Επιλογή Σελίδας

Του Βασίλη Σκουντή

Ναι όντως αυτή θα είναι η μεγαλύτερη στιγμή του Γιάννη (μας): η μεγαλύτερη μέχρι την επόμενη, που έλεγε πριν από τριάντα χρόνια ο Νίκος (μας)….

Η μεγαλύτερη από τις μεγάλες που εξ ορισμού ξανοίγονται μπροστά του και ο θεός να το ‘χει καλά το παλικάρι ώστε να κοιτάζει μέσα από το καλειδοσκόπιο του και να θαμπώνεται και ο ίδιος από τον εαυτό του…

Είναι πράγματι «a night to remember», όπως λένε σε τέτοιες περιπτώσεις και οι εργοδότες του Ελληνα μετανάστη: οι εργοδότες του οι οποίοι εδώ και τριάμισι χρόνια γίνονται κιόλας οι τρυγητές των καρπών του ταλέντου του, που τα κουβάλησε από τα Σεπόλια και από του Ζωγράφου στο Μιλγουόκι και τα κατέστησε κτήμα της μπασκετικής οικουμένης…

Μια ιστορία σαν παραμύθι, που θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει μυθιστόρημα, ντοκιμαντέρ, ταινία και να σαρώσει τα βραβεία πλοκής και πρωτότυπου σεναρίου…

Ο Ελληνας γόνος φτωχών μεταναστών από τη Νιγηρία…

Ο δευτερότοκος γιος του Τσαρλς που έκανε δουλειές του ποδαριού και της Βερόνικας η οποία ξημεροβραδιαζόταν ως παραδουλεύτρα σε διάφορα σπίτια και παράλληλα προλάβαινε κιόλας να παίζει τον ρόλο του κέρβερου στην ανατροφή των παιδιών…

Ο Γιαννάκης που από μικρός το ‘βαλε αμέτι μουχαμέτι να παίξει μπάσκετ και να γίνει κάποιος και κατάφερε να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα…

Κατάφερε επίσης να συνεγείρει τον ελληνισμό, να τον κάνει να ξενυχτάει για πάρτη του, να συγκινείται, να γίνεται ένα μαζί του, να νιώθει υπερηφάνεια και να τον θεωρεί κιόλας μνημείο αθλητικής κληρονομιάς!

Ο Γιαννάκης που ήρθε στην Αμερική όχι για να γίνει πιατάς (όπως οι παλιοί μετανάστες στα εστιατόρια), αλλά για να μαγέψει τα πλήθη και το πέτυχε ο μπαγάσας σε χρόνο dt!

Η ζωή του καθενός μας είναι στιγμές και εικόνες… Σκόρπια κομμάτια, που το ένα μπαίνει δίπλα στο άλλο για να προκύψει ολοκληρωμένο το παζλ…

Στιγμές σαν κλικ ενός φωτογραφικού φιλμ…

Το ανοικτό γήπεδο του Τρίτωνα στη συμβολή των οδών Δυρραχίου και Μανιτάκη, όπου πρωτομπίστηξε την μπάλα…

Το μικρό και φτωχικό διαμέρισμα της οδού Δράμας 128, όπου έμενε η οικογένεια προτού μετακομίσουν στου Ζωγράφου και το άφησαν γιατί (όπως μου αποκάλυψε ο σπιτονοικοκύρης τους, Θοδωρής Κολοκούρας) δεν είχαν την ευχέρεια να πληρώνουν το νοίκι των 250 ευρώ τον μήνα και δεν ήθελαν να του βάζουν φέσι!

Η καφετέρια που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το γήπεδο και ο ιδιοκτήτης της, γνωστός και μη εξαιρετέος φίλαθλος και μόνιμος ακόλουθος της εθνικής ομάδας, Γιάννης Τζίκας ο οποίος κάθε μέρα του(ς) έβαζε στην τσέπη έναν χυμό, ένα σάντουιτς, ένα φρούτο, μια σοκολάτα και έβλεπε κιόλας κάποιους θαμώνες να τον στραβοκοιτάζουν και να απορούν επειδή ταίζει τα μαυράκια!

Τα πρώτα μπασκετικά σκιρτήματα, το δελτίο στον Φιλαθλητικό Ζωγράφου, το γοερό κλάμα μετά το χαμένο θρίλερ με τη νέα Κηφισιά, ο συρφετός των μάνατζερς, των σκάουτερς ή ακόμη και των προέδρων (βλέπε Ντάνι Ειντζ/ Σέλτικς) των ομάδων του ΝΒΑ που τον εντόπισαν με τα προηγμένης τεχνολογίας ραντάρ τους και έκαναν πασαρέλα στα κακοτράχαλα γήπεδα της Α2!

