O Γιώργος Τσαλπούρης βρέθηκε στην Κατερίνη τις ημέρες των Χριστουγέννων, εκμεταλλευόμενος το ρεπό του Jure Zdovc και με την ευκαιρία της παραμονής του στην πόλη, μίλησε στον Νίκο Παναγιωτόπουλο και στο katerinisport.gr
Τα τελευταία τρία χρόνια γνώρισες τρεις διαφορετικούς μπασκετικούς κόσμους. Από την Β’ Εθνική και τον Πιερικό Αρχέλαο, πέρασες τον Ατλαντικό, έπαιξες στο NCAA και στους Iowa State Cyclones και στην συνέχεια επέστρεψες στην Ευρώπη και αγωνίζεσαι σε μία ομάδα που θέλει να ξαναπρωταγωνιστήσει , να επιστρέψει στην κορυφή και έχει υψηλές απατήσεις. Ποιες οι διαφορές που διαπίστωσες ανάμεσα σε αυτούς τους τρεις κόσμους;
“Σίγουρα οι αλλαγές ήταν πολλές, σε πολύ μικρό χρόνο και σε πολύ διαφορετικές καταστάσεις. Ο Πιερικός Αρχέλαος, η ομάδα που μεγάλωσα και η ομάδα της πόλης μου, έπαιζε στη Β’ Εθνική, ήταν μία ομάδα που τα παιδιά γνωριζόμασταν μεταξύ μας και με τον coach Χατζηιωάννου ήμασταν μαζί πολλά χρόνια, καθώς ήμουν μικρό παιδί όταν με ανέλαβε. Πήρα μεγάλο χρόνο συμμετοχής την τελευταία μου χρονιά στον Πιερικό Αρχέλαο και εν συνεχεία μου προσφέρθηκαν υποτροφίες από αμερικάνικα Κολλέγια.
Τελικά διάλεξα το Iowa State. Εκεί η κατάσταση ήταν διαφορετική. Το μπάσκετ της Αμερικής είναι εντελώς διαφορετικό σε σχέση με το ευρωπαϊκό. Το επίπεδο είναι πολύ υψηλό και οι απαιτήσεις πολύ πιο μεγάλες, αλλά όλα αυτά σε ένα περιβάλλον ιδανικό για να παίξεις μπάσκετ. Ο ρυθμός του παιχνιδιού είναι πιο γρήγορος, οι απαιτήσεις περισσότερες, όπως και τα παιχνίδια, με προπονήσεις πάρα πολύ σκληρές.
Ωστόσο, όσο υπέροχο κι αν ήταν αυτό σαν εμπειρία, μετά την αποχώρηση του coach Hoiberg και τον δικό μου τραυματισμό, αποφάσισα να επιστρέψω στην Ευρώπη και την ΑΕΚ, που είναι μία ιστορική ομάδα, με φιλάθλους σε όλη την Ελλάδα, πολύ υψηλές απαιτήσεις και προσδοκίες, καθώς σε αυτό το επίπεδο οι τίτλοι είναι αυτοσκοπός. Τα δύο χρόνια που είμαι στην ΑΕΚ είναι καταπληκτικά. Έχω γνωρίσει παίκτες υψηλού επιπέδου, η ομάδα είναι πολύ δεμένη, παίζει σε υψηλό επίπεδο, προσπαθεί να ξαναπρωταγωνιστήσει. Και στις τρεις καταστάσεις ήμουν και είμαι ευτυχής”.
Τι σου έκανε εντύπωση και τι κρατάς ως οφέλη από το πέρασμα σου από την απέναντι ακτή του Ατλαντικού;
“Καταρχήν αυτό που διαφοροποιεί το μπάσκετ της Αμερικής, το κολεγιακό συγκεκριμένα, με το ευρωπαϊκό είναι η ταχύτητα. Τα πάντα συμβαίνουν με μεγαλύτερη ταχύτητα. Από τις μετακινήσεις της ομάδας από το ένα γήπεδο στο άλλο και το ξενοδοχείο, μέχρι τον αιφνιδιασμό και τα plays. Αυτό που κρατάω εγώ από την Αμερική, είναι ότι εκεί διδάχτηκα το πώς να εντάξω τις ικανότητες και τα σωματικά μου προσόντα σε ένα πολύ πιο γρήγορο και απαιτητικό παιχνίδι. Αυτό είναι που κράτησα μπασκετικά από την Αμερική. Έπειτα είδα εικόνες που ποτέ δεν φανταζόμουν. Η οργάνωση τους, οι εγκαταστάσεις τους, οι παροχές που δίνουν στον αθλητή, είναι εκπληκτικές. Δε νομίζω ότι θα βρω παρόμοιες ποτέ ξανά”.
