Του Γιάννη Σερέτη
Πέρυσι η ανάκαμψη του Παναθηναϊκού άρχισε από ένα ντέρμπι εναντίον του Ολυμπιακού, στην 4η αγωνιστική. Μετά από την ισοπαλία με τη Λαμία και παθητικό επτά γκολ από ΟΦΗ και Αρη. Στην πρώτη εμφάνιση του Μπαρτ Σένκεφελντ, όταν ο Ολυμπιακός πήγε… άνετος και ωραίος στο ΟΑΚΑ νομίζοντας ότι θα κάνει «βόλτα». Σήμερα αυτό το «πλεονέκτημα», αυτό το όπλο της υποτίμησης από τον αντίπαλο, είναι απενεργοποιημένο για τον Παναθηναϊκό. Οι απουσίες των Ερυθρόλευκων είναι αρκετές και σοβαρές. Περιθώρια για «εκπτώσεις» ενόψει της αναμέτρησης με τη Μάντσεστερ Σίτι δεν έχει ο πρωταθλητής και ο Μαρτίνς έχει ήδη τρεις απώλειες (ισοπαλίες) εναντίον του Τριφυλλιού στην εν Ελλάδι καριέρα του. Συνεπώς, αναμένουμε έναν Ολυμπιακό απόλυτα συγκεντρωμένο, απόλυτα προσεκτικό και με ορισμένους παίκτες να έχουν έξτρα κίνητρα για να αποδείξουν στον κόουτς ότι αξίζουν μια θέση στην ενδεκάδα ακόμα κι όταν είναι παρόντες ο Βαλμπουενά, ο Ελ Αραμπί, ο Χασάν και ο Χασάν.
Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΠΥΡΟΣ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ
Η μεγάλη δύναμη πυρός των Ερυθρόλευκων δεν είναι πια οι δυο ακραίοι μπακ του. Ειδικά, δε, στο συγκεκριμένο ματς, λόγω της απουσίας των Χολέμπας – Βινάγκρε, η «υποχρεωτική» παρουσία των Ραφίνια – Ντρέγκερ δημιουργεί ακόμα περισσότερα προβλήματα στον Μαρτίνς. Δύναμη πυρός των γηπεδούχων είναι η μεσαία γραμμή τους. Με τον Εμβιλά να αντικαθιστά σταδιακά επάξια τον Γκιγέρμε, τον Μπουχαλάκη να ρυθμίζει θαυμάσια στα περισσότερα ματς την κυκλοφορία της μπάλας, τον Καμαρά να είναι «εξάρι» και «οκτάρι» και… «δεκάρι» μαζί! Τρεις παίκτες με δύναμη, τεχνική, αθλητικότητα, τρεις παίκτες τακτικά συνεπείς, ομαδικοί, με τρεξίματα, τρεις παίκτες από τους οποίους εξαρτάται το… μισό και βάλε παιχνίδι του Ολυμπιακού. Τόσο επιθετικά, όσο και αμυντικά.
Και το μεγάλο ζητούμενο για τον Παναθηναϊκό είναι η δική του «απάντηση» σ’ αυτή την τριπλέτα. Όχι μόνο ως προς τη διάταξη που θα επιλέξει τελικά ο Μπόλονι (ας μην αποκλείσουμε το ενδεχόμενο εκπλήξεων), αλλά κυρίως ως προς την απόδοση των Κουρμπέλη – Μαουρίσιο και… όποιου αποφασίσει ο Ρουμάνος να τους πλαισιώσει στη μεσαία γραμμή (Βιγιαφάνιες; Αλεξανδρόπουλος; Κάποιος άλλος;). Το σημαντικό για τον Παναθηναϊκό δεν είναι μόνο να βελτιώσει την ευστοχία του στην τελική προσπάθεια, αλλά πώς με τον Μπόλονι στον πάγκο θα «μεταμορφωθεί», θα ανασυνταχθεί και θα αναπροσαρμοστεί για ένα ματς τελείως διαφορετικού στυλ και χαρακτήρα συγκριτικά με όσα έχει διαχειριστεί ο Ρουμάνος έως τώρα.
