Πολλά μπορούν να συμβούν στο ποδόσφαιρο μετά από 16 χρόνια. Πίσω στο 2001, ο Peter Ridsdale οδηγούσε τη λαίμαργη Leeds United στα υψηλά επίπεδα της Premier League, η Newcastle έπλεε προς τις θέσεις του Champions League και ο Kevin Phillips ήταν ο υπερήφανος ιδιοκτήτης του Ευρωπαϊκού “χρυσού παπουτσιού”.
Πέρα στην Ολλανδία εν τω μεταξύ, ένας νεαρός επιθετικός του Ajax εν ονόματι Zlatan Ibrahimovic έγραφε το όνομα του στο Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Όμως δεν ήταν μόνο ο εύφλεκτοε νεαρός σέντερ φορ που ανέμενε σπουδαία πράγματα από αυτόν ο “Αίαντας. Ο άλλος τύπος στην πραγματικότητα, ήταν δύο έτη νεώτερος από τον Zlatan και έβαζε τα γκολ με διπλάσια ταχύτητα. Στον 20χρονο Zlatan ο Ολλανδικός σύλλογος διέκρινε μια δελεαστική προοπτική. Στον Ahmed Hussein Hossam Abdelhami – Mido εν συντομία – διέκρινε μια ακόμα καλύτερη.
Ένα παιδί θαύμα, ο Mido έφυγε από το σπίτι του για το Βέλγιο στα 16. Μέσα σε τρία χρόνια ήταν ο πιο διάσημος Αιγύπτιος στον πλανήτη. Σαν ένας αληθινός σταρ δεν έμοιαζε ντροπαλός καλλιεργώντας μια άμεση σχέση με τη Showbiz: κατά τη διάρκεια της περιόδου στη Gent, η σχέση του με την “Μις Βελγίου” παρείχε αρκετή τροφή για σχόλια στις εφημερίδες των δύο χωρών. Στα 20 του ο γάμος του μεταδόθηκε ζωντανά στην Αιγυπτιακή τηλεόραση αντλώντας μερικά από τα μεγαλύτερα ποσοστά τηλεθέασης της χρονιάς.
“Στην Αίγυπτο αντιμετωπίζεται σαν Θεός” είπε ο Ronald Koeman, ο τότε προπονητής του στον Ajax για το 19χρονο Mido αφότου η ομάδα του έπαιξε ένα φιλικό στο Κάιρο. Ο επιθετικός τους ήταν περιζήτητος όπου κι αν πήγαινε:”Ο καθένας είναι εντυπωσιασμένος με αυτόν. Οι σκάουτερ, το τεχνικό προσωπικό, ο καθένας που τον έχει δει να παίζει νομίζει ότι είναι ένα μεγάλο ταλέντο”, δήλωσε ο τεχνικός διευθυντής του συλλόγου Leo Beenhakker.
Τόσο ο Mido όσο και ο Ibrahimovic πραγματοποίησαν τα ντεμπούτα τους στον Ajax τη σεζόν 2001/02 και οι δύο πήραν το “νταμπλ” όμως οι συνεισφορές τους ήταν μάλλον διαφορετικές. Ο Ibrahimovic μπορεί σε όποιες ομάδες παίζει να τις κουβαλά σε πρωταθλήματα και κύπελλα, αλλά εκείνη τη χρονιά η φόρμα του ήταν πολύ κακή και έβαλε μόλις ένα γκολ μετά τα μέσα Δεκεμβρίου. Ο Mido από την άλλη πλευρά πέτυχε 10 τέρματα στα τελευταία εννέα παιχνίδια της σεζόν για να κρατήσει τον Ibrahimovic περιορισμένο στον πάγκο και να δει την ομάδα του να ανακηρρύσεται πρωταθλήτρια με μια αγωνιστική να απομένει. Τότε έλαβε και το παρατσούκλι του «βασιλιά του Καΐρου» μεταξύ των οπαδών του Ajax.Πίσω στην Αίγυπτο τα επίπεδα κολακείας ήταν παρατραβηγμένα:”Ο Mido είναι μια λέξη στα χείλη των ανδρών και των γυναικών. Για τους Αιγύπτιους είναι ό, τι ήταν ο Maradona για τους Αργεντινούς. Ίσως και περισσότερο”.
