Επιλογή Σελίδας



Του Αντώνη Καρπετόπουλου

Η ηθική μου υποχρέωση να αποχαιρετίσω κι εδώ με δυο δημοσιεύματα τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ήρωα των παιδικών μου χρόνων πρώτα από όλα, με ανάγκασε να μην γράψω τίποτα για τα ματς των ελληνικών ομάδων στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Το κάνω σήμερα επισημαίνοντας μερικά, κατά βάση δυσάρεστα πράγματα, και για τους τρεις.

Προβλεπόμενη ήττα, μικρά κέρδη

Η εμφάνιση του Ολυμπιακού με τη Σίτυ δικαιολογείται (;) μόνο εξαιτίας των μεγάλων απουσιών του – αλλά και γιατί απέναντί του είχε μια ομάδα που έχει συντρίψει τόσες πολλές στο Τσάμπιονς λιγκ ώστε είναι λογικό να σε οδηγεί στο να σκέφτεσαι πρώτα από όλα πως θα αμυντικά θα αντέξεις. Το 5-6-0 με το οποίο ο Μαρτίνς αντιμετώπισε τη Σίτυ δεν του άφησε κανένα περιθώριο για να δημιουργήσει ευκαιρίες, αλλά δεν του επέτρεψε και την αμυντική κάλυψη που περίμενε: το 0-1 είναι το καλύτερο δυνατό σκορ σε σχέση με την εικόνα του αγώνα στον οποίο ο καλύτερος ήταν ο Σα. Γιατί έπαιξε με πέντε μπακ; Ο λόγος είναι απλός: γιατί το σχήμα αυτό του επέτρεπε να χρησιμοποιήσει τους καλύτερους από τους μετρημένους υγιείς παίκτες. Αλώστε δεν θα είχε νόημα να βάλει από την αρχή ως εξτρέμ τον Βρουσάι π.χ (που άρπαξε πάντως την ευκαιρία για να δείξει την βελτίωσή του) από τη στιγμή που φορ δεν υπήρχε. Ο Μαρτίνς έβαλε τον Πέπε (αντί του Μπουχαλάκη) για να έχει ένα ακόμα παίκτη ικανό να δώσει τη μπάλα γρήγορα, αλλά το πρόβλημα στο κομμάτι της ανάπτυξης ήταν ότι δεν υπήρχε κανείς να την πάρει. Το πρέσινγκ της Σίτυ ήταν προσεγμένο, ο Φορτούνης ελάχιστες φορές κατάφερε να γυρίσει και οι προωθήσεις των ακραίων αμυντικών ελάχιστες, αφού η Σίτυ ήταν έτοιμη να εκμεταλλευτεί τους κενούς χώρους. Το γκολ που βρήκε το σημείωσε όταν βρήκε άδεια σχεδόν την δεξιά πλευρά του Ολυμπιακού γιατί ο Ντρέγκερ δεν γυρνά, μετά το φάουλ που του γίνεται και που αδικαιολόγητα δεν βλέπει ο Ιταλός διαιτητής Μάσα.

Θα μπορούσε να παίξει διαφορετικά;  

Η ερώτηση μετά το ματς ήταν αν θα μπορούσε ο Ολυμπιακός να παίξει διαφορετικά. Φυσικά και θα μπορούσε. Αλλά αν ήταν ομάδα μιας άλλης χώρας. Το να βγεις ψηλά να πιέσεις τη Σίτυ σημαίνει ότι ρισκάρεις ένα ωραίο 0-5 ή ένα ωραίο 1-6. Στο Τσάμπιονς λιγκ αυτά είναι εύκολα και τα είδαμε και φέτος (σας θυμίζω τα ματς της Λίβερπουλ με την Αταλάντα, της Μπάγερν με την Σάλτσμπουργκ, της Σαχτάρ με τη Γκλάντμπαχ κτλ). Στην Ελλάδα όμως τέτοιες ήττες δεν αντέχονται. Κι όποιος τις αποφεύγει, γλυτώνει πολλά.

Υπάρχουν κέρδη από αυτή την παθητική και φοβιτσιάρικη (σε επίπεδο νοοτροπίας) εμφάνιση; Λίγα, αλλά υπάρχουν. Ο Μαρτίνς πρέπει να είδε ότι οι τρεις κεντρικοί αμυντικοί μπορούν να συνυπάρξουν: ίσως είναι μελλοντικά χρήσιμο. Ο Βρουσάι φάνηκε να έχει κάτι που στον κουρασμένο Ολυμπιακό λείπει, δηλαδή έκρηξη. Ο Σουντανί πήρε λίγα ακόμα χρήσιμα λεπτά: πρέπει να βρει τη φόρμα του. Φυσικά το ματς άφησε και προβληματισμούς: Μπρούμα και Βινάγκρε μοιάζουν γυάλινοι, ο Ντρέγκερ έχει δρόμο μπροστά του, ο Πέπε δύσκολα θα βγάλει από την ενδεκάδα ξανά τον Μπουχαλάκη και στις θέσεις των εξτρέμ υπάρχει ανάγκη ενίσχυσης. Ένα χρόνο μετά την πώλησή του.       

