Ο “Jefe” έχασε τη σπίθα για το παιχνίδι που τον λάτρεψε και ο Γιώργος Καραμάνος περιγράφει γιατί τα μακρόσυρτα τάκλιν στο χορτάρι θα μοιάζουν πλέον πιο αδιάφορα…
Αυτή η υπέροχη καριέρα, ξεκίνησε με τον πιο τέλειο τρόπο. Και από την πρώτη στιγμή του δόθηκε το χρίσμα. Αυτό που θα τον ακολουθούσε σε όλη τη διαδρομή. «Αυτός θα είναι τώρα το μικρό αφεντικό», είπε φωναχτά ο Λεονάρντο Αστράδα, στο πρώτο παιχνίδι που βγήκε αλλαγή (2003), για να μπει ο “Jefecito”. Ο τότε θρυλικός μέσος της Ρίβερ είχε αναγνωρίσει από την πρώτη κοψιά την ποιότητα και ακόμα περισσότερο τη δυναμική προσωπικότητα του επερχόμενου αντικαταστάτη του. Δύο χρόνια αργότερα, ο 21χρονος Μασεράνο είχε ήδη πάρει προαγωγή, για να γίνει “Jefe” και ως τέτοιος θα αναγνωριζόταν παντού.
“ΑΠΛΑ ΘΑ ΚΟΒΩ ΚΑΙ ΘΑ ΔΙΝΩ ΤΗ ΜΠAΛΑ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ”
Οταν το 2010 πήρε το αεροπλάνο από το Λίβερπουλ για τη Βαρκελώνη, ήταν ο ίδιος ο Πεπ Γκουαρδιόλα που τον υποδέχτηκε στο αεροδρόμιο. Ηταν τόσο τιμητικό για τον Μάσε. Μόνο που στην πρώτη ατάκα του κόουτς, θα αισθανόταν την πιο άκομψη υποδοχή: «Υποθέτω έχεις υπόψιν ότι δεν πρόκειται να είσαι βασικός. Ετσι δεν είναι;» Η αλήθεια όμως είναι ότι ο Αργεντινός το γνώριζε. Μα δεν τον απασχολούσε. Ηθελε όμως τόσο πολύ να παίξει εκεί. Στην Μπάρτσα. Με τον αγαπημένο του Λιονέλ Μέσι.
Και πως θα μπορούσε άλλωστε να χωρέσει στην 11άδα; Εκείνη η Μπάρτσα είχε άλλα αφεντικά στη μεσαία γραμμή και στη θέση δέσποζε ο ακλόνητος Σέρχιο Μπουσκέτς. Μα δεν τον πείραζε. Θα μπορούσε πλέον να είναι εκεί, μαζί τους. «Γνωρίζω απόλυτα τι θα πρέπει να κάνω και μου φαίνεται το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου. Απλά θα κόβω και θα τη δίνω στους υπόλοιπους. Εκείνοι θα ξέρουν τι θα πρέπει να κάνουν με την μπάλα», έλεγε κατά την παρουσίασή του, όχι με χιουμοριστική διάθεση, αλλά με πλήρη συνείδηση του ρόλου και του ταλέντου της κορυφαίας ομάδας της εποχής.Ωστόσο, στα μισά της σεζόν είχε κερδίσει ήδη τους πάντες. Και κυρίως τον Πεπ. «Ο Κεϊτά και ο Μασεράνο είναι οι… κόρες των οφθαλμών μου στη ραχοκοκαλιά της Μπάρτσα. Εκείνοι φροντίζουν να ματώσουν, ώστε η ομάδα να μπορεί να είναι δαντελένια μπροστά. Και αυτό είναι αξία ανεκτίμητη για εμάς». Το τέλος της πρώτης σεζόν του στους Μπλαουγκράνα θα τον έβρισκε βασικό στον τελικό του Champions League, στο κέντρο της άμυνας, αφήνοντας τον Κάρλες Πουγιόλ στον πάγκο.
Η ΧΑΜΕΝΗ ΣΠΙΘΑ ΣΤΟ ΑΝΤΙΟ
«Δεν θέλω να επιδείξω ασέβεια στην Εστουδιάντες, που με έφερε πίσω στην πατρίδα. Είχα την εντύπωση ότι θα μπορούσα να νιώσω και πάλι αυτή τη σπίθα του να τα δίνεις όλα στο χορτάρι. Η σκληρή αλήθεια είναι όμως ότι την έχω χάσει. Δεν θα ήταν τίμιο από μέρους μου να πληρώνομαι και να μην είμαι αυτός που ξέρω, αυτός που ξέρετε. Επιλέγω να παραμερίσω από αυτήν την κούρσα, πριν το ίδιο το παιχνίδι με αφήσει αδύναμο και εκτεθειμένο»!
Για ακόμα μία φορά τα λόγια που επέλεξε στο μεγάλο αντίο του από το ποδόσφαιρο, είχαν αυτή τη δόση ταπεινότητας και τόλμης που τον χαρακτήριζε σε κάθε στιγμή του. Οπως όταν μετά τον χαμένο τελικό του Μουντιάλ της Βραζιλίας, όταν άπαντες εξαφανίστηκαν, εκείνος βγήκε μπροστά στην κάμερα. Σήκωσε το κεφάλι και μίλησε για την υπερηφάνεια όλης της Αργεντινής, δίχως να τον απασχολεί εάν είχε ηττηθεί ή όχι. Οτι σημασία είχε ότι η χώρα ήταν εκεί ξανά, 24 χρόνια μετά σε έναν τελικό.
ΕΝΑΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ LEGEND
Και τώρα αποχωρεί. Φεύγει σαν ηγέτης. Σαν ένας legend του αθλήματος. Από εκείνους τους ξεχωριστούς που υπήρξαν σιωπηλοί και η απουσία της απώλειάς τους γίνεται πιο εκκωφαντική. Ενας Κύριος που πάντοτε μιλούσε δίκαια, που έδινε τα πάντα για τους γύρω του, που έβαζε τον εαυτό του σε δεύτερη μοίρα για το καλό του συνόλου. Από αυτούς που υπήρξαν υποδειγματικοί από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό της καριέρας τους.
Το 2018, στο αντίο του από το “Καμπ Νόου”, άφηνε την ψυχή του να μιλήσει, δίχως να σκεπάσει τα δάκρυά του, επιδεικνύοντας για ακόμα μία φορά ευγνωμοσύνη. Εκείνα τα λόγια έμοιαζαν σαν ένας προφητικός συνολικός αποχαιρετισμός: «Ηρθα εδώ για να πραγματοποιήσω ένα όνειρο και τώρα το όνειρο αυτό τελείωσε. Ηρθε η ώρα να ξυπνήσω. Ούτως ή άλλως κράτησε περισσότερο απ’ ό,τι θα φανταζόμουν ποτέ».
Και όλοι εμείς που γουστάραμε τόσο να σε χαζεύουμε να σέρνεσαι και να ματώνεις, θα θέλαμε να είχε κρατήσει έστω λίγο ακόμα. Επειδή τα μακρόσυρτα τάκλιν στο χορτάρι θα μοιάζουν πλέον πιο αδιάφορα…