Μαζί με τον ευμετάβλητο εξτρέμ Andy van der Meyde, οι Mido και Ibrahimovic σχημάτισαν ένα ακαταμάχητο γκρουπ φιλίας: ένα “τρίο” καταπληκτικών επαναστατών με τον κόσμο στα πόδια τους. Ο Ολλανδός λέει ιστορίες από τους τρεις τους να πηγαίνουν για αγώνες στα περίχωρα του Άμστερνταμ ( “Ο Zlatan είχε μια Mercedes, ο Mido ήταν ανάμεσα σε Ferrari και μια BMW Z”), και οι δύο επιθετικοί έμοιαζαν ότι είχαν πλήρως την πρόθεση να απολαύσουν όλα τα διακοσμητικά στοιχεία που τους πρόσφερε το επάγγελμα.
Τις περισσότερες φορές ήταν σαν ένα σπίτι να έχει τυλιχτεί από τις φλόγες. Όταν μάλωναν δεν ήταν αρκετά καλά τα πράγματα: στα αποδυτήρια μετά από έναν αγώνα Mido έριξε ένα ψαλίδι στο συμπαίκτη του, ένα έγκλημα για το οποίο εξορίστηκε στις ρεζέρβες. «Πήγα καταπάνω του και του έδωσα ένα χαστούκι όμως 10 λεπτά αργότερα φύγαμε ανταλάσσοντας χειραψία ο ένας με τον άλλον” έγραψε ο Ibrahimovic στην αυτοβιογραφία του:”Πολύ αργότερα ανακάλυψα ότι ο προπονητής της ομάδας μας είχε κρατήσει αυτό το ψαλίδι ως αναμνηστικό για να το δείξει τα παιδιά του.”
Τα υπόβαθρα τους δεν θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετικά. Ο Mido γεννήθηκε σε μια εξαιρετικά πλούσια οικογένεια του Καΐρου, ο πατέρας του ήταν στέλεχος επιχειρήσεων και πλήρωσε για να τον στείλει σε ένα αθλητικό ιδιωτικό κολλέγιο. Η καριέρα του Ibrahimovic προς την κορυφή ξεκίνησε στο γκέτο του Ρόζενγκαρντ στο Μάλμο. “Κουτιά μπύρας, Yugo μουσική, άδειο ψυγείο και ο πόλεμος στα Βαλκάνια, αυτό είναι που είχαμε στο σπίτι” έγραψε αργότερα.
Ένα πλούσιο παιδί, ένα φτωχό παιδί, και οι δύο ταλαντούχοι αντιεξουσιαστές και για ένα μικρό χρονικό διάστημα έμοιαζε ότι και οι δύο πρόκειται να κυριαρχούσαν στο Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο για τα επόμενα χρόνια.Όμως ενώ ο ένας επιθετικός το έχει καταφέρει από τότε ακριβώς αυτό διοχετεύοντας την απειθαρχία του σε μια λαμπερή καριέρα, ο άλλος έχει αφήσει τα ίδια χαρακτηριστικά του να τον κατευθύνουν σε μια μάλλον διαφορετική πορεία. Μετά τον Ajax η καριέρα του Ibrahimovic περιλάμβανε 330 γκολ, έξι μεγάλα Ευρωπαϊκά κλαμπ και 16 σημαντικά τρόπαια. Η δεκαετία του Mido περιελάμβανε 49 γκολ, μια περίοδος δανεισμού στη Barnsley και μια άσφαιρη συνεργασία με τον Carlton Cole. Ο πρώτος σήμερα πραγματοποιεί ένα πολύ καλό πρώτο μισό στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου, ο δεύτερος ήδη έχει τρία χρόνια που αποσύρθηκε.
