς την κατάκτηση ενός ιστορικού τίτλου (υπό την έννοια ότι σηματοδότησε το repeat, μετά από 14 πέτρινα χρόνια, θεμελίωσε τη δυναστεία και κυρίως κατακτήθηκε στο σπίτι του αιωνίου αντιπάλου), αλλά εκεί όπου ο Νάντο έδωσε ρέστα και υπήρξε ο καταλύτης του θριάμβου.
Έχω κρατημένο στο αρχείο μου ένα απόκομμα του «Βήματος», όπου εργαζόμουν τότε, με την άποψη του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο οποίος ήταν ακόμη προπονητής της Μπενετόν Τρεβίζο. Του είχα ζητήσει να σχολιάσει τον πέμπτο τελικό Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας και ιδού τι επισήμανε στο άρθρο του: «Εάν για τον Ολυμπιακό ο Γκολντγουάιρ προσπάθησε να γυρίσει την κατάσταση, εκείνος που αποτέλεσε το κλειδί της νίκης του Παναθηναϊκού ήταν ο Τζεντίλε; Τι έκανε ο Νάντο; Τη στιγμή που για πολλοστή φορά και μάλιστα στα τελευταία δευτερόλεπτα ο Ολυμπιακός προηγήθηκε στο σκορ και έδειχνε ικανός σε εκείνο το σημείο να διεκδικήσει τη νίκη, ο Τζεντίλε κράτησε όρθιο τον Παναθηναϊκό. Έδειξε πόσο μεγάλη ψυχή έχει, αλλά αυτό εγώ το ξέρω καλά».
Και να μην το ήξερε, ο Ζοτς θα το μάθανε σε τρεις μήνες που ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του Παναθηναϊκού, διαδεχόμενος τον Σούμποτιτς!
Τι ακριβώς έκανε ο Τζεντίλε σε εκείνο το ματς; Στο καθοριστικότερο σημείο έβαλε πέντε απανωτούς πόντους και άρπαξε την μπουκιά από το στόμα του Ολυμπιακού πριν από το τρίποντο με το οποίο ο Νίκος Οικονόμου σφράγισε τον θρίαμβο.
Μέσα στα αποδυτήρια του ΣΕΦ ο “τρελός” αποτρελάθηκε! «Είμαι ο πιο ευτυχισμένος Ελληνας» φώναζε. «Ο Οικονόμου, ο Αλβέρτης, ο Καλαϊτζής, ο Μπουντούρης δεν είναι απλώς συμπαίκτες και φίλοι μου, αλλά αδέρφια μου. Αυτοί με κάνουν να θέλω να μείνω στον Παναθηναϊκό για όλη μου την υπόλοιπη ζωή. Απόψε βίωσα την πιο συναρπαστική εμπειρία της ζωής μου. Ήρθα σε μια ξένη χώρα, όπου δεν ήμουν ο Νάντο, αλλά ο Τζεντίλε, ένας ξένος παίκτης που θα έπαιζε για τα λεφτά. Δεν είχα σεβασμό από τους διαιτητές, ούτε εμπιστοσύνη από τον προπονητή. Στην Ιταλία σούταρα μηδέν στα δέκα τρίποντα και κανείς δεν τολμούσε να μου πει κάτι ή να με στραβοκοιτάξει, ενώ εδώ με το πρώτο άστοχο πήγαινα στον πάγκο. Έμαθα όμως πολλά πράγματα μέσα από αυτές τις καταστάσεις και δεν είναι τυχαίο ότι εδώ πριν από δύο λεπτά, ένας ανταγωνιστής μου, ο Νίκος Μπουντούρης μου έδωσε ένα φιλί και μου είπε «Νάντο σε ευχαριστώ πολύ για ό,τι έκανες. Για εμένα αυτή η κουβέντα είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή και το πιο ανεκτίμητο παράσημο».
Ο Σάντρο κάνει πρεμιέρα με τον Παναθηναϊκό στην Ευρωλίγκα απέναντι στον Ολυμπιακό, ενώ ο πατέρας του είχε ντεμπουτάρει με την ίδια φανέλα στις 24 Σεπτεμβρίου του 1998 στο “Γιαντ Ελιάου” κόντρα στη Μακαμπί Τελ Αβίβ. Εκείνο το βράδυ ο Παναθηναϊκός είχε κάνει περίπατο νικώντας με 84-62 τους Ισραηλινούς με τον Νάντο να σκοράρει 9 πόντους (0/1δ., 3/5τρ) και να μοιράζει 6 ασίστ. Τους υπόλοιπους πόντους των πρωταθλητών Ελλάδος πέτυχαν οι Αλβέρτης 16, Κοχ 5, Οικονόμου 22, Μποντιρόγκα 14, Μπερκ 6, Ράτζα 12, ενώ είχαν παίξει χωρίς να σκοράρουν ο Παταβούκας και ο Μάγλος.
