Επιλογή Σελίδας

Του Βασίλη Σκουντή

Ας είναι καλά όσοι απαρτίζουν αυτή την παρέα των ανθρώπων του αθλητισμού, που είχαν την ιδέα και δεν την άφησαν στα λόγια, αλλά της έδωσαν σάρκα και οστά: τοιουτοτρόπως (ως παρέα ανθρώπων του αθλητισμού) συστήνονται εκείνοι οι οποίοι σκάρωσαν ένα λεύκωμα αφιερωμένο στον Κώστα Πετρόπουλο και το παρουσιάζουν αύριο (Σάββατο, 11 Μαρτίου) στις 11.00 στο Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Πατρών.

Αντί άλλων συστάσεων και πληροφοριών, παραθέτω αυτούσιο το κείμενο με το οποίο ανακοίνωσαν την υλοποίηση της ιδέας τους και την αυριανή εκδήλωση…

“Η ιδέα γεννήθηκε σε μια συζήτηση-αναπόληση των στιγμών που μας χάρισε. Μια παρέα ανθρώπων του Αθλητισμού αποφασίσαμε την έκδοση ενός συλλεκτικού Λευκώματος για τον δικό μας Νουρέγιεφ, σε περιορισμένα αντίτυπα, που θα διανεμηθούν δωρεάν.

Το Λεύκωμα (με την επιμέλεια τoυ εκδοτικού οίκου VIA) περιλαμβάνει 77 μικρά κείμενα ανθρώπων από όλη την Ελλάδα, που τον έζησαν, τον γνώρισαν, τον παρακολούθησαν, τον θαύμασαν και ένα μεγαλύτερο κείμενο του αδελφού του Τάκη, που αναφέρεται στα παιδικά τους χρόνια και πώς από τις ποδοσφαιρικές αλάνες της Απάνω Πόλης, βρέθηκαν στο ιστορικό ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ του Απόλλωνα στη Ναυαρίνου.

Η επιλογή των ανθρώπων αυτών, έγινε με κριτήριο να αποδοθεί τόσο ο μεγάλος αθλητής Πετρόπουλος, όσο και ο σπάνιος άνθρωπος Κώστας”.

Αυτή, λοιπόν, η παρέα μου επιδαψίλευσε μια μεγίστη και μάλιστα διπλή τιμή: με προσκάλεσαν να συμμετάσχω σε αυτό το αφιερωματικό λεύκωμα και να παρευρεθώ σε αυτή την εκδήλωση. Πέταξα τη σκούφια μου από τη χαρά και για τα δυο γεγονότα και αύριο το πρωί θα είμαι εκεί για να μοιραστώ μαζί τους τη συγκίνηση, τη νοσταλγία, τους κάθε λογής συμβολισμούς και να πω κι εγώ το δικό μου μεγάλο “ευχαριστώ” στον ανυπέρβλητο αρτίστα που έκανε πολύ όμορφα πολλά Σαββατόβραδα μας…

Ακολουθεί η ταπεινή συνεισφορά μου σε αυτό το λεύκωμα…

O Κώστας Πετρόπουλος. Ένας αξεπέραστος καλλιτέχνης του μπάσκετ. Ένας γνήσιος βιρτουόζος. Ένας αληθινός Νουρέγιεφ των γηπέδων. Τελεία και παύλα!

Τι να πρωτοπώ και τι να πρωτογράψω για τον αγαπημένο μου Κώστα; Μα περισσότερο τι να πρωτοθυμηθώ από αυτόν τον απαράμιλλο μπασκετμπολίστα και από τον υπέροχο άνθρωπο, που ήταν, παραμένει και θα αποτελεί πάντοτε ένα ανεκτίμητο κόσμημα του ελληνικού μπάσκετ;

Θα είναι πάντοτε ένας παίκτης που έκανε καλύτερα, θεαματικότερα, συναρπαστικότερα και πιο φαντασμαγορικά τα Σαββατόβραδα μας…

Θα είναι πάντοτε αυτός που μια φορά στο γήπεδο της Κυψέλης, κόντρα στον Πανελλήνιο, άρχισε τον καλπασμό του μετά από αμυντικό ριμπάουντ, διάνυσε όλο το γήπεδο, έκανε το πρώτο βήμα περίπου στη γραμμή του τρίποντου και απογειώθηκε από τη γραμμή της προσωπικής για να μας προσφέρει ένα μοναδικό κάρφωμα, προκαλώντας σοκ και δέος στους αυτόπτες μάρτυρες!

