Του Βασίλη Σαμπράκου
Στη στιγμή της λήψης της απόφασής του, ο Βίχαϊ Σριβανταναπράμπα φάνηκε ένας άκαρδος και σκληρός μπίζνεσμαν του ποδοσφαίρου, που άφησε στην άκρη τα συναισθήματα και την ποδοσφαιρική ηθική και αποφάσισε μόνο με βάση τη λογική να απομακρύνει τον Κλαούντιο Ρανιέρι από τον πάγκο της Λέστερ μόλις 9 μήνες μετά από την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Περίπου 20 ημέρες μετά, ο Ταϊλανδός ιδιοκτήτης της Λέστερ νιώθει παραπάνω από δικαιωμένος, με όρους επιχειρηματικούς και ποδοσφαιρικούς, για την επιλογή του. Η σοφία του όμως δεν περιορίζεται στην απομάκρυνση ενός προπονητή που είχε χάσει τον έλεγχο της ομάδας του και αποδεικνυόταν πλήρως αναποτελεσματικός στην προσπάθεια για την αντιστροφή του κλίματος και την αλλαγή μιας πορείας που οδηγούσε ολοταχώς προς τον υποβιβασμό. Ο Σριβανταναπράμπα δικαιώνεται κυρίως επειδή είχε την ευφυΐα να κάνει μια επιλογή που κάνουν πολλοί μεγάλοι και σύγχρονοι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι: να δώσει την δουλειά σε αυτόν που παρείχε τη μεγαλύτερη εγγύηση ότι έχει απόλυτη επίγνωση της κατάστασης και συνεπώς την ικανότητα να βγάλει το καράβι από τα βράχια. Κι αυτή η ιστορία που γράφει τούτες τις μέρες ο Κρεγκ Σέξπιρ έρχεται να φωνάξει προς τους συλλόγους ότι δεν είναι δυνατόν να αφήνουν στην τύχη την υπόθεση της συνέχειας στη θέση του προπονητή, δηλαδή να μην εξασφαλίζουν την ύπαρξη ενός σημείου αναφοράς στο τεχνικό επιτελείο και να αναγκάζονται να γυρεύουν, στον πανικό, έναν υπηρεσιακό προπονητή με αγγελία ή να δίνουν τη δουλειά σε προπονητές που δεν είχαν προηγούμενη εμπειρία παρουσίας στον πάγκο του συλλόγου μέχρι να βρουν την επόμενη μόνιμη λύση.
Στη στιγμή της λήψης της απόφασής του, ο Βίχαϊ Σριβανταναπράμπα φάνηκε ένας άκαρδος και σκληρός μπίζνεσμαν του ποδοσφαίρου, που άφησε στην άκρη τα συναισθήματα και την ποδοσφαιρική ηθική και αποφάσισε μόνο με βάση τη λογική να απομακρύνει τον Κλαούντιο Ρανιέρι από τον πάγκο της Λέστερ μόλις 9 μήνες μετά από την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Περίπου 20 ημέρες μετά, ο Ταϊλανδός ιδιοκτήτης της Λέστερ νιώθει παραπάνω από δικαιωμένος, με όρους επιχειρηματικούς και ποδοσφαιρικούς, για την επιλογή του. Η σοφία του όμως δεν περιορίζεται στην απομάκρυνση ενός προπονητή που είχε χάσει τον έλεγχο της ομάδας του και αποδεικνυόταν πλήρως αναποτελεσματικός στην προσπάθεια για την αντιστροφή του κλίματος και την αλλαγή μιας πορείας που οδηγούσε ολοταχώς προς τον υποβιβασμό. Ο Σριβανταναπράμπα δικαιώνεται κυρίως επειδή είχε την ευφυΐα να κάνει μια επιλογή που κάνουν πολλοί μεγάλοι και σύγχρονοι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι: να δώσει την δουλειά σε αυτόν που παρείχε τη μεγαλύτερη εγγύηση ότι έχει απόλυτη επίγνωση της κατάστασης και συνεπώς την ικανότητα να βγάλει το καράβι από τα βράχια. Κι αυτή η ιστορία που γράφει τούτες τις μέρες ο Κρεγκ Σέξπιρ έρχεται να φωνάξει προς τους συλλόγους ότι δεν είναι δυνατόν να αφήνουν στην τύχη την υπόθεση της συνέχειας στη θέση του προπονητή, δηλαδή να μην εξασφαλίζουν την ύπαρξη ενός σημείου αναφοράς στο τεχνικό επιτελείο και να αναγκάζονται να γυρεύουν, στον πανικό, έναν υπηρεσιακό προπονητή με αγγελία ή να δίνουν τη δουλειά σε προπονητές που δεν είχαν προηγούμενη εμπειρία παρουσίας στον πάγκο του συλλόγου μέχρι να βρουν την επόμενη μόνιμη λύση.
Πηγή: Gazzetta