Ο Mido κάθισε δύο χρονιές στον Ajax, μιας και το ξέσπασμα του με το ψαλίδι εξόργισε τον Koeman. Ακολούθησαν οι φευγαλέες παρουσίες του στη Celta Vigo, στη Marseille (όπου σχημάτισε άλλη μια βραχύβια συνεργασία με έναν άλλο σύχρονο μεγάλο επιθετικό στην άνοδο του Didier Drogba) και στη Roma. Έπειτα έμεινε δυόμιση χρόνια στη Tottenham όπου κάτω από την πατρική παρουσία του Martin Jol. Μετά ξεκίνησε το δικό του ταξίδι γύρω από τις περιοχές της Αγγλίας, καθώς και δύο θητείες δανεισμού στην Αίγυπτο πριν αποσυρθεί “ρημαγμένος” από τους τραυματισμούς στα 30 του.
Στα τελευταία του χρόνια στις ομάδες που πήγε (Middlesbrough, West Ham, Wigan, Barnsley) ολοένα και λίγοτερο τον παρακολουθούσε κάποιος και μετά την αποχώρηση του από την Tottenham δεν κατάφερε ποτέ να βάλει πάνω από τέσσερα γκολ σε μια σεζόν. Τα θέματα της φυσικής κατάστασης και οι ψίθυροι μιας “σάπιας” στάσης τον καταδίωξαν όπου κι αν πήγαινε και η Διεθνής σταδιοδρομία του σημαδεύτηκε ιδιαίτερα από έναν συνεχή κύκλο πτώσεων και τσακωμών.
Ο Ibrahimovic φυσικά δεν είναι κανένας ξένος σε αυτά τα ζητήματα, αλλά ενώ τα μετάλλιά του από τις ημέρες του Ajax είναι τώρα θαμμένα στο κάτω μέρος ενός ολοένα και πιο ψηλού σωρού, τα δύο που πρόσθεσε ο Mido στη συλλογή του μετά από εκείνα τα χρόνια ήρθαν με γλυκόπικρες περιστάσεις.
Το 2006 η Αίγυπτος έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Εθνών Αφρικής, κρατώντας την ψυχραιμία της κατά της Ακτής Ελεφαντοστού στα πέναλτι κατακτώντας το πρώτο της τουρνουά στα τελευταία δέκα χρόνια στα πάτρια εδάφη της. Θα έπρεπε να είναι η μεγάλη στιγμή της καριέρας του Mido – ίσως να ήταν – αλλά τη παρακολούθησε από τις κερκίδες ως τιμωρία για τη διαφωνία με τον προπονητή του Hassan Shehata αφού έγινε αλλαγή στον ημιτελικό. “Αν είχα μείνει μέσα θα είχα σκοράρει. Λυπάμαι για τους οπαδούς όμως δεν συγχωρώ τον Shehata,” ήταν οι σκέψεις του σχετικά με το θέμα. Μια ελαφρώς πιο ειλικρινής απολογία μια ημέρα πριν από τον τελικό ήταν αρκετή για να τον σώσει μια θέση στο στάδιο, όχι όμως και στον αγωνιστικό χώρο.
Το 2010 ήρθε άλλο ένα περίεργο είδος θριάμβου. Με το χρόνο του στη Middlesbrough να “ξινίζει” και κανένας σύλλογος να μην είναι πρόθυμος να τον πάρει μόνιμα, ο παλιός προπονητής του στους Spurs Jol σε μια αμυδρά αξιοσημείωτη επίδειξη πίστης, τον έφερε πίσω στον Ajax σε ένα Deal μονοετούς δανεισμού. Μετά από κάποια προβλήματα τραυματισμών, τα δύο γκολ σε πέντε εμφανίσεις από τον πάγκο έδωσαν τελικά στον Mido τη πρώτη εκκίνηση του. Εκείνος αμέσως σκόραρε για να δώσει στην ομάδα του το προβάδισμα όμως το τελικό αποτέλεσμα (μια ισοπαλία 1-1 εναντίον της Nijmegen) ήταν αρκετό για να αναγκάσει στον Jol στη παραίτηση του. Ένας σύμμαχος του στα αποδυτήρια ο Mido έμεινε στην ιστορία. Ο Frank de Boer ανέλαβε μέχρι το τέλος της σεζόν και ο επιθετικός τέθηκε εκτός συλλόγου μέσα σε ένα δεκαπενθήμερο.
