Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Οι ημιτελικοί, το ίδιο όσο και οι τελικοί, δεν παίζονται. Κερδίζονται. Το δόγμα, το άκουσα πρώτη φορά από τον Φερνάντο Σάντος πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια. Δεν τους παίζεις. Τους κερδίζεις. Άλλη μία φορά, μετά το EURO 2016 όπου ο Πορτογάλος μάστορας το επέδειξε και το δίδαξε σε όλους τους νοκ-άουτ γύρους του τουρνουά, τώρα το βρήκα μπροστά μου στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας.
Ο Παναθηναϊκός δεν έπαιξε, τον ημιτελικό.Κέρδισε τον ημιτελικό. Εκανε δικές του, τις στιγμές που ξεχωρίζουν τον νικητή από τον ηττημένο. Όχι με υψηλό ποδόσφαιρο. Ταχείας κυκλοφορίας, αυτοματοποιημένων συνδυασμών, καθαρής τελευταίας πάσας. Αλλωστε την πιο «ποδοσφαιρική» φάση του ματς, την πιο ωραία, ο…ΠΑΟΚ την έβγαλε.
Εκεί, αμέσως μετά το 1-0, με την πάσα του Ουαρντά στο πλάι, με το όβερλαπ του Λέοβατς και το «δέκα στα δέκα» γύρισμα του Κροάτη στο πέναλτι, με το υπερβολικά άστοχο τελείωμα του Πέντρο Ενρίκε που όμως ήλθε ολόσωστα στην καρδιά της δράσης, απαρατήρητος, από απέναντι. Απ’ τη λεγόμενη «αδύναμη πλευρά».
Ο Παναθηναϊκός κέρδισε την παρτίδα, με την επιθυμία. Επειδή «δεν γινόταν αλλιώς». Με τη συγκέντρωση και τον έλεγχο. Με συμπεριφορά αληθινού γηπεδούχου. Με καλή, απρόβλεπτη για τον αντίπαλο, δουλειά στα επιθετικά στημένα. Και με εμφανή ψήγματα τύχης στις απίθανες σπόντες των γκολ.
Στο 1-0 ο Βιγιαφάνιες στέλνει τη μπάλα με κατεύθυνση…έξω από το «Απόστολος Νικολαίδης» κι ο Ουαρντά που κοντράρει, όχι απλώς την κρατάει μες στο γήπεδο, την κάνει να πέσει από ψηλά σε ευαίσθητο σημείο μεταξύ Γλύκου και Ροντρίγκο Μολέντο. Στο 2-0 ο Μ’Πόκου παίρνει τη χειρότερη απόφαση και σουτάρει καταδικασμένος μπροστά στο δίδυμο τείχος Κρέσπο/Μαλεζά, αλλά με την κόντρα και τα φάλτσα η μπάλα περνά πίσω απ’ την πλάτη του Λέο Μάτος, στο πιάτο του Μπεργκ. Τζακ-ποτ!
Ο ΠΑΟΚ «δεν ήταν» στο παιγνίδι, παρά μονάχα σ’ εκείνη τη μία φάση. Μία φάση, πολύ λίγο. Κάτωχρο. Απρόσωπο. Μια διάχυτη αδυναμία, να σηκώσουν σαν άντρες το βάρος ενός ημιτελικού. Οσο να ‘ναι, Μπεργκ/Κουλούρης υπάρχει απόσταση. Είναι, περίπου, σαν Πρίοβιτς/Μολίνς. ‘Η σαν εννιάρι-Λεβαντόβσκι (στην κερκίδα) με εννιάρι-Μίλερ (στο τερέν), όχι ακριβώς ίσα κι όμοια, αργότερα στο Μόναχο. Ενώ Μπεργκ/Πρίοβιτς το έργο «λέει». Μάλλον, θα έλεγε.
Το περιβάλλον-ΠΑΟΚ υπερεκτίμησε, δεν διάβασε, τις νίκες στο πρωτάθλημα με τον Ατρόμητο και τον Παναθηναϊκό. Σαν να προτίμησαν, από την ορθή ανάγνωση των συνθηκών, την τεχνητή αισιοδοξία των αποτελεσμάτων. Το βέβαιον είναι ότι ο ΠΑΟΚ διακρίθηκε, πριν. Στη μάχη να γίνει ο τελικός στη Θεσσαλονίκη αντί στην Αθήνα, να μη παίξει ξανά διαιτητής απ’ την Αθήνα, όποιος παίξει να προσέχει μη περάσει πάλι (καμιά καινούργια παγαποντιά) του Λέτο. Από ένα σημείο και μετά, η υπόθεση άρχισε να θυμίζει ψύχωση Αρη με τη Λαμία!
Όλα καλά. Ο…αγώνας, όμως; Ο αγώνας ήταν, ψυχρά, για 1-0. Η ειρωνεία είναι ότι, απ’ το γλίστρημα του Ουαρντά και το άμεσο κλέψιμο του Ζέκα, έγινε 2-0 με καμία (ο τόνος στο «ι», όχι στο τελευταίο «α») παγαποντιά, τούτη τη φορά, του Λέτο. Γυρίζει, στην Τούμπα; Μόνον, ας φτάσει 80’ κι ας είναι 0-0, όσο θα τσουλάει η ρεβάνς δίχως να έχει δεχθεί ο ΠΑΟΚ γκολ. Και με τον Πρίοβιτς, φυσικά, μέσα. Άλλο το πιστόλι, άλλο το νεροπίστολο.
Πηγή: Sport DNA
