Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Η Αυτού Εξοχότης, ο ακριβότερος προπονητής του καιρού μας, ο Πεπ Γκουαρντιόλα, βρίσκεται στην Αθήνα για να αντιμετωπίσει απόψε με τη Μάντσεστερ Σίτυ ένα ελλιπέστατο Ολυμπιακό, που μετά τους Ελ Αραμπί, Βαλμπουενά, Χασάν, Μπρούμα, Βινάγκρε, Χολέμπας και Αβραάμ Παπαδόπουλο έχασε χθες και τον Ραφίνια (που πονάει) και τον Ρατζέλοβιτς που δέχτηκε κι αυτός επίσκεψη από τον κορωνοϊό. Οι απουσίες του Ολυμπιακού καθιστούν αδύνατο να γίνει οποιαδήποτε αναφορά σε τακτικές προσεγγίσεις του ματς: η διαφορά των δυο ομάδων μοιάζει και είναι χαώδης. Καλύτερα, με αφορμή αυτό, να αναφερθούμε στο μέγα το μυστήριο: στο γιατί δηλαδή οι Αραβες της Σίτυ έκαναν μια γενναία αύξηση στον Πεπ Γκουαρντιόλα παρατείνοντας το συμβόλαιό του μετά από μια χρονιά που δεν κέρδισε τίποτα το σημαντικό και στο διάστημα μιας σεζόν, που η ομάδα του είναι στη μέση της βαθμολογίας στην Πρέμιερ λιγκ.
Εντελώς και μόνο δική του
Πολλοί όταν ακούν για τον Γκουαρντιόλα σκέφτονται τρόπαια και επιτυχίες. Αλλοι τον έχουν συνδέσει με το ποδόσφαιρο κατοχής – το περίφημο ισπανικό τίκι τάκα, στο οποίο μύησε και ομάδες όπως η Μπάγερν Μονάχου και η Σίτυ. Υπάρχουν φυσικά κι εκείνοι που στο άκουσμα του ονόματός του θυμούνται τις αποτυχίες του να κατακτήσει το Τσάμπιονς λιγκ, μολονότι είχε στην διάθεσή του δεκάδες εκατομμύρια λίρες για ξόδεμα. Όλα αυτά υπάρχουν σίγουρα στο βιογραφικό του μεγάλου Πεπ. Αλλά αποτελούν μόνο μικρά κομμάτια του: αν κάποτε σταματήσει να δουλεύει, μάλλον αυτά θα τα ξεχάσουμε γρήγορα και άλλα σημαντικότερα θα μας μείνουν στο μυαλό. Νομίζω κυρίως θα τον θυμόμαστε για την σπάνια ικανότητα του να βάζει σε κάθε δουλειά φαρδιά πλατιά την υπογραφή του: δεν χωρά αμφιβολία πως κάθε ομάδα στην οποία δούλεψε υπήρξε εντελώς και μόνο δική του. Και λίγοι προπονητές στην ιστορία μπορούν να το πουν αυτό.
Αρκεί λίγο για να καταλάβεις πολλά
Λένε για τους μεγάλους σκηνοθέτες ότι αρκεί να δεις μια σκηνή μιας ταινίας τους για να διακρίνεις το χέρι τους – και είναι αλήθεια. Το ίδιο ισχύει και για τις ομάδες του Πεπ – και ίσως, στον καιρό μας, μόνο για αυτές. Εχουμε δει ομάδες του Μουρίνιο να δέχονται τόσα πολλά γκολ, ώστε να αναρωτιέσαι τι διάβολο άμυνα υποτίθεται πως τους διδάσκει. Εχουμε δει ομάδες του Κλοπ να αγκομαχούν να σκοράρουν, δημιουργώντας ερωτηματικά για την κατασκευαστική διαχείρισή τους. Εχουμε δει τη Ρεάλ του Ζιντάν και αναρωτιόμασταν, αν έχει όντως τον Ζιντάν προπονητή. Καμία σχεδόν από τις ομάδες της Μπαρτσελόνα μετά τον Πεπ δεν ήταν ομάδα του προπονητή περισσότερο από ομάδα του Μέσι. Με τον Γκουαρντιόλα αυτά δεν υπάρχουν: φτιάχνει ομάδες τολμώ να πω καθ εικόνα και ομοίωση – σαν μικρός Θεός. Θέλει πίεση, κατοχή μπάλας, κίνηση χωρίς τη μπάλα και γκολ, αλλά αυτό το «θέλω» (που μπορεί να είναι «θέλω» πολλών προπονητών μόνο στη δική του περίπτωση γίνεται πάντα πράξη. Και παντού όπου δούλεψε, μολονότι μπορούσε να αποκτήσει συνήθως όποιον ποδοσφαιριστή ήθελε, δεν απέφυγε διαβολίκες παρεμβάσεις, που μαρτυρούν την ευφυία του. Εκανε το Μέσι ψευτοενιάρι και τον Μασεράνο ψευτοπεντάρι. Εκανε τον Λαμ ψευτοεξάρι και τον Ντε Μπρόιν λίγο από όλα. Φέτος μετέτρεψε σε φορ τον Φεράν Τόρες – ο δογματισμός του βασίζεται στη λογική ότι οι σπουδαίοι είναι σπουδαίοι σε όλα και οι μονοδιάστατοι, όσο καλοί κι αν είναι δεν μπορεί να δουλεύουν μαζί του.
