Του Βασίλη Σαμπράκου
Την εποχή της κλήρωσης από την οποία θα προέκυπτε το πρόγραμμα διεξαγωγής των αγώνων, το περασμένο καλοκαίρι, ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ φαντάζονταν ότι η στιγμή διεξαγωγής του μεταξύ τους αγώνα στη Λεωφόρο θα καθόριζε σε σημαντικό βαθμό τις πιθανότητές τους να διεκδικήσουν μέχρι τέλους τον τίτλο. Δεν φαντάζονταν ότι η 11η αγωνιστική θα διεξαγόταν στα μέσα του Ιανουαρίου, και κυρίως δεν ήθελαν να φανταστούν ότι παραμονές του ντέρμπι θα ζούσαν στην απόσταση των 12 και 16 βαθμών από τον πρωτοπόρο Ολυμπιακό. Σήμερα οι δύο αντίπαλοι, ως οργανισμοί, θα ‘πρεπε να προετοιμάζονται με τη συνείδηση ότι μπορεί να μην παίζουν για να φτιάξουν την ημέρα τους και την προοπτική τους, δεδομένης της απόστασης από την κορυφή, αλλά παίζουν με το όραμα να μην κάνουν ακόμη χειρότερο το αύριο και το μεθαύριο. Διότι ο Παναθηναϊκός έχει ήδη μπει, όπως αρχίζει να γίνεται αντιληπτό, στο πρώτο στάδιο μιας ακόμη μεταβατικής περιόδου, σε σχέση με το ιδιοκτησιακό καθεστώς της ΠΑΕ, και η ΑΕΚ ζει την εποχή που το αφεντικό της ΠΑΕ δοκιμάζεται λόγω της κάκιστης πορείας που διαγράφει η ομάδα στο πρωτάθλημα και της καθυστέρησης στην έναρξη των εργασιών για την κατασκευή γηπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Δεν είναι το ντέρμπι αυτό που θα αποφασίσει τι θα του συμβεί του Παναθηναϊκού ή της ΑΕΚ το ερχόμενο καλοκαίρι. Είναι όμως μια ακόμη, και μάλιστα μεγάλη, σταγόνα στο ποτήρι. Ο Γιάννης Αλαφούζος έχει μπει εδώ και καιρό, δηλαδή εδώ και τουλάχιστον δύο μήνες, στην “ως εδώ” φάση του σε σχέση με τον Παναθηναϊκό. Ακόμη κι αν κάποιος δεν μαθαίνει όσα λέει ο σημερινός μεγαλομέτοχος στον κύκλο των συναναστροφών του, εικάζει με ευκολία ότι αν παρουσιαζόταν αύριο κάποιος μπροστά του και του δήλωνε ότι έχει τη διάθεση να πάρει επάνω του την ευθύνη της ΠΑΕ και την κάλυψη των χρεών της, ο Αλαφούζος θα τον κλείδωνε σε ένα γραφείο μέχρι τις σχετικές υπογραφές, μη τυχόν και το μετανιώσει. Ο Δημήτρης Μελισσανίδης δεν έχει εμφανιστεί να σκέφτεται την επιλογή της αποχώρησης, αλλά όσο το ΟΑΚΑ αδειάζει από κόσμο, όσο σηκώνονται πανό αποδοκιμασίας σαν αυτό της Τρίπολης και όσο δεν φτάνει η ΑΕΚ στην ημέρα να κόψει την κορδέλα της έναρξης των εργασιών για το γήπεδο, ο Μελισσανίδης θα οδηγείται προς αυτή την σκέψη.
Τι μπορεί να ευχηθεί στην ομάδα και τον εαυτό του ένας ρεαλιστής φίλος της ΑΕΚ; Καταρχήν να νικηθεί την Κυριακή η λογική στο ποδόσφαιρο ώστε να φύγει νικήτρια μια ομάδα που πηγαίνει με προπονητή έναν που θα φύγει αλλά δεν έχει αντικατασταθεί επειδή δεν υπήρχε εύκαιρος ένας υπηρεσιακός. Μια πιο ρεαλιστική ευχή θα ήταν να αποδειχθεί ομαλή η διαδικασία της μετάβασης της ΑΕΚ στην εποχή του επόμενου προπονητή, που να είναι ένας πιο έτοιμος και αποδεδειγμένα πιο ικανός να αναλάβει τέτοια ευθύνη συγκριτικά με τον σημερινό και τον προηγούμενο. Ομως όσο η μάζα των ποδοσφαιρόφιλων λειτουργεί με την νοοτροπία της προηγούμενης εποχής, και προβάλει απαιτήσεις από τον μεγαλομέτοχο σαν να είναι συνέταιροι και μάλιστα με ίδιο ποσοστό μετοχών, ουδείς μπορεί ρεαλιστικά να εκτιμά ως πιθανό το ενδεχόμενο να είναι ήρεμες οι επόμενες εβδομάδες για μια ΑΕΚ που, στην περίπτωση της ήττας στο κυριακάτικο ντέρμπι, θα συνεχίσει να κατρακυλά στη βαθμολογία. Η εσωστρέφεια δοκιμάζει, νομοτελειακά, τον εκάστοτε μεγαλομέτοχο ή ιδιοκτήτη μιας μεγάλης ΠΑΕ. Τον φθείρει, τον κουράζει, και τον φτάνει στα όριά του. Κι αν ο Μελισσανίδης φτάσει εκεί, σήμερα δεν υπάρχει ουδείς με δηλωμένη διάθεση να το σκεφτεί, έστω φιλολογικά, να πάρει τη σκυτάλη.
Το έχω σημειώσει και άλλη φορά, προφανώς δεν πρόκειται να είναι ο Αλαφούζος ο τελευταίος του Παναθηναϊκού και ο Μελισσανίδης ο τελευταίος της ΑΕΚ. Στην Ελλάδα του 2016 όμως δεν κυκλοφορούν πολλοί που έχουν πολλά λεφτά να χάσουν ή έστω να ρισκάρουν να χάσουν. Και από αυτούς τους λίγους που πιθανόν να κυκλοφορούν, ουδείς έχει διάθεση να το κάνει στο ποδόσφαιρο. Οχι μόνο επειδή είναι ακριβό σπορ, αλλά επειδή έχει μεγάλη έκθεση. Και κανένας από όλους αυτούς που έχουν πολλά λεφτά δεν ανέχεται να τον βρίζουν. Συνεπώς όποια μεγάλη ομάδα ξεμείνει από μεγαλομέτοχο ή χρηματοδότη αυτή την εποχή είναι βέβαιο ότι θα έχει μέλλον όμοιο με αυτό που είχαν όσες ξέμειναν από δυνατό αφεντικό στη διάρκεια της προηγούμενης 8ετίας. Γι’ αυτό και το κυριακάτικο ντέρμπι, αν έχει νικητή και ηττημένο, είναι πολύ πιθανό να κερδίσει μια θέση στην ιστορία ως ιδιαίτερο σημείο αναφοράς σχετικά με το ιδιοκτησιακό καθεστώς των ΠΑΕ.
Πηγή: Gazzetta
