Του Νίκου Παπαδογιάννη
Εάν υπάρχει ένα στοιχείο που με ξάφνιασε στη θητεία του Γιούρε Ζντοβτς στην ΑΕΚ, αυτό δεν είναι η πρόωρη απόλυσή του, αλλά η μακροβιότητά του στο τιμόνι της ομάδας και η ψήφος εμπιστοσύνης που του χορηγήθηκε από τη διοίκηση ξανά και ξανά.
Προσοχή, δεν μιλώ μόνο για την αγωνιστική εικόνα της ομάδας -την ούτως ή άλλως μετριότατη- ούτε για τις αλλοπρόσαλλες επιλογές ξένων (και Ελλήνων) παικτών, αλλά και για τη συμπεριφορά του ανδρός απέναντι στους αθλητές, όπως πέρασε μέσα από τις τηλεοπτικές οθόνες ξανά και ξανά.
Μετά το περυσινό επεισόδιο με τον Τορίν Γκρην, πίστεψα (και έγραψα) ότι δεν υπήρχε για τον Ζντοβτς γυρισμός. Στον δικό μου κώδικα αξιών, προπονητής που σηκώνει χέρι σε αθλητή (ή αθλητής που σηκώνει χέρι σε προπονητή) πρέπει να πληρώνει το παράπτωμά του με απόλυση.
Δεν εξαιρώ από αυτόν τον κανόνα κανέναν ούτε πιστεύω ότι υπάρχουν ελαφρυντικά. Για όποιον έφτασε στο χωριό μας χθες, η απάντηση είναι ναι, τα ίδια έλεγα και όταν ο δράστης λεγόταν Ιωαννίδης.
Η χειροδικία είναι απολύτως ασυγχώρητη, στο γήπεδο, στο σπίτι, στον δρόμο, στη δουλειά. Το θύμα μπορεί να είναι η σύζυγος, ο γιος, η κόρη, ο ανυπεράσπιστος μετανάστης, ο σκύλος, η γάτα, εσύ, εγώ, ο Τορίν Γκρην.
Eίχαν προηγηθεί άλλα δύο επεισόδια σε δημόσια θέα, με συμπρωταγωνιστές του Ντι Τζέι Κούπερ και τον ΤζέιΚόβαν Μπράουν. Άγνωστο πόσα άλλα διαδραματίστηκαν μέσα στα αποδυτήρια ή στις προπονήσεις.
Πώς να πιστέψει κανείς, ότι είναι ήρεμος μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα ο ηφαιστειώδης προπονητής που δεν μπορεί να τιθασεύσει με τίποτε τα νεύρα του στους αγώνες; Και ήταν τόσο νηφάλιος όταν έπαιζε…
Και όμως, η διοίκηση Αγγελόπουλου αποδέχθηκε τη χλιαρή συγγνώμη του Ζντοβτς και προχώρησε αγκαζέ μαζί του προς το ηλιοβασίλεμα, σαν να επρόκειτο για κάποιον καινούριο Μπομπ Νάιτ.
Υποψιάζομαι ότι το κριτήριο, τότε, ήταν το ίδιο που παρ’ολίγον να κρατήσει και τώρα τον Σλοβένο στο πόστο του: το «βαρύ», κλειστό μέχρι το καλοκαίρι του 2017 (και με ρήτρα ανανέωσης ως το 2018) συμβόλαιο.
Ο Μάκης Αγγελόπουλος δεν θέλει να αποκτήσει φήμη προπονητοφάγου, αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια. Όταν ένα σκάφος βυθίζεται αύτανδρο, η διοίκηση οφείλει να δείξει αποφασιστικότητα και να αποδεχθεί το μερίδιο ευθύνης που της αναλογεί.
Δεν ήταν κάποια αόρατη δύναμη, αλλά ο ίδιος ο Αγγελόπουλος αυτός που επέλεξε την αναχρονιστική συνταγή των «Γιούγκων», πρώτα Σάκοτα και μετά Ζντοβτς.
