Του Νίκου Παπαδογιάννη
Tην προηγούμενη φορά που παρακολούθησα από κοντά All-Star Game, το 2005 στο Ντένβερ, βρέθηκα σε απόσταση 10 μέτρων από τη Μπιγιονσέ, όταν οι Destiny’s Child έκαναν μία πρόχειρη πρόβα για την παράστασή τους στο ημίχρονο του αγώνα.
Ανάμεσα στους ελάχιστους θεατές στο μισοσκότεινο Pepsi Center ήταν ο σύζυγός της, ο Jay-Z, υπό την προστασία ενός σωματοφύλακα που είχε κυβικά δύο Σακίλ μαζί.
Σκέφτηκα ότι δεν είχα τίποτε να χάσω, εκτός ίσως από μερικά δόντια. Πλησίασα την πανέμορφη κοπέλα και της πρότεινα να βγούμε για φαγητό. Εκείνη με κοίταξε σαν μύγα και μουρμούρισε μία ευγενική βρισιά μέσα από τα δόντια της καθώς απομακρυνόταν.
Καλού κακού κρύφτηκα μέσα σε ένα ντουλάπι με σφουγγαρίστρες και έμεινα εκεί μέχρι να απομακρυνθεί ο ογκώδης μπόντιγκαρντ.
Σήμερα έχω να λέω στους φίλους μου ότι κάποτε την έπεσα στη Μπιγιονσέ. Εάν έχει γερό μνημονικό, μπορεί να το πιστοποιήσει και η ίδια.
Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος πλησίασε τη «Μπιγιονσέ» του ευρωπαϊκού μπάσκετ, γνωρίζοντας εξαρχής ότι το φλερτ είχε ελάχιστες πιθανότητες ευόδωσης. Για τις επαφές με τον Δημήτρη Ιτούδη διαβάσατε πρώτη φορά όχι κάπου αλλού, αλλά εδώ, στο σχόλιό μου με ημερομηνία 1 Φεβρουαρίου 2017.
Η διάθεση του προπονητή της ΤΣΣΚΑ Μόσχας για παράλληλη εργασία στην Εθνική Ανδρών ήταν δεδομένη, αλλά και τα εμπόδια περίπου αξεπέραστα.
Ωστόσο, η προσπάθεια έπρεπε να γίνει εφ’όσον υπήρχε εύφορο έδαφος και έγινε. Η στήλη αυτή δεν κάνει ούτε υστερική τυφλή αντιπολίτευση στον ισχυρό άνδρα της ΕΟΚ ούτε γλοιώδη κονσομασιόν.
Είναι της μόδας και οι δύο αυτά σπορ, αλλά όχι στις σελίδες του www.gazzetta.gr . Από εμάς μάθετε το θέμα σε όλες του τις διαστάσεις.
Η πιθανότητα συνεργασίας με τον Ιτούδη παραπέμπεται σε κάποιο μακρυνό μέλλον, εκτός αν για κάποιο λόγο –επιστημονική φαντασία, θα πείτε- διακοπεί το συμβόλαιό του με την ΤΣΣΚΑ.
Εξίσου ανεδαφικό ήταν εξαρχής το φλερτ με τον Γιώργο Μπαρτζώκα, αν και οι «απαγορεύσεις» της ισπανικής Λίγκας προσπερνιούνται με διάφορα τρικ (ιδέ το παράδειγμα Κατσικάρη).
Μισό λεπτό, όμως. Ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι ο Μπαρτζώκας θα μακροημερεύσει στη Βαρκελώνη; Η ζωή του προπονητή είναι σαν το τρενάκι του λούνα παρκ, που πότε εκτοξεύεται ψηλά και πότε βουτάει με ταχύτητα προς το πάτωμα. Ο Μπαρτζώκας το γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλον.
Ο Βασιλακόπουλος θα έχει να λέει ότι μιλούσε με τη Μπιγιονσέ του μπάσκετ, την ίδια ώρα που η κοινή γνώμη τον ξεφώνιζε ως …ρατσιστή.
Ο ίδιος βγήκε κερδισμένος από το σαφάρι του στη Μόσχα, μολονότι η κρούση προς τον Ιτούδη έπεσε στο κενό. Γι’αυτό και έσπευσε να διαδώσει τα μαντάτα στους φίλους του σε διάφορα μέσα ενημέρωσης.
Εγώ έχω χρόνια να μιλήσω με τον μεγάλο, αλλά συνέβη να μάθω τα καθέκαστα από τρίτον. Γι’αυτό και θεώρησα την είδηση άξια αναπαραγωγής, με τις χίλιες επιφυλάξεις που αναφέρονται στο κείμενο (και δικαιώθηκαν από τις εξελίξεις).
Το ευτύχημα για την Εθνική ομάδα είναι ότι υπάρχουν –αυτή τη φορά- εναλλακτικές λύσεις υψηλής ποιότητας. Ο καινούριος προπονητής δεν θα είναι στοίχημα ούτε τουφεκιά στα τυφλά. Ακόμα και αν ο εκλεκτός αναδειχθεί από κλήρωση, εγώ θα κοιμηθώ ήσυχος.
Σκεφτείτε ότι στην κληρωτίδα μπορούν να μπουν –χωρίς επιφυλάξεις και χωρίς αντιρρήσεις από κάποιον ισχυρό κουμπάρο- τα ονόματα του Παναγιώτη Γιαννάκη, του Αργύρη Πεδουλάκη, του Δημήτρη Πρίφτη, του Βαγγέλη Αγγέλου, του Σούλη Μαρκόπουλου και αρκετών άλλων ικανότατων Ελλήνων προπονητών, με ή χωρίς προϋπηρεσία στα εθνικά συγκροτήματα.
Ή μήπως θα ήταν τόσο κακή ιδέα η παραμονή του Φώτη Κατσικάρη; Δεν με ενδιαφέρουν οι άναρθρες κραυγές της κοινής γνώμης που περίμενε θαύματα από την αποδεκατισμένη ομάδα του 2016, με ενδιαφέρει αυτό που έζησα από κοντά, τρία καλοκαίρια σερί.
Η Εθνική της τελευταίας τριετίας ξαναβρήκε τη συσπείρωση, το καθαρό βλέμμα και την περιχαράκωση που έτειναν να γίνουν είδος εν ανεπαρκεία.
Το πρόβλημα της Εθνικής δεν είναι ο προπονητής, αλλά (η διοίκηση και) οι παίκτες. Δεν αναφέρομαι μόνο στους απρόθυμους, αλλά και σε εκείνους που τραυματίζονται ή καταρρέουν σωματικά από την υπερπροσπάθεια του χειμώνα.
Πείτε μου ποιοι θα παίξουν τον Σεπτέμβριο και σε τι κατάσταση θα βρίσκονται και θα προβλέψω με αρκετή ακρίβεια την πορεία της ομάδας, όποιον προπονητή και αν έχει αυτή στο πηδάλιό της.
Ας καθίσει στον πάγκο της ακόμα και η …Μπιγιονσέ. Τότε θα δείτε σουξέ, η επίσημη αγαπημένη!
Πηγή: Gazzetta
