Του Βασίλη Σκουντή
Αναλογίζομαι πολλές φορές πως είναι καλύτερα να μασάω παρά να μιλάω, αλλά γέρασα και μυαλό δεν έβαλα ο καψερός!
Τούτο το επισημαίνω εν πλήρει συνειδήσει και μάρτυς μου (όχι ο Θεός, αλλά) ο Γιώργος Κούβαρης, με τον οποίο ανοίξαμε την κουβέντα για τον Γιάννη προχθές το βράδυ στην εφημερίδα (“Goal News”), όπου δουλεύουμε παρέα…
Ερήμην του, υπό την έννοια ότι δεν υποκινεί ο ίδιος τον παγκόσμιο σαματά που γίνεται για πάρτη του: δεν τον υποκινεί ο μπαγάσας, αλλά τον προκαλεί με τα απανωτά και αδιάκοπα κατορθώματα του, τα οποία ξεπερνούν και τη λογική, αλλά ακόμη και τη φαντασία!
Δεν είναι αυτός λοιπόν που παρακινεί όλο τον κόσμο να τον ψηφίσει για να επιλεγεί στο All Star Game της Νέας Ορλεάνης…
Δεν είναι αυτός που πιάνει τους δημοσιογράφους σε ολόκληρο τον πλανήτη ζητώντας τους να να τον αποθεώνουν επί καθημερινής βάσεως…
Δεν είναι αυτός που κρατά ξύπνιους κάθε νύχτα τους απανταχού της Γης θαυμαστές του, ούτε αυτός ο οποίος τους ξυπνάει από τα χαράματα για να μάθουν τα καθέκαστα…
Δεν είναι αυτός που ντε και καλά επιδιώκει το επικοινωνιακό “overdose” το οποίο – για να γυρίσω στην κουβέντα μου με τον Κούβαρη – μπορεί ν’ αρχίζει να κουράζει λίγο ή να γίνεται ακόμη και ενοχλητικό!
Και πριν λοιπόν αλέκτορα φωνήσαι, προτού κακαρίσουν οι κόκορες για να ξημερώσει, να το buzzer beater στο “Μadison Square Garden”, να το μπιζάρισμα από τους συμπαίκτες του, να η τρομερή αντίδραση του Τζέισον Κιντ, να τα εγκωμιαστικά δημοσιεύματα στα ΜΜΕ, να η ερώτηση για το… δωδεκάθεο του Ολύμπου, να η παλλαϊκή αποθέωση από τους Έλληνες της Νέας Υόρκης…
Να επίσης και ο χαμός που γίνεται με την άρνηση του (ελέω σεβασμού στα εθνικά σύμβολα) να βάλει τη τζίφρα του πάνω στην ελληνική σημαία που του έτειναν οι ομογενείς.
Αυτή η υπόθεση (οφείλω να ομολογήσω πως) με ξεπερνάει από ιδεολογικής πλευράς: όχι διότι τάχα είμαι ασεβής προς τα εθνικά σύμβολα και δεν δικαιολογώ ούτε τη χειρονομία των συμπατριωτών μας, ούτε την αντίδραση του Γιάννη…
Με ξεπερνάει επειδή απλούστατα αρνούμαι να βάλω μια τέτοια υπόθεση στη ζυγαριά και να την αξιολογήσω με βάση το οποιοδήποτε κίβδηλο κριτήριο μέτρησης του πατριωτισμού, του σοβινισμού, της πατριδοκαπηλείας και δεν συμμαζεύεται.
Γενικώς είναι λεπτό αυτό το ζήτημα και στην προκειμένη περίπτωση κάνει ακόμη περισσότερο τζιζ, διότι ο Γιάννης είναι παιδί μεταναστών από τη Νιγηρία και, διάβολε, κάποιοι από αυτούς που τον αποθεώνουν για την εγκράτεια του, πριν από δυο τρία χρόνια τον απέρριπταν με σαφείς ρατσιστικές εκτροπές επειδή είναι μαύρος!
Μαύρος, ξεμαύρος, αγαπά τη γενέτειρα του, τη σέβεται, την τιμά και τη διαφημίζει στα πέρατα του κόσμου, όσο κανείς άλλος αυτή τη στιγμή!
Αφήνω κατά μέρος λοιπόν τις εκρήξεις σωβινισμού και τις κραυγές για την Ελληνικότητα, την Ελληνοπρέπεια ή ακόμη και την… Ελληνοφρένεια που μάλιστα η τελευταία δεν περιορίζεται στην ομώνυμη τηλεοπτική εκπομπή, αλλά ενίοτε εκτείνεται σε επίπεδα που προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας και όντως εξελίσσεται σε ανήκεστο φρενοβλάβεια!
Για να επιστρέψω λοιπόν στο αγωνιστικό σκέλος της υπόθεσης, εάν δεν φοβόμουν μήπως με παρεξηγήσει ο ίδιος (μολονότι όλοι οι αθλητές κατά το μάλλον ή ήττον είναι προληπτικοί), θα του έστελνα ένα μήνυμα και θα του συνιστούσα να πάει να αγοράσει μια σκελίδα σκόρδα και να τα κρεμάσει όπου τον βολεύουν!
Μα στο ντουλαπάκι του στα αποδυτήρια του “Harris Bradley Center”, μα στο σπίτι του, μα στον σάκο που παίρνει μαζί του στα ταξίδια για να μην τον ματιάσουμε όσοι (όχι βεβαίως από φθόνο ή οποιαδήποτε κακή προαίρεση, μα) από αληθινή αγάπη και ανεπιτήδευτο θαυμασμό τον αποθεώνουμε νυχθημερόν!