Εκείνη τη σεζόν ο Παναθηναϊκός με προπονητή τον “Πίξι” έμεινε αήττητος επί 14 συναπτά ματς μέχρι το πρώτο στραβοπάτημα του από τη Βαρέζε, ωστόσο έμεινε εκτός νυμφώνος του Φάιναλ Φορ, γνωρίζοντας έναν (“clamoroso”, όπως λένε σε τέτοιες περιπτώσεις και οι Ιταλοί, δηλαδή) ηχηρό αποκλεισμό από τη Φορτιτούντο Μπολόνια.
Λίγες μέρες αργότερα (26 Μαΐου 1999) οι θύτες του Παναθηναϊκού πρόσφεραν γην και ύδωρ ώστε να παλιννοστήσει ο Τζεντίλε, ο οποίος τους έριξε χυλόπιτα με μια απίστευτη δήλωση: “Ο κύριος Παύλος Γιαννακόπουλος με έχει καλέσει στο σπίτι του για φαγητό και μου είπε ότι πριν από το πρώτο πιάτο θα μου προσφέρει το καινούργιο συμβόλαιο μου που μάλιστα είναι μεταφρασμένο στα ιταλικά”!
Παρεμπιπτόντως κάποιος διοικητικός παράγων του Παναθηναϊκού είχε πει τότε το εξής: “Ακόμη και εάν δεν τον ήθελε ο Ομπράντοβιτς, έπρεπε να τον κρατήσουμε μόνο και μόνο από ηθικό χρέος για τη συμβολή του στην κατάκτηση του τίτλου”.
Στις 11 Ιουνίου του 1999, και ενώ οι “πράσινοι” είχαν βολιδοσκοπήσει τον Αντουάν Ριγκοντό (που τότε αγωνιζόταν στην Κίντερ Μπολόνια), ο Ομπράντοβιτς ο οποίος είχε διαδεχθεί τον Σούμποτιτς συναίνεσε στην ανανέωση του συμβολαίου του Τζεντίλε που ωστόσο στάθηκε άτυχος διότι η χρόνια δισκοπάθεια από την οποία υπέφερε επιδεινώθηκε. Ο Ιταλός γκαρντ χειρουργήθηκε στις 30 Αυγούστου και ενώ υπήρξαν έντονες φήμες ότι το συμβόλαιο του θα λυθεί κοινή συναινέσει αυτός αποδείχθηκε εφτάψυχος. Έμεινε στα πιτς επί πεντέμισι μήνες, πρόλαβε μόνο τις τελευταίες έξι αγωνιστικές της κανονικής περιόδου της Α1, αλλά άφησε έντονα τα αποτυπώματα του…
Στις 22 Μαρτίου του 2000 ο Παναθηναϊκός άλωσε το Ζάγκρεμπ, νικώντας την Τσιμπόνα με 69-63 και εκτός από την περιπέτεια με την υγεία του Θανάση Γιαννακόπουλου είχε να αντιμετωπίσει και το πρόβλημα με τον Σάντρο! Ο νυν παίκτης των “πρασίνων”, που τότε ήταν οκτώ χρονών είχε σπάσει το χέρι του παίζοντας με τους συμμαθητές του στο σχολείο, αλλά η μαμά του δεν είπε τίποτε στο Νάντο για να μην τον στενοχωρήσει και αποσπάσει την προσοχή του από τον κρίσιμο αγώνα!
Επειδή όμως η ρουφιάνα η ζωή έχει πάντοτε δυο όψεις, το ριζικό του Νάντο έγραφε ότι τον τίτλο που κλείδωσε στο ΣΕΦ ο Νάντο, τον πούλησε έντεκα μήνες αργότερα στο νεόδμητο “παλατάκι” του ΠΑΟΚ στην Πυλαία !
