Του Κώστα Σορώτου
Επειδή αυτή την εβδομάδα δεν έχει παιχνίδια για την Ευρωλίγκα αποφάσισα να γράψω για ένα θέμα, που εμένα προσωπικά με απασχολεί σοβαρά τα τελευταία χρόνια και νομίζω ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό για να συνεχίσει το Ελληνικό μπάσκετ να βρίσκεται τόσο ψηλά όσο βρίσκεται τα τελευταία 30 χρόνια. Αυτό δεν είναι άλλο από την επόμενη μέρα και την παραγωγική διαδικασία που θα δώσει τους νέους παίκτες που θα διαδεχθούν μια εξαιρετική φουρνιά παικτών που τόσα πολλά έδωσαν στο Ελληνικό μπάσκετ και τους συλλόγους τους.
Δεν σας κρύβω ότι είμαι εξαιρετικά ανήσυχος και όταν όλος ο μπασκετικός κόσμος ασχολείται με το ποιος θα είναι ο επόμενος ομοσπονδιακός προπονητής εμένα ο προβληματισμός μου παραμένει μεγάλος για την επόμενη μέρα. Το Ελληνικό μπάσκετ διαθέτει πληθώρα εξαιρετικών Ελλήνων προπονητών και όποιος και να κληθεί να καλύψει τη θέση του ομοσπονδιακού προπονητή της Εθνικής Ανδρών είμαι σίγουρος ότι θα έχει την επάρκεια να οδηγήσει την ομάδα με επιτυχία. Όμως σε λίγα χρόνια θα έχουμε τους παίκτες που θα μπορούν να σηκώσουν το βάρος αυτής της φανέλας που είναι πολύ βαριά και ίσως η πιο αγαπημένη στον Ελληνικό αθλητισμό;
Αν ανατρέξουμε στο τι γίνεται στις νεαρές ηλικίες τα τελευταία χρόνια θα δούμε ότι η γενιά των 97αρηδων είχε σημαντικές επιτυχίες τα τελευταία χρόνια , με αποκορύφωμα το πρωτάθλημα Ευρώπης πριν 2 χρόνια και εδώ τελειώνουν τα καλά νέα. Από εκεί και πέρα θα βρούμε δύο υποβιβασμούς ομάδων μας, της Εθνικής νέων ανδρών πριν δυο χρόνια και της Εθνικής παίδων πέρσι. Ταυτόχρονα είχαμε μια 13η θέση στους παίδες και μια 9η στους έφηβους.
Θα υπενθυμίσω ότι πριν μερικά χρόνια η παρουσία μας στις θέσεις του βάθρου σε αυτές τις ηλικίες ήταν σχεδόν σε ετήσια βάση.
Με αυτά που γράφω ο σκοπός μου δεν είναι η κριτική στους εκάστοτε ομοσπονδιακούς προπονητές αφού η άποψη μου είναι ότι όταν τα παιδιά φτάσουν στις Εθνικές ομάδες ήδη κουβαλάνε πολλά στραβά και σε επίπεδο βασικών του μπάσκετ αλλά και σε επίπεδο κυρίως νοοτροπίας. Επίσης έχω την άποψη ότι για την εικόνα των τελευταίων χρόνων ευθύνες έχουμε όλοι όσοι ασχολούμαστε με το άθλημα , ο καθένας στο μέγεθος του.
Θα προσπαθήσω από τη φιλόξενη αυτή σελίδα να πω κυρίως όχι ποιες είναι οι ευθύνες του καθενός όσο τι πρέπει να κάνει ο καθένας μας για να κρατήσουμε το αγαπημένο μας μπάσκετ ψηλά όσο του αξίζει και όσο η ιστορία του απαιτεί.
ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ ΜΙΚΡΩΝ ΗΛΙΚΙΩΝ
Η άποψη μου είναι ότι οι προπονητές μικρών ηλικιών είναι οι μικροί και αφανείς ήρωες του μπάσκετ. Αγωνίζονται κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, με μηδαμινές απολαβές, με σχεδόν ανύπαρκτη προβολή, αναγνώριση και καταξίωση. Θα πρέπει όμως όλοι να καταλάβουν ότι ο ρόλος τους είναι σημαντικός τόσο στο να μάθουν τα βασικά στα παιδιά και κυρίως πάνω από όλα να δουλέψουν πάνω στη προσωπικότητα και στη νοοτροπία των παιδιών και να τα κάνουν να αγαπήσουν αυτό που κάνουν και να τα κάνουν να πιστέψουν ότι κάνουν κάτι σημαντικό παίζοντας μπάσκετ. Αυτό μπορούν να το κάνουν μόνο με το δικό τους παράδειγμα. Βλέπω πολλές φορές προπονητές τμημάτων υποδομής να βάζουν τα παιδιά να παίξουν διπλό χωρίς καμιά κατεύθυνση, χωρίς καμιά καθοδήγηση. Αυτό είναι απαράδεκτο από όλες τις πλευρές.
ΜΕΤΑΓΡΑΦΕΣ ΣΤΙΣ ΝΕΕΣ ΗΛΙΚΙΕΣ
Είναι μια μάστιγα της εποχής. Παιδιά 15-16 χρονών έχουν αλλάξει 5 και 6 ομάδες. Ο αθλητισμός εκτός από καριέρα αγαπημένοι μου γονείς να ξέρετε ότι είναι πάνω από όλα σχέσεις , φιλία, παρέες. Ένας αθλητής εκτός από καλός παίκτης για να προοδεύσει πρέπει να είναι και μια ισορροπημένη προσωπικότητα. Πώς να γίνει αυτό όταν πριν προλάβει να γνωρίσει συμπαίκτες και προπονητές τους αλλάζει σαν πουκάμισα και του δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι μοναδική αξία στη ζωή είναι η καριέρα. Να είστε σίγουροι ότι παιδιά που αλλάζουν συνέχεια ομάδες είναι δυστυχισμένα παιδιά και θα κάνουν πολύ πιο δύσκολα καριέρα από παιδιά που εκτιμούν και άλλες αξίες στη ζωή.
ΓΟΝΕΙΣ
Εδώ θα είμαι λακωνικός όσο και κατηγορηματικός. ΑΦΗΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΗΣΥΧΑ……. Το παιχνίδι είναι δικαίωμα του κάθε παιδιού και μόνον αυτού. Μην είστε συνέχεια μέσα στα πόδια τους. Καταλάβετε το τους κάνετε κακό. Συμπαρασταθείτε χωρίς υστερία. Τα παιδιά σας έχουν ανάγκη συμπαράστασης , αγάπης όταν κάτι δεν πάει καλά και όχι υστερίας, σχιζοφρένειας και ημιμάθειας. Πάρτε ένα βίντεο τον εαυτό σας όταν βλέπετε παιχνίδια των παιδιών σας, μετά δείτε το και αναλογιστείτε αν σας αξίζει αυτό που βλέπετε.
ΜΑΝΑΤΖΕΡ
Αρχικά νομίζω ότι απαγορεύεται η επαγγελματική απασχόληση των ανηλίκων οπότε δεν ξέρω αν είναι συμβατό ένα παιδί 16 χρονών να έχει μάνατζερ . Όμως δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Καλώς η κακώς όλα τα παιδιά σήμερα έχουν τον μάνατζέρ τους. Έχετε αντιληφθεί αγαπητοί μάνατζερ που με όλους ξέρετε ότι έχω καλές σχέσεις, σχέσεις σεβασμού, πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη σας απέναντι σε αυτά τα παιδιά; Σας βλέπουν σαν μπασκετικούς θεούς τους. Καθοδηγήστε τους λοιπόν σωστά και με γνώμονα όχι το δικό σας βραχυπρόθεσμο συμφέρον και τις δημόσιες σχέσεις σας με τους ισχυρούς οικονομικά παράγοντες αλλά με γνώμονα την σωστή εξέλιξη των παιδιών. Τα παιδιά σε αυτές τις ηλικίες το βασικό κριτήριο επιλογής ομάδας τους θα πρέπει να είναι η αγωνιστική τους δράση και κατ΄ επέκταση βελτίωση και όχι κάποια λεφτά που θα ζαλίσουν τα ίδια και τους γονείς τους αλλά που με μαθηματική ακρίβεια θα τα οδηγήσουν σε μπασκετικό μαρασμό.
ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ
Όλοι οι παράγοντες , ανεξαρτήτως κατηγορίας και επιπέδου, όταν ξεκινάνε τα πρωταθλήματα όλοι πάνε και απαιτούν πρωτάθλημα ανεξαρτήτως αν έχουν αντικειμενικά τη δυνατότητα η όχι. Βάσει αυτής της λογικής δημιουργείται σε όλες τις ομάδες ένα κλίμα αδυσώπητου πρωταθλητισμού με αποτέλεσμα σε καμία ομάδα να μην υπάρχει χώρος για νέα παιδιά που θα πάρουν τον χρόνο τους και τις ευκαιρίες τους. Διαβάζω στην Α1 : θρίαμβος της τάδε ομάδας ( και δεν αναφέρομαι σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό που εν πάση περιπτώσει τα μεγέθη είναι διαφορετικά ). Μπαίνω να δω πόντους και βλέπω οι Έλληνες παίκτες να έχουν βάλει όλοι μαζί 2 πόντους……. Αγαπητοί μου αυτό δεν είναι θρίαμβος, πανωλεθρία είναι και για το Ελληνικό μπάσκετ και μακροπρόθεσμα και για τις ομάδες σας.
Πάμε στην Α2. Θα ήθελα κάποιος φίλος δημοσιογράφος να κάνει μια έρευνα για τον μέσο όρο ηλικίας των παικτών που παίζουν στην Α2. Πιστεύω ότι θα είναι κοντά στα 30 χρόνια αν όχι και παραπάνω. Δράμα. Προσέξτε δεν λέω να μην παίξουν τα μεγάλα παιδιά , που πολλά από αυτά είναι εξαιρετικοί επαγγελματίες και άνθρωποι και προσπαθούν με συνέπεια χρόνια, αλλά το ερώτημα μου είναι που στο διάολο θα παίξουν τα νέα παιδιά αν δεν παίξουν ούτε στις μικρομεσαίες ομάδες της Α1 ούτε στην Α2; Ποιος είναι τελικά ο σκοπός της Α2 αν δεν παίζει κανένα νέο παιδί εκεί μέσα και να λειτουργεί η κατηγορία σαν προθάλαμος εξέλιξης των νέων παιδιών για να φτάσουν στην Α1;
Ποια ομάδα από τις μεσαίες και μικρές της Α1 έχει δώσει στο Ελληνικό μπάσκετ ένα νέο παιδί τα τελευταία χρόνια με εξαίρεση τον Κολοσσό; Αν αδικώ και ξεχνάω κανένα να με συγχωρέσει.
Πόσα παιδιά από την Α2 έχουν βρει τον δρόμο τους για την Α1;
Τι λέω αλήθεια; Εδώ το Ελληνικό μπάσκετ κινδυνεύει να χάσει τον Χαραλαμπόπουλο που μόλις πριν δύο χρόνια βγήκε ο καλύτερος Ευρωπαίος παίκτης στην ηλικία του…….
ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ ΑΝΤΡΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ
Ξέρω πολύ καλά τις πιέσεις που δέχονται οι συνάδελφοι σε όλες τις κατηγορίες για το κυνήγι του αποτελέσματος και ξέρω πολύ καλά ότι φυσιολογικά για να κρατήσουν τις θέσεις τους προτιμούν να πηγαίνουν στα σίγουρα εμπιστευόμενοι έμπειρους παίκτες. Θα έλεγα όμως ,ότι αν πραγματικά θέλουν να προσφέρουν στο άθλημα και να έχουν όνομα στον χώρο που θα μείνει διαχρονικά σε ψηλό επίπεδο, να εμπιστευτούν και νέα παιδιά , νέα παιδιά που θα έχουν το ταλέντο και τις προοπτικές να φτάσουν ψηλά. Έτσι και αλλιώς όλοι οι προπονητές στην Ελλάδα , εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων , κάποια στιγμή θα αλλάξουν ομάδα και συνήθως άδικα και άδοξα. Ας το κάνουν αφού τουλάχιστον έχουν δουλέψει με αξιοπρέπεια και έχουν προσφέρει νέο αίμα στο άθλημα. Για εμένα το να βγάζεις νέα παιδιά στον χώρο έχει την ίδια αξία με το να πάρεις ένα πρωτάθλημα η μια άνοδο σε παραπάνω κατηγορία. Εγώ προσωπικά έχω δεκάδες ανόδους και πρωταθλήματα. Η συγκίνηση και η περηφάνια που ένιωσα όταν παιδιά που τα ανακάλυψα από την ΕΣΚΑ όπως ο Χαρίσης και ο Καλαμπόκης έπαιξαν στην Εθνική ανδρών , πιστέψτε με ήταν πολύ μεγαλύτερη από οτιδήποτε άλλο.
Δώστε την ευκαιρία και ίσως να μην βρείτε ανταπόδοση. Αυτή θα τη νιώσετε αν είστε τυχεροί μόνο από τα παιδιά και σίγουρα, και αυτό έχει μεγάλη αξία, και από τον εαυτό σας.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ
Θα πρέπει και οι φίλοι δημοσιογράφοι να βοηθήσουν στην εξέλιξη της παραγωγικής διαδικασίας αρχικά τονίζοντας ότι η εξέλιξη νέων παικτών απαιτεί υπομονή, δεν είναι εύκολο να συνδυάζεται άμεσα με τα αποτελέσματα, να δίνουν τον χώρο τους σε ομάδες και προπονητές που τολμάνε και ταυτόχρονα να είναι κοντά στα νέα παιδιά ουσιαστικά και όχι με άσκοπες κορώνες πριν κάνουν κάτι ουσιαστικό. Τα παιδιά σε νέα ηλικία πρέπει να ακούνε ύμνους και μπράβο με το σταγονόμετρο και σε μεγαλύτερο βαθμό παρατηρήσεις που θα τους κάνουν καλύτερους παίκτες.
Η άσκοπη κολακεία που αναπτύσσει το υπερεγώ νέων παιδιών που ακόμα δεν έχουν καταφέρει τίποτα ουσιαστικά στην καριέρα τους δεν τους προσφέρει καλές υπηρεσίες. Αντιθέτως η προβολή ανθρώπων που δουλεύουν και τολμάνε με νέα παιδιά μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας τους δίνει κουράγιο και δύναμη να συνεχίζουν το δύσκολο έργο τους.
ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΟΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ
Ο ρόλος των ομοσπονδιακών προπονητών είναι πολύ σοβαρός και δεν εξαντλείται μόνο στις επιλογές παικτών η στο κοουτσάρισμα τους για τα οποία δεν θέλω να πω τίποτα γιατί δεν έχω το δικαίωμα αλλά ούτε και την επιθυμία να το κάνω. Ο ομοσπονδιακός προπονητής δεν θα πρέπει να είναι μόνος ένας προπονητής που απλά θα κοουτσάρει και θα δουλεύει μια ομάδα για 1,5 μήνα τον χρόνο. Θα πρέπει να είναι ο προπονητής που θα εκπονεί το εθνικό σχέδιο παραγωγής παικτών, το στυλ του μπάσκετ που θα δουλεύουν οι εθνικές ομάδες, θα είναι ο προπονητής που τουλάχιστον 1 φορά τον μήνα θα έχει συνεργασία με τους προπονητές των τμημάτων υποδομής των συλλόγων όπου και θα τους καθοδηγεί αλλά και θα τους ακούει για ότι έχουν να του πουν. Θα είναι ο προπονητής που θα βλέπει παιχνίδια μικρών ηλικιών και θα ξέρει τα πάντα για τα παιδιά που αξίζουν και δεν θα τα βλέπει και θα τα κρίνει από 1-2 προπονήσεις των κλιμακίων.
Κάποια στιγμή πρέπει να μπει στη νοοτροπία μας η συνεργασία μεταξύ των προπονητών για το καλό και τη πρόοδο του Ελληνικού μπάσκετ από το οποίο καλό θα έχουν να κερδίσουν οι πάντες που ασχολούνται με τον χώρο.
Τέλος σημαντικό κομμάτι είναι τα κριτήρια επιλογής των ομοσπονδιακών προπονητών που θα πρέπει απαραίτητα να είναι αξιοκρατικά με γνώμονα την επιστημονικής τους κατάρτιση, την προϊστορία τους και κυρίως την ανάδειξη στις ομάδες τους νέων παικτών και όχι με κριτήρια δημοσίων σχέσεων και εξυπηρετήσεων ημετέρων.
ΠΑΙΚΤΕΣ
Τελευταίους άφησα τους σημαντικότερους συντελεστές που πρέπει να βοηθήσουν στην ανάπτυξη της παραγωγικής διαδικασίας και αυτοί δεν είναι άλλοι από τους ίδιους τους παίκτες. Δυστυχώς οι ίδιοι οι νέοι παίκτες , στη πλειοψηφία τους και όχι όλοι, είναι οι μεγαλύτεροι υπεύθυνοι που το Ελληνικό μπάσκετ γερνάει.
Παιδιά μάθετε ότι ο μόνος τρόπος να φτάσετε ψηλά είναι η δουλειά. Μάθετε να ακούτε την αλήθεια και χρήσιμα πράγματα και όχι λόγια που σας χαϊδεύουν τα αυτιά και ταυτόχρονα σας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην αποτυχία. Μάθετε να ακούτε αυτούς που πραγματικά σας αγαπάνε και ενδιαφέρονται για εσάς και όχι αυτούς που σας κολακεύουν και σας χρησιμοποιούν για το δικό τους αποκλειστικά συμφέρον. Μάθετε να είστε αυστηροί με τον εαυτό σας, να κάνετε την αυτοκριτική σας και να μην σας φταίνε μονίμως οι άλλοι. Μάθετε να είστε εκτός από καλοί παίκτες και καλοί συμπαίκτες. Μάθετε ότι καλοί παίκτες είναι αυτοί που κάνουν καλές ομάδες και όχι καλά νούμερα στη στατιστική. Μάθετε ότι κανείς δεν σας χρωστάει τίποτα. Παλέψτε για να κερδίσετε το κάθε τι.