Τα τελευταία δυο χρόνια συνεργάζεσαι με ένα προπονητή που άφησε το στίγμα του στο ευρωπαϊκό μπάσκετ ως παίχτης, τον Jure Zdovc.Tον έχεις προπονητή και δάσκαλο στα ευρωπαϊκά σου βήματα, σε μία περίοδο που προσπαθείς να εξελιχθείς και να πρωταγωνιστήσεις στο ευρωπαϊκό Μπάσκετ. Πες μου δυο λόγια για τον coach.
“O coach Zdovc αναμφισβήτητα ήταν ένας εξαιρετικός παίχτης. Τον θαύμαζα. Μου είχε μιλήσει ο πατέρας μου για αυτόν. Όταν ήρθε στην ομάδα, πραγματικά ήταν έκπληξη για μένα. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα έχω τον Ζdovc προπονητή. Όσο καλός ήταν σα παίκτης, άλλο τόσο απαιτητικός είναι σαν προπονητής. Ζητάει πάρα πολλά και τα θέλει στην εντέλεια, κάτι που είναι πολύ καλό, ειδικά για τα νέα παιδιά που στην ηλικία που βρισκόμαστε, εκτός από το να παίξουμε μπάσκετ θέλουμε να και βελτιωθούμε. Νομίζω ότι ο coach Zdovc είναι ιδανικός γι αυτό. Κάνει την προπόνηση και για τους μικρούς και όχι μόνο για την ομάδα. Δεν είναι πολύ ομιλητικός, δεν έρχεται να σου μιλήσει πολύ, δεν είναι ο προπονητής που θα έρθει και θα σου πει «μπράβο τα έκανες όλα πολύ καλά». Θα σου τονίσει τα αρνητικά, θα προσπαθήσει να σε εκνευρίσει και να σε κάνει καλύτερο. Ωστόσο, αν και δεν έχω παίξει όσο περίμενα, όσο φανταζόμουν ή όσο θα ήθελα, πιστεύω ότι η συνεργασία μου με τον coach Zdovc”.
Πολλοί υποστηρίζουν ότι ένας νέος παίκτης μπορεί να εξελιχθεί περισσότερο σε μία ομάδα χωρίς πολύ υψηλούς στόχους, όπου ο προπονητής θα έχει περισσότερο χρόνο να του διαθέσει στην προπόνηση, αλλά και την ευχέρεια να του δώσει περισσότερο αγωνιστικό χρόνο μέσα στην σεζόν. Τελικά αυτό είναι αλήθεια ή μύθος;
“Για εμένα η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Αυτή την στιγμή στην Α1 δεν υπάρχει κάποια ομάδα που δεν καίγεται να κερδίσει κάθε παιχνίδι και θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει μικρούς παίχτες μόνο και μόνο για να πάρουν χρόνο συμμετοχής και εμπειρίες. Είδαμε το παράδειγμα και του Edin Atić, που πήγε δανεικός στα Τρίκαλα, τα Τρίκαλα παλεύουν για την παραμονή τους και έτσι ο Εdin δε μπόρεσε να βρει χρόνο στην ομάδα, γύρισε στην ΑΕΚ και ψάχνει τον επόμενό του προορισμό. Πιστεύω ότι δεν έχει να κάνει με τους στόχους της ομάδας. Βλέπουμε τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο στον Παναθηναϊκό. Μπορεί να μη παίζει όσο θα ήθελε ή όσο θα μπορούσε αλλά έχει πάρει τις ευκαιρίες του, έχει μπει σε κομβικά ματς να βοηθήσει κι έχει παίξει καλά. Πιστεύω ότι δεν είναι θέμα ομάδας, αλλά παίκτη και κατά πόσο προσπαθεί αυτός ώστε να γίνει ενεργό της μέλος”.
Οι μελλοντικοί στόχοι του Γιώργου βλέπουν σε ευρωπαϊκό έδαφος ή στην άλλη μεριά του Ατλαντικού;
“Οι στόχοι του Γιώργου δεν είναι τόσο μακροπρόθεσμοι. Ο πιο μακροπρόθεσμος στόχος αυτή τη στιγμή είναι το πώς θα δουλέψω το καλοκαίρι. Ο σκοπός είναι να δουλεύω, όσο πιο σκληρά μπορώ, να βελτιώνομαι όσο περισσότερο μπορώ, να καθιερωθώ στην ΑΕΚ, να βοηθήσω όσο πιο πολύ μπορώ. Το να ξαναπεράσω τον Ατλαντικό είναι σίγουρα ένα όνειρο, κακά τα ψέματα, όπως και για κάθε μπασκετμπολίστα. Όλοι θα θέλαμε να παίξουμε στο ΝΒΑ και σίγουρα θα ήθελα και εγώ. Ωστόσο αυτός είναι ένας στόχος που έρχεται μόνο με πολύ δουλειά και η δουλειά είναι αυτό στο οποίο συγκεντρώνομαι αυτήν την στιγμή”.