Στις 2 Απριλίου του 2000 ο τελικός του Κυπέλλου ανάμεσα στην ΑΕΚ και στον Παναθηναϊκό εξελίχθηκε σε θρίλερ που κρίθηκε στα τελευταία δευτερόλεπτα και στις λεπτομέρειες: ο Αντονι Μπούι με πέντε μαζεμένους πόντους έβαλε την “Ένωση” μπροστά με 57-56 στα 40”. Εν συνεχεία ο Νίκος Χατζής έκλεψε την μπάλα από τον Γιώργο Καλαϊτζή, ο Άγγελος Κορωνιός με 2/2 βολές έκανε το σκορ 59-56 και ο Οντεντ Κάτας μείωσε από τη γραμμή σε 59-57. Ο Κορωνιός έστειλε στο σίδερο τις επόμενες δυο ελεύθερες βολές και ο Τζεντίλε ανέλαβε την ευθύνη της τελευταίας επίθεσης που ήταν και η έσχατη ευκαιρία των “πρασίνων” να ισοφαρίσουν ή να αρπάξουν τη νίκη in extremis, αλλά τζίφος: αντί για μια κανονική επίθεση, ο Νάντο που μέχρι τότε ήταν (και έμελλε να παραμείνει) άποντος, έκανε ένα… καλαματιανό και η μπάλα αναπαύθηκε με λυτρωτικό για την ΑΕΚ τρόπο στα χέρια του Κορωνιού!
Πώς σχολίασε ο ίδιος αυτή τη μοιραία “ποικιλία”; Με μια απολύτως κυνική δήλωση: “Αυτό είναι το μπάσκετ. Εάν το βάλεις είσαι ήρωας, εάν το χάσεις πας στο διάολο! Δεν ξέρω εάν μου έκαναν φάουλ, αλλά αυτό είναι το τελευταίο που έχει σημασία. Όταν αστοχείς σε ένα σουτ, σημαίνει ότι κάτι δεν έκανες σωστά. Εγώ δεν φοβάμαι να πάρω το τελευταίο σουτ, αλλά δεν μπορείς κιόλας να υπογράψεις συμβόλαιο ότι θα το βάζεις πάντα. Το έχασα στον αγώνα της περυσινής κανονικής περιόδου στο ΣΕΦ, το έβαλα στον πέμπτο τελικό του πρωταθλήματος, το έχασα σήμερα και θα δούμε τι θα συμβεί την επόμενη φορά…”
Δέκα οκτώ βράδια αργότερα στο ίδιο γήπεδο ο Τζεντίλε είδε το λαμπερό πρόσωπο της μοίρας: ο Παναθηναϊκός στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης, νικώντας τη Μακαμπί και ο ίδιος αφού πρώτα έκανε λούτσα όλους τους συμπαίκτες του -και κυρίως τον αμήχανο ήρωα της βραδιάς Κάτας- αφιέρωσε το τρόπαιο στον “παρανοϊκό κόσμο μας και στους φίλους μου στην Καζέρτα”. Ύστερα το πήρε παραμάσχαλα και κούρνιασε συγκινημένος και λυτρωμένος μέσα του, σε ένα φωτογραφικό ενσταντανέ, που δέσποζε στις εφημερίδες της επόμενης ημέρας…
Σαν να λέμε έγινε viral!
Στη συνέχεια ο Ιταλός πόιντ γκαρντ συνέβαλε τα μέγιστα στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, έχοντας καταλυτική παρουσία στην ημιτελική σειρά με την ΑΕΚ και στους τελικούς με τον ΠΑΟΚ. Τότε ήταν που έδωσε κιόλας τον ορισμό της τρέλας του: “Αυτή η τρέλα οφείλεται στην αγάπη μου για το μπάσκετ και στη μανία μου για τις νίκες. Τώρα που έχω μεγαλώσει, άρχισα να σοβαρεύομαι. Έπρεπε να με έχετε γνωρίσει όταν ήμουν πιτσιρικάς στην Καζέρτα, αλλά και αργότερα στο Μιλάνο! Όταν σουτάρω από τα εννιά μέτρα δεν το κάνω για να βάλω ένα θεαματικό καλάθι, αλλά επειδή νιώθω μεγάλη σιγουριά. Έπρεπε να εξιλεωθώ για το λάθος μου στον τελικό του Κυπέλλου και θέλω να ευχαριστήσω τον Καλαϊτζή, τον Μπουντούρη και τον Κάτας, που αν και είναι ανταγωνιστές μου στη θέση του πλέι μέικερ, στάθηκαν στο πλευρό μου και μου συμπαραστάθηκαν πολύ ουσιαστικά”.