Ο De Boer αντίστρεψε τη χρονιά του αρκετά θεαματικά και ο Ajax κατέκτησε το πρωτάθλημα με διαφορά δύο βαθμών: μια διαφορά που ήρθε και με τη συνεισφορά του Mido χάρη στα δύο γκολ του. Όμως έχοντας περάσει προ πολλού πολλές διαφωνίες με προπονητές του τον καταδίκασαν να γυρίσει στην Αίγυπτο με τη μορφή του δανεισμού για τη Zamalek.
Τρία χρόνια αργότερα και όταν ο Mido ανακοίνωνε την απόσυρση του, ο παλιός του φίλος Ibrahimovic πήγαινε στη Γαλλία και τα 30 γκολ του έδωσαν στη PSG το πρώτο της πρωτάθλημα ύστερα από δύο δεκαετίες. Ο Mido εν τω μεταξύ για τελευταία φορά εντοπίστηκε με ξυρισμένο κεφάλι στην Αιγυπτιακή τηλεόραση έχοντας χάσει ένα στοίχημα από τη κατάκτηση του πρωταθλήματος της Leicester. Είναι δελεαστικό να διαβάζεις τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: δύο ταλαντούχοι πολεμιστές χάραξαν την ιστορία τους με το δικό τους τρόπο.
Για τον Ibrahimovic, η διασημότητα είναι ένα υποπροϊόν της επιτυχίας και ήρθε αρκετά καθυστερημένα. Εδώ και χρόνια είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής της χώρας του, αλλά δεν ήταν μέχρι κερδίσει το βραβείο Jerring ( ένα βραβείο για το πιο δημοφιλή αθλητής της χώρας). Για τον Mido η φήμη ήρθε σ ‘αυτόν κατά την εφηβεία του – κατ’ ουσίαν για τις δυνατότητες του και όχι για τα επιτεύγματα του – και αυτός ήταν ένας εθνικός ήρωας πριν φύγει από την εφηβεία. Η αποδοχή και η ταυτότητα δεν ήταν ποτέ ένα ζήτημα.
Έτσι, ίσως δεν είναι τόσο περίεργο το γεγονός ότι πέρασε την καριέρα του αποδεικνύοντας ένα εμφατικό σημείο στον κόσμο ενώ ο άλλος είδε τον πόθο του για την επιτυχία να ακυρώνεται μάλλον νωρίτερα. Ενώ ο Ibrahimovic διατηρήθηκε ως πολεμιστής και είχε απέραντη δίψα για τρόπαια, ο Mido κυμάτιζε το αντίο του στα 33 και μοιάζει ότι θα κάνει μια καριέρα ως τηλεσχολιαστής.
Οι ζωές τους μπορεί να περιστρέφονται με διαφορετικό τρόπο όμως η φιλία τους έχει αντέξει. “Ο Ibrahimovic είναι μεγάλος παίκτης” δήλωσε ο Mido όταν ρωτήθηκε για το παλιό του φίλο το 2014. “Δεν είναι κυκλοθυμικός σε καμία περίπτωση, είναι από τα ωραιότερα πρόσωπα που θα συναντήσετε ποτέ στη ζωή σας. Μίλησα μαζί του περασμένη εβδομάδα.”
Η ιστορία του Mido είναι μία από τις αυτοκαταστροφικές φυσιογνωμίες και σπατάλησε τις δυνατότητες του, ότι ήταν ο πρώτος παγκοσμίως διάσημος ποδοσφαιριστής της Αιγύπτου δεν σημαίνει τίποτα από μόνο του. Η δική του καριέρα μπορεί να μην διήρκεσε για πολύ καιρό όμως η πολιτιστική επιρροή του εξακολουθεί να είναι αποπνικτική.
“Έχει αλλάξει τη νοοτροπία των οικογενειών εδώ” δήλωσε ο Mahmoud Gouhary, ένας από τους πρώτους προπονητές του το 2005:”Στο παρελθόν η διαπαιδαγώγηση ήταν πάντα πάνω από το ποδόσφαιρο. Τώρα οι γονείς λένε « θέλω το παιδί μου να γίνει σαν τον Mido ».