Του έχουν τύχει κιόλας πολλά καλά μαζεμένα του αθεόφοβου: το ρεκόρ των 39 πόντων, τα “triple double figures”, η έκρηξη του σε σχέση με την περυσινή σεζόν, το εξώφυλλο στο”Sports illustrated”, η προπαγάνδα για το All Star Game, τα διθυραμβικά σχόλια όλης της μπασκετικής πιάτσας, οι φωτογραφίες με τη φιλενάδα του, το σημερινό “buzzer beater” και οι επιγενόμενες σκηνές Αποκάλυψης στη Νέα Υόρκη!
Παρεμπιπτόντως σε περίοπτη θέση αυτών των σκηνών της Αποκάλυψης, πρέπει να τοποθετηθεί η αντίδραση του Καρμέλο Αντονι: ή μάλλον η μη αντίδραση του, καθώς βλέπει την μπάλα να προσγειώνεται στο καλάθι και μένει στήλη άλατος, λες και είναι η ανυπάκουη γυναίκα του Λωτ στην Παλαιά Διαθήκη!
“Deja vu” είναι αυτή η εικόνα αφασίας του “Melo” από την 1η Σεπτεμβρίου του 2006 στη Σαϊτάμα, όπου κοιτάζει αποχαυνωμένος τους παίκτες της Εθνικής ομάδας να χορεύουν συρτάκι στο κέντρο του γηπέδου!
“Deja vu” όμως είναι και το in extremis νικητήριο καλάθι του Γιάννη: όχι από τον Φιλαθλητικό Ζωγράφου, ούτε από τις εθνικές ομάδες, ούτε βεβαίως από τη θητεία του στους Μπακς…
Το “buzzer beater” που πέτυχε σήμερα τα ξημερώματα ο Greek Freak είναι βγαλμένο από τη δική του φαντασία, με τη βοήθεια της δικής μου ίντριγκας και σπεύδω να εξηγηθώ…
Στις 28 Ιουλίου του 2014 ανέβηκα στο Καρπενήσι για τις ανάγκες των γυρισμάτων και των συνεντεύξεων που θα “έδεναν” το αφιέρωμα της Cosmote TV στην Εθνική ομάδα ενόψει του επικείμενου Μουντομπάσκετ στην Ισπανία…
Τότε ο Γιάννης ήταν πρωτάρης στις τάξεις της Εθνικής και εκτός από μια συνέντευξη του ζήτησα να συμμετάσχει και στο γύρισμα ενός trailer για τις μεταδόσεις των αγώνων, μαζί με τον Γιώργο Πρίντεζη, τον Νικ Καλάθη και τον Κώστα Παπανικολάου…
Ο Γιάννης ήταν επιφυλακτικός, επειδή ντρεπόταν να καθίσει μαζί με τους άλλους τρεις, αλλά μετά το ψηστήρι που του έκανα και χάρη και στο πολύ αποτελεσματικό “μπίρι μπίρι” του Παπανικολάου, προσπέρασε τους δισταγμούς του και πέταξε τη σκούφια του από χαρά.
Εκεί λοιπόν που καθόμασταν στο σαλόνι του ξενοδοχείου “Mοντάνα” και κάναμε πλάκα μέχρι να μάθουν όλοι τις ατάκες και να προπονηθούν στις συγκεκριμένες πρόζες αίφνης ο Γιαννάκης όχι μονάχα ξεψάρωσε, αλλά… εμαγκεψάμην κιόλας!
Πήρε λοιπόν μόνος του την πρωτοβουλία και εκεί που έλεγε ο Πρίντεζης “και τότε πετιέται ένα χέρι και στέλνει την μπάλα στο καλάθι”, ο Γιαννάκης συμπλήρωσε μια ατάκα εκτός σεναρίου…
“Μπορεί κύριε Βασίλη αυτό το χέρι να είναι… μαύρο;”
Το τι γέλιο έπεσε εκείνη τη στιγμή δεν περιγράφεται. Μπορεί να χάλασε το γύρισμα, να το ξανατραβήξαμε όλο από την αρχή (με τον Καλάθη να κάνει πλάκα τονίζοντας σε διαφορετικές συλλαβές τις λέξεις) και να έβαλε τις φωνές για την αργοπορία ο Φώτης Κατσικάρης, αλλά η αθώα ερώτηση του Γιάννη μου έμεινε εντυπωμένη στη μνήμη απ’ όπου την ανέσυρα σήμερα το πρωί…
Τον είχα ρωτήσει αργότερα πόθεν προέκυψε εκείνη η ερώτηση και τώρα συνειδητοποιώ πως εκείνο το βράδυ – λες και είχε δεχτεί την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος – με την απάντηση που μου έδωσε γύρισε μόνος του το trailer του καλαθιού το οποίο έβαλε τα ξημερώματα…
Mακάρι κύριε Βασίλη να περιγράψετε ένα ματς που θα παίζω και να φωνάξετε και για εμένα “βάλ’ το αγόρι μου”!
- ΥΓ: Δεν περιέγραφα το χθεσινό ματς καλέ μου Γιαννάκη, αλλά επιφυλάσσομαι για την επόμενη φορά, τώρα που πήρες κιόλας το κολάι!
