Επιλογή Σελίδας

Του Χρήστου Αποστολόπουλου

τους αναβάτες και τις ομάδες να δείχνουν τα πρώτα δείγματα γραφής των δυνατοτήτων τους, ο εναρκτήριος αγώνας του θεσμού που ολοκληρώθηκε την Κυριακή το βράδυ με τον «νυχτερινό» αγώνα του Qatar στην πίστα Losail, ανήκει πλέον στην ιστορία. Τι ακριβώς όμως είδαμε στο Losail;

Κατ’ αρχήν, έναν εξαιρετικά ώριμο και «προσαρμοστικό» Maverick Vinales που στο ντεμπούτο του σε «κανονικό» αγώνα με τα χρώματα της Movistar Yamaha κατάφερε να πάρει μια πειστική νίκη. Ο 22χρονος Ισπανός απέδειξε με το καλημέρα αυτό που όλοι γνωρίζαμε ήδη από τον περασμένο κιόλας Νοέμβριο: ότι, δηλαδή, θα είναι ο ένας εκ των τριών (αν όχι τεσσάρων!) πρωταγωνιστών για την κατάκτηση του φετινού τίτλου. Ο Vinales, πραγματοποιώντας μια μέτρια εκκίνηση, με δεδομένο ότι είχε την «pole» στο τσεπάκι του χωρίς καν να το ξέρει ήδη από την Παρασκευή το βράδυ, επέδειξε υποδειγματική υπομονή στους πρώτους γύρους όταν η μοτοσικλέτα του και κυρίως τα ελαστικά της, δεν βρίσκονταν στην καλύτερη κατάστασή τους. Στοιχείο που δείχνει πως πρόκειται για ένα «μεγάλο» οδηγό. Ο «μικρός» της Yamaha έμεινε μακριά από οδηγικά λάθη, όπως άλλωστε το συνηθίζει, δείχνοντας σίγουρος πως… πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Δηλαδή, προς το τέλος του αγώνα, όταν το τοπίο στην κορυφή άρχισε σιγά σιγά να ξεκαθαρίζει. Ο Ισπανός με το πηγαίο οδηγικό ταλέντο και την υποδειγματική όπως έχει ήδη αρχίσει να διαφαίνεται αφοσίωση στο στόχο του έδωσε μια μοναδική μάχη με την Ducati του Dovizioso «διαβάζοντας» με επιτυχία κάθε δυνατό και αδύνατο σημείο του ιταλικού συνδυασμού. Ήταν προφανές πως η GP17 ήταν άπιαστη στην ευθεία και η Μ1 χαρισματική στο «σφικτό» τμήμα της πίστας. Έτσι, αξιοποιώντας την αγωνιστική του ευφυΐα, ο  Vinales βρήκε τον τρόπο να «πατήσει» στα δικά του πλεονεκτήματα και να πάρει, έστω και την τελευταία στιγμή, την καρό σημαία του τερματισμού. Ο Vinales είναι σίγουρα ο οδηγός του αύριο και δίχως άλλο το αντίπαλο δέος απέναντι στον έτερο… μικρό συμπατριώτη του στο πολύχρωμο τσίρκο του MotoGP.

Τον Marc Marquez, ο οποίος έκανε έναν αδιάφορο εντέλει αγώνα πέφτοντας θύμα των επιλογών της ομάδας του στον τομέα των ελαστικών. Ο τρεις φορές Παγκόσμιος Πρωταθλητής στο MotoGP ήξερε από την αρχή κιόλας πως η όχι και τόσο καλή επιτάχυνση της RC213V στις εξόδους των στροφών θα μείωνε τις όποιες ελπίδες του για κάτι καλό. Ως εκ τούτου, αποφάσισε να τρέξει, όπως και ο Βρετανός Cal Crutschlow της LCR Honda, με τη σκληρή εμπρός γόμα της Michelin ώστε να καταφέρει να αντισταθμίσει την παραπάνω… χασούρα με την αδιαφιλονίκητη ικανότητά του να φρενάρει «βαθιά» στις ευθείες που ενώνουν τις στροφές. Στοιχείο που προϋποθέτει με βάσει και το πολύπλευρο αλλά και επιθετικό συνάμα οδηγικό ταμπεραμέντο του, την επιλογή ενός «σκληρού» εμπρός ελαστικού. Δυστυχώς για τον ίδιο και την Repsol Honda, η απόφαση της τελευταίας στιγμής να τοποθετηθεί στον εμπρός τροχό της ιαπωνικής μοτοσικλέτας η μέση γόμα είχε ως αποτέλεσμα την πρόωρη φθορά της, κάτι που του στέρησε και πρακτικά κάθε ελπίδα να παλέψει για το βάθρο απέναντι στους Vinales, Dovizioso και Rossi. Πολύ σοφά ο Marquez επέλεξε για πάνω από το μισό αγώνα που απέμενε μέχρι το πέσιμο της καρό σημαίας να μην πιέσει, ώστε να αποφύγει πτώσεις αντίστοιχες με εκείνες του Crutchlow, συγκεντρώνοντας, ακριβώς όπως και πέρσι, πολύτιμους βαθμούς για τη συνέχεια.