Η πρόκληση στην Εθνική ομάδα των Εφήβων, η παρθενική συμμετοχή του με τη φανέλα με το εθνόσημο, η καθυστερημένη ελληνοποίηση του, που κι αυτή έμοιαζε χαριστική επειδή άσκησε πιέσεις ο Βασιλακόπουλος προς τους αρμόδιους υπουργούς …

Η μεταγραφή στη Σαραγόσα στην οποία δεν έπαιξε ποτέ, η επιλογή του από τους Μπακς στο Νο 15 του ντραφτ, οι πανηγυρισμοί του εκείνη τη βραδιά ανεμίζοντας την ελληνική σημαία, τα σταθερά βήματα του, το εφετινό τεράστιο άλμα, το συμβόλαιο των 100.000.000 δολαρίων, η σπέκουλα για τη θέση του πόιντ γκαρντ, τα triple double figures, το buzzer beater στο Madison Square Garden, το ρεκόρ των 41 πόντων, τα εξωπραγματικά νούμερα που τον βάζουν την ελίτ του ΝΒΑ και πάει λέγοντας…

Ένα όνειρο που πήρε σάρκα και οστά. Μια ακροβασία (που του την έθεσα κιόλας ως ερώτηση χθες) ανάμεσα στο αληθινό παραμύθι και στην παραμυθένια αλήθεια…

Αλλάζει η ζωή και αυτές οι ανατροπές είναι τόσο εντυπωσιακές, τόσο θεαματικές και τόσο δραματικές, που προκαλούν σοκ και δέος…

Ο Γιάννης που έβγαινε στην πλατεία Βάθης για να πουλήσει τσάντες και γυαλιά ώστε να συνεισφέρει τον οβολό του στο πενιχρό οικογενειακό ταμείο είναι ο ίδιος Γιάννης ο οποίος τίναξε την μπάνκα στον αέρα…

Ο Γιάννης που ταξίδευε άλλοτε οδικώς (από την Αθήνα στον Λαγκαδά και σε άλλα απομακρυσμένα σημεία της ελληνικής μπασκετικής επικράτειας) και άλλοτε λαθραία με το καράβι προσκομίζοντας αντί για ταυτότητα ή διαβατήριο, το δελτίο του στον Φιλαθλητικό είναι ο ίδιος Γιάννης ο οποίος τώρα σουλατσάρει στα πολυτελέστερα σαλόνια του μπάσκετ…

Ο Γιάννης που ο Βαγγέλης Μάντζαρης τον αποκαλεί γελώντας «outlaw» είναι ο ίδιος Γιάννης ο οποίος αποτελεί το αντικείμενο του πόθου και συνάμα το φόβητρο όλων των ομάδων του ΝΒΑ…

Ο Γιάννης που ήταν άπατρις και σχεδόν «λαθρόβιος» και ως εκ τούτου έμοιαζε με απαγορευμένο καρπό για τις μεγάλες ελληνικές ομάδες είναι ο ίδιος Γιάννης ο οποίος έχει αυτή τη στιγμή όλο τον κόσμο στα πόδια του…

Ο Γιάννης που κάποτε κούρνιαζε και ονειρευόταν γύρω από την εκκλησία του Αγίου Μελετίου είναι ο ίδιος Γιάννης ο οποίος επιστρέφει (όπως λέει και το τραγούδι του Μαζωνάκη) στην παλιά του γειτονιά και μάλιστα κάνει περατζάδα μαζί με όλη την οικογένεια του στο πανηγύρι της 1ης Σεπτεμβρίου και αγοράζει πράγματα από το παζάρι των μικροπωλητών για να δείξει την αλληλεγγύη του προς το παλιό σινάφι του!

Ο Γιάννης του τότε και ο Γιάννης του τώρα είναι ένα πρόσωπο.

Είναι ο Γιάννης της παιδικής ηλικίας του, της παλιάς γειτονιάς του, των ονείρων του…

Είναι ο Γιάννης, που σαν τον Μέλιο Καδρά, το χωριατόπαιδο στο βιβλίο του Μενέλαου Λουντέμη, βγαίνει κι ελόγου του κάθε βράδυ στο μπαλκόνι του κοιτάζει ψηλά στον ουρανό και μετράει τα άστρα…

Είναι ο Γιάννης μας, που τον αγαπάμε και τον ευχαριστούμε για όλα όσα έχει ήδη διαπράξει και για εκείνα που επιφυλάσσεται να πετύχει, σε αυτή την πτήση του στον μπασκετικό γαλαξία…

ΥΓ: Στο υστερόγραφο αφιερώνω στον Γιάννη ένα τσιτάτο που αποδίδεται στη συχωρεμένη Αμερικανίδα ποιήτρια, πεζογράφο και ακτιβίστρια, Μάγια Ανγκέλου, αλλά ακόμη και εάν δεν το είπε αυτή, ταιριάζει απολύτως στην περίσταση: «Οι άνθρωποι μπορεί να ξεχάσουν τι έκανες και τι τους είπες, αλλά θα θυμούνται πάντοτε τι τους έκανες να αισθανθούν»… 

Πηγή: Gazzetta

Pin It on Pinterest

Shares
Share This