Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Ο κύριος Σάββας είναι 82 ετών. Δεν νοείται να έχει κανείς ίδιες απαιτήσεις από αυτόν, και από ένα άνθρωπο (εξίσου «του ποδοσφαίρου» αλλά) μόλις 39. Ούτε τα μισά. Τον αγαπητό Βλάνταν.
Η κασέτα Σάββα, δύσκολα θ’ αλλάξει. Πολύ περισσότερο, δύσκολα θα επικαιροποιηθεί. Δεν θέλει ν’ ακούει για διεθνείς διαιτητές, τελεία. Δεν ανανεώνεται, το ρεπερτόριο.
Το χρόνιο σκεπτικό είναι τόσο απλό, όσο είναι και αποκαλυπτικό. Νοοτροπίας. Οι διεθνείς διαιτητές δεν ακούνε. Εχουν την επιλογή, να μη ακούνε. Ενώ όσοι ονειρεύονται να γίνουν μια μέρα διεθνείς, είναι πάντοτε πιο πιθανό να παίρνουν από λόγια.
Όταν ο Κασναφέρης δεν ήταν ακόμη «ο Κασναφέρης», για να γίνει…έδωσε εκείνο το πέναλτι στην Καβάλα. Όταν έγινε, ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός στην Τούμπα κατέληξε να είναι η προσευχή του ΠΑΟΚ.
Είκοσι χρόνια πριν. Αλλά και είκοσι χρόνια μετά, δεν κάνει διαφορά. Όταν ο Παπαδόπουλος έπαιζε τον προβιβασμό του από Φούτμπολ Λιγκ σε Σούπερ Λιγκ, έδωσε εκείνο το πέναλτι στον Ταύρο. Τώρα που έφτασε, όχι να είναι απλώς στη Σούπερ Λιγκ, αλλά και να πάρει το πρώτο του ντέρμπι στη Σούπερ Λιγκ, αύριο-μεθαύριο που θα γίνει διεθνής…τον Ολυμπιακό ούτε που θα τον ξέρει.
Είναι, απαράλλακτο, το σκεπτικό με το οποίο ο Ολυμπιακός ποτέ δεν συμπάθησε τον Βασσάρα όταν ήταν νούμερο-ένα, ποτέ δεν ήθελε τον Κάκο όταν ήταν νούμερο-ένα, ποτέ δεν θα θέλει τον Σιδηρόπουλο όσο είναι νούμερο-ένα. Απρόβλεπτοι. Μη ασφαλείς.
Το καταπληκτικό είναι ότι η παλιά κασέτα για τους διεθνείς δαιμονοποιεί, ποιους; Τους διαιτητές που η UEFA εμπιστεύεται να χρησιμοποιεί, στις διοργανώσεις της. Στην οποία UEFA σημαίνουσα θέση κατέχει, δηλαδή τι σημαίνουσα, γενικός γραμματέας είναι, ο Θοδωρής. Οι διαιτητές που ορίστηκαν στα ματς αυτής της εβδομάδας, είναι οι διαιτητές που έχουν επιλεγεί ο ένας να παίξει τον ερχόμενο μήνα σε EURO (U-17) στην Κροατία κι ο άλλος να είναι video assistant, αμέσως μετά, σε Μουντιάλ (U-20) στην Κορέα.
Ο προαναφερθείς Παπαδόπουλος, είναι Θεσσαλονικιός. Πράγμα που μας φέρνει, κατευθείαν στον Ιβιτς. Η κασέτα της εντοπιότητας έχει τεθεί εκτός επικαιρότητας, προ πολλού. Ακουγόταν, κάποτε. Αποσύρθηκε. Πρακτικά, την έθεσε εκτός, ποιος; Η Παράγκα Α’.
Διαβόητοι πεζοναύτες που την υπηρέτησαν, ήταν Θεσσαλονικιοί. Παπαχίντζιος, πατέρας Ζαχαριάδης κ.λπ.Οπότε, ποιο το νόημα; Ο Βλάνταν, τότε, ήταν μικρός. Στο Βελιγράδι. Καν. Στο Ζρένιανιν. Αλλά μπορεί να ρωτήσει, για τους Θεσσαλονικιούς, τον Μάλαμα Τεβεκέλη. ‘Η και τον αδελφό του, τον Ιλια, που ήταν ήδη εδώ.
Η κίτρινη στο 2′, είναι ενδεχόμενο τραύμα-κατάλοιπο από τη νύχτα Σπάθα στου Χαριλάου. Όμως ο Βλάνταν ξέρει καλά πως την κάρτα στον Σάχοφ, θα την έδειχνε κι ο ίδιος εάν σφύριζε. Θα τη ζητούσε για τον αντίπαλο, ως παίκτης, εάν έτρωγε τέτοια σκαριά. Στο 2′, στο 1′, ή στο 90’+1′. Οποιου…συνδέσμου και να ήταν ο διαιτητής.
