Του Βασίλη Σκουντή
Το 2007 (και έχει σημασία η συγκεκριμένη χρονολογική οριοθέτηση) η ΑΕΚ δεν είχε ούτε την οικονομική δυνατότητα, ούτε την ευκαιρία, ούτε τη φιλοδοξία, αλλά ούτε και τη… ματαιοδοξία να ακολουθήσει τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό στο σαφάρι του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους…
Καιρός φέρνει τα λάχανα, όμως, καιρός τα παραπούλια και αυτόν που η ΑΕΚ δεν τολμούσε καν να κοιτάξει τότε, μετά από δέκα χρόνια τον βρήκε έστω και υπό μορφήν υποκατάστατου!
Σαν τη μεθαδόνη δηλαδή, κάτι τέτοιο θαρρώ πως είναι για την τωρινή ΑΕΚ η αφεντιά του…
Ο Ρόκο Λένι Ούκιτς!
Του έχω από παλιά μια ιδιαίτερη συμπάθεια του Κροάτη πόιντ γκαρντ, χώρια που τυχαίνει κιόλας μερικές φορές να ξεροσταλιάζουμε έξω από ένα δημοτικό σχολείο στο οποίο η κόρη του η Σάρα είναι συμμαθήτρια με τον γιο μου…
Εκεί στη σχολική αυλή και στα όρθια τις δυο σεζόν που αγωνιζόταν στον Παναθηναϊκό, αλλά και την τρέχουσα, κατά την οποία επέστρεψε στην Ελλάδα και στο ΟΑΚΑ (φορώντας την κίτρινη φανέλα), συν τις συναντήσεις μας όλα αυτά τα χρόνια στις διοργανώσεις των Εθνικών ομάδων, συνειδητοποίησα κάτι πολύ πιο σπουδαίο από το πόσο καλός καλός παίκτης είναι…
Συνειδητοποίησα πόσο σχηματοποιημένη προσωπικότητα (όπως έλεγε κάποτε ο Θόδωρος Ροδόπουλος) και πόσο φιλοσοφημένος και κατασταλαγμένος τύπος είναι…
Εδώ οφείλω να άρω μια παρανόηση, διότι μετά από τόσα χρόνια που τον …τρώμε στη μάπα (σε συλλογικό επίπεδο, αλλά και με την Εθνική Κροατίας) και επειδή έχει καταπονηθεί κιόλας πολύ από τα γόνατα του, κάποιος θα νομίζει πως είναι στα τριάντα φεύγα! Και όμως, ο Ούκιτς μόλις πριν από έναν μήνα συμπλήρωσε τα τριάντα δυο του…
Κοινώς για να τον βάλω σε γνώριμα επίπεδα ηλικιακής αντιπαραβολής, είναι έναν χρόνο νεαρότερος από τον Ζήση και δυο από τον Σπανούλη!
Αλλά, είπαμε,. Εδώ δεν τον αντιπαραβάλλω με τον Βασίλη και με τον Νίκο, αλλά με τον Big Saras!
Kαι- για να μην παρεξηγηθώ-αυτή η αντιπαραβολή δεν έχει να κάνει με το παλμαρέ, με το ταλέντο, με την κλάση, με το στιλ παιχνιδιού και με την ιδιοφυΐα, αλλά με την ηγετική προσωπικότητα, τη φιλοσοφία, τη νοοτροπία και την προσέγγισης τους στα πράγματα…
Εμφορούμενος από το σύνθημα “Και ξανά, ξανά θα γίνεις βασίλισσα” ο Μάκης Αγγελόπουλος δεν φείδεται δαπανών για να καταστήσει και πάλι την ΑΕΚ πρωταγωνίστρια εντός και εκτός των τειχών. Τους τελευταίους δώδεκα μήνες έκανε όλα τα χατίρια του Γιούρι Ζντοβτς και όπως είπε ο ίδιος αποτιμώντας την περυσινή σεζόν στην οποία η ΑΕΚ τερμάτισε τρίτη “πετύχαμε το ελάχιστο αποτέλεσμα με τη μέγιστη προσπάθεια”!
Οταν την πρώτη Σεπτεμβρίου του 2016, ο Ούκιτς αποδέχθηκε την πρόταση της ΑΕΚ, δεν είχα καμιά αμφιβολία για τη δυνατότητα του να την ενισχύσει ουσιαστικά και ν’ αποδείξει πως δεν ήταν ένας πρώην παίκτης!
Ως τέτοιος αυτοσαρκαζόταν και αυτοσυστηνόταν ο ίδιος, μάλιστα σε μια συνέντευξη που έδωσε στον Θανάση Ασπρούλια και προβλήθηκε στην Cosmote TV είχε πει ότι “βγήκα πολύ ζημιωμένος από την περυσινή σεζόν στην Ιρταλία και εάν δεν ερχόταν η πρόταση της ΑΕΚ, πιθανότατα θα είχα ανακοινώσει την απόσυρση μου από την ενεργό δράση”!
Τούτου δοθέντος η ΑΕΚ τον τράβηξε την ώρα που στοιχιζόταν στην ουρά για να καταθέσει τα απαραίτητα δικαιολογητικά και να βγει στη σύνταξη και εκτός από την καριέρα του Ούκιτς, ίσως σώσει και τους δικούς της στόχους στην εφετινή σεζόν.