ΠΡΩΤΟ ΝΤΕΡΜΠΙ, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΟΙ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ
Όλα τα ματς του Παναθηναϊκού με τον Μπόλονι (Βόλος, Λαμία, Απόλλων, Ατρόμητος) απαιτούσαν κυριαρχία, κατοχή/κυκλοφορία μπάλας, αναζήτηση και εύρεση των οδών από τις οποίες θα διασπαστεί η αντίπαλη άμυνα (με διπλή ζώνη παρατάχθηκε ο Ατρόμητος, η πιο ποιοτική ομάδα από τις έως τώρα αντιπάλους του Παναθηναϊκού). Σήμερα οι απαιτήσεις θα είναι διαφορετικές. Τα αμυντικά λάθη δεν συγχωρούνται εύκολα από τον Ολυμπιακό, ο αντίπαλος αποδεδειγμένα έχει περισσότερες αντοχές και πολύ καλύτερο ρυθμό από το 60’ έως το τέλος των αναμετρήσεών του, ο Παναθηναϊκός θα χρειαστεί και τη βοήθεια από τον πάγκο του, μα το μεγαλύτερο ερωτηματικό έγκειται στο αν θα μπορέσει να προσαρμοστεί αποτελεσματικά στο ρόλο της ομάδας που θα περιμένει, θα αντιδρά, θα «απαντά». Διότι, δυστυχώς για τους Πράσινους, αυτό το εφετινό καινούριο σύνολο δεν έχει ποδοσφαιρική ταυτότητα τέτοια που να του δίνει το δικαίωμα να κοντρολάρει και να ελέγχει το ρυθμό του αγώνα εναντίον ομάδας επιπέδου αυτού του Ολυμπιακού.
Εχει, όμως, πλέον, στο ρόστερ του περισσότερους παίκτες με προσωπικότητα. Με παραστάσεις. Με αρκετά ντέρμπι στην καριέρα τους. Αν αυτό το στοιχείο, σε συνδυασμό με ένα αποτελεσματικό στρατηγικό σχέδιο από τον προπονητή, ένταση στα τρεξίματα, ευστοχία στην τελική προσπάθεια και ομαδικό πνεύμα χαρίσει απόψε στους Πράσινους ένα θετικό αποτέλεσμα – ποιος ξέρει; – ίσως αυτό αποτελέσει το σκαλοπάτι όπου θα πατήσει για να βγει από το αδιέξοδο που έχει περιέλθει με όλες τις αλλαγές και τις ανατροπές από την εκκίνηση της σεζόν.
ΤΟ ΘΕΛΟΥΝ ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΒΟΤΑΝΙΚΟ, ΑΛΛΑ…
Σημαντικότερο, ασφαλώς, από ένα παιχνίδι, ακόμα κι αν αυτό είναι εναντίον του Ολυμπιακού (που δεν κρίνει απολύτως τίποτα στην ένατη αγωνιστική ενός πρωταθλήματος που ολοκληρώνεται με δέκα ντέρμπι στα play offs) είναι το θέμα του γηπέδου. Όχι μόνο διότι μιλάμε για ένα ζήτημα που έχει «ταλαιπωρήσει» το σύλλογο και τους φίλους του για 30 χρόνια, αλλά διότι στο σημείο όπου έχει φτάσει ο Παναθηναϊκός που συμπληρώσει ήδη δέκα χρόνια χωρίς πρωτάθλημα, το καινούριο γήπεδο είναι η μοναδική αχτίδα φωτός στο σκοτάδι, εφόσον αυτή την περίοδο τουλάχιστον δεν φαίνεται πιθανή η αλλαγή ιδιοκτησίας. Το M.o.U είναι μια συμφωνία. Μια βάση. Τίποτα παραπάνω. Ας περιμένουμε λοιπόν, διότι στο παρελθόν έχουμε δει και έχουμε ακούσει πολλά περισσότερα από όσα έχουν συμβεί έως τώρα για τον Βοτανικό επί Αλαφούζου, Μαλακατέ και Κ. Μπακογιάννη, όχι επί Γ. Βαρδινογιάννη, Θ. Γιαννακόπουλου και Δ. Αβραμόπουλου.
Είναι μια ικανοποιητική για το σύλλογο βάση συμφωνίας, ειδικά αν θεωρήσουμε αληθή όσα λέγονται από επίσημα χείλη για διασφάλιση της χρηματοδότησης του έργου. Και φαίνεται πως το θέλουν όλοι: Δήμος Αθηναίων, Κυβέρνηση, ΠΑΕ, Ερασιτέχνης. Ολοι το ήθελαν και… παλαιότερα, αλλά όλα έμειναν στις… μπουλντόζες. Υπομονή λοιπόν και βήμα – βήμα καταγραφή των γεγονότων. Αν ακόμα κι’ αυτή η προοπτική χαθεί με ευθύνη «πράσινη» και όχι «εξωγενή», ειλικρινά δεν βλέπω πώς ο σύλλογος θα σταθεί ολοκληρωτικά στα πόδια του ξανά και πολύ περισσότερο πώς η ΠΑΕ θα γίνει αληθινά ελκυστική για έναν επενδυτή ισχυρότερο και ικανότερο από τον Γιάννη Αλαφούζο.
Πηγή: Gazzetta