Πόσο έχει λείψει
Είναι αυτός ο λόγος που οι Αραβες χρυσοπλήρωσαν την παράταση του συμβολαίου του μολονότι όσα προηγήθηκαν δεν ήταν τέλεια και παρόλο που όσα σήμερα διαδραματίζονται δεν είναι ιδανικά; Όχι απαραίτητα. Οι Αραβες κυρίως βλέπουν πόσο αυτός έχει λείψει από τις προηγούμενες ομάδες στις οποίες δούλεψε. Γνωρίζουν πως κανείς πιθανός αντικαταστάτης του δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του, καθώς ο χρόνος είναι ο μεγάλος του σύμμαχος. Οταν ο καιρός περνά η ανάμνηση κάνει τις ομάδες του Γκουαρντιόλα ακόμα πιο σαγηνευτικές: τις θυμάσαι σαν υπέροχα θεαματικές (κι όχι απλά ποδοσφαιρικές) εμπειρίες.
Στη Μπαρτσελόνα το φάντασμά του ταλαιπωρεί ακόμα τους πάντες. Στην Μπάγερν η ανάγκη να βρεθεί ο διάδοχός του προκύπτει ως συζήτηση κάθε φορά που ένας προπονητής απολύεται. Ο Γκουαρντιόλα ήταν ο πραγματικός σταυρός του μαρτυρίου του Μαρτίνο, του Λουίς Ενρίκε μέχρι να κατακτήσει το Τσάμπιονς λιγκ, του Βαλβέρδε παρά την καλή δουλειά του. Στη Γερμανία η Μπάγερν κερδίζει πρωταθλήματα και χωρίς αυτόν, όμως κανείς άλλος δεν είχε την δική του επιδραστικότητα: ο Γιοκίμ Λεβ κέρδισε το παγκόσμιο κύπελλο το 2014 γιατί ασπάστηκε τις ιδέες του. Με τον Πέπ σύγκριναν οι Γερμανοί τον Κόβατς και κάθε φορά που αναφέρονται στον Χάνσι Φλικ ελπίζουν να γίνει ο «Πεπ της Μπάγερν». Αν ο ίσκιος του είναι βαρύς για τους προπονητές, σκεφτείτε πόσο μεγάλο πρόβλημα είναι η φυγή του για τις ομάδες. Κι αν δυσκολεύτηκαν να τον αντικαταστήσουν κολοσσοί όπως η Μπάγερν και η Μπαρτσελόνα, φανταστείτε πόσο δύσκολο θα είναι κάτι τέτοιο για τη Σίτυ.
Οι Αραβες θέλουν τον καλύτερο κι ο καλύτερος είναι αυτός που μοιάζει αναντικατάστατος, ακόμα κι όταν δεν κερδίζει. Ο Πεπ δεν είναι ο μόνος που κέρδισε τίτλους με τη Σίτυ: το έκαναν και ο Μαντσίνι κι ο Πελεγκρίνι ξοδεύοντας ίσως λιγότερα. Αλλά είναι αυτός που έφτιαξε ολόκληρη την εσωτερική δομή της ομάδας φέρνοντας στο Μάντσεστερ ικανούς συνεργάτες που συμβαίνει να είναι και φίλοι του. Στη Σίτυ δεν έβαλε τη σφραγίδα του μόνο στην ομάδα, αλλά και στην εταιρία.
Μόνο άνθρωποι του Πεπ
Λέγεται ότι ο Γκουαρντιόλα συναντήθηκε για πρώτη φορά με τον Σεϊχη Μανσούρ στο Αμπου Ντάμπι το 2009 όταν η Μπαρτσελόνα κέρδισε το Παγκόσμιο κύπελλο Συλλόγων. Εκεί λέγεται πως τον συμβούλευσε, αν θέλει πραγματικά κάποτε να συνεργαστούν, να δυναμώσει με τα κατάλληλα στελέχη την εταιρία του. Ετσι η Σίτυ για να τον αποκτήσει, κάποια χρόνια αργότερα, έδωσε τα κλειδιά της τεχνικής διεύθυνσης στον Μπεκιριστιάν και προσέλαβε ως οικονομικό διευθυντή τον Φεράν Σοριάνο, τον άνθρωπο πίσω από το θαύμα της Μπαρτσελόνα. Η υποψία που υπάρχει είναι ότι αυτούς τους έστειλε εκεί ο Πεπ για να προετοιμάσουν την άφιξή του. Σήμερα όλοι στη Σίτυ είναι δικοί του άνθρωποι – ξεχωρίζει πάντα ο μεγάλος πρώην παίκτης του πόλο Μανουελ Εστιάρτε για τον οποίο ο Πεπ είπε κάποτε ότι «τον χρειάζεται για να κάνει μαθήματα νοοτροπίας στους παίκτες του».
Το να τον χάσεις το Γκουαρντιόλα σημαίνει πως πρέπει να φτιάξεις, όχι απλά μια ομάδα από την αρχή, αλλά μια εταιρία: κι αυτό είναι συγκλονιστικά πιο δύσκολο γιατί καλούς παίκτες μπορεί να συνεχίζεις να αγοράζεις, αλλά σούπερ μάρκετ που να πουλάει παράγοντες και στελέχη δεν υπάρχει. Ο Γκουαρντιόλα δεν κέρδισε απλά πρωταθλήματα, αλλά έβαλε τους Αραβες στη λογική της δημιουργίας μιας παγκόσμιας εταιρίας: στο City Football Group (CFG) ανήκουν ήδη μετοχές έξι συλλόγων που βρίσκονται σε τέσσερις ηπείρους. Η εταιρία ελέγχει 240 επαγγελματίες ποδοσφαιριστές: κάτι ανάλογο δεν έχει ξαναγίνει ποτέ – κι έγινε χάρη στον Πεπ. Πώς να τον αφήσουν να φύγει;
Απόψε ο Ολυμπιακός παίζει με τη Σίτυ. Τη μοναδική ίσως περίπτωση ομάδας στην ιστορία στην οποία το μέγεθος του προπονητή ξεπερνά αυτό του συλλόγου…
Πηγή: Κάρπετ Show