Το πρώτο του Καρέρα, το δεύτερο των παικτών του

Ας δούμε και τους άλλους. Φταίει μόνο ο Καρέρα για την ντροπιαστική ήττα της ΑΕΚ από την Ζόρια; Μολονότι ο Ιταλός έχει κάνει πολλά και διάφορα (σχεδόν) ακατανόητα δεν θα το έλεγα. Για μένα η ευθύνη της ήττας είναι μοιρασμένη. Για το πρώτο ημίχρονο φταίει ο Καρέρα και για το δεύτερο οι παίκτες του.

Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Ο Καρέρα έχει απ’ την αρχή της χρονιάς ένα πρόβλημα: δεν εμπιστεύεται τους αμυντικούς του. Δεν είναι καθόλου άδικος μαζί τους διότι η ΑΕΚ δεν έχει καταφέρει σχεδόν σε κανένα σοβαρό παιχνίδι να κρατήσει το μηδέν. Δέχεται γκολ ακόμα και στο ελληνικό πρωτάθλημα και μάλιστα από ομάδες που δεν της ασκούν ιδιαίτερη πίεση (ΟΦΗ, ΑΕΛ κτλ). Για το λόγο αυτό ο Καρέρα, όχι μόνο μεταβάλει το σχήμα παίζοντας σε άλλα ματς με τετράδα και σε άλλα με πεντάδα στην άμυνα, αλλά αλλάζει πολύ συχνά και πρόσωπα ψάχνοντας να βρει τους κατάλληλους για την περίσταση: μέχρι τώρα έχει χρησιμοποιήσει ως βασικό όποιο παίκτη του δηλώσει αμυντικός! Γιατί δεν αποφασίζει να δείξει εμπιστοσύνη σε κάποιους συγκεκριμένους ποντάροντας ότι αυτοί θα βρουν χημεία; Η απάντηση είναι απλή: γιατί δεν έχει διαλέξει αυτός τους συγκεκριμένους παίκτες.

Ευλογία ναι, επιλογή όχι

Ο Καρέρα έδωσε την ευλογία του για την απόκτηση των αμυντικών, αλλά κανείς από όσους ήρθαν δεν ήταν δική του επιλογή. Ως εκ τούτου προτιμά να τους δοκιμάζει, ελπίζοντας ότι κάποιοι θα καταφέρουν να τον πείσουν ότι αξίζει να γίνουν βασικοί. Για διαφορετικούς λόγους μέχρι τώρα δεν το έχει καταφέρει κανείς. Αυτή η αδυναμία λειτουργεί σαν τουβλάκι του παζλ:  πέφτει το πρώτο και μετά γκρεμίζονται όλα τα τουβλάκια ένα ένα.  

Θα το εξηγήσω. Αν παίξεις με πέντε στην άμυνα και χρειάζεσαι και δύο επιθετικούς μοιραία σχεδόν αποκλείεις από το αρχικό σχήμα τα εξτρέμ. Αν πρόθεσή σου είναι να παρουσιάσεις μια ομάδα που θα κρατήσει το μηδέν στην άμυνα (για να κερδίσει εύκολα ή δύσκολα καθώς πιστεύεις πως ένα γκολ θα το βρει) καμιά φορά αρκεί ένα απλό λάθος (ή κάτι απρόβλεπτο) για να διαλυθεί το απλοϊκό αυτό σχέδιο. Στο δεύτερο ημίχρονο η ευθύνη για ό,τι συμβαίνει αφορά κυρίως τους παίκτες. Ο Σακώφ αποβάλλεται βλακωδώς. Ο Αθανασιάδης κάνει ένα ασυγχώρητο λάθος. Ο Τάνκοβιτς και ο Λιβάγια δεν δίνουν τίποτα δημιουργικά με αντίπαλο μια ομάδα που η Ενωση έχει συντρίψει στην έδρα της λίγες μέρες πριν.