Πέρα από τα καθαρά αγωνιστικά στοιχεία του, ο Ούκιτς είναι ένας έμπειρος και περπατημένος (σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του μπασκετικού πλανήτη) παίκτης, ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος και ο ηγέτης που κάθε ομάδα θα ήθελε στο παρκέ, στον πάγκο και στα αποδυτήρια της.
Ως πόιντ γκαρντ αλλά και ως κάτι πολύ πιο σπουδαίο: ως ο προπονητής μέσα στο γήπεδο, τουτέστιν η φωνή της συνείδησης όλης της ομάδας.
Αυτό καθίσταται αντιληπτό ακόμη και από κάποιες εκ πρώτης όψεως ασήμαντες και ανεπαίσθητες εικόνες, όπως εκείνη στην Πυλαία, στη διάρκεια του αγώνα με τον ΠΑΟΚ, όταν ενώ ο Ζντοβτς ωρυόταν (χωρίς πάντως τότε να βαρέσει κάποιον παίκτη), ο Ούκιτς έτρεξε πάνω στον Μιλόσεβιτς μετά από ένα καλάθι και του έσκασε ένα φιλί στο μάγουλο!
Μιας και το ‘φερε η κουβέντα στον Ούκιτς και στον Ζντοβιτς είχε πολλή πλάκα η στιχομυθία που διημείφθη χθες το βράδυ στην αίθουσα Τύπου του ΟΑΚΑ, μετά τον αγώνα ΑΕΚ – Αρης. Ο Ρόκο ρωτήθηκε για το σημάδι που είχε κάτω από το αριστερό μάτι και προτού προλάβει να απαντήσει, πετάχτηκε ο παρακαθήμενος Γιούρι και είπε “Δεν του το έκανα εγώ”!
Ε, διάβολε, εάν ο Ζντοβτς φτάσει στο σημείο (μετά τον Κούπερ, τον Μπράουν, τον Γκριν και τον Μαυροειδή) να κουτουπώσει ή να την πέσει και στον Ούκιτς, τότε πάει, χάλασε ο κόσμος!
Παρεμπιπτόντως το σημάδι στη φάτσα του Ρόκο προέρχεται από το αθέλητο κτύπημα ενός συμπατριώτη του την Τετάρτη το βράδυ στο Σάσαρι: έφαγε μια αδέσποτη από τον Ροκ Στίπτσεβιτς και αυτή τη φάση ήταν όντως βγαλμένη από σκληρό ροκ!
Ο Ούκιτς ξέρει ότι δεν είναι…θεός. “Σήμερα έβαλα τρία στα τρία και γενικώς αισθάνομαι και παίζω καλά από την αρχή της σεζόν, αλλά αύριο μπορεί να πέσω σε μια μαύρη τρύπα και να εξαφανιστώ” είπε χθες το βράδυ στην τελευταία αποστροφή ενός χειμαρρώδους λογυδρίου που έβγαλε αναδεικνύοντας πρωτίστως την αξία της συνέπειας, της σταθερότητας και της προσήλωσης που πρέπει να έχει κάθε παίκτης.
Σε αυτό το λογύδριο ο Ούκιτς αναφέρθηκε επίσης και στην αξία της καθημερινής προσπάθειας, του μόχθου και του συνεπαγόμενου πόνου, τόσο του σωματικού, όσο και του πνευματικού. Ε, τότε ακριβώς ήταν που (βλέποντας τον και ακούγοντας τον) νόμιζα ότι δεν ήταν η φάτσα και η φωνή του Ούκιτς, αλλά η φάτσα και η φωνή του Γιασικεβίτσιους!
Δεν χρησιμοποίησε τα ίδια λόγια, αλλά όλο το σκεπτικό του μου έφερε στο μυαλό μια από τις λιγότερο πιασάρικες και εμπορικές, αλλά συνάμα πιο ουσιώδεις δηλώσεις που έχω αποσπάσει στην καριέρα μου από αθλητή και τη θεωρώ πάντοτε ως το απόσταγμα της σοφίας…
Στις 30 Απριλίου του 2009, την παραμονή του ημιτελικού Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός είχα πιάσει την κουβέντα με τον Γιασικεβίτσιους στην O2 Arena του Βερολίνου και κάποια στιγμή μου είπε ότι «σε συνθήκες πρωταθλητισμού, το παν είναι να αντέχεις στον πόνο και να μπορείς να υποφέρεις». Του ζήτησα τότε να μου το κάνει… λιανά αυτό και μεταφέρω αυτολεξεί την απάντηση του: «Υποφέρω στον αθλητισμό σημαίνει ότι αντιμετωπίζω τα νεύρα μου, την κούραση, τον θυμό, τα προβλήματα που μου βάζει ο αντίπαλος, τη μουρμούρα ή τις αποδοκιμασίες από την εξέδρα, την αστοχία, τις αδυναμίες μου. Αντιμετωπίζω ακόμα την πίεση του προπονητή μου, τις ανάγκες των συμπαικτών μου και μετά απ’ όλα αυτά, αφού έχω υποφέρει πολύ, αισθάνομαι έτοιμος για την τελευταία μάχη, στην οποία πρέπει να επικρατήσω»!
Ε, αυτά ακριβώς (είπε με άλλα λόγια, αλλά) εννοούσε και ο Ούκιτς και μάλιστα τα τεκμηριώνει εδώ και χρόνια και ειδικότερα εφέτος με τον πιο εύγλωττο τρόπο…
Με την κανονική γλώσσα του που πάντοτε πηγαίνει ροδάνι, αλλά ακόμη και με τη γλώσσα του (πονεμένου) σώματος του!
Πηγή: Gazzetta