Ο Valentino Rossi απέδειξε για μια ακόμα φορά την κλάση του. Έχοντας ταλαιπωρηθεί την Πέμπτη και την Παρασκευή, αλλά και όλο το χειμώνα στις επίσημες δοκιμές, με το στήσιμο της Μ1 και κυρίως με το νέο, μαλακότερο εμπρός ελαστικό της Michelin, το οποίο δεν τον βοηθά να φρενάρει αργά, βρήκε την Κυριακή, χάρη στην τεράστια εμπειρία αλλά και τη μεθοδικότητα που τον χαρακτηρίζει στο να στήνει τη μοτοσικλέτα του για τις συνθήκες του αγώνα, αυτό που του έλλειπε. Ο «Vale» έκανε μια πολύ καλή εκκίνηση από τη δωδέκατη θέση του grid και γρήγορα αναρριχήθηκε κοντά στους πρωτοπόρους της κορυφής. Δυστυχώς, το… σύνδρομο του εμπρός ελαστικού, το οποίο άρχισε να δείχνει έντονα σημάδια κόπωσης στη δεξιά κυρίως μεριά του, έβαλε φρένο στον Ιταλό, ο οποίος δεν μπόρεσε να ρισκάρει περισσότερο ώστε να μπει στην κόντρα του ομόσταυλού του με τον Dovizioso. Η ουσία είναι πως ο εννέα φορές Πρωταθλητής είναι «παρών». Και αυτό είναι σίγουρα ένα μεγάλο κέρδος. Τόσο για τον ίδιο, που παρά τις αναρίθμητες διακρίσεις και τα 38 πλέον χρόνια του έχει το κίνητρο ως άνθρωπος και αθλητής να παλέψει στα ίσια με τους πιτσιρικάδες του θεσμού, όσο και για το ίδιο το σπορ που σίγουρα, χωρίς αυτόν, θα είχε να χάσει πολλά. Σε θέαμα και κύρος.

Ο Dovizioso ήταν σίγουρα ένα ακόμα ελπιδοφόρο «μήνυμα. Η επιλογή του Ιταλού να επιλέξει τη μαλακή πίσω γόμα απεδείχθη σοφή, αν όχι σωτήρια, καθώς ήταν αυτή που κράτησε ανταγωνιστικό τον ίδιο και την Ducati στο κυνήγι της κορυφής. Ο Ιταλός, έχοντας «μαζέψει» όλα αυτά τα χρόνια μια τεράστια εμπειρία στη σέλα της Desmosedici, εκμεταλλεύτηκε τα ατού της στην ευθεία (o V4 εξακολουθεί να είναι ο ισχυρότερος της παρέας) «πατώντας» συγχρόνως στην ικανότητά του να… μην κάνει λάθη. Αλλά και να φρενάρει αργά και «δυνατά», ώστε να μετριαστεί η αχίλλειος φτέρνα της GP17: η ταχύτητά της μέσα στη στροφή. Η Ducati δείχνει περισσότερο ανταγωνιστική από πέρσι διατηρώντας το προβάδισμα ισχύος του παρελθόντος. Αλλά και φρεναρίσματος, ειδικά στα χέρια του «DesmoDovi». Ωστόσο, παρά τα βήματα προόδου, δείχνει να μην έχει ακόμα την ευκολία χειρισμών και την «οδηγησιμότητα» της M1, ή ακόμα και της GSX-RR της Suzuki, κάτι που σε περισσότερο τεχνικές πίστες, όπως στη Χερέθ για παράδειγμα, είναι πιθανό να κοστίσει στους Ιταλούς.

Το μεγάλο αστέρι της ομάδας, ο Jorge Lorenzo, είχε έναν αγώνα που σίγουρα θα θέλει να ξεχάσει. Η αλήθεια είναι πως ο Ισπανός προσπαθεί επιδεικνύοντας έντονο ζήλο ώστε να προσαρμοστεί σε μια μοτοσικλέτα που διαφέρει παρασάγγας από εκείνη που για εννιά χρόνια οδηγούσε στα γκαράζ των «μπλε» της Yamaha. Η GP17 θέλει περισσότερα φρένα στην είσοδο, λιγότερη χιλιόμετρα μέσα στη στροφή, ώστε να αλλάζει ευκολότερα πορεία στην κορυφή της, εκμεταλλευόμενη την πρόσφυση και τη δύναμη του κινητήρα της στην έξοδό της. Αναμφίβολα, πρόκειται για έναν συνδυασμό χαρακτηριστικών που σίγουρα δεν ταιριάζουν στο μεταξένιο στιλ του Ισπανού. Ο Lorenzo, έχοντας… ανδρωθεί στη σέλα της M1, λατρεύει το «μαλακό» φρενάρισμα, τη «στρωτή» και δίχως αλλαγές πορείας διαγραφή του τόξου της στροφής και εν συνεχεία την ήπια επιτάχυνση στην έξοδο. Οπότε τα πράγματα για τον 30χρονο είναι εξαιρετικά απλά για τους επόμενους 17 γύρους του πρωταθλήματος: όσο πιο γρήγορα αλλάξει ο ίδιος, τόσο πιο γρήγορα θα έρθουν τα καλά-επιθυμιτά αποτελέσματα.