Τέλος μάθετε ότι το παιδί που κάνει αθλητισμό είναι ευλογημένο και ειδικά το παιδί που έχει τις ικανότητες να κάνει πρωταθλητισμό είναι εκατό φορές ευλογημένο. Μόνο που ο πρωταθλητισμός από πίσω του κρύβει εκτός από δικαιώματα και υποχρεώσεις και θυσίες. Ο αθλητής κερδίζει πολλά πράγματα στη ζωή του αλλά πρέπει να κάνει και κάποιες μικρές θυσίες για να γίνει πρωταθλητής. Πραγματικά θλίβομαι όταν ακούω ότι τα νέα παιδιά που παίζουν μπάσκετ και μάλιστα παιδιά που είναι στο ψηλότερο επίπεδο η μόνη τους απασχόληση είναι που θα διασκεδάσουν κάθε βράδυ μέχρι πρωίας και το μόνο τους καμάρι είναι σε ποιο μπαρ του Κολωνακίου και της παραλιακής θα ξενυχτήσουν η σε ποιο σκυλάδικο θα απολαύσουν τον κάθε παράφωνο σκυλά. Δεν λέω ότι ο αθλητής δεν θα διασκεδάσει και αυτός σαν νέο παιδί και δεν θα ξεσαλώσει κιόλας κάποιες μέρες. Αυτό όμως πρέπει να γίνεται με μέτρο και όχι να είναι η καθημερινότητα του. Ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να ζει τη ζωή του όπως αυτός θέλει μόνο που δεν έχει δικαίωμα να έχει και το σκύλο χορτάτο και τη πίτα γεμάτη. Όσα από τα παιδιά το κάνετε σταματήστε να κοροϊδεύετε τις ομάδες σας, τους ανθρώπους που σας εμπιστεύονται και πάνω από όλα τον ίδιο σας τον εαυτό. Δεν πρόκειται να κάνετε τίποτα.
Τέλος λέω στα νέα παιδιά: Βοηθήστε για να σας βοηθήσουν, δώστε για να σας δώσουν , βάλτε στόχους και παλέψτε για να τα καταφέρετε…
Με αυτές τις σκέψεις εξέφρασα την αγωνία μου για το αύριο του Ελληνικού μπάσκετ και κάποιες απόψεις πως η κάθε πλευρά θα πρέπει να λειτουργήσει για να μην πεθάνει το Ελληνικό μπάσκετ γιατί είναι νόμος της φύσης το ότι δεν ανανεώνεται είναι καταδικασμένο να πεθάνει. Σίγουρα και άλλοι θα έχουν απόψεις για το τι μπορεί να κάνει η κάθε πλευρά μόνο που δεν φτάνει η κάθε πλευρά να λειτουργεί αυτόνομα. Θα πρέπει επιτέλους το μέλλον του Ελληνικού μπάσκετ να μπει στο τραπέζι του διαλόγου, σε διάλογο που θα συμμετέχουν όλοι φορείς του αθλήματος , ομοσπονδία, σωματεία, προπονητές, παίκτες , μάνατζερ, δημοσιογράφοι αλλά και γονείς και που όλοι θα κάτσουν σε αυτό το τραπέζι με σκοπό όχι μόνο μιλήσουν αλλά και να ακούσουν γιατί εμείς οι Έλληνες είμαστε πολύ καλοί στο να μιλάμε και να λέμε τα δικά μας και καθόλου καλοί στο να ακούμε και τις γνώμες των άλλων. Όταν όλοι συνεργαστούνε τότε και μόνο τότε υπάρχει ελπίδα το μπάσκετ μας να ξαναβγάλει νέα παιδιά και δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι όλες οι επιτυχίες συλλόγων και βέβαια της Εθνικής στηρίχτηκαν στα παιδιά που βγήκαν από την παραγωγική διαδικασία μιας εποχής που οι παράγοντες και οι προπονητές συζητούσαν όλη τη μέρα και αφιέρωναν τη ζωή τους για το πώς θα φτιάξουν καλούς παίκτες και καλές ομάδες αλλά και καλούς ανθρώπους. Ήταν αυτοί που οι σύγχρονοι παράγοντες τους λένε υποτιμητικά ρομαντικούς. Εγώ νομίζω ότι ήταν όντως ρομαντικοί αλλά ήταν και απόλυτα πρακτικοί και αποτελεσματικοί γιατί ο ρομαντισμός τους έχτισε το καμάρι του Ελληνικού αθλητισμού που λέγεται Ελληνικό μπάσκετ…….
Σας ευχαριστώ πολύ που με ανεχθήκατε…
Πηγή: Sport It