Θα είναι πάντοτε αυτός που μια φορά στο γήπεδο του Πλάτωνα στη Νίκαια, απέναντι στον Ιωνικό Νικαίας επιδόθηκε σε έναν απίθανο διαγωνισμό με τον Παναγιώτη Γιαννάκη για το ποιος θα βάλει τα περισσότερα δύσκολα και απροσδόκητα καλάθια με κερασάκι στην τούρτα αυτά που πέτυχαν έχοντας βγει εκτός παιδιάς!

Ναι, μα το Θεό, σούταραν κι οι δυο τους, έξω από τη base line και τα ‘βαζαν κιόλας οι μπαγάσηδες!

Θα είναι πάντοτε αυτός που ένιωσε άσχημα και πολύ ενοχικά όταν σε ένα ματς με τον Πανιώνιο ο τότε νεαρός Φάνης Χριστοδούλου του έκρυψε το καλάθι, δεν τον άφησε να σκοράρει ούτε μια φορά και γι’ αυτό το ίδιο βράδυ αποφάσισε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση.

Θα είναι πάντοτε ο ψαγμένος προπονητής (τόσο σε συλλογικό, όσο και σε εθνικό επίπεδο) που πάντοτε φρόντιζε να βελτιώνει τους παίκτες και τις ομάδες του και μέσω αυτής της διαδικασίας να κάνει καλύτερο και τον εαυτό του…

Θα είναι πάντοτε ο βαθιά σκεπτόμενος, καλλιεργημένος και στοχαστικός άνθρωπος που δεν θυμάμαι ποτέ να διεκδικεί καμιά αυθεντικότητα, αλλά πάντοτε επικαλείται μια φράση του Κομφούκιου: αντί για το «ξέρω», το «μου έμαθαν ότι…»

Θα είναι πάντοτε ένας από τους πιο αξιόλογους, ειλικρινείς και τίμιους ανθρώπους τους οποίους γνώρισα στα σαράντα χρόνια που διακονώ τη δημοσιογραφία και χαίρομαι διότι απ’ όσα πόστα κι αν πέρασε, όσες επιτυχίες κι αν κατήγαγε, όσες αποτυχίες κι αν υπέστη, όσες χαρές κι αν απόλαυσε, όσες πίκρες κι αν ένιωσε, ποτέ, πουθενά και για κανέναν λόγο δεν επέτρεψε να αλλοιωθεί ο χαρακτήρας του.

Τον Κώστα Πετρόπουλο τον εκτιμώ, τον σέβομαι, τον τιμώ και τον αγαπώ πολύ. Τον έζησα από κοντά λιγότερο ως παίκτη (λόγω απόστασης, καθότι ποτέ του δεν πρόδωσε το λίκνον του στην Πάτρα) και πολύ περισσότερο ως προπονητή και όχι από υποχρέωση ένεκα της περιστάσεως, αλλά επειδή το πιστεύω ακράδαντα, νιώθω πως η απουσία του από το τρέχον μπασκετικό γίγνεσθαι είναι αισθητή…

Λείπουν η προσωπικότητα του, η κουλτούρα του, το ήθος του, οι κρυστάλλινες απόψεις του και η εν γένει κιμπάρικη παρουσία του στο ελληνικό μπάσκετ.

Τον αγαπώ και τώρα που μου προσφέρεται η ευκαιρία, οφείλω να τον ευχαριστήσω κιόλας δημοσίως: του αποτίνω τις δικές μου ευχαριστίες διερμηνεύοντας, θαρρώ, και τα συναισθήματα ολάκερης της ελληνικής μπασκετικής πιάτσας και δη του μερακλίδικου και φιλοθεάμονος κοινού που κρατά αιχμάλωτες στην ιστορική συλλογική μνήμη τις ανεξίτηλες στιγμές τις οποίες μας χάρισε απλόχερα στα γήπεδα.

Τις διασώζει μέσα στην μπασκετική Κιβωτό, ως ανεκτίμητα κειμήλια!

ΥΓ: Καθόλου τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι ο Κώστας και στον Απόλλωνα και στην Εθνική ομάδα φορούσε το «Νο 7», που είναι εξ αρχαιοτάτων χρόνων ο ιερός αριθμός. Ο ιερός αριθμός που ταίριαζε γάντι στη δική του μπασκετική ιεροσύνη!

Πηγή: Gazzetta

Pin It on Pinterest

Shares
Share This