Ναι, η ΑΕΚ βυθιζόταν αύτανδρη, τηρουμένων των αναλογιών. Τα χρήματα που δόθηκαν για αλλεπάλληλες αλλαγές παικτών ων ουκ έστιν αριθμός έπεσαν σε μαύρη τρύπα και ο αυξημένος προϋπολογισμός έφερε τσουνάμι μετριότητας.
Δύο χρόνια σερί, η ΑΕΚ έμεινε στα ρηχά νερά των ευρωπαϊκών διοργανώσεων όπου έλαβε μέρος, μολονότι το υλικό της έμοιαζε αρκετό για κάτι καλύτερο, για να μη πω πρωταθλητισμό.
Ο ΠΑΟΚ έκανε περισσότερα με πολύ περιορισμένους πόρους (αλλά αισθητά καλύτερο προπονητή), ενώ ο Άρης του 2015-6 έφτιαξε ομάδα ικανή να διεκδικήσει ακόμα και τον τίτλο, εάν τον ευνοούσε στο τέλος η συζυγία των πλανητών.
Η ΑΕΚ, πάλι, παρουσιάζεται στάσιμη σε όλα τα επίπεδα και πάντως ανήμπορη να εκμεταλλευτεί τα αναμφισβήτητα πλεονεκτήματα που τους δίνει το έμψυχο υλικό που διαρκώς «διορθώνεται» και ενισχύεται.
Μονάδες όπως ο Ντίξον μοιάζουν παγιδευμένες σε κινούμενη άμμο όταν προσπαθούν να παίξουν το μπάσκετ του Ζντοβτς, ενώ αρκετοί άλλοι ήλθαν και απήλθαν χωρίς να καταλάβει κανείς τι ακριβώς είδε σε αυτούς και τι περίμενε από αυτούς ο Σλοβένος.
Το στίγμα που άφησε στο πρώτο μισό της περυσινής σεζόν ο Ντράγκαν Σάκοτα -που λοιδορήθηκε ανελέητα από την εξέδρα- ήταν σαφέστερο και πιο συμβατό με το τότε υλικό της ομάδας.
Δυσκολεύομαι πάντως να καταλάβω σε τι ακριβώς ήταν προτιμότερη η χασαποσέρβικη συνταγή, από την επιλογή ενός Έλληνα προπονητή της νουβέλ βαγκ. Αυτός μπορεί να είναι ακόμα και ο Σωτήρης Μανωλόπουλος.
Μετά τις απανωτές αποτυχίες του Ζντοβτς, του Τζόρτζεβιτς και του Ιβάνοβιτς, φαίνεται ότι η μεγάλη των -ιτς σχολή πνέει τα λοίσθια στη χώρα που την υιοθέτησε περισσότερο από κάθε άλλη.
Το μπάσκετ άλλαξε (όπως και η κοινωνία) και η διδαχή των «πλάβι» μοιάζει με αναχρονισμό, άσχετα αν υπάρχουν εκεί έξω αρκετοί ευπροσάρμοστοι και ικανότατοι πρεσβευτές της. Ό,τι τελειώνει σε -ιτς δεν είναι απαραίτητα Ομπράντοβιτς.
Ή μήπως άφησε εποχή στην Εφές ο γερο-Ίβκοβιτς; Ο Βουγιόσεβιτς έφυγε κυνηγημένος από τη Μόσχα και ο ίδιος ο «Ζοτς» έφαγε τα μούτρα του με τις φίρμες της Εθνικής Σερβίας που ξέρουν τα χούγια του.
Ακόμα και όταν το πλάνο κάποιου «γιούγκου» φέρνει τρίποντα και ριμπάουντ, το μοντέλο του ξεροκέφαλου αυταρχικού δικτάτορα που χτυπιέται ασταμάτητα, μοιράζει δεξιά αριστερά «πίτσκου μάτερι» και ρίχνει και καμιά ξανάστροφη στους παίκτες του ξεπεράστηκε ανεπιστρεπτί.
Το μελιτζανί παραμένει στη μόδα μόνο στην ασιατική όχθη του Βοσπόρου.
Πηγή: Gazzetta
