Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Απολαμβάνοντας τη νέα δομή της φετινής Ευρωλίγκας, δεν σας κρύβω ότι διατηρούσα μια κρυφή ελπίδα βαθιά θαμμένη μέσα μου. Πίστευα ότι τα διαδοχικά παιχνίδια, τα σκαμπανεβάσματα στην απόδοση όλων των ομάδων, η διεξαγωγή ενός πρωταθλήματος υψηλότατου επιπέδου στο οποίο καμία νίκη δεν είναι εγγυημένη, θα είχε βοηθήσει λίγο να βελτιώσουμε την κουλτούρα μας ως φίλαθλοι.
Να θυμηθούμε, δηλαδή, τα αυτονόητα. Να αντιληφθούμε ότι και οι ήττες είναι μέσα στο πρόγραμμα και τα λάθη και οι κακές στιγμές και φυσικά ότι… οι ομάδες μας δεν παίζουν μόνες στον αγωνιστικό χώρο. Κι ότι όπως βρέθηκε η δική μας ομάδα σε κακή μέρα, μπορεί να βρεθεί και ο αντίπαλος. Ή το ανάποδο.Τζίφος…
Με όσα αντικρίζω και διαβάζω από χθες βράδυ για την ήττα του Παναθηναϊκού από τη Φενερμπαχτσέ, κατάλαβα για πολλοστή φορά ότι καμιά… Ευρωλίγκα δεν μας σώζει. Μέχρι και εισιτήρια του αυριανού αγώνα με τους Τούρκους είδα να πουλιούνται στο διαδίκτυο!
Ο δε Πασκουάλ από στρατηγό που αναγέννησε τον Παναθηναϊκό έχει μετατραπεί σε… ταβερνιάρη που κοιμάται στον πάγκο και έχει αφήσει το «τριφύλλι» χωρίς το παραμικρό σύστημα της προκοπής.
Το πρόβλημα στην Μπανανία μας είναι ότι αντιμετωπίζουμε την ήττα ως… ποινικό αδίκημα. Και όταν τη βιώνουμε στο πετσί μας (ειδικά σε αναμετρήσεις ειδικού βάρος όπως η χθεσινή) δεν αντιδρούμε ως φίλαθλοι, αλλά ως εισαγγελείς.
Βαφτίζουμε ενόχους, καταδικάζουμε προπονητές, στήνουμε στον τοίχο διαιτητές, λιθοβολούμε αθλητές. Κι όλα αυτά γιατί δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να θίγει τον οπαδικό εγωισμό μας.
Όλα αυτά είναι φαινόμενα που ζούμε σε όλες τις ελληνικές ομάδες και όχι σε μεμονωμένες περιπτώσεις. Γιατί χαρακτηρίζουν την παντελή έλλειψη αθλητικής παιδείας του μέσου Έλληνα φιλάθλου και οπαδού. Βλέπετε, η κριτική, η στεναχώρια, η απογοήτευση αποτελούν χαρακτηριστικά δισεκατομμυρίων φιλάθλων σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η υστερία και η ισοπέδωση αποτελούν δικό μας προϊόν. Και, δυστυχώς, συνθέτουν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της αθλητικής μας πραγματικότητας.
Πηγή: Sport DNA