Άλλωστε αν δε φτάσεις σε ένα υψηλό σκαλί στο ευρωπαϊκό μπάσκετ δύσκολα παίρνεις το διαβατήριο για να περάσεις τον Ατλαντικό.
“Πιστεύω ότι από τη στιγμή που είσαι σε υψηλό επίπεδο θα σου δοθούν ευκαιρίες να κάνεις οτιδήποτε στο μπάσκετ. Το θέμα είναι τι επιλογές θα κάνεις. Εγώ λατρεύω το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ίσως το αγαπάω περισσότερο από το ΝΒΑ, αλλά όπως είπα και νωρίτερα, το ΝΒΑ είναι ιδανικό. Όσο και να μη μας αρέσει το πόσο εμπορικό είναι και το πόσα πολλά αδιάφορα παιχνίδια έχει στην Regular Season, είναι ένα καταπληκτικό πρωτάθλημα και δε νομίζω να υπάρχει μπασκετμπολίστας που δε θα ήθελε να παίξει στο ΝΒΑ”.
Πάμε και λίγο στα της Κατερίνης και στον Πιερικό Αρχέλαο. Δε ξέρω κατά πόσο έχεις μπορέσει να παρακολουθήσεις την πορεία του, τα τρία χρόνια που λείπεις. Παραμένει πιστός στο πλάνο μέσα από το οποίο αναδείχτηκες και εσύ. Συνεχίζει και δίνει στην παραγωγική διαδικασία νέων παικτών.
“Δυστυχώς παρακολουθώ ελάχιστα την ομάδα. Οι υποχρεώσεις μου είναι πάρα πολλές και δεν καταφέρνω να την παρακολουθώ όσο θα ήθελα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Πιερικός Αρχέλαος έχει επιλέξει το σωστό πλάνο. Έχει βγάλει παιδιά όπως ο Κώστας Φακοπουλίδης και ο Νίκος Παπαδόπουλος. Έτσι κι εγώ, μέσα από τον Πιερικό Αρχέλαο κατάφερα και πήγα σε κολλέγιο στην Αμερική και τώρα έχω επαγγελματικό συμβόλαιο σε μία κορυφαία ομάδα, τόσο της Ελλάδας, όσο και της Ευρώπης. Βλέπω ότι η ομάδα συνεχίζει στο ίδιο πλάνο. Χθες παρακολούθησα την προπόνηση και είδα πολλά νέα παιδιά. Ξεχώρισα τον Κώστα Τσιρογιάννη ο οποίος, για μένα, είναι ένα τρομερό prospect για την πόλη. Ένα παιδί κοντά στα 2 μέτρα που μπορεί να χειρίζεται τη μπάλα τέλεια, έχει τρομερή επαφή με το καλάθι και έχει μεγάλη προοπτική. Δεν έχει κλείσει καν τα 17, παίζει βασικός στην Β’ Εθνική, πρωταγωνιστεί και βελτιώνεται συνεχώς, ενώ παράλληλα είναι και άριστος μαθητής. Πιστεύω ότι και ο coach Χατζηιωάννου είναι ιδανικός σε αυτό και η οικογένεια του Πιερικού Αρχέλαου τον στηρίζει.
Μιας και αναφερθήκαμε και στην οικογένεια του Πιερικού Αρχέλαου, θέλω να πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ, για όλα τα χρόνια που ήμουν στην ομάδα και για τη βοήθεια που μου προσέφερε. Ιδιαίτερα θέλω να ευχαριστήσω τον coach Χατζηιωάννου που πέρασε ατελείωτες ώρες στο γήπεδο μαζί μου, ιδίως τα καλοκαίρια που μου έκανε καθημερινές ατομικές προπονήσεις, πολλές συζητήσεις, πολλές διαφωνίες και άλλα πολλά. Ο coach είναι ένας από τους μεγαλύτερους ευεργέτες μου, του χρωστάω πολλά από αυτά που έχω πετύχει αυτά τα χρόνια και θα ήθελα να τον ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου”.