Να προσθέσω και ότι αν έλλειψη χημείας παρατηρείται στην άμυνα, το ίδιο ισχύει και για την επίθεση. Στην ΑΕΚ βλέπεις πολλές ατομικές προσπάθειες και λίγες σχετικά συνεργασίες. Και όταν λείπουν ο Μάνταλος (που συνδέει τις γραμμές) και ο Μαχαίρας (που είναι από τους λίγους που τρέχουν) δεν είναι απίθανο απέναντι σε μια πραγματικά κλειστή άμυνα η ΑΕΚ να βραχυκυκλώσει. Αυτό έπαθε την Πέμπτη: έχασε γιατί δεν μπορούσε να παίξει. Στην πραγματικότητα ο Καρέρα υπερτίμησε την εμφάνιση στο πρώτο ματς και προσπάθησε να παρατάξει την ίδια ενδεκάδα: για αυτό έπαιξε και χωρίς φορ. Και στο πρώτο παιγνίδι με τους Λιβάγια – Τάνκοβιτς στην επίθεση ξεκίνησε, αλλά εκεί το γρήγορο γκολ δημιούργησε χώρους. Αν η ΑΕΚ αυτό το γρήγορο γκολ δεν το βρει, σχεδόν πάντα δυσκολεύεται. Κανονικά το ματς θα έπρεπε να είναι για τους παίκτες της ΑΕΚ ένα μάθημα: τους φωνάζει ότι δεν έχουν το δικαίωμα να πιστεύουν πως μπορεί να κερδίσουν έναν αντίπαλο κάνοντας απλώς τα προβλεπόμενα. Αλλά όταν ακούγεται ότι αυτοί αποτελούν το καλύτερο ρόστερ της ιστορίας (!) της ομάδας, αυτά είναι δύσκολα.  

PSV - ΠΑΟΚ 3-2 | SDNA 

Η καρδάρα με το γάλα

Στον ΠΑΟΚ απ’ την άλλη γίνονται πράγματα τα οποία δεν είναι πάντα εύκολο να εξηγηθούν αγωνιστικά. Είναι δύσκολο να καταλάβεις π.χ γιατί ξεκίνησε ο νεαρός Τσιγκάρας και κάθισαν στον πάγκο ο Εσίτι (που σε αυτό το ματς είχε λόγο ύπαρξης)  και ο  Αουγκούστο (που όποτε αγωνίζεται είναι καλός). Η δική μου εντύπωση είναι ότι ο Πάμπλο Γκαρσία προσπαθεί (και με διοικητική προτροπή) να αξιοποιήσει παίκτες μικρούς σε ηλικία, αλλά και κάποιος που αποκτήθηκαν το φετινό καλοκαίρι, ώστε οι παλιότεροι που έχουν μεγαλύτερα συμβόλαια να φύγουν τον Ιανουάριο. Το αν έχω δίκιο ή άδικο θα το δούμε προσεχώς. Όσο για το ματς με την PSV αυτό χάθηκε για δύο λόγους.

O πρώτος είναι ότι οι πιτσιρικάδες κυνηγοί της Ολλανδικής ομάδας κατάλαβαν στο δεύτερο ημίχρονο ότι μπορεί να περάσουν και από τον άξονα αρκεί να παίζουν γρήγορα με τη μπάλα στα μικρά διαστήματα: σταμάτησαν να επιτίθενται μονότανα από το πλάι και βρήκαν συνεργασίες. Ο δεύτερος λόγος είναι η έξοδος του Τζόλη. Όχι μόνο ήταν πρωταγωνιστής και σκόρερ στο υπέροχο ξεκίνημα του ΠΑΟΚ, αλλά έλειψε και πολύ στο τελευταίο 40 λεπτό του παιχνιδιού όταν δηλαδή ο ΠΑΟΚ προσπαθούσε να ισοφαρίσει. Ο ΠΑΟΚ κρατά ακόμα την τύχη στα χέρια του. Θέλει δυο νίκες στα τελευταία δυο ματς. Αλλά έχει μία στα τέσσερα πρώτα. Μην το ξεχνάμε.  

Δεν συμψηφίζω

Πρέπει να πω ότι δεν συμψηφίζω τις τρεις εμφανίσεις. Ο Ολυμπιακός αγωνίστηκε κόντρα στην ακριβότερη ομάδα της Ευρώπης λειψός. Ο ΠΑΟΚ έδειξε για μια ακόμα φορά γιατί είναι καλύτερος από πέρσι. Τρέχει πιο πολύ, έχει ενέργεια και δεν έχει ποδοσφαιριστές που έχουν καπαρωμένη τη θέση στην εντεκάδα ακόμα και όταν περπατάνε. Η ΑΕΚ έκανε απλά τα πάντα χάλια. Και η ερώτηση που πρέπει να μας προβληματίζει είναι τι διάβολο είναι αυτό το Confederation League στο οποίο πολλοί θα καταλήξουν…

Πηγή: Κάρπετ Show

Pin It on Pinterest

Shares
Share This