Η υποψία μου είναι ότι, τον Ιβιτς, τον έχει επηρεάσει η πολλή τριβή με τον Μίχελ. Ο Μίχελ στις δόξες του έβγαζε κόκκινες κάρτες σε ποδοσφαιριστές που βουτούσαν, πετούσε έξω προπονητές που αντιμιλούσαν, τα έγραφε χαρτί και καλαμάρι για πάγκους που συμπλέκονταν. Σήμερα, βρίζει τους fucking bastards που απέβαλαν τον Πέλκα!
Γενικώς, παρατηρεί κανείς μια κάποια σύγχυση. Πολύ σωστά αποφασίζουν να κάνουν σεμινάριο ορθής χρήσης των social media, ο Καραγκούνης το είχε αναδείξει από το φθινόπωρο σε μία απ’ τις πρώτες εκπομπές του Ντέμη στο ράδιο ότι αργά ή γρήγορα θα φτάναμε εκεί.
Ως ολότητα, δηλαδή ο σκληρός πυρήνας του κλαμπ και ο περίγυρος μαζί, ο ΠΑΟΚ την προηγούμενη εβδομάδα έβγαλε ένα υπερβάλλοντα εκνευρισμό για το «νταμπλ» (φτυσιά και βουτιά) του Λέτο. Εκνευρίστηκαν…πιο πολύ απ’ τον Μάνταλο και τον Τασουλή. Είναι προφανές ότι δεν θα έδιναν δεκάρα εάν δεν προϋπήρχαν στην ατζέντα όλ’ αυτά τα ματς, σε πρωτάθλημα και κύπελλο, με τον Παναθηναϊκό.
Ο οποίος Παναθηναϊκός, αίφνης, βρέθηκε στην ομολογουμένως άβολη θέση του ευνοηθέντος. Ο ευνοηθείς, αντανακλαστικά αναπτύσσει αμυντική στάση. Νιώθει σαν κατηγορούμενος, περίπου. Ο κατηγορούμενος απολογείται, και στην απολογία του μπορεί να πει ό,τι θέλει. Η απολογία του κλαμπ, ήταν πιο παιδαριώδης κι απ’ του Λέτο.
Ο Λέτο είπε «όχι εγώ, ο Μάνταλος το ξεκίνησε». Ο Μάνταλος δεν είχε κάνει τίποτα, που να στοιχειοθετεί ότι «το ξεκίνησε». Το κλαμπ είπε «δεν ευνοηθήκαμε, αδικηθήκαμε, δεν μας έδωσε το άλλο». Κανένα άλλο, πέναλτι, δεν συνέβη ποτέ. Αλλ’ οι μηχανισμοί, αποδεικνύονται πιο ισχυροί απ’ τις θέσεις και τις προθέσεις των προσώπων.
Ο Πανιώνιος ανακοίνωσε (για το πέναλτι) ότι «δεν θα το έδινε ούτε ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού». Δεν το έγραψαν, επειδή απλώς είναι μία φράση που συνηθίζεται. Επιτρέψτε μου να γνωρίζω ότι ο Νίκος Ζαμάνης το πιστεύει 100% για τον Γιάννη Αλαφούζο. Κυριολεκτούσε. Αλλ’ ο Παναθηναϊκός «έπρεπε να πει» ότι αδικήθηκε.
Αν με ρωτάτε, σ’ αυτό συντάσσομαι με την πάγια άποψη (που δεν φαίνεται να είναι η κρατούσα στο εσωτερικό του Παναθηναϊκού) Μπαλτάκου. Ότι δηλώσεις και ανακοινώσεις, δεν φέρνουν κανένα ουσιαστικό όφελος. Είναι η άποψη που με εκφράζει, όχι για τον Παναθηναϊκό, για την ομάδα που με νοιάζει. Τον Πανιώνιο. Βγάζεις το άχτι, το πολύ-πολύ. Δεν κερδίζεις τίποτα. Ισως, χάνεις κιόλας! Εάν, μες στη φούρκα,προσχωρείς στην ειρωνική ρητορική για την «εξυγίανση».
Ό,τι (διαφορετικό) και να εννοεί κανείς εκφέροντας, καθένας απ’ τη δική του γωνιά, τη λέξη-καραμέλα, δεν υπάρχει στο Σύμπαν της Λογικής καμία εξυγίανση που να επιβάλλεται «από πάνω». Όταν οι συντελεστές του παιγνιδιού, όλοι λίγο ως πολύ, είναι καταφανώς ανέτοιμοι γι’ αυτήν «εκ των έσω».
Πηγή: Sport DNA