Andrea Iannone. Ο πάντοτε επιθετικός Ιταλός, που από φέτος αγωνίζεται με τα χρώματα της Suzuki, θύμισε τον καλό αλλά και τον… κακό συνάμα εαυτό του. Τον καλό, γιατί κατάφερε, σε αντίθεση με τον Rossi, να ξεπεράσει τις παρόμοιες δυσκολίες που αντιμετώπιζε με το μαλακότερο σε γόμα και δομή σκελετού εμπρός ελαστικό του Γάλλου κατασκευαστή σκαρφαλώνοντας στη δεύτερη θέση του grid. Η εκκίνηση του ήταν καλή και το πάθος του να αναρριχηθεί στην κορυφή δυστυχώς… έφερε ένα ακόμα λάθος. Ο Iannone «άγγιξε» τον Marquez, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να χαθεί μια λαμπρή, κατά την προσωπική μας άποψη, ευκαιρία για μια θέση στο βάθρο. Αλλά και για μια όμορφη μάχη με τους Doviziοso, Rossi και Vinales. Ο Ιταλός είναι μαχητής, και πλέον η GSX-RR της Ecstar Suzuki, μάχιμη διαθέτοντας ένα πλαίσιο αντίστοιχο με εκείνο της Yamaha. Ο Iannone έχει σίγουρα τα φόντα για μια καλή χρονιά μπαίνοντας σφήνα ανάμεσα στις εργοστασιακές Honda, Ducati και Yamaha. Αρκεί να βρει τον τρόπο να συγκρατήσει την αδιαμφισβήτητη ορμή που τον διακρίνει.  

Ο αναγεννημένος Dani Pedrosa επέλεξε και αυτός τελικά τη μεσαία γόμα της Michelin αντιμετωπίζοντας παραπλήσια προβλήματα με εκείνα των Marquez και Crutchlow, ο οποίος… προσέφερε στους θεατές όχι μία, αλλά δύο θεαματικές και ευτυχώς ανώδυνες για τον ίδιο πτώσεις. Τηρουμένων των αναλογιών, ο Pedrosa είχε έναν αρκετά καλό αγώνα καθώς, χάρη στο μικρότερο σε σχέση με τον Marquez βάρος του, κατάφερε να φθείρει λιγότερο το μαλακότερο ελαστικό του. Κάτι που τον έφερε ύστερα από 20 γύρους πίσω ακριβώς από τον ομόσταυλό του. Σε γενικές γραμμές, αν η Honda είχε επιμείνει στην αρχική της επιλογή όσον αφορά στον τύπο του εμπρός ελαστικού, η εξέλιξη του αγώνα θα ήταν διαφορετική για όλους τους αναβάτες της. Εργοστασιακούς και μη.

Αφήσαμε για το τέλος τον Johann Zarco, τον αναβάτη που εντυπωσίασε τους πάντες με τις εντυπωσιακές του επιδόσεις. Όχι μόνο στον αγώνα, την πρωτοπορία του οποίου διατήρησε για πέντε γύρους, όσο και στις δοκιμές, στις οποίες κατάφερε να «τοποθετήσει» τη Yamaha M1 της Monster Tech 3 στην τέταρτη θέση της σχάρας εκκίνησης. Ο Γάλλος, στον πρώτο κιόλας αγώνα του στη μεγάλη κατηγορία, απέδειξε πως είναι εξαιρετικά ταχύς καθώς μόνο τυχαία δε βρέθηκε στην κορυφή με διαφορά ενός και πλέον δευτερολέπτου από τον Marc Marquez. Δυστυχώς, ο ένας εκ των πολλών rookie του φετινού πρωταθλήματος δεν είχε την τύχη του… πρωτάρη, με το Γάλλο να «χάνει» το μπροστινό της μοτοσικλέτας του στην προσπάθεια του να αυξήσει το προβάδισμα που είχε «χτίσει» μέχρι και τον πέμπτο γύρο.

Οι λογαριασμοί των αναβατών μένουν ανοιχτοί λοιπόν μέχρι και τη δεύτερη προγραμματισμένη συνάντησή τους στην πίστα Termas de Rio Hondo στην Αργεντινή στις 9 Απριλίου.

Πηγή: 4 Τροχοί

Pin It on Pinterest

Shares
Share This