Ο Νίκος Παπαδογιάννης αναρωτιέται αν έχει ακόμη σφυγμό ο διασωληνωμένος ασθενής της Α1 μπάσκετ.
Ο φίλαθλος που επέστρεψε στην Ελλάδα προχθές από κάποιον μικρό πλανήτη μπορεί και να ξαφνιάστηκε ευχάριστα με όσα είδε στην πρεμιέρα της Basket League.
Μία νεοφώτιστη ομάδα ξάπλωσε στο καναβάτσο τον τέως αυτοκράτορα με τρίποντο στο τελευταίο δευτερόλεπτο, ένα δεύτερο ματσάκι πήγε να τουμπάρει από το +15 και κρίθηκε στο νήμα, μία παρ’ ολίγον ευρωτροπαιούχος κινδύνευσε με ήττα από ομάδα ανεμοσκόρπισμα, το θεωρητικά, ενώ ο κραταιός πρωταθλητής κινδύνευσε στην έδρα του από αντίπαλο που δεν είχε στον ήλιο μοίρα.
Το πέμπτο ματς δεν έκρυβε σασπένς, ωστόσο είχε …κερκίδα και παλμό, κόντρα στα πρωτόκολλα και στις απαγορεύσεις. Όπως θα είδατε και στα ντροπιαστικά στιγμιότυπα από τη λιτανεία του αη-Δημήτρη, του Θεσσαλονικέως ο τράχηλος δεν υποφέρει ζυγό. Ιδίως όταν αυτός εκπορεύεται από το κράτος των Αθηνών.
Για να επιστρέψω στο μπάσκετ, τα φαινόμενα δημιουργούν αυταπάτες. Μόνο ο ανήξερος και ο αιθεροβάμων μπορεί να αισθάνθηκαν κάποιου είδους ζεστασιά με το κακοφωτισμένο σκηνικό της εκκίνησης της Α1.
Οι 14 ομάδες που είχαν δικαίωμα συμμετοχής έμειναν 12 και στη συνέχεια 10, μέχρι που αυγάτισαν ξανά με επιδέξιες ντρίμπλες στους κανονισμούς.
Τα κριτήρια έγιναν λάστιχο και ο Ιωνικός τρύπωσε από το παράθυρο της τελευταίας στιγμής, με νεφελώδες ιδιοκτησιακό καθεστώς, συγχωνεύσεις, εξαγορές φορολογικού μητρώου, δανεικά τρύπια παπούτσια και υπηρεσιακό πρόεδρο μία κοπέλα που μέχρι πρό τινος ήταν υπάλληλος στον Ήφαιστο Λήμνου.
Ο Χαρίλαος Τρικούπης απέσπασε και αυτός την άδεια μέσα στην αναμπουμπούλα, λίγο πριν ανακράξει «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», όπως ο νονός του συλλόγου.
Ο Άρης παρέταξε ένα συνονθύλευμα που θύμιζε ομάδα παλαιμάχων ένεκα των ποινών της FIBA, ενώ ο ΠΑΟΚ διοικείται από διοίκηση πρωτοδικείου εδώ και καμιά 15αριά χρόνια.
Tα τηλεοπτικά δικαιώματα δόθηκαν με δικά μας έξοδα στο φιλόπτωχο ταμείο της ΕΡΤ, η οποία απαξίωσε να στήσει ειδική εκπομπή και εξοστράκισε τις μεταδόσεις σε παρακατιανές συχνότητες, με κάλυψη βγαλμένη από τη δεκαετία του ’70.
Ο κορονοϊός έκανε το κομμάτι του σημαδεύοντας το Λαύριο και τον Προμηθέα και ίσως είναι καλύτερα έτσι, αφού τα υγειονομικά πρωτόκολλα υπό τα οποία διεξάγονται αθλητικές (και άλλες) εκδηλώσεις στην Ελλάδα είναι διάτρητα.
Το τζάμπολ έγινε υπό συνθήκες έκτακτης ανάγκης και με μία δυσοίωνη αύρα, του τύπου: «Ας το κάνουμε όπως όπως και ας πούμε και ευχαριστώ που έχουμε πρωτάθλημα».
Όσο προλαβαίνουμε.
Διότι αν είχαν τηρηθεί κατά γράμμα τα κριτήρια συμμετοχής (τα οποία αναγγέλθηκαν με τυμπανοκρουσίες στις αρχές του καλοκαιριού) μπορεί να είχαμε μία λίγκα 6-7 ομάδων. Ή καθόλου.
Η συστράτευση για κεντρική διαχείριση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων ήταν το μοναδικό καλό μαντάτο των τελευταίων εβδομάδων στο πρωτάθλημα της Α1.
Χρειάστηκε βεβαίως να συναινέσει προς αυτή την κατεύθυνση η Cosmote TV, η οποία προτίμησε να δείχνει πορτογαλικό ποδόσφαιρο και κούρσες μοτοσακό, παρά να επενδύσει τα ωραία της λεφτά σε τεχνητές αναπνοές για έναν διασωληνωμένο και βαριά άρρωστο ασθενή.
Η απεμπλοκή του συνδρομητικού καναλιού από τα ακριβούτσικα συμβόλαιά του με τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ έγινε όχι με γκρίνια και βλαστήμιες, αλλά με αναστεναγμούς ανακούφισης.
Οι κορώνες «για το καλό του μπάσκετ» ήταν ένα ωραίο περιτύλιγμα σε άδειο κουτί. Ελλείψει άλλου αγοραστή, τα δικαιώματα δόθηκαν με κυβερνητική παρέμβαση στην κρατική τηλεόραση, πάλι «για το καλό του αθλήματος», με όσα αυτό συνεπάγεται.
Το εκπληκτικό είναι ότι αρχικά δυσανασχέτησε με τη μεθόδευση ακόμα και αυτή η ΕΡΤ, που τις ελεύθερες ώρες της σκορπίζει δικά μας λεφτά προς πάσα κατεύθυνση, με τρανό παράδειγμα την εξωφρενική συμφωνία για τις εκπομπές του Καπουτζίδη. Αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης, οπότε το αφήνω για κάποιο άλλο σημείωμα.
Έστω και έτσι, «για το καλό του μπάσκετ», οι μικρότερες ομάδες πήραν μία ανάσα επιβίωσης, ίσα ίσα για να βγάλουν τη μισή χρονιά χωρίς το άγχος της κατάρρευσης.
Η άλλη μισή είναι άγνωστο με ποιον τρόπο θα χρηματοδοτηθεί, αφού εισιτήρια δεν πρόκειται να κοπούν, ενώ το διαφημιστικό ενδιαφέρον είναι μηδαμινό.
Βεβαίως, υπάρχουν κάποιοι λεβέντες που εντόπισαν με οξυδέρκεια δανεική από το ποδόσφαιρο τον μήνα που θρέφει τους έντεκα. Και ξύνουν τα μολύβια τους, για να εμφανιστούν έτοιμοι όταν ξεκινήσουν οι εορτασμοί.
Είναι προφανώς θέμα ημερών, να σκάσουν μύτη τα πρώτα περίεργα αποτελέσματα και οι παράξενες αυξομειώσεις στις αποδόσεις του στοιχήματος. Τα ίδια έγιναν και πέρυσι και πρόπερσι και αντιπρόπερσι. Θα πρέπει να θεωρηθεί αφελής όποιος πιστεύει ότι οι πρωταγωνιστές της ιστορίας αποτάχθηκαν από το σώμα.
Προσωπικά δεν γνωρίζω το παραμικρό από τζόγο και δεν μπορώ να ξεχωρίσω το κουπόνι του στοιχήματος από τη λίστα με τα ψώνια, ωστόσο έχω σημαδέψει από τώρα τα ύποπτα ματς και περιμένω να βγάλω από αυτά τα χρήματα που μου οφείλει η Ελευθεροτυπία.
Στην ανάγκη θα ζητήσω οφ δη ρέκορντ πληροφορίες από τα φιλαράκια (παίκτες και προπονητές) που γνωρίζουν τα πάντα, αλλά φοβούνται να ανοίξουν το στόμα τους για να μη βρουν μπελά. Το ίδιο θα έκανα και εγώ, στη θέση τους.
Το μπάσκετ που παίζεται είναι, ομολογουμένως, καλό. Όχι με τον «αμερικάνικο» ή με τον «ισπανικό» τρόπο, αλλά με τον «ελληνικό», που δίνει έμφαση στην τακτική, στο διάβασμα, στην προετοιμασία και στη σκέψη.
Δεν παύει, όμως, να είναι προϊόν ανάγκης και όχι επιλογής. Οι μικρότερες ομάδες παίζουν μπάσκετ του προπονητή επειδή τους λείπει η ποιότητα για να παίξουν μπάσκετ του φιλάθλου και της τηλεόρασης.
Ποιος ανυποψίαστος φίλαθλος θα καθίσει να δει τον Άρη των υπέρβαρων βετεράνων ή τον ΠΑΟΚ που μυρίζει μούχλα; Η ιστορία και η παράδοση μπορεί να είναι χρήσιμα επιχειρήματα για τους καφενειακούς καυγάδες μεταξύ οπαδών, αλλά δεν πρόκειται να κόψουν εισιτήρια.
Ουσιαστικά, αυτή η ταλαίπωρη Λίγκα έχει ως κινητήριο δύναμη τη φιλοδοξία της ΑΕΚ να γίνει Παναθηναϊκός στη θέση του Παναθηναϊκού (χωρίς πάντως να συγκινεί το κοινό της), τη φρεσκάδα που αναδίδεται από το μοντέλο του Προμηθέα, το σχεδόν ζωντανό κύτταρο του Περιστερίου και φυσικά την πρεμούρα των «πρασίνων» να αποδείξουν ότι παραμένουν αυτόφωτοι και κυρίαρχοι του παιχνιδιού.
Η απόφαση του Ολυμπιακού να αποχωρήσει ήταν ένα καίριο χτύπημα και η επιμονή με την οποία η διοίκησή του πριονίζει το κλαδί μοιάζει με χαριστική βολή.
Όπως ήταν φανερό από χρόνια, η κόντρα ανάμεσα στους «αιώνιους» έφερε το ελληνικό μπάσκετ στο σημείο μηδέν, με αιχμή τη χρεοκοπία της μισοδιαλυμένης Basket League.
Η αποχώρηση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου και, ενδεχομένως, του Γιώργου Βασιλακόπουλου, τους δίνει μία τελευταία ευκαιρία για να συγκολλήσουν ξανά το πριονισμένο κλαδί όπου αμφότεροι κάθονται.
Αντί της ανούσιας κόντρας που αφήνει πίσω της μόνο απώλειες, θα έπρεπε πια να χαράσσουν κοινή πορεία, με γνώμονα την επιβίωση του ασθενούς.
Το καταλαβαίνουν όμως ότι βρίσκονται στην ίδια βάρκα και ότι αυτή βουλιάζει αύτανδρη; Αν πιστεύουν ότι το τρύπιο σωσίβιο που φοράνε θα τους σώσει, δεν υπάρχει λόγος να χαλάμε εμείς τη ζαχαρένια μας.
πηγή: gazzetta.gr