Στη σειρά των τελικών με τον ΠΑΟΚ αναβίωσε η παλιά κόντρα του Τζεντίλε και του Μποντιρόγκα με τον Κολντεμπέλα. Η φιτιλιά είχε ανάψει στον αγώνα της κανονικής περιόδου στη Λαμία με τον καυγά του Σέρβου με τον Ιταλό γκαρντ του ΠΑΟΚ, αλλά στους τελικούς το πράγμα χόντρυνε πολύ και ξέφυγε από τα όρια, διότι υπεισήλθαν και τα προσωπικά και οικογενειακά δεδομένα. Ο μεν Κλαούντιο πήγε και είπε στον Κάτας “σε αδικούν στον Παναθηναϊκό, διότι ο Τζεντίλε είναι κολλητός με τον Μποντιρόγκα και δεν θέλουν να τους κλέψεις τη δόξα”, ο δε Νάντο σχολίασε ότι “κάποτε ο Κολντεμπέλα ήταν πολύ καλό παιδί, αλλά μετά τη μεταγραφή του στην Κίντερ Μπολόνια και τώρα εξαιτίας της σχέσης του με την Χριστίνα Παππά φαίνεται ότι την ψώνισε και πλέον ακόμη και στην Ιταλία όλοι τον αντιπαθούν”!
Στο τέλος της σεζόν ο Τζεντίλε αποκόμισε τέσσερα εύσημα: τους δυο τίτλους, την εύφημο μνεία του Ομπράντοβιτς (“τον συγχαίρω δημοσίως διότι αποδείχτηκε σκυλί και γύρισε πολύ δυνατός”) και ένα καινούργιο συμβόλαιο. Η δήλωση του Ομπράντοβιτς και το πιεστικό μπίρι μπίρι που του άσκησαν ο Μποντιρόγκα και ο άρτι αφιχθείς Ζέλικο Ρέμπρατσα τον έπεισαν να αρνηθεί την προσφορά της Ολίμπια Μιλάνο, να αφήσει άδειο το σπίτι που μόλις είχε αγοράσει και να παραμείνει στον Παναθηναϊκό για άλλη μια σεζόν…
“Ήθελα να μείνω για να… πλακωθούμε κιόλας με τον Ράτζα που πήγε στον Ολυμπιακό” είπε τότε γελώντας, εξηγώντας ότι αστειευόταν και δεν το εννοούσε!
Ο Νάντο έβγαλε και την τρίτη σεζόν (2000-01) στον Παναθηναϊκό, με απολογισμό τον τίτλο της Α1 και τους χαμένους τελικούς της Σουπρολίγκας και του Κυπέλλου. Οι τίτλοι τέλους στη φλογερή σχέση τους γράφτηκαν στις 29 Ιουλίου του 2001, όταν ο Νάντο ενημερώθηκε ότι δεν συμπεριλαμβάνεται στον σχεδιασμό του Ομπράντοβιτς και τον κατηγόρησε για τη στάση του: “Περίμενα δυο μήνες να μου τηλεφωνήσει και να μου πει εάν με θέλει ή όχι. Συναντηθήκαμε για τελευταία φορά στα μπουζούκια όπου γλεντήσαμε για την κατάκτηση του πρωταθλήματος και μου είπε ότι θα μου τηλεφωνήσει. Ακόμη τον περιμένω. Κάπου θα με θέλουν και θα βρω μια ομάδα να παίξω και να σκοράρω κιόλας, διότι στον Παναθηναϊκό κρυβόμουν πίσω από τον Μποντιρόγκα και ασχολούμουν μόνο με την άμυνα”.
Αργότερα πάντως τα γύρισε και επανήλθε με τη δήλωση ότι “είχε κλείσει ο κύκλος μου στον Παναθηναϊκό και δεν έχω κανένα παράπονο από τη διοίκηση και από τον Ομπράντοβιτς”.
Το καλοκαίρι του 2001 ο Νάντο τα μάζεψε από την Αθήνα και επαναπατρίσθηκε. Πέρασε τα επόμενα τέσσερα χρόνια στην Ούντινε, στη Ρετζιάνα, στη Σιένα, στην Καζέρτα και στην Μανταλόνι και αποσύρθηκε το 2005.
Φεύγοντας από την Αθήνα ο Νάντο είπε – και το επανέλαβε αρκετές φορές τα επόμενα χρόνια – ότι ότι “είμαι για πάντα οπαδός του Παναθηναϊκού”. Δεν έλεγε ψέματα, ούτε δημαγωγούσε και αυτό αποδείχθηκε δέκα πέντε χρόνια αργότερα, όταν έσπρωξε τον κανακάρη του να φορέσει την πράσινη φανέλα, όχι με το Νο 9 που φορούσε τότε ο ίδιος, αλλά με το Νο 25.
Εις το όνομα του πατρός λοιπόν. Και εις το όνομα της ίδιας τρέλας που κουβαλάνε μπαμπάς και γιος